Η Άλκη Ζέη έχει πει σε συνεντεύξεις της:
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Όταν ήμουν 2 ετών, η μητέρα μου αρρώστησε με φυματιωση κι μπήκε στο σανατόριο της Πάρνηθας. Έτσι μας έστειλαν, την αδερφή μου κι εμένα, στην Σάμο οπου κι μεγαλωσαμε. Η Σάμος ηταν το νησί της μητέρας μας, κι εκεί έμενε ο παππούς μας μαζι με την θεια μας (την μεγαλύτερη αδερφή της μητέρας), η οποία ηταν χήρα χωρίς παιδιά κι ανέλαβε την φροντιδα μας. Ο παππούς ηταν γυμνασιάρχης (καθηγητής αρχαίων ελληνικών) στο Γυμνάσιο στο Βαθύ κι αντί για παραμύθια, μας διηγιοταν ιστοριες απο την αρχαια ελληνικη μυθολογια. Μεναμε στο Βαθύ κι τα καλοκαίρια μας τα περνουσαμε στο Μαλαγάρι, ενα εξοχικό μέρος ακριβώς απέναντι απο το Βαθύ. Το Μαλαγάρι, τοτε, ηταν ενα ονειρεμένο μέρος πνιγμένο στα πεύκα με μια πανέμορφη αμμουδιά που την σκέπαζαν τα δεντρα, τα οποία έφταναν μέχρι την θάλασσα. Απο την αυλή του σπιτιού στο Μαλαγάρι, βγαιναμε κατευθείαν στην αμμουδιά, για αυτό κι έλεγα πως το Μαλαγαρι ηταν "το ομορφότερο μέρος του κόσμου". Στο σαλόνι του σπιτιού μας στο Βαθύ υπήρχε πράγματι "το καπλανι της βιτρίνας", δηλαδή μια μικρή βαλσαμωμενη τίγρης μεσα σε ξύλινο έπιπλο με γυάλινη βιτρίνα. Όταν ημασταν στην Μόσχα, άρχισα να θυμαμαι κι να αναπολω τα παιδικά μου χρόνια στην Σάμο με τον παππού, τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια στο Μαλαγαρι, το σπίτι στο Βαθύ με το καπλανι στο σαλονι, τα ξαδέρφια, τις θείες κι τα διηγόμουν ολα αυτα στα παιδιά μου που ηταν τοτε μικρα. Έτσι γεννήθηκε "Το καπλανι της βιτρίνας". Οταν το έγραφα, δεν ήξερα τοτε οτι έγραφα παιδικό βιβλιο. Ηθελα απλως να αποτυπωσω τις παιδικές μου αναμνήσεις στο χαρτί. Για αυτό κι "Το καπλανι της βιτρίνας" είναι αυτοβιογραφικό, είμαι εγώ κι η αδερφή μου στα παιδικά μας χρόνια στην Σάμο, εξου κι το "Λαμαγαρι" που δεν είναι άλλο απο το Μαλαγαρι.
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Όταν ήμουν 2 ετών, η μητέρα μου αρρώστησε με φυματιωση κι μπήκε στο σανατόριο της Πάρνηθας. Έτσι μας έστειλαν, την αδερφή μου κι εμένα, στην Σάμο οπου κι μεγαλωσαμε. Η Σάμος ηταν το νησί της μητέρας μας, κι εκεί έμενε ο παππούς μας μαζι με την θεια μας (την μεγαλύτερη αδερφή της μητέρας), η οποία ηταν χήρα χωρίς παιδιά κι ανέλαβε την φροντιδα μας. Ο παππούς ηταν γυμνασιάρχης (καθηγητής αρχαίων ελληνικών) στο Γυμνάσιο στο Βαθύ κι αντί για παραμύθια, μας διηγιοταν ιστοριες απο την αρχαια ελληνικη μυθολογια. Μεναμε στο Βαθύ κι τα καλοκαίρια μας τα περνουσαμε στο Μαλαγάρι, ενα εξοχικό μέρος ακριβώς απέναντι απο το Βαθύ. Το Μαλαγάρι, τοτε, ηταν ενα ονειρεμένο μέρος πνιγμένο στα πεύκα με μια πανέμορφη αμμουδιά που την σκέπαζαν τα δεντρα, τα οποία έφταναν μέχρι την θάλασσα. Απο την αυλή του σπιτιού στο Μαλαγάρι, βγαιναμε κατευθείαν στην αμμουδιά, για αυτό κι έλεγα πως το Μαλαγαρι ηταν "το ομορφότερο μέρος του κόσμου". Στο σαλόνι του σπιτιού μας στο Βαθύ υπήρχε πράγματι "το καπλανι της βιτρίνας", δηλαδή μια μικρή βαλσαμωμενη τίγρης μεσα σε ξύλινο έπιπλο με γυάλινη βιτρίνα. Όταν ημασταν στην Μόσχα, άρχισα να θυμαμαι κι να αναπολω τα παιδικά μου χρόνια στην Σάμο με τον παππού, τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια στο Μαλαγαρι, το σπίτι στο Βαθύ με το καπλανι στο σαλονι, τα ξαδέρφια, τις θείες κι τα διηγόμουν ολα αυτα στα παιδιά μου που ηταν τοτε μικρα. Έτσι γεννήθηκε "Το καπλανι της βιτρίνας". Οταν το έγραφα, δεν ήξερα τοτε οτι έγραφα παιδικό βιβλιο. Ηθελα απλως να αποτυπωσω τις παιδικές μου αναμνήσεις στο χαρτί. Για αυτό κι "Το καπλανι της βιτρίνας" είναι αυτοβιογραφικό, είμαι εγώ κι η αδερφή μου στα παιδικά μας χρόνια στην Σάμο, εξου κι το "Λαμαγαρι" που δεν είναι άλλο απο το Μαλαγαρι.
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
