Το Αμαξάκι (1957)

caprice

RetroMasteR
Joined
30 Νοέ 2010
Μηνύματα
1.181
Αντιδράσεις
186
Το Αμαξάκι (1957)


RetroDB:
http://www.retrodb.gr/wiki/index.php/%CE%A4%CE%BF_%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BE%CE%AC%CE%BA%CE%B9

Από τα ελάχιστα σενάρια που έχει γράψει ο μεγάλος Ιάκωβος Καμπανέλλης

Προβολή συνημμένου 29748

Περιληπτικά η υπόθεση έχει ως ακολούθως:

Με φόντο την παλιά Αθήνα !!!, κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση τα ταξί. Δύο αμαξάδες που το επάγγελμά τους πλήττεται εξαιτίας των ταξί, αποφασίζουν ο μεν (Αυλωνίτης) να γίνει ταξιτζής, ο δε (Μακρής) να συνεχίσει να έχει το αμαξάκι του μεταφέροντας μία ηλικιωμένη αρχόντισσα (Καλογερίκου) που ζει ακόμα στα παλιά τα χρόνια. Όμως ταλαιπωρείται αφάνταστα εξαιτίας του γιου του που γίνεται χαρτοκλέφτης και το σκάει, αφήνοντας πίσω του την κοπέλα που είχε σχετιστεί αλλά κορόιδεψε (Βαλάκου). Στο τέλος αναγκάζεται να θανατώσει το άλογό του, αφήνει το αμαξάκι, πουλάει ως πλανόδιος, τσιγάρα για να ζήσουν και οι δύο (η κοπέλα του γιου του και ο ίδιος) και πεθαίνει. Ο γιός (Στρατηγός) γυρίζει μετανιωμένος, παντρεύεται την κοπέλα και πάει στο τάφο του πατέρα του.

Προβολή συνημμένου 29751

Πολύ γλαφυρά μεταφέρει την ατμόσφαιρα της ταινίας αλλά και κάποιες χαρακτηριστικές σκηνές της η retrofan ως ακολούθως:

«Η πρώτη ταινία πάντως που μ' έκανε, όπως λέει κι clemence, να κλάψω ενσυνείδητα, ήταν το Αμαξάκι με τον Ορέστη Μακρή. Με σύντροφό του τον Αυλωνίτη, ο οποίος τελικά υποχωρεί στην εξέλιξη και γίνεται σοφέρ σ' αυτοκίνητο και τη σχέση του με την γριά αρχόντισσα, την οποία πηγαίνει κάθε μέρα να πάρει βόλτα και "συμμετέχει" στην ψευδαίσθηση του γεροντικού μυαλού της ότι ζούνε στην προηγούμενη εποχή. Η σκηνή του θανάτου της καθώς και αυτή που αναγκάζεται να συνοδέψει το άλογό του, που τραυματίστηκε από αυτοκίνητο, να το σκοτώσουν και μετά καταλήγει άρρωστος μικροπωλητής με μοναδική συντροφιά την "παρατημένη" από τον γιο του Αντιγόνη Βαλάκου ...»

http://www.retromaniax.gr/vb/showthread.php?6436-Παλιές-Ελληνικές-ταινίες-που-σας-έχουν-συγκινήσει&highlight=%E1%EC%E1%EE%DC%EA%E9

Συγκλονιστική επίσης είναι η ερμηνεία της Καλογερίκου στη σκηνή που ο Αυλωνίτης της αποκαλύπτει ότι ο βασιλιάς Αλέξανδρος δεν ζει (τον είχε δαγκώσει πίθηκος και πέθανε από σηψαιμία)

Προβολή συνημμένου 29749

Χωρίς να υποβιβάζω τις ερμηνείες των υπόλοιπων ηθοποιών, θα ήθελα να αναφερθώ στη μεγάλη ηθοποιό Χριστίνα Καλογερίκου. Μία ηθοποιό (φτωχή η λέξη) που η αριστοκρατική της παρουσία – όχι μόνο στη συγκεκριμένη ταινία – πραγματικά σε αφήνει άναυδο. Μία μεγάλη μορφή του αιώνα που πέρασε, που δυστυχώς δεν αναγνωρίστηκε τόσο όσες άλλες συνομίληκές της ηθοποιοί (κατά την ταπεινή μου γνώμη).

Σύντομο βιογραφικό της

Ήταν κόρη ηθοποιών του θεάτρου Παντελή Ρούσσου και της συζύγου του, Ελπινίκης. Οι δύο αδερφές της, Ευαγγελία και Ανθή, έκαναν επίσης καριέρα ως καρατερίστες του ελληνικού θεάτρου. Η Ανθή μάλιστα ήταν η πρώτη σύζυγος του Νίκου Μηλιάδη, πατέρα του διάσημου ηθοποιού Τάκη Μηλιάδη. Η Χριστίνα παντρεύτηκε αρχικά τον ηθοποιό Νικόλαο Κουκούλα και έπειτα έκανε δεύτερο γάμο με τον Πάνο Καλογερίκο. Πιθανότατα έκανε και τρίτο γάμο με το Μάριο Παλαιολόγο. Ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή σε ηλικία 14 ετών στην Κωνσταντινούπολη. Έπαιξε κυρίως σε ρόλους στο Εθνικό Θέατρο αλλά μετά τον πόλεμο και στον κινηματογράφο. Παρασημοφορήθηκε για τη σημαντική της προσφορά ως ηθοποιού με τον Ταξιάρχη Ευποιίας.

Για την Χριστίνα Καλογερίκου εδώ επίσης: http://www.retrodb.gr/wiki/index.php/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85

Εδώ να προσθέσω ότι η Καλογερίκου υποδυόταν στη «Στέλλα» τη μητέρα του Γιώργου Φούντα (Μίλτου)

Προβολή συνημμένου 29750

Και για να μην αδικήσω και τον Ορέστη Μακρή αντιγράφω από το site greektenies.com τα ακόλουθα:

Μια από τις τεράστιες επιτυχίες της Φίνος Φιλμ στα χρόνια του 1950, που εκπροσώπησε επισήμως την Ελλάδα στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι και όπως λένε όσοι ήταν εκεί τότε, εξεπλάγησαν με την ερμηνεία του Ορέστη Μακρή, αλλά περισσότερο εξεπλάγησαν όταν έμαθαν πως ο Μακρής δεν είναι ένας δραματικός ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου της Ελλάδος όπως νόμιζαν, αλλά ένας νουμερίστας της επιθεώρησης.

Πηγές:

wikipedia.org, greektenies.com,lefobserver.blogspot.com, grcinema.matia.g«Σαν Παλιό Σινεμά», Α. Πρέκας, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2003, retroDb
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Καταρχην υπέροχη η παρουσιάση :flower: !

Μ'αρεσει που χρησιμοποιεις υλικό και άλλων παιδιών εδω μέσα αλλα και οι αναφορές σου ειναι λεπτομερείς! το κειμενο γινεται ζωντανό..

Το αμαξάκι υπήρξε μια ταινία-ορόσημο για την Φινος Φιλμς, μια ταινία που μόνο συναίσθημα μπορεί να βγάλει και να δώσει!

Ο κόσμος που αλλάζει μέσα απο τα μάτια του Ορέστη Μακρή( μια Αθήνα που αρχιζει να γίνεται αγνώριστη για τους μεχρι τότε απλούς ανθρώπους της, να μηχανοποιειται, αραγε ο ιδιος ο ήρωας της ταινίας τι θα έλεγε σήμερα αν ζουσε, όλα δεν θα του ήταν άγνωστα και ξένα ;) η ταινια περιγραφει την ζωή ενός ανθρώπου που επιμένει σε αξιές, σε ιδανικά αλλα και στα παλαια σύμβολα! ετσι ήξερε να κάνει την δουλειά του, ετσι θέλει να την συνεχίσει! ο Αυλωνίτης αμέσως προσαρμόζεται στην νεα εποχή, ο Μακρής δεν το κάνει! μονη πια συντροφια του η κοπέλα που αφηνει ο γιος του-κοιτάζει την φωτογραφια της γυναίκας του και της λέει πως αντι για γιο, έχουμε κόρη τωρα- ήθελε ο γιος του να είναι τίμιος, να περπατάει με το κεφάλι ψηλά, να μην κοροιδευει μια φτωχή κοπέλα, γιατι αυτός μόνο τιμιότητα ειχε να προσφέρει και έναν λόγο-συμβόλαιο! έτσι δενεται και με την αριστοκράτισσα και με το παρελθόν της! έτσι δενεται και με το άλογο του-ζωντανό πράγμα- ενω το ταξι, τοσο άγνωστο για εκείνον τον ρομαντικό της παλαιας κοπής!

Και σε αυτο τον ρόλο γραφει ιστορια ο Μακρης :) , όπως και στον μεθύστακα αλλα και στον γρουσούζη! και ο Στρατηγός, υπέροχος στον ρόλο του κακου και ασωτου γιου, που καταλαβαίνει στο τέλος ποσο πίκρανε τον μοναδικο ανθρωπο που τον αγάπησε, εκτος βεβαια απο την νεαρή κοπέλα!

Κάποτε και εμείς στην ρετρομανιαξ θα βλέπουμε σαν ξενο τον κοσμο που μας περιβάλλει, αν ηδη δεν το έχουμε κάνει!
 
Ο Αυλωνίτης ήταν έξοχος σ' αυτή την ταινία ως ο μοναδικός χαρακτήρας που έδινε κάποιο κωμικό στοιχείο σ' ένα πολύ λυπητερό θέμα. Χαρακτηριστική η αντίδρασή του στην κατηγορία που εκτοξεύει η αρχόντισσα όταν μαθαίνει για τον θάνατο του βασιλιά Αλέξανδρου ("αυτός ο κακούργος ο Βενιζέλος τον έφαγε") : -Ε, μη λέμε κι ό,τι θέλουμε, ο πίθηκος τον έφαγε :D

Έχω στον νου μου πολύ έντονα και μια σκηνή (και καλά στην Αφρική) όπου έχει φτάσει ο άσωτος υιός - Στρατηγός. Σ' ένα μπαρ, πετυχαίνει έναν άλλον Έλληνα, χρόνια εγκατεστημένο στον τόπο, που ψέλνει μονίμως τροπάρια και που του υποδεικνύει τον δρόμο του γυρισμού, παραδεχόμενος ότι τα λεφτά που έκανε δεν αξίζουν όσο η ζωή που έχασε. "Μπορώ να βρω έναν άνθρωπο που να του πω ότι η Κεφαλλονιά είναι το ομορφότερο μέρος στον κόσμο και να το καταλάβει;"

Η μοναδική σκηνή του συγκεκριμένου ηθοποιού (δεν έχω ιδέα ποιος είναι) αλλά πολύ δυνατή.

Χρόνια μετά, διαβάζοντας τη "Βάρδια" του Καββαδία, θυμήθηκα τον ξενιτεμένο Κεφαλλονίτη της ταινίας (το νησί πρέπει να σκόρπισε πολλούς μετανάστες στις πιο απίθανες περιοχές μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα), διαβάζοντας για τον χαρακτήρα του Αλεβίζου από το Μπαλί με την τεράστια περιουσία και το σαλεμένο μυαλό που έψαχνε σε κάθε βαπόρι που άραζε συμπατριώτη του και ζητούσε να του στείλουν εκκλησιαστικά βιβλία και πετραχήλι. Υποψιάζομαι ότι ο Καμπανέλλης είχε διαβάσει το μυθιστόρημα του Καββαδία (που πρωτοεκδόθηκε το 1954) και επηρεάστηκε να φτιάξει τον συγκεκριμένο χαρακτήρα.
 
@retrofan

Kαλησπέρα.

Ο ηθοποιός που δεν γνωρίζεις είναι ο Βασίλης Διαμαντόπουλος (όντως, αγνώριστος εκεί).

Πολύ συγκινητική ταινία.

Από τις καλές δραματικές.

Δυσκολεύομαι να την παρακολουθήσω επειδή έχει μεγάλο συναισθηματικό φορτίο.

Αν θυμαμαι καλά, εμφανίζεται και η Γ. Βασιλειάδου ως γυναίκα του Αυλωνίτη.

Σε κάποια σκηνή του ζητά λεφτά να ψωνίσει και εκείνος την αντιμετωπίζει σαν την εφορία....

-
 
Ευχαριστώ για την πληροφορία v.i.smirnov!

 


Μόνο κάποιος σαν τον Διαμαντόπουλο μπορούσε να αφήσει το ίχνος του σε μια ταινία μ' ένα πέρασμα λίγων λεπτών.
 
[Edit] Να διαβάσεις τους κανονισμούς! [edit]
 
Πόσο όμορφα συμπληρώθηκε το συγκεκριμένο θέμα, με τις δικές σας προσθήκες σε μία σχεδόν στείρα παρουσίαση από τη δική μου πλευρά. Σας ευχαριστώ.

(Σόρι RIO, υπόσχομαι να επανορθώσω). :)
 
caprice είπε:
Πόσο όμορφα συμπληρώθηκε το συγκεκριμένο θέμα, με τις δικές σας προσθήκες σε μία σχεδόν στείρα παρουσίαση από τη δική μου πλευρά. Σας ευχαριστώ.(Σόρι RIO, υπόσχομαι να επανορθώσω). :)
Όντως, μια συγκινητική ταινία με σκηνοθέτη τον Ντίνο Δημόπουλο και τον πρόσφατα χαμένο Ντίνο Κατσουρίδη ως συντελεστή (μοντάζ) και τον γνωστό ντεκορατέρ Μάρκο Ζέρβα στη φωνοληψία.

Η μουσική που ακούγεται μου θυμίζει την επιβλητική μουσική στο τελευταίο και μοναδικό επεισόδιο που σώθηκε από τους "Πανθέους". Στην ταινία τραγουδά ο Θ. Δημητρίου.

Η σκηνή που με έκανε και μένα να κλάψω είναι ο θάνατος της ξεπεσμένης αρχόντισσας, την οποία υποδύεται η Χριστίνα Καλογερίκου. Ένας μοναχικός θάνατος: ο Μακρής την βρίσκει νεκρή στο σπίτι της, στην καρέκλα της, παρέα με τις αγαπημένες της γάτες... Ο πρωταγωνιστής της κλείνει και τα μάτια, ενώ το κάδρο της που απηχεί στις παλιές εποχές που η ίδια έζησε (αναφέρεται στην εποχή των Βασιλέων Γεωργίου Α΄ και Αλεξάνδρου Α΄). Η σκηνή μου θύμισε τους μοναχικούς θανάτους των ηθοποιών Διονύση Παπαγιαννόπουλου (1984) και της Σαπφούς Νοταρά (1985).

Κατά τη γνώμη μου:

Στο "Αμαξάκι" συγκρούονται μάλλον ο κόσμος του χθες με τον κόσμο του σήμερα (όταν λέμε σήμερα εννοούμε την δεκαετία του 1950). Η σύγκρουση αυτή καταλήγει σε μια νίκη του σήμερα και ήττα του χθες, μια ήττα που είναι άδικη και αυτό φαίνεται από τον θάνατο του πρωταγωνιστή, αλλά και της Καλογερίκου που αναφέραμε προηγουμένως, οι οποίοι αν και μοναχικοί ή φτωχοί, παραμένουν αξιοπρεπείς και οι "καλοί" της ταινίας.

Παίζουν και ο Παντελής Ζερβός, ο Ερρίκος Κονταρίνης, η Κολέτ Ντιμπουά, ο Βελισσάριος Κοντογιάννης, ο Γιώργος Τσιτσόπουλος και ο Γιάννης Μπέρτος, μεταξύ των άλλων.
 
@ Stakovios να 'σαι καλά. Σ' ευχαριστώ (προσωπικά) για τις προσθήκες / πληροφορίες.

Θέλω να αναφερθώ και σε δυο τρία ακόμα στοιχεία που αλίευσα δεξιά και αριστερά στο διαδίκτυο προ καιρού και όλο το ανέβαλλα. Πολλά από τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην περιοχή του Ψυρρή. Επίσης διάβασα εδώ ότι στο "Αμαξάκι" τραγουδούσε και ο Θ. Δημήτριεφ ως μέλος της Ελαφράς Ορχήστρας του ΕΙΡ.

Τέλος κάποιοι υποστηρίζουν - αν κατάλαβα καλά - ότι είχε γυριστεί και ένα διαφορετικό τέλος από αυτό που έχουμε δει .... και είναι λίγο δυσεύρετη αυτή η version. Δεν κατάφερα να βρω κάτι άλλο επ' αυτού (και δεν θυμάμαι δυστυχώς που το διάβασα). Αν γνωρίζετε κάτι παραπάνω ... ευπρόσδεκτο βέβαια.
 
stakovios είπε:
Στην ταινία τραγουδά ο Θ. Δημητρίου.
caprice είπε:
Επίσης διάβασα εδώ ότι στο "Αμαξάκι" τραγουδούσε και ο Θ. Δημήτριεφ ως μέλος της Ελαφράς Ορχήστρας του ΕΙΡ.
Έχω προσέξει και αλλού ότι τότε ο Δημήτριεφ συχνά χρησιμοποιούσε το επώνυμο "Δημητρίου" - ας πούμε στο "Φανούρη και το σόι του", ταινία στην οποία κρατάει έναν από τους κύριους ρόλους. Αναρωτιέμαι γιατί...
 
Aπό τις καλύτερες της Φίνος και του Ορέστη Μακρή. Την παράσταση όμως κλέβει ο Βασίλης Αυλωνίτης σε μια comic relief ερμηνεία (ρόλο αποσιμπίεσης της γενικής δραματικής εντάσεως που βγάζει η ταινία). Σε μικρό ρόλο έκπληξη ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Όλα καλά σε αυτή την ταινία, μοντάζ, φωτογραφία σκηνοθεσία. Φυσικά στις καλύτερες σκηνές συγκαταλέγονται κι εκείνες με την κυρία καλογερίκου στο ρόλο της ξεπεσμένης αρχόντισας που - με βάση τα λόγια του Αυλωνίτη σε κείμενα Καμπανέλλη - το ρολόι της πάει μισό αιώνα πίσω. Γενικά και πολύ ορθά τονίστηκε από άλλους συναδέλφους ρετρομανιακούς η ταινία πραγματεύεται την αλλαγή των καιρών και την δισανεξία των πρωταγωνιστών στο σύγχρονο κόσμο (του 1957 βέβαια). Την αλλαγή ή μάλλον την σύγκρουση αυτή των 2 κόσμων (του νέου που έρχεται, του παλιού που φεύγει) την ξανασυναντάμε και σε κάποιες άλλες ταινίες της Φίνος όπως Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο (την συνέχεια του Φιλότιμο), όπως και στο η θεία από το Σικάγο.
 
Κορυφαία ταινία. Με έκανε να συνειδητοποιήσω το μεγεθος και το μεγαλείο του ταλέντου του πολυαγαπημένου μου Ορέστη Μακρή. Ειδικά σε εκείνη τη σκηνή που πουλάει τσιγάρα στο φίλο του γιου του, με έστειλε...είχα πλαντάξει στο κλάμα. Ελάχιστες φορές έχω δει τόση αλήθεια στην έκφραση ενός ηθοποιού. Δε νομίζω να αντέξω ποτέ να την ξαναδώ, μου σπάραξε την καρδιά.

Η Αντιγόνη Βαλάκου εξαίσια, όπως πάντα. Όλη η ταινία είναι ένα αριστούργημα.
 
Νέος στην παρέα σας που εντόπισα ψάχνοντας για τη συγκεκριμένη ταινία, να δηλώσω αρχικά ότι αισθάνομαι ευτυχής που βρίσκομαι μαζί σας...

Για την ταινία τώρα, αρκετοί σχολίασαν και πρόσθεσαν πληροφορίες με τον καλύτερο τρόπο, ώστε δεν αισθάνομαι ότι μπορώ να προσθέσω κάτι. Μόνο μια προσωπική μου ανάμνηση:

Δεκαετία του 50... Η μητέρα μου συνήθιζε να μας πηγαίνει εμένα και την αδελφή μου στον παλιό κινηματογράφο "Κυψελάκι" στην οδό Ζακύνθου της Κυψέλης, που εκτός από άλλες ταινίες, συνήθιζε να προβάλει ταινίες της Φίνος σε πρώτη προβολή... Έχοντας τελειώσει μόλις την Τετάρτη δημοτικού, της άρεσαν πάρα πολύ οι ελληνικές ταινίες και ταυτόχρονα προσπαθούσε πάντα να μας "μυήσει" στον μαγικό της κόσμο... Έτσι λοιπόν, το χειμώνα του 57, μας πήγε να δούμε και το "Αμαξάκι". Ήμουν ήδη δέκα χρόνων, με κοντά ακόμα παντελόνια, και είχα πάει αρκετές φορές μαζί της. Έτσι, ήμουν συνηθισμένος να την βλέπω πάντα στο τέλος να σκουπίζει τα μάτια της κρυφά, μόλις άναβαν τα φώτα. Όχι ότι καταλάβαινα μέχρι τότε γιατί συνέβαινε αυτό, αλλά, όπως και να το κάνουμε, εκείνη ήξερε γιατί!... Και αρχίζοντας κι εγώ να "νιώθω μεγάλος πια", αποφάσισα να συγκεντρωθώ περισσότερο στην υπόθεση...

Θυμάμαι ότι είχα γρήγορα σταματήσει κάθε προσπάθεια, καθώς πρόσεξα ότι η μητέρα μου, όχι μόνο είχε πάλι δακρύσει, αλλά αυτή τη φορά δεν μπορούσε να το κρύψει... Οι λυγμοί που της ξέφευγαν κατά διαστήματα και ο τρόπος που "έσφιγγε" το χέρι μου, ειδικά στη σκηνή με το τραυματισμένο άλογο, ομολογώ ότι με είχε τρομάξει...

Τα χρόνια πέρασαν, η ζωή έφερε πολλά γυρίσματα, και το "αμαξάκι" ξεχάστηκε, μαζί με τα υπόλοιπα διαμάντια της εποχής... Την τανία ξαναείδα μεγάλος στην ΕΡΤ κάποια Κυριακή... Την θυμήθηκα και έμεινα να την παρακολουθήσω, σαν να ήμουν πάλι δέκα χρόνων... Και τότε κατάλαβα γιατί είχε κλάψει τόσο η μητέρα μου...

Στη συνείδησή μου έχει μείνει σαν η ταινία που έκανε τη μητέρα μου να κλάψει περισσότερο από όλες...

Σε ότι αφορά εμένα, πέρα από τη συγκλονιστική εμπειρία, επανέρχεται συχνά στη μνήμη μου, για τον ίδιο λόγο που σχολίασαν και κάποιοι άλλοι... Γιατί αποδίδει με τον πιο συνταρακτικό τρόπο το θέμα του βίαιου "εκμοντερνισμού" της ελληνικής κοινωνίας στην περίοδο αμέσως μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο... Θέματα που ήταν σχεδόν αδύνατο να θίξει κάποιος ευθέως, την εποχή που συνέβαιναν. Φυσικά δεν ήταν η μόνη, αλλά σίγουρα ήταν από τις καλύτερες της εποχής της...

Τέλος, θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση και αν κάποιος μπορεί και έχει την καλή θέληση, ας μου δώσει μια κατεύθυνση:

Υπάρχει άραγε τρόπος να βρω από κάπου το σενάριο με τους διαλόγους; Θυμάμαι ορισμένες σκηνές, ιδιαίτερα έντονες, όπως οι καυγάδες των δύο αμαξάδων, η σκηνή με τον φίλο του γιου και οι αναμνήσεις της "αρχόντισας" που θα ήθελα πολύ να ξαναζούσα σαν κείμενο...

Ευχαριστώ εκ των προτέρων και πάλι καλώς σας βρήκα. :)
 
Kαλως ηλθες Κωνσταντινε!Σε ευχαριστουμε για το πολυ συγκινητικο ποστ!!
 
Καλώς ήρθες και σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας τις αναμνήσεις σου.....
 
182.jpg
182.jpg
 
Tonytony υπέροχη! Ευχαριστούμε...
 
Κωνσταντίνε πολύ συγκηνιτικα αυτά που μας περιέγραψες, φοβερο πόστ :sta2
 
Πίσω
Μπλουζα