Τι βλέπω απόψε...

[Bambinella]

Και το τουρμπανι στο κεφαλι ο,τι περισσεψε απο την ταπετσαρια.

 

[Fulci]

Σε αντίθεση με την Bambi και την Tζέλα εδώ και μερικές μέρες το έχω ρίξει στα ιταλικά θρίλερ, συγκεκριμένα στα giallo. Γιατί; Κατ' αρχήν για τη μουσική που τα ντύνει. Θα μου πεις "ωραία κριτήρια έχεις για να δεις μια ταινία!". Τι να κάνουμε; καθένας έχει τις ιδιοτροπίες του, εγώ έχω αυτό. Τι άλλο; Είναι '70s και μάλιστα σε μεσογειακή χώρα. Την αγαπώ αυτή τη δεκαετία για πολλούς και διαφόρους λόγους κι αφού πλέον έχω ξετινάξει τις εγχώριες παραγωγές σε παρεμφερή είδη (αστυνομικά - εγκλήματος κλπ) εδώ και χρόνια, είπα να επεκταθώ και στους γείτονες που μας μοιάζουν κάπως στη νοοτροπία. Τι είδα λοιπόν χθες;
Ένα giallo film από αυτά που έχουν επαινεθεί αρκετά στο φόρουμ μας με τον "εκπληκτικό" τίτλο " Lo strano vizio della signora Wardh" (=το παράξενο βίτσιο της κας Wardh) του Sergio Martino, 1971. ΟΚ, ο τίτλος παραπέμπει εκεί που φαντάζεται ο καθένας, κι έτσι είναι, αλλά επίσης δεν παύει να είναι θρίλερ και μάλιστα με όλα τα στοιχεία του συγκεκριμένου είδους: Όμορφη πρωταγωνίστρια - θύμα, για την ακρίβεια μια άξια εκπρόσωπο των giallo, την Edwige Fenech, έναν μαυροφορεμένο μανιακό δολοφόνο που όλοι τον αναζητούν αλλά αυτός εμφανίζεται κι εξαφανίζεται εκεί που δεν το περιμένει κανείς και που δε βλέπουμε ποτέ το πρόσωπό του, άντρες ηθοποιοί πειστικότατοι στους ρόλους τους, φανταστική μουσική, εδώ από τη Nora Orlandi, εννοείται αρκετές σκηνές γυμνού (το οποίο δε μ' ενοχλεί) όπως και αρκετά ζουμ στις σκηνές των φόνων (ούτε αυτό με ενοχλεί) και εντελώς απροσδόκητο τέλος, το συγκεκριμένο ίσως από τα καλύτερα φινάλε που έχουν παίζει σε τέτοιες ταινίες απ' ότι έμαθα όταν διάβασα κριτικές άλλων μετά το πέρας της προβολής.
Πέρα από το ίδιο το καλοδουλέμενο σενάριο είχα τη χαρά να απολαύσω, τι άλλο; ρούχα, χτενίσματα, μακιγιάζ, αυτοκίνητα, κτήρια και διακόσμηση της εποχής αλλά κυρίως να δω όψεις από την πόλη των ονείρων μου (Βιέννη) όπως ήταν στις αρχές του '70 χωρίς να διαφημίζονται τα αξιοθέατά της, εκτός από το Palmenhaus ( ας πούμε θερμοκήπιο) του θερινού παλατιού που και αυτό ελάχιστα το έδειξαν.
Καταλαβαίνω ότι τα περισσότερα κορίτσια του φόρουμ δεν υπάρχει περίπτωση να συμμεριστούν το γούστο μου αλλά αλίμονο αν είχαμε εδώ μεσα όλοι ίδια γούστα. Θα ήταν απίστευτα βαρετό. Παραθέτω ένα στιγμιότυπο της ταινίας καθόλα αξιοπρεπές (γιατί τις περισσότερες φωτογραφίες που βρήκα στο διαδίκτυο ένα τσιτσίδωμα το έχουν ) με την πρωταγωνίστρια στο διαμέρισμά της και όλο το πακέτο να φωνάζει '70s!

Ααα.. Νομίζω πως τα άστρα μίλησαν για το 2022!

 

[Bajar]

Και το τουρμπανι στο κεφαλι ο,τι περισσεψε απο την ταπετσαρια.

Έλα τώρα, αφού κατά βάθος τη λατρεύεις αυτή την εποχή!

Ααα.. Νομίζω πως τα άστρα μίλησαν για το 2022!

I beg your pardon? Τι είπαν?

 

[Fulci]

I beg your pardon? Τι είπαν?

Κρίμα..Δεν το έπιασες.. (αστειεύομαι πάντα).Τες πάντων.
Και εμένα αυτό με την "κυρία Γουόρντ" είναι από τα αγαπημένα μου σε αυτό το είδος. Αν και τα giallo δεν τα προτιμάω. Εκτός του Martino,του Φούλτσι και του Μπάβα (του Μάριο,όχι του γιου Λαμπέρτο). Και του Ντάριο φυσικά. Πάντως δεν έχω δει πάνω από σαράντα. Μικρός αριθμός σε σχέση με όσα υπάρχουν.

 

[Bajar]

Κρίμα..Δεν το έπιασες.. (αστειεύομαι πάντα).Τες πάντων.
Και εμένα αυτό με την "κυρία Γουόρντ" είναι από τα αγαπημένα μου σε αυτό το είδος. Αν και τα giallo δεν τα προτιμάω. Εκτός του Martino,του Φούλτσι και του Μπάβα (του Μάριο,όχι του γιου Λαμπέρτο). Και του Ντάριο φυσικά. Πάντως δεν έχω δει πάνω από σαράντα. Μικρός αριθμός σε σχέση με όσα υπάρχουν.

Πήγα στο άλλο θρεντ, διάβασα και τώρα το 'πιασα . Καλό.

Tαινία του συνονόματού σου δεν έχω δει ακόμη. Είναι προγραμματισμένο για το ΣΚ, αν και δεν ξέρω με ποια να ξεκινήσω. Μπάβα θα παίξει από βδομάδα.

 

[RIO]

Λατρεμένη η δεκαετία του '70 ( κυρίως κινηματογραφικά ), αλλά για να πω την αλήθεια ta giallo ποτέ δεν με ενθουσίασαν. Δεν λέω, πολύ καλές μουσικές και μερικές πολύ καλές ταινίες, αλλά έχοντας δει αρκετά , νομίζω ότι αν παρακολουθήσει κάποιος 4-5 από αυτά, είναι σαν να τα έχει δει όλα. Μετά από ένα σημείο υπήρξε κορεσμός , λόγω της μεγάλης παραγωγής και πολλά πράγματα επαναλαμβάνονταν ( κάτι παρόμοιο έγινε με τις slasher ταινίες ή τα σπαγγέτι). Πάντως να ξέρεις οι ταινίες του Fulci, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό ( γραφική βια κλπ ) και δεν προτείνονται για αδύναμα στομάχια.

 

[Fulci]

Λατρεμένη η δεκαετία του '70 ( κυρίως κινηματογραφικά ), αλλά για να πω την αλήθεια ta giallo ποτέ δεν με ενθουσίασαν. Δεν λέω, πολύ καλές μουσικές και μερικές πολύ καλές ταινίες, αλλά έχοντας δει αρκετά , νομίζω ότι αν παρακολουθήσει κάποιος 4-5 από αυτά, είναι σαν να τα έχει δει όλα. Μετά από ένα σημείο υπήρξε κορεσμός , λόγω της μεγάλης παραγωγής και πολλά πράγματα επαναλαμβάνονταν ( κάτι παρόμοιο έγινε με τις slasher ταινίες ή τα σπαγγέτι). Πάντως να ξέρεις οι ταινίες του Fulci, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό ( γραφική βια κλπ ) και δεν προτείνονται για αδύναμα στομάχια.

Συμφωνώ απόλυτα φίλε RIO..
Τώρα,για τις ταινίες: Όχι τα γνωστά "αιματοβαμμένα" του Φούλτσι. Αλλά μερικά από τα giallo του,θα μπορούσαμε να τα προτείνουμε. Να άρχιζε με το "The Psychic" (και να συγχωρέσει φυσικά την αρχική "φτηνιάρικη" σκηνή στα βράχια) ή με το "A lizard in a woman's skin" (το οποίο είναι το αγαπημένο μου giallo του Φούλτσι). Και μετά να έβλεπε ίσως το "Una sull'altra" (το θεωρώ λίγο κατώτερο αυτών που ανέφερα). Και να ολοκλήρωνε με το κλασσικό "Don't torture a duckling" που είναι λίγο πιο "αιμοβόρικο".Λίγο.
Σε καμιά περίπτωση όμως δεν θα προτείναμε τα ζομποέπη του!Να της προτείνουμε επίσης και τον "Αντεροβγάλτης της Νέας Υόρκης" (και αυτό giallo είναι).Είναι πιο μέτριο βέβαια.Βαθιά επηρεασμένος ο Λούτσιο από το ατύχημα της κόρης του τότε (έπεσε από το άλογο και έμεινε παράλυτη),έβγαλε αρκετό "θυμό και μίσος" στη ταινία του.

 

[RIO]

Δεν το ήξερα αυτό με την κόρη του. Ενδιαφέρον....

 

[Fulci]

Δεν το ήξερα αυτό με την κόρη του. Ενδιαφέρον....

Φίλε RIO,ούτε εγώ το ήξερα. Το είδα στο τελευταίο ντοκυμαντέρ που βγήκε πρόσφατα για τη ζωή του Φούλτσι. Βέβαια,ήταν στα ιταλικά και το έβλεπα με αγγλικούς υπότιτλους. Δεν νομίζω να κατάλαβα λάθος από αυτά που διάβαζα.Μιλούσε η ίδια η κόρη του και έλεγε για το ατύχημα με το άλογο. Δεν ξέρω αν θέλεις να το ψάξεις και ΄συ για να το επιβεβαιώσεις. Πάντως του είχε στοιχίσει πολύ το ατύχημα που είχε γίνει και -λένε- πως έβγαλε μεγάλο θυμό τότε στον "Αντεροβγάλτη.." Το ατύχημα φυσικά είχε γίνει πολύ νωρίτερα. Η άλλη κόρη του (είχε δύο κόρες), είχε αρνηθεί σε συνέντευξη της, τις φήμες για την ταινία και ότι είχαν σχέση με το ατύχημα. Και ότι δεν επηρεάστηκε ο πατέρας της.
Εγώ πάντως κατάλαβα ότι είχε επηρεαστεί από τα λεγόμενα της Camilla στο ντοκυμαντέρ (αυτή που έπεσε από το άλογο).
Μπορεί και να μην ισχύει.
(για επιβεβαίωση όμως,ψάξ'το αν μπορέσεις. Εγώ αυτό κατάλαβα από τους υπότιτλους.Και επειδή με είχε σοκάρει και ΄μένα,το έψαξα τότε και είχα δει και σε κάποια site ότι όντως είχε μείνει παράλυτη από τη μέση και κάτω.Είχε πάθει κάτι παρόμοιο (όχι το ίδιο) με του Κρίστοφερ Ριβ ,του "Σούπερμαν")

 

[Bajar]

@RIO και @Fulci Σας ευχαριστώ αμφότερους για τις προτάσεις.
Σ' αυτό που λέει ο Rio για το ότι κάποια στιγμή το μοτίβο επαναλαμβάνεται, το πιστεύω, καθώς είδα επίσης αυτές τις μέρες και το La tarantola del ventre nero (1971), το οποίο είναι αρκετά ενδιαφέρον αλλά δεν θα έλεγα ότι εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ όσο με την Wardh ή ακόμη περισσότερο με το Profondo Rosso. Αν μη τι άλλο, ακολουθεί και αυτό τη γνωστή συνταγή. Επίσης σίγουρα δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να δω τις 40 ταινίες που έχει δει ο Fulci. Γι' αυτό και ζήτησα προτάσεις, για να μη βαρεθώ.
Πάντως ταινίες με ζόμπι δεν βλέπω που να με πληρώσουνε αδρά.

 

[Fulci]

@RIO και @Fulci Σας ευχαριστώ αμφότερους για τις προτάσεις.
Σ' αυτό που λέει ο Rio για το ότι κάποια στιγμή το μοτίβο επαναλαμβάνεται, το πιστεύω, καθώς είδα επίσης αυτές τις μέρες και το La tarantola del ventre nero (1971), το οποίο είναι αρκετά ενδιαφέρον αλλά δεν θα έλεγα ότι εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ όσο με την Wardh ή ακόμη περισσότερο με το Profondo Rosso. Αν μη τι άλλο, ακολουθεί και αυτό τη γνωστή συνταγή. Επίσης σίγουρα δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να δω τις 40 ταινίες που έχει δει ο Fulci. Γι' αυτό και ζήτησα προτάσεις, για να μη βαρεθώ.
Πάντως ταινίες με ζόμπι δεν βλέπω που να με πληρώσουνε αδρά.

Έτσι ακριβώς είναι φίλη Bajar. Όπως το έγραψε ο φίλος Rio. "Επαναλαμβάνονται" τα περισσότερα με κάποιες εξαιρέσεις. Τα σαράντα giallo περίπου που έχω δει δεν είναι πολλά (στα giallo όπως γνωρίζεις δεν συμπεριλαμβάνονται οι ταινίες με ζόμπι,βαμπίρ κλπ).
Άλλωστε,εδώ στο φόρουμ,υπάρχουν φανς του είδους που ξέρουν και έχουν δει πολλαπλάσιες ταινίες σ'αυτό το είδος και γενικά τις horror.
Τον φίλο RIO,τoν φίλο metalcandyman,αρκετά παιδιά που έχουν καιρό να γράψουν,τους θεωρώ όλους πως είναι "τέρατα γνώσεων" μπροστά σ'αυτά που ξέρω και έχω δει εγώ.

Φυσικά και εγώ δεν θα σου πρότεινα να βλέπεις συνέχεια giallo,γιατί στο τέλος θα σε κούραζαν. Από Φούλτσι λοιπόν,θα σου πρότεινα τρεις ταινίες:
1) Το "διασημότερο" και πιο δημοφιλές giallo του πιστεύω "Don't torture a duckling". Είναι λίγο πιο "ωμό" σε σχέση με τα άλλα 2,είναι λίγο διαφορετικό από το μοτίβο των giallo,θίγει διάφορα θέματα (π.χ. ασχολείται με θέματα θρησκοληψίας,προκαταλήψεις κλπ).
2) Αυτό που μου αρέσει περισσότερο το "Α Lizard in a woman's skin". Δεν ξέρω γιατί,αλλά το αγαπάω περισσότερο.Δεν έχει κάτι το τόσο πολύ διαφορετικό από άλλα giallo,ίσως μου άρεσε αρκετά το story του.
3) Ένα πιο "light" giallo, με υπέροχη μουσική,πιο ατμοσφαιρικό,πιο μυστηριώδες story αλλά και με πολύ λιγότερες σκηνές "ωμής βίας", το "Psychic".
Ένα από τα τρία διάλεξε. Άλλωστε ο Φούλτσι είναι ιδιαίτερος σκηνοθέτης,με ιδιαίτερη καλλιτεχνία.

 

[Bajar]

Έτσι ακριβώς είναι φίλη Bajar. Όπως το έγραψε ο φίλος Rio. "Επαναλαμβάνονται" τα περισσότερα με κάποιες εξαιρέσεις. Τα σαράντα giallo περίπου που έχω δει δεν είναι πολλά (στα giallo όπως γνωρίζεις δεν συμπεριλαμβάνονται οι ταινίες με ζόμπι,βαμπίρ κλπ).
Άλλωστε,εδώ στο φόρουμ,υπάρχουν φανς του είδους που ξέρουν και έχουν δει πολλαπλάσιες ταινίες σ'αυτό το είδος και γενικά τις horror.
Τον φίλο RIO,τoν φίλο metalcandyman,αρκετά παιδιά που έχουν καιρό να γράψουν,τους θεωρώ όλους πως είναι "τέρατα γνώσεων" μπροστά σ'αυτά που ξέρω και έχω δει εγώ.

Φυσικά και εγώ δεν θα σου πρότεινα να βλέπεις συνέχεια giallo,γιατί στο τέλος θα σε κούραζαν. Από Φούλτσι λοιπόν,θα σου πρότεινα τρεις ταινίες:
1) Το "διασημότερο" και πιο δημοφιλές giallo του πιστεύω "Don't torture a duckling". Είναι λίγο πιο "ωμό" σε σχέση με τα άλλα 2,είναι λίγο διαφορετικό από το μοτίβο των giallo,θίγει διάφορα θέματα (π.χ. ασχολείται με θέματα θρησκοληψίας,προκαταλήψεις κλπ).
2) Αυτό που μου αρέσει περισσότερο το "Α Lizard in a woman's skin". Δεν ξέρω γιατί,αλλά το αγαπάω περισσότερο.Δεν έχει κάτι το τόσο πολύ διαφορετικό από άλλα giallo,ίσως μου άρεσε αρκετά το story του.
3) Ένα πιο "light" giallo, με υπέροχη μουσική,πιο ατμοσφαιρικό,πιο μυστηριώδες story αλλά και με πολύ λιγότερες σκηνές "ωμής βίας", το "Psychic".
Ένα από τα τρία διάλεξε. Άλλωστε ο Φούλτσι είναι ιδιαίτερος σκηνοθέτης,με ιδιαίτερη καλλιτεχνία.

Εννοείται ότι θα τα δω και τα τρία γιατί για κάθε ένα από αυτά είχες και κάτι να επαινέσεις. Οπότε γιατί να προβληματίζομαι για την επιλογή; Θα γράψω και σχόλια κάποια στιγμή. Ευχαριστώ και πάλι!

 

[Bambinella]

Private Hell 36 (1954)

Ποσες φορες εχω δει αυτη την ταινια; Εχω χασει το μετρημα. Αλλωστε δεν υπαρχει λογος να μετραω γιατι σκοπευω να βλεπω την ταινια για παρα πολυ καιρο ακομη....
Η ιστορια εχει να κανει με δυο αστυνομους. Ο ενας οικογενειαρχης και εντιμος, ο αλλος εργενης και διεφθαρμενος.
Καποια στιγμη γνωριζονται με μια τραγουδιστρια ενος ναϊτ κλαμπ και ο εργενης την ερωτευεται. Αυτη ονειρευεται τη μεγαλη ζωη κι αυτος κλεβει 80.000 δολλαρια για να της την προσφερει. Δεν ξερει ομως οτι με αυτη του την κινηση το μονο που καταφερνει ειναι να αγορασει την προσωπικη του κολαση, οπως λεει και ο τιτλος.
Στο εργο πρωταγωνιστει η Ida Lupino, μια γυναικα πρωτοπορος για την εποχη της και μαζι ο τοτε συζυγος της, Howard Duff, και ο Steve Cochran στο ρολο του διεφθαρμενου Cal.
Μια πραγματικα, υπεροχη ταινια και συν τοις αλλοις χαρμα οφθαλμων οι δυο αντρες πρωταγωνιστες. Οαση ομορφιας και αρρενωποτητας για εμας τις γυναικες με κορυφαιο φυσικα τον ακαταμαχητο Steve!

 

[Bambinella]

Sleep, my love (1948)

Μια παντρεμενη γυναικα υπνοβατει καθε βραδυ και συχνα μεσα σε αυτη την κατασταση κανει πραγματα που την αλλη μερα δεν τα θυμαται. Καποια στιγμη επιχειρει να σκοτωσει τον αντρα της και καποια αλλη βρισκεται μονη σε ενα τραινο που ταξιδευει μακρια.
Η κατασταση ειναι πλεον πολυ παραξενη, ανησυχητικη και επικινδυνη και ο συζυγος της ηρωιδας της προτεινει να δει εναν ψυχιατρο. Ομως με την παρουσια του ψυχιατρου τα πραγματα γινονται χειροτερα. Τοτε εμφανιζεται ενας νεαρος αντρας που θα προσπαθησει να ξεδιαλυνει τι πραγματικα συμβαινει και ποιος κρυβεται πισω απο ολα αυτα.
Ενα δυνατο ψυχολογικο θριλερ με πολλη αγωνια μεχρι και το τελευταιο λεπτο. Ενα εργο λατρεμενο με πρωταγωνιστες την Claudette Colbert, τον Robert Cummings και τον Don Ameche.

 

[elephadas]

Κάτι σαν το "Η γυναίκα μου τρελλάθηκε" δηλαδή

 

[Bambinella]

Nightmare (1956)

Την ταινια την ειδα πρωτη φορα χθες. Προκειται για ενα θριλερ δευτερας κατηγοριας υπο την εννοια πως εχει σκηνοθετικα λαθη που κανονικα δε θα υπηρχαν σε μια ταινια πιο προσεγμενη. Ωστοσο, εχει δυο πολυ δυνατα ονοματα ως πρωταγωνιστες: Τον Kevin McCarthy και τον Edward G. Robinson. Ο τελευταιος δινει μια ερμηνεια εξαισια. Πραγματικα, δεν χορταινα να τον βλεπω και να τον ακουω να παιζει. Οι κινησεις, οι εκφρασεις, ο τονος της φωνης του.... ολα τελεια. Σπουδαιος ηθοποιος!!!
Ο ΜcCarthy απο την αλλη, που ειναι και ο βασικος πρωταγωνιστης, καλος στην αποδοση του ρολου του, αλλα ειχε αυτη την περιεργη φατσα που ειχε και δυσκολα μπορουσε να γινει αρεστος και πιστευτος ως θυμα των περιστασεων.
Η ιστορια εχει ως εξης: Ενας νεαρος αντρας (McCarthy) βλεπει εναν πολυ ζωντανο εφιαλτη. Ονειρευεται πως βρισκεται σε ενα δωματιο γεματο καθρεφτες κι εκει δολοφονει εναν συνομηλικο του αντρα. Οταν ο πρωταγωνιστης ξυπνα το πρωι, διαπιστωνει με τρομο πως εχει σημαδια στο λαιμο του και αιμα στα χερια του. Λιγα λεπτα αργοτερα βρισκει στο δωματιο του ενα κουμπι κι ενα κλειδι που και τα δυο αποτελεσαν στοιχεια του ονειρου του. Πολυ ανησυχος και φοβουμενος πως το ονειρο του μονο ονειρο δεν ηταν καταφευγει στον αντρα της αδελφης του (Robinson) που ειναι αστυνομος για να τον βοηθησει.
Το εργο ηταν ιδιαιτερο και απολυτως συναρπαστικο. Δεν ξερω αν εχω ξαναδει τιποτα παρομοιο. Δεν με αφησε να παρω ανασα απο την ενταση και τις καταιγιστικες του εξελιξεις. Εφτασα στο σημειο να παρακαλω να μη φτασει γρηγορα στο τελος. Ενα τελος που ευτυχως ηταν πληρες και χωρις αναπαντητα ερωτηματα. Ευτυχως δηλαδη, γιατι δε θα αντεχα κατι τετοιο υστερα απο τοση αγωνια. Η τελευταια σκηνη του εργου στο νυχτερινο κεντρο δεν ηταν και ο,τι καλυτερο. Λιγο σαχλη και αναλατη, αλλα αφου βρεθηκε τελικα η λυση στο βασικο προβλημα της ιστοριας, θα ημουν υπερβολικη αν ειχα και παραπονο.

 

[Ευπαλίνος]

Conflict [1945]

Είδα για πρώτη φορά την ταινία. Ο σύζυγος (Humphrey Bogart) σχεδιάζει και αποπειράται τον φόνο της γυναίκας του γιατί είναι ερωτευμένος με τη νεότερη αδελφή της. Όλα φαίνονται να έχουν γίνει στην εντέλεια, όμως μια σειρά από γεγονότα αρχίζουν να "ραγίζουν" την αρχική βεβαιότητα. Οι αμφιβολίες για την επιτυχία του εγχειρήματος εντείνονται με την πάροδο του χρόνου και η κάθαρση επιτελείται όταν ο δολοφόνος αποφασίζει να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος.
Φόνος (ή απόπειρα φόνου) με ερωτικό κίνητρο. Ο ένοχος διαπιστώνει κάποια στιγμή ότι ο ερωτικός στόχος του δεν ανταποκρίνεται. Αυτό του προκαλεί ταραχή, η οποία παράλληλα επιτείνεται καθώς κλονίζεται η εντύπωση του τέλειου φόνου. Η ταινία καταφέρνει να προκαλέσει σύγχυση και στον θεατή, από τη στιγμή, μάλιστα, που στην οθόνη δεν εμφανίζεται ποτέ το πτώμα του θύματος. Δεν είναι, βέβαια, η μοναδική φορά στον κινηματογράφο που εκτυλίσσεται ένα τέτοιου είδους αίνιγμα. Αυτό το στοιχείο θεωρώ και το πιο ενδιαφέρον στην ταινία μαζί και με εκείνη την "έξυπνη" λεπτομέρεια που οδήγησε στη διαλεύκανση του μυστηρίου.

 

[Bambinella]

Conflict [1945]

Μπορει να εχω δει την ταινια και δεκαπεντε φορες μεχρι τωρα.
Παρομοια εξυπνη λεπτομερεια που οδηγει στον ενοχο βρηκα και στο επεισοδιο The crocodile case απο την ασπρομαυρη σειρα Alfred Hitchcock presents.

 

[Ευπαλίνος]

Μπορει να εχω δει την ταινια και δεκαπεντε φορες μεχρι τωρα.
Παρομοια εξυπνη λεπτομερεια που οδηγει στον ενοχο βρηκα και στο επεισοδιο The crocodile case απο την ασπρομαυρη σειρα Alfred Hitchcock presents.

Με εντυπωσιάζεις για ακόμη μια φορά bambi με την αναφορά σου στο επεισόδιο του Hitchcock! Το έχω δει περίπου 2 χρόνια πριν, το αναζήτησα πάλι και θυμόμουν κάποιες σκηνές από τότε που το είδα. Έχεις απόλυτο δίκιο για τη μοιραία λεπτομέρεια που ξεσκέπασε τον δολοφόνο!

 

[Ευπαλίνος]

Footsteps ine the fog (1955)

Πρωταγωνιστούν οι Stewart Granger και Jean Simmons.
Πρόκειται για μια ταινία που μπορεί κανείς να παραλληλίσει με την Conflict που είδα πρόσφατα και σχολίασα λίγο πιο πάνω. Εδώ ο σύζυγος(S. Granger) δηλητηριάζει την πλούσια και μεγαλύτερη σύζυγό του και αρχίζει να φλερτάρει μια άλλη γυναίκα, που θα του ανοίξει μια νέα επαγγελματική διέξοδο. Το τρομερό μυστικό, όμως, γνωρίζει κάποια από το προσωπικό του σπιτιού του(J. Simmons), η οποία επιχειρεί να τον εκβιάσει με αντάλλαγμα τη θέση της οικονόμου του σπιτιού. Ο συζυγοκτόνος ενδίδει και σχεδιάζει κατόπιν την εξόντωσή της. Αυτό δοκιμάζει να το πετύχει μια ομιχλώδη βραδιά στον δρόμο, όμως κάνει ένα θανάσιμο λάθος που θα στρέψει τις υποψίες της αστυνομίας πάνω του. Στο τέλος της ταινίας θα επιχειρήσει ακόμη μια σκευωρία, όμως ο σχεδιασμός του θα αποβεί μοιραίος.
Είχα ξαναδεί την ταινία πριν από πάρα πολλά χρόνια, αλλά οι μνήμες είχαν ξεθωριάσει. Με γοητεύουν οι ταινίες με αυτή την ομιχλώδη βρετανική ατμόσφαιρα. Εντυπωσιάζει η πανουργία του δολοφόνου, όμως κάθε φορά τα σχέδιά του ανατρέπονται από κάποιο λάθος υπολογισμό. Παρά τις υποχθόνιες βλέψεις και των δύο πρωταγωνιστών, εκτιμώ ότι στην τελευταία σκηνή της ταινίας ο θεατής συμπάσχει με την πρωταγωνίστρια, που εκφράζει την πίκρα της για όσα έγιναν εις βάρος της.