Το βαρύ πεπόνι (1977)

ARETARA

RetroNuts!
Joined
1 Σεπ 2010
Μηνύματα
2.134
Αντιδράσεις
2.279
Το βαρύ πεπόνι (1977)

RetroDB: http://retrodb.gr/wiki/index.php/Το_βαρύ..._πεπόνι

Μια κοινωνική ταινία εξετάζεται στο παρόν. Το βαρύ πεπόνι, μια ταινία σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή Παύλου Τάσιου.

Το θέμα-το καστ. Ένας νέος επαρχιώτης, ο Μίμης (Μίμης Χρυσομάλλης) ζει στο χωριό του στη Χαλκιδική (πιθανά Νέος Μαρμαράς). Όταν μια ξενοδοχειακή επιχείρηση απαλλοτριώνει υποχρεωτικά τις γύρω ιδιοκτησίες, ο Μίμης, μη έχοντας ικανοποιητική εναλλακτική λύση κατεβαίνει στην Αθήνα να βρει την τύχη του. Εκεί θα τον βοηθήσει αρχικά ο φίλος του από τον στρατό Αριστείδης (Αντώνης Αντωνίου) που ζει με τη γυναίκα του τη Νίτσα (Λήδα Πρωτοψάλτη), τα παιδιά του και την αδερφή της γυναίκας του, την Τούλα (Κατερίνα Γώγου). Ο Μίμης θα δείξει το ενδιαφέρον του για την Τούλα και σύντομα θα γίνουν ζευγάρι. Θα βρουν ένα μικρό υπόγειο διαμέρισμα να στεγάσουν τον έρωτά τους. Η ζωή όμως έχει τις δυσκολίες της. Η Τούλα θα δουλεύει γαζώτρια με τη μηχανή της στο σπίτι. Ο Μίμης θα βρει δουλειά σαν σερβιτόρος, γρήγορα όμως θα έρθει σε κόντρα με τον προιστάμενό του και θα φύγει από τη δουλειά. Αμέσως μετά θα χωρίσει από την Τούλα (Απόσπασμα 3). Η κατάσταση θα φτάσει στους δικηγόρους όμως εκεί ο Μίμης και η Τούλα θα βρουν αυτά που τους ενώνουν και θα συνεχίσουν μαζί τη ζωή τους. Ο Μίμης στο μεταξύ έχει ξαναβρεί δουλειά και θα οργανωθεί στο σωματείο των ξενοδοχοϋπαλλήλων (Απόσπασμα 4).

Σχόλια. Άλλη μια καλή ταινία του Παύλου Τάσιου που θέτει στον ορίζοντα της προβληματικής της το πρόσωπο του "μέσου" ανθρώπου της πόλης και στην επίδραση του περιβάλλοντος πάνω του. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι και οι ήρωές μας. Ο Μίμης, ο χαρακτηριστικός νεολαίος της επαρχίας, της Επαρχίας 1978 που είχε τραγουδήσει και ο Παπακωνσταντίνου, που δεν βρίσκει διέξοδο στα αδιέξοδα της οικονομικής ασφυξίας του χωριού του και ζητάει την τύχη του στην πόλη. Αυτό που ονειρεύεται όμως να αποφύγει θα τον κυνηγάει κι εκεί. Δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει (ή έστω, να αποδεχτεί) ότι η μοίρα του έχει ετεροκαθοριστεί και ότι είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την πεπατημένη για να επιβιώσει. Και φυσικά στη διαδρομή του αυτή η σύντροφός του θα είναι και αυτή μία του μεγέθους του.

Η Τούλα η γαζώτρια. Αυτή τουλάχιστον ξέρει τα όριά της και δεν ονειροβατεί. "Το σπιτάκι μας να έχουμε, σιγά σιγά θα τα βολέψουμε, τι θέλεις τώρα". Που επένδυσε τα όποια συμβατικά της όνειρα στον επαρχιώτη από τη Χαλκιδική. Που είναι έτοιμη να τον συγχωρήσει αφού ποτέ δεν ήθελε να χωρίσουν. Οι μοίρες των μικροαστών, αλληλένδετες και προκαθορισμένες.

Και μέσα σε όλα αυτά "ο άλλος κόσμος". Των γιγάντιων ξενοδοχείων και της χλιδής. Για τους άλλους όμως, όχι γι' αυτούς που είναι υποχρεωμένοι να εισπνέουν το ντουμάνι των καυσαερίων αφού μένουν στο υπόγειο και όχι στο ρετιρέ. Τι κάνουμε τώρα; αναρωτιέται ο Μίμης. Απλά, μένεις και το παλεύεις...

Ο Τάσιος ζει το έργο του πραγματικά. Κατεβάζει την κάμερα αλλά και το μικρόφωνο στον κόσμο. Όχι μόνο στους άσημους πρωταγωνιστές του έργου αλλά κυριολεκτικά στον κόσμο του πεζοδρομίου, του καφενείου, των παζαριών και της εργασίας. Αφήνει επίτηδες τον ήχο ανοιχτό για να ακούσουμε τι λένε. Λόγια συνηθισμένα και καθημερινά σαν αυτά που λέμε όλοι μας, όχι σαν να ήταν βγαλμένα από το θερμοκήπιο του σεναρίου τόσων και τόσων ελληνικών ταινιών. Βρήκα σε αυτό το επίπεδο αρκετές ομοιότητες με το προγενέστερο "Ναι μεν αλλά".

Πολύ καλοί όλοι οι ηθοποιοί που συνεργάστηκαν για να βγει αυτή η ταινία. Θα ξεχωρίσω την συγκλονιστική Κατερίνα Γώγου σε έναν ρόλο που βγάζει ψυχή. Λίγο πιο πίσω αλλά πάντως ψηλά στέκει και ο Μίμης Χρυσομάλλης. Επίσης στους δευτεραγωνιστές στάθηκαν εξαιρετικά οι Αντώνης Αντωνίου (ηθοποιός που πάντα εκτιμώ) καθώς και ο Κώστας Μεσσάρης στον ρόλο του συνδικαλιστή. Σε ρόλο cameo τέλος εμφανίζεται και ο Γιώργος Κυρίτσης ως δικηγόρος που είχε αναλάβει το διαζύγιο.

Η μουσική του Γιώργου Παπαδάκη παραμένει διακριτική χωρίς να μπαίνει στο προσκήνιο. Το έργο όμως είναι γεμάτο από λαϊκά διαχρονικά ακούσματα της εποχής που οπωσδήποτε ικανοποιούν απόλυτα τον θεατή. Θα σταχυολογήσω ορισμένα όπως το Πέντε πάνω, πέντε κάτω και τους Αισθηματίες του Στέλιου Καζαντζίδη, το Κάνε κάτι να χάσω το τρένο του Μητροπάνου και το "Ξενύχτησα στην πόρτα σου" της Βίκυς Μοσχολιού.

Καλή τέλος και η φωτογραφία του Κώστα Νάστου.

Διακρίσεις. Η ταινία απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) και καλύτερης ταινίας, σεναρίου, σκηνοθεσίας και Α' ανδρικού και Α' γυναικείου ρόλου του Αντι-Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1977.

Απόσπασμα 1 Η Τούλα στο καινούριο της σπίτι με τη μάνα της (Μερόπη Ιωαννίδου)

Μάνα: - ...μμμ..άχρηστα πράγματα...Μιλάω εγώ αλλά ποιός να μ' ακούσει...

Τούλα: - Τι θες ρε μάνα εκεί μέσα, τι λες, ε;

Μάνα: - Το σωστό λέω...

Τούλα: - Κάτσε κάτω χριστιανή μου να πιεις τον καφέ σου που τρώγεσαι με το τίποτα... θα τακτοποιηθούν τα πράγματα σιγά σιγά... άντε, κάτσε κάτω...

Μάνα: - Αχ, ο έρωτας σάς μάρανε...κι εσένα και την άλλη από κει πέρα...

Τούλα: - Τι θες παιδάκι μου, ε; τι θες;

Μάνα: - Να βάλεις μυαλό θέλω, μάνα σου είμαι, δεν μπορώ να σε βλέπω μες στο υπόγειο να μου λες ότι τακτοποιήθηκες... δε μου λες, βρήκε δουλειά ή ακόμα τριγυρίζει;

Τούλα: - Κάνε μου τη χάρη ακόμα δεν παντρευτήκαμε... Είναι δικός του λογαριασμός τι θα κάνει και δικός μου. Σ' ενόχλησε εσένα κανένας;

Μανα:- Ξένη είμαι εγώ δηλαδή; Να μη μιλάω;

Τούλα: - Θα έπρεπε να ντρέπεσαι γι' αυτά που λες... ντροπή σου!!!

Μάνα: Να σ' αφήσω να καταστραφείς...ε, να φύγω απ' τη μέση, να λείψω να ησυχάσετε κι εσύ κι όλοι σας εδώ μέσα...

Τούλα: - Τι θες μωρέ, τι θες; Τι θες!!!!

Απόσπασμα 2 Το ζευγάρι στο σπίτι

Μίμης: - Τι κάνουμε τώρα;

Τούλα: - Λέω να πεταχτούμε μέχρι το καζίνο να κάνουμε καμιά εμφάνιση... Τι να κάνουμε μωρέ, τι να κάνουμε... θα φάμε, θα ξαπλώσουμε, άμα θες να δεις τηλεόραση...

Μίμης: - Μάλιστα... Και μετά ξανά να πας στη δουλειά και μετά ξανά φαΐ και μετά ξανά ύπνο. Ωραία περνάμε... Ωραία...Τι άλλο θέλεις βρε αχαΐρευτη... Ποιος σε γέννησε εσένα να ζητάς περισσότερα...

Απόσπασμα 3 Ο χωρισμός

Τούλα: - ...Θα τα πούμε όλα τώρα να ξεμπερδεύουμε...

Μίμης: - Τι να πούμε μωρέ, τι να πούμε που κάνω το βλάκα εδώ μέσα...

Τούλα: - Εσύ μωρέ κάνεις τον βλάκα ή εγώ που έχω κλειστεί μέσα στο κωλουπόγειο

Μίμης: Α, όταν είδαμε το σπίτι δεν είπες τίποτα, "πολύ καλό αγάπη μου, υπομονή αγάπη μου, θα τα βολέψουμε αγάπη μου" και πού θα καταλήξουμε αγάπη μου;

Τούλα: - Το μάθαμε!!! Το μάθαμε το κόλπο σας!!! Παλιό κόλπο, όλο γλύκες ήσουν όταν με τριγύριζες!!!

Μίμης: - Ξόδεψα όλα τα λεφτά που είχα και κατάντησα γκαρσόνι!!!

Τούλα: - Δεν σε κορόιδεψα εγώ! Γιατί αυτά που λέω τα πιστεύω και δεν έχουν πάρει τα μυαλά μου αέρα!!

Μίμης: - Ήρθα απ' το χωριό μου για να μη γίνω γκαρσόνι κι έγινα στην Αθήνα!!!

Τούλα: - Πάψε μωρέ, ποιος νομίζεις ότι είσαι; Και τι μου τσαμπουνάς συνέχεια, τα λεφτά σου και τα λεφτά σου!!!

Μίμης: - Ήρθε και η άλλη να μας κάνει έλεγχο μπας και ταλαιπωρούμε το παιδάκι της!!!

Τούλα: - Σώπα καημένε, σώπα!!!

Μίμης: - Οι άντρες φταίνε μετά, οι άντρες!!!

Τούλα: - Στο τέλος θα μας πεις ότι σε τυλίξαμε κιόλα ε; Δε μου λες, μήπως σου κάναμε και μάγια, ε;

Μίμης: - Μωρέ στο παγκάκι θα μπορούσα να τη βγάζω μονάχος και να 'χω το κεφάλι μου ήσυχο. Μπορούσα να κοιμάμαι όπου θέλω και να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν.

Τούλα: - Είσαι ελεύθερος όποτε θέλεις να πας όπου θέλεις. Δεν σε κρατάει κανένας, μη φοβάσαι, κανένας. Αλλά να ξέρεις όμως ότι όπου και να πας , στην Αυστραλία να πας ρε, στη Γερμανία να πας, εργάτης θα γίνεις βρε, γκαρσόνι θα γίνεις ρε είτε στο εργοστάσιο είτε στη λάντζα για να βγάλεις το μεροκάματο για να ζήσεις. Γιατί, οι άλλοι που δουλεύουμε τι είμαστε ρε; Ζώα είμαστε!!! Πήγαινε λοιπόν!!! Φύγε!!!

Απόσπασμα 4 Ο συνδικαλιστής (Κώστας Μεσσάρης) εξηγεί στον Μίμη:

Μίμης: - Εκεί τα γυρίζεις όλα. Τα πας από δω, τα πας από κει...

Συνδικαλιστής: - Δεν τα πάω εγώ ρε μπαγάσα, μόνα τους πάνε... Θες να το πούμε κι έτσι; Όλα πολιτική είναι. Καλά, εσύ τι νομίζεις ότι είναι η πολιτική; Άμα ξέρεις ποιος είσαι συ, ποιοι είναι οι άλλοι, ξέρεις γιατί ζεις, ξέρεις ποια είναι τα δικαιώματά σου, γιατί πρέπει ν' αγωνίζεσαι, αυτό είναι όλο... Άμα ζούσαμε καλά, υπήρχε κάνας λόγος να παλεύουμε;

Η συνέχεια στο video που ακολουθεί.

Video.






Φωτογραφίες.

1. Το συγκρότημα του Πόρτο Καρράς στη Σιθωνία Χαλκιδικής που βρίσκεται ακόμη σε φάση έργων. Στο βάθος φαίνεται το χωριό του Νέου Μαρμαρά. Για την ιστορία η Βίλα Γαλήνη άρχισε να κατασκευάζεται το 1968, το Village Inn το 1976, το Hotel Meliton ανοίγει το 1979 και το Σιθωνία το 1980, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της επιχείρησης.


2. Αριστερά, ο Μίμης συζητάει με τον Αριστείδη στο σπίτι του τελευταίου. Στη μέση ο Μίμης πλευρίζει την Τούλα που κρατάει μία τσάντα Miss BB. Δεξιά η Τούλα τρώει μια πάστα με τον Μίμη στο καφέ ζαχαροπλαστείο Ατλαντίς. Θα ήταν καλό αν από το μαγαζί αυτό μπορούσαμε να εντοπίσουμε των χώρο γυρισμάτων.

peponi3.jpg



3. Η εργατική τάξη πάει για μπάνιο με το τρίκυκλο (αριστερά). Όχι όμως στην οργανωμένη πλαζ αλλά "πέρα" από το συρματόπλεγμα (δεξιά).

peponi7.jpg



4. Και έσσονται οι δυο εις σάρκαν μίαν (αριστερά). Τις γλύκες της ζωής μαζί με θόρυβο κι αναθυμιάσεις θα γευτεί ο γαμπρός όταν ανοίξει τη μπαλκονόπορτά του.

peponi9.jpg



5. Ο Μίμης μόλις έχει χωρίσει και κοιτάζει μια διαφήμιση Coppertone. Στο βάθος το γνωστό σήμα της Siemens.

peponi11.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ms BB. Νομιζω οτι ηταν μια μπουτικ χαμηλα στην Κηφισιας, στο υψος των Αμπελοκηπων, ανεβαινοντας προς τα βορεια στο δεξι μας χερι στο στενο που καποτε ηταν ο Prisunic

Εξαιρετικη παρουσιαση οπως παντα
 
Wally είπε:
Ms BB. Νομιζω οτι ηταν μια μπουτικ χαμηλα στην Κηφισιας, στο υψος των Αμπελοκηπων, ανεβαινοντας προς τα βορεια στο δεξι μας χερι στο στενο που καποτε ηταν ο Prisunic


Ίσως μπορεί να βοηθήσει η φωτογραφία

peponi5.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Έχει δίκιο ο prisma. Η Φωκίωνος τότε είχε και λίγο από το οδόστρωμα ελεύθερο για κυκλοφορία αυτοκινήτων;

Εξαιρετική η παρουσίαση της ταινίας.
 
Ναι, στη Φ. Νέγρη κάποτε γινόταν κανονικά η κυκλοφορία των αυτοκινήτων εκατέρωθεν της πλατείας.
 
Ναι, εννοώ αν το 77-78 ήταν κάποιο τμήμα ελεύθερο
 
Στιγμιότυπο από την ταινία όπου ο Μίμης συναντά την Τούλα στη στάση ενώ αυτή περιμένει το λεωφορείο για να κατέβει αγορά. Εκτιμώ ότι η σκηνή γυρίστηκε κάπου κοντά στην Ομόνοια με πιθανότερο σημείο την οδό Μενάνδρου, ανάμεσα στην Αγίου Κωνσταντίνου και την Πειραιώς όπου υπάρχει στάση λεωφορείου.

 
Απόκομμα από περιοδικό της εποχής όπου γίνεται αναφορά στη συμμετοχή του φιλμ σε φεστιβάλ εκτός Ελλάδας και διαβάζονται απόψεις του σκηνοθέτη περί την ταινία. Πηγή.

varypeponi_thumb.jpg
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Την παρακολουθησα σημερα το απογευμα την ΕΡΤ1.

Τι ομορφη ταινια!!

Μολις τελειωσε εσπευσα να διαβασω το ποστ του Αρεταρα. Ποσο εξαιρετικο και ευστοχο!

Ολοι οι πρωταγωνιστες ενας και ενας. Ακομα και ο θυρωρος που λεει 6 φρασεις! Η Γωγου θεα. Ο Χρυσομαλλης κορυφαιος ηθοποιος για εμενα, εδωσε ρεστα ξανα.

O Τασιος μας μετεφερε καρφι στο 1977 και παροτι δεν συμπαθω την μαυρη παρουσιαση της Ελλαδας απο τους κινηματογραφιστες (δηλαδη τωρα τι θα επρεπε να προβαλουν στα σελυλόιντ?) μετα τα μεσα του 70, αυτος την εβγαλε ηπια, πιστευτη και εδωσε και την ελπιδα (χαμενη οπως πλεον καταλαβαμε 3 δεκαετιες μετα) για την αρχη μιας νεας κοινωνιας, μιας νεας ζωης.

Τα βλεπεις και σε πιανει το γαμωτο...
 
καλησπερα σας

πραγματικα εξαιρετικη η παρουσιαση της ταινιας

σημερα δεν την ειδα ολη

να σημειωσω οτι στην αρχη της ταινιας στο καφενειο ενας πο τους 2 συνομηλητες του μιμη χρυσομαλη ειναι ο γιωργος ματθαιου που επαιξε σε πολλες βιντεοταινιες το διαστημα 85-88
 
Καλή ταινία, την είχα δει λίγους μήνες πριν...Μεταφέρει άψογα το μίζερο μεσοαστικό όνειρο της δεκαετίας του 70, από την επαρχία στο ημιυπόγειο, με την πεθερά να μπαινοβγαίνει στο σπίτι...Λίγο αδύναμο μου φαίνεται το τελείωμά της, αμήχανο - άλλωστε και ο Χρυσομάλλης μένει στο μεταίχμιο μεταξύ του ν' αγωνιστεί ή να συμβιβαστεί. Προφανώς ήταν η θέληση του σκηνοθέτη να μείνει στο "μετέωρο".

Ο Αντωνίου άψογος στο ρόλο του "μπαμπά των '70s", με τα σώβρακα μέσα στο σπίτι και το τσιγάρο στο κρεβάτι... "Δένουν" και οι συμπληρωματικοί ρόλοι, όπως του προϊσταμένου στο roof garden.
 
ΦΖΠ1 είπε:
Καλή ταινία, την είχα δει λίγους μήνες πριν...Μεταφέρει άψογα το μίζερο μεσοαστικό όνειρο της δεκαετίας του 70, από την επαρχία στο ημιυπόγειο, με την πεθερά να μπαινοβγαίνει στο σπίτι...Λίγο αδύναμο μου φαίνεται το τελείωμά της, αμήχανο - άλλωστε και ο Χρυσομάλλης μένει στο μεταίχμιο μεταξύ του ν' αγωνιστεί ή να συμβιβαστεί. Προφανώς ήταν η θέληση του σκηνοθέτη να μείνει στο "μετέωρο".Ο Αντωνίου άψογος στο ρόλο του "μπαμπά των '70s", με τα σώβρακα μέσα στο σπίτι και το τσιγάρο στο κρεβάτι... "Δένουν" και οι συμπληρωματικοί ρόλοι, όπως του προϊσταμένου στο roof garden.

Δεν νομίζω ότι ο Χρυσομάλλης μένει αναποφάσιστος ίσως αυτό να συμβαίνει μέχρι να μπει στη συνέλευση των εργαζομένων όπου εκεί (πιθανά και λόγω παρότρυνσης του Μεσσάρη-συνδικαλιστή) υποστηρίζει τη μαχητική διεκδικητική τάση (εδώ πιθανώς ο Τάσιος ρίχνει και τη μομφή του ενάντια στους επαγγελματίες-συμβιβασμένους συνδικαλιστές). Σαφώς και θα συμφωνήσω με την άποψη του Wally ότι στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είχε διαμορφωθεί μια τάση προσδοκιών στην εργατική τάξη που μετά από λίγα χρόνια θα μετουσιωθεί σε πίεση για την ικανοποίηση μεταλλαγμένων διεκδικήσεων. Η πορεία των πραγμάτων ωστόσο θα αποδείξει ότι οι ελπίδες για όποια πραγματική αλλαγή ήταν φρούδες...
 
Αυτο που λενε...να πηγαινε ο χρονος πισω...

Παντως σε αυτη την ταινια ο Τασιος δεν στοχευε ως κοινο τον 3χρονο τοτε Wally.

Οι ανθρωποι που το παρακολουθησαν (πολλα εισητηρια και βραβεια) το καταλαβαν? Το παρεξηγησαν? Το αγνοησαν? Το χρησιμοποιησαν?

Φευγω ΕΝΤΕΛΩΣ απο το θεμα και απο τον Τασσιο και το απλωνω.

Μηπως τελικα αθελα τους οι γκρι κινηματογραφιστες του "Νεου Ελληνικου σινεμα" (στους οποιος ο Τασσιος ειναι εξαιρεση με την ηπιοτητα που χειριζεται τα θεματα του) εχουν ενα ελαχιστο αλλα υπαρκτο μεριδιο ευθυνης για τα "καθεκαστα"?

Ας δουμε το περιβαλλον/εποχη που ευδοκιμησε το Ν.Ε.Σ

Η δαιμονοποιηση της οποιασδηποτε διευθυντηριας αρχης, η δαιμονοποιηση της επαρχιας (και η ταυτιση της με τον "επαρχιωτισμο" (???)), το βολεμα χωρις αυριο και το αραλικι "διοτι διναμε τσιγαρα και σαντουιτς απο τα καγκελα στους εγκλειστους στο Πολυτεχνειο", "διοτι ειχαμε στο σβερκο κατι καραβαναδες για εφτα χρονια".

Καλο ηταν το "πρωτοποριακο" (την οποια σφραγιδα την ειχαν συγκεκριμενοι, νεοι σφραγιδοκρατορες). Το παλιο, στην πυρα ακριτα.

Ηταν η εποχη που ολοι βαλθηκαν να χρηστουν αγωνιστες. Φρεσκοι (Χουντα) ή οψιμοι (Αντισταση/Εμφυλιος) ακομα και αν στο 99% ειτε κερναγανε κανα σουβλακι (περιπτωση Α) ή ο μπατζανακης του κουνιαδου του πεθερου τους ειχε ενα γαιδαρο που πατησε ξεχασμενη ναρκη (περιπτωση Β). Η Ελλας γεμισε νεοκοπους και μεσηλικες "ηρωες" που δικαιουντο "ανταμοιβη" (για το οξυμωρο των δυο σε εισαγωγικα λεξεων, ουδενος "ταγου" αυτι ιδρωσε)

Την πεποιθηση λογω συγκεκαλυμενου μισους/φθονου/γαμωτο οτι "δικαιουμαστε" (γενικως και αοριστως) "διοτι μας τα χρωστανε" (ποιοι τελικα? γιατι μας τα χρωστανε?). Χωρις συναισθηση οτι τα "δικαιουνται" εις βαρος των μελλοντικων γενεων.

Βαλε μεσα στο μειγμα το αποτομο ανεβασμα του βιοτικου επιπεδου (με δανεικα και χωρις - για μεγαλο μερος του πληθυσμου - τον αντιστοιχο καματο που θα επρεπε να συνεπαγεται το επιπλεον μπικικινι). Βαλε την ευκολοτερη λαικη προσβαση στη τεχνολογια (εγχρωμες TV, βιντεο, χάι φάι) οπου εγιναν στοχος ζωης.

Π.χ καταλαβε ομως ο 30αρης το 77' οτι το νοημα της ταινιας αυτης δεν ηταν το ταξικο μισος? Οτι το χωριο δεν ειναι τιμωρια και οτι το φευγιο δεν ειναι αντισταση? Οτι ο στενος συνδικαλισμος (συχνα εκ του ασφαλους) δεν ηταν λυση αλλα τεσσερις ανοιχτες λωριδες ανευ διοδιων στον αγυριστο?

Μπορεις να περιμενεις σαν δημιουργος σωστη αφομοιωση του ριζοσπαστικου ενιοτε εργου σου σε ενα κινηματογραφικο περιβαλον μιας χαοτικης μεταβασης απο το συγκρατημενο σινεμα του μικρου προβληματισμου (νιαου νιαου βρε γατουλα) και απο τη παραπανω νεα κοινωνικη πραγματικοτητα, σε αφοριστικα (δικαιως ή αδικως) κινηματογραφικα πονηματα?

Να μου πεις....πρεπει να περιμενω σαν δημιουργος να ωριμασει το κοινο? Μπορει να τα εχω τιναξει μεχρι τοτε.

Δεν εχω απαντηση σε αυτο.

Ηταν αραγε καθηκον των πνευματικων ανθρωπων να εντοπισουν εγκαιρα τη λαδια και να προσπαθησουν να φρεναρουν την κατασταση πριν μπει σε τροχια μελλοντικης στουκας?

Ουτε σε αυτο εχω απαντηση.

Να μου πεις...ρε Wally τα βαζεις με τους κινηματογραφιστες...τι θα επρεπε να εχουν πραξει οι εκπαιδευτικοι δηλαδη??

Και θα απαντουσα οτι εκει το πραγμα δεν χαρακτηριζεται απο το "αθελα" που εχω στην πεμπτη γραμμη του παροντος κειμενου. Στη Παιδεια..χαιρε βαθος. Αν το πιασουμε, πρεπει να αυτομπαναριστω.

Μου εχουν βγει τα ματια στο κινητο γραφοντας...αν το διαβασω αυριο θα λεω οτι ακουγομαι σαν παλιογερος. :)

Η ταινια παντως ειναι ενα γλυκοπικρο, ρεαλιστικο, μικρο αριστουργημα.

Μου εκανε εντυπωση παντως η μετα-τα-μεσα-του-80 πορεια του Τασσιου. Με τετοια παρακαταθηκη θα περιμενα ισως περισσοτερα
 
Μέσα από την ταινία γίνεται και μια από τις πρώτες ανοιχτές και δημόσιες κριτικές στο θεσμό του γάμου και στην όποια μιζέρια κουβαλάει (κατά τη γνώμη του καθενός, βεβαίως)... Την κριτική ματιά έχει ξεκινήσει ο σκηνοθέτης αρκετά νωρίτερα, από μια ταινία που ασυναίσθητα μου έρχεται σαν "αδερφάκι της", το "Ναι μεν, αλλά...", του 1972. Αλήθεια, υπάρχει θέμα γι αυτή την ταινία;
 
ΦΖΠ1 είπε:
Μέσα από την ταινία γίνεται και μια από τις πρώτες ανοιχτές και δημόσιες κριτικές στο θεσμό του γάμου και στην όποια μιζέρια κουβαλάει (κατά τη γνώμη του καθενός, βεβαίως)... Την κριτική ματιά έχει ξεκινήσει ο σκηνοθέτης αρκετά νωρίτερα, από μια ταινία που ασυναίσθητα μου έρχεται σαν "αδερφάκι της", το "Ναι μεν, αλλά...", του 1972. Αλήθεια, υπάρχει θέμα γι αυτή την ταινία;

Ναι υπάρχει
 
Μοναδικη ταινια.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
3 ακόμα φωτοστιγμές από την ταινία.

1. Ο Μίμης ανεβαίνει την Κοραή πηγαίνοντας προς Πανεπιστημίου.

mimis1.png

2. Μίμης και Αριστείδης συζητούν.

mimis2.png

3. Ο Μίμης στην πλατεία Ομονοίας έξω από το ιστορικό καφενείο "Νέον".

mimis3.png
 
Τελευταία επεξεργασία:
Πίσω
Μπλουζα