Τι παρατσούκλι είχατε μικρός;

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας Rygar
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
από παιδί με λέγανε όλοι "ψηλό". Να ο ψηλός! που είσαι ρε ψηλέ? πως τα πας ψηλέ?

κατά καιρούς με έχουν πει "στρατηγό" (λόγω αγάπης μου στο σκάκι), "τζαμαρία" (για λίγο όταν είχα βάλει γυαλιά), "στρατηγό" (ξανά, λόγω ζόρικης θητείας και βαθμού απόλυσης)

τα τελευταία 10 χρόνια με προσφωνούν με την επαγγελματική μου ιδιότητα που ενώ είναι ωραία, εμένα με αφήνει αδιάφορο...

το "ψηλός" πάντως παραμένει διαχρονικό (και έχει καταντήσει και αυτό αδιάφορο έως βαρετό)
 
Εμένα με λέγανε για ένα διάστημα γκάλαξυ γιατι μου άρεσαν τα αεροπλάνα και πιο πολύ απο ολα το αμερικάνικο βαρύ μεταγωγικό C-5 GALAXY:flower:
 
Παρατσούκλια, κυρίως στο γυμνάσιο-λύκειο.... Δεν ήταν ένα, αλλά εναλλάσονταν! :D

Κυρίως "ζιζάνιο", αλλά και μερικά άλλα που δε μπορώ ν' αναφέρω.... :[

Εννοείται ότι έπρεπε να γυρνάω και στα διάφορα παράγωγά τους (πράγμα που φυσικά δεν έκανα! :P )
 
Λόγω του επιθέτου μου (Παλαιός) είχα πάμπολλα παρατσούκλια γύρω απ' αυτό κυρίως στο γυμνάσιο και το λύκειο: Παμπάλαιος, Παλαίουρας, Αρχαίος, Αρχαιοκάπηλος (το πιο αστείο απ' όλα απ' τ' οποίο κι εμπνεύστηκα το ψευδώνυμό μου στο Facebook που είναι Αρχαιοκαπηλίδης)...και παρόλο που πιτσιρικάς ήμουν αρκετά ευαίσθητος τα πειράγματα για το επίθετό μου ήταν το μοναδίκο πράγμα για τ' οποίο δεν ενοχλιόμουν. Κάθε άλλο. Μάλιστα για τον στρατό είναι το καλύτερο επίθετο: να σε φωνάζει ο ανώτερος με το επίθετό σου και να τ' ακούει αυτό ο νέος που δεν με ξέρει και να ψαρώνει ("Καλά, κοτζάμ ανώτερος και σε φωνάζει παλιό;"). Σημειωτέον Vetus στα λατινικά σημαίνει παλαιός. Το σπαστικό πάντως είναι στην παρέα που επειδή είμαστε πολλοί Γιώργηδες με φωνάζουν Vetus (αντίστοιχα έναν άλλο Γιώργο τον φωνάζουμε Gio επειδή αυτό το nickname χρησιμοποιούσε σε forums κ.ο.κ.). Έχω κι όνομα, να πάρει! Χάθηκε να με φωνάζουν με το επίθετό μου;

Όταν έπαιζα σε γηπεδάκια και παιδικές χαρές με άλλα παιδιά που δεν ήξερα συνήθως με φωνάζανε "ψηλό" για ευκολία.
 
Εγω λογω του...λουκ μου με φωναζε Μπον Τζοβι και Τσακ Νορρις...Ακομη σημερα το Τσακ Νορρις εχει μεινει..
 
Και εμένα με φώναζαν brother Rabbit στις πρώτες τάξεις του σχολείου λόγο των γιαλιών μου, ύστερα μετονομάστηκα σε Tosiki Kajfu, όνομα ένος Γιαπονέζου πολιτικού, αφου ειμαι Τώνια Κάσσινα και έχω κάποια απήχηση της Ανατολής στο σχήμα του προσώπου μου.
 
Το δεικο μου ηταν η ''Σκια'' για συγκεκριμενους λογους που δεν χρειαζονται περετερω αναλυση ;)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Μπεμπα ή μπεμπουλα. Μοναχα ο πατερας μου ομως με φωναζε ετσι. Το συνεχιζε ακομα και οταν παντρευτηκα, ακομα και οταν εγινα μαμα. Για κεινον ημουν παντα μικρη, οσα χρονια κι αν περνουσαν.

Το bambinella που διαλεξα για το φορουμ, ειναι κατα καποιον τροπο φορος τιμης και αναμνησεων στον αγαπημενο μου μπαμπα που δε ζει πια.
 
bambinella κι εμενα οι γονεις μου "μπεμπα" με φωναζαν,καποιες φορες μου το λενε ακομα.
 
Θυμάμαι μια εποχή κάποιος με φώναζε ζαρκάδι. Ορίστε και μερικά από συμμαθητές στο σχολείο.

Συγκαμένος. Περπάταγε και τα πόδια του ήταν κάπως ανοικτά λες και ήταν...

Μύξας. No question about

Σουπιάς. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τον έλεγαν έτσι.

Βενζινάς. Ο πατέρας του είχε βενζινάδικο.

Trailer. Το παληκάρι μια φορά είχε σκάσει με το μηχανάκι επάνω σε τρέιλερ αυτοκινήτου. Πολύ ήθελε να βγει το παρατσούκλι....

Το πιο καλό όμως ήταν, ένας που ήταν κάπως ευτραφής και το επίθετό του ήταν Θεοδωρόπουλος και τον φωνάζαμε Θεοχονδρόπουλο.
 
Ωραίο νήμα!!

Από μικρός είχα αρκετά παρατσούκλια, μπορώ να πω. Μερικά που θυμάμαι είναι τα εξής:

1) "Oliver Kahn", λόγω του ότι ήμουν ο βασικός τερματοφύλακας στην ομάδα του Δημοτικού και του Γυμνασίου. Δυστυχώς, στο Λύκειο με "φάγαν" :D

2) "Κοζανίτης", λόγω της καταγωγής μου.

3) "Κεραμάς" :D Ο προπάππους μου, από τη μεριά του πατέρα μου, είχε ανοίξει το πρώτο κεραμοποιείο (κεραμαριό) στον Τύρναβο, το μακρινότατο 1915! Ε, όλοι οι επόμενοι ακολούθησαν το επάγγελμα του κεραμοποιού, οπότε και έμεινε :)

4) "Πίκλας" :D :D , λόγω της προτίμησης που έδειχνα στις πίκλες :D

5) "Μαέστρος", λόγω της ενασχόλησής μου με τη μουσική, από τη ΣΤ' Δημοτικού και πέρα.

6) "Μπεμπάκος"... :D Ο πατέρας μου με λέει έτσι από μικρό. Μπορώ να πω ότι το έχω συνηθίσει, καθώς με αποκαλούσε με το όνομά μου μόνο όταν έκανα καμιά βλακεία :D Δυστυχώς, τώρα που μαντραχάλεψα δεν κόπηκε το συνήθειο, με αποτέλεσμα να του ξεφεύγει ορισμένες φορές μπροστά στον κόσμο και φυσικά εγώ να κοκκινίζω από ντροπή :D :D Δεν ήταν λίγες οι φορές που η μητέρα μου έλεγε στον πατέρα μου "Νικόοοο (μακρόσυρτο), μη λες έτσι το παιδί, το κάνεις ρεζίλι" :D :D
 
Τελευταία επεξεργασία:
Τα παρατσουκλια στην επαρχια ειναι Κανονας, μερικα ειναι απο τις αρχες του 1900 και συνεχιζουν τα ιδια ως σημερα, πχ Μπουρης ο παππους-ο γυιος του-ο εγγονος και το δισεγγονο, ξερω παρα πολλα που χρειαζομαι μια σελιδα Α4 να σας τα γραψω. Τα παρατσουκλια επισης χαρακτηριζαν και ολοκληρη ''φαρα'' (οικογενεια) πχ τσιγγουνηδες-ακαματηδες-ρουφιανοι και δεν ηταν επι προσωπικου δηλαδη τους επαιρνε ολους η μπαλα που λεμε. Ολα ειχαν να κανουν με μια χαρακτηριστικη στιγμη της ζωης τους ιδιως νεαρης ηλικιας, ορισμενα ειναι τοσο καλα που μεγαλωναμε και λεγαμε ετσι τους ανθρωπους χωρις να ξερουμε πως δεν ηταν αυτο το επιθετο τους αλλα και αυτοι το ειχαν αποδεχθει πληρως πχ ''καλημερα σας κυριε Μπαλακη'' στον ραφτη και ο ανθρωπος απλα γελαγε, πολλα χρονια μετα εμαθα πως αυτο δεν ηταν το επιθετο του !
Αλλα ευτραπελα ηταν πχ στο αστυνομικο τμημα της πολης, πηγαινε ο αλλος για υποθεση του ''καλως τον κυριο Φαφουτη'' και του απαντουσε ο αλλος ''δεν με λενε ετσι κυρ-αστυνομε,γεωργιου ειναι το επιθετο μου''. Αλλο ηταν οταν Τροχαιος πηγε να γραψει κληση σε φορτηγο του χασαπη, κοιταζει εξω την ταμπελα του μαγαζιου ''Μπαρελιας'' και βιαστικα αυτο γραφει στην κληση, ρωταει τον αλλον το μικρο του και ο χασαπης βαζει τα γελια, ''Μπαρελια'' με κοροϊδευουν και αντε μετα ο τροχαιος να τα μπαλωσει,παει σβηστηκε η κληση μετα απο τον Διοικητη.
 
Αυτά όμως αν και ξεκινάν από προσωπικά είναι "οικογενειακά" παρατσούκλια που τελικά γίνονταν επίθετα (δεν νομίζω πια να μπορεί να γίνει αυτό εύκολα). Μια από τις επιφανέστερες οικογένειες σε μια μικρή πόλη που έμενα μικρός λέγονταν "Βούλγαρος" και μετά από χρόνια έμαθα ότι δεν ήταν αυτό το επίθετό τους. Και δεν ξέρω πώς ξεκίνησε, αλλά τότε δεν είχε καθόλου υποτιμητική έννοια. Και μια άλλη μεγάλη οικογένεια ήταν ακόμη περισσότερο γνωστή με παρατσούκλι, αφού θυμάμαι ένας στο μαγαζί του είχε ταμπέλα που έγραφε ας πούμε "Παντοπωλείον 'Η Αφθονία' Ιωάννη [Επίθετο] ή [παρατσούκλι]"
 
Νερουλας, στα τουρκικα ''σου'' αρα ο Νερουλας του χωριου εγινε Σουτσος στο επιθετο, Ελληνας ηταν ο ανθρωπος αλλα του κολλησε μετα.
Κατι αναλογο εγινε πχ και στην Πελοποννησο, σκοτωναν οι τουρκοι αβερτα κοσμο, πηγαινε το ορφανο παιδακι προσωρινα στο μοανστηρι να σωθει εξ'ου και το Παπαδοπουλος (ο απογονος του παππα).
Δια της βιας ή με απειλη θανατου αλλαξαν πολλα επιθετα σε Ελληνων σε βουλγαρια-ρουμανια-τουρκια.
Εαν το παρατσουκλι ειναι επιτυχημενο οχι μονο το κραταει ο αρχικος ''φερων αυτο'' αλλα το συνεχιζει κιολας πχ εαν πεις σημερα ποιος ειναι αυτος; ο εγγονος του Ρεγγα αμεσως θα καταλαβεις ποιος ειναι ο παππους αφου και αυτον απο μικρον δημοσιως τον φωναζαν ''ρε Ρεγγα" επειδη ηταν αδυνατος και μελαχροινος (''σαν ψημενη ρεγγα'' οπως λεμε εκει).
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα