Maverick
Retro Member
- Joined
- 28 Νοέ 2009
- Μηνύματα
- 132
- Αντιδράσεις
- 40
Για μας τους κατοίκους των νοτίων προαστίων το λούνα παρκ Ροντέο στο Καλαμάκι ήταν ένας συνηθισμένος τόπος διασκέδασης.
Συχνά τα Σαββατόβραδα τα περνούσαμε εκεί, ιδιαίτερα τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια. Νέοι, γονείς, παιδιά θόρυβος, φασαρία, μουσική… Χρώματα, φωτάκια πολλά – πολλά μηχανήματα…
Το λούνα παρκ χωρίζονταν σε δύο κομμάτια με χωριστές εισόδους που όμως ενωνόταν μεταξύ τους με το τελεφερίκ και τη ντισκοτέκ και κάποιο στενό πέρασμα.
Είχε ρόδα, μπαλαρίνα, χταπόδι, ταψί, σκοποβολή, τρενάκι του τρόμου, ιππόδρομο, αργότερα έφτιαξαν το εντερπράιζ (μόνο δυο φορές ανέβηκα εκεί) και άλλα πολλά που ο καθένας ανάλογα με τα γούστα του τα φέρνει στο μυαλό του…
Θυμάμαι απογεύματα στο τελεφερίκ με τον ήλιο γερμένο στη δύση να χαζεύω από ψηλά τους ανθρώπους που σήκωναν τα μάτια και κοιτούσαν εμάς που περνούσαμε από πάνω, τα παιχνίδια που άρχιζαν να ανάβουν τα πολύχρωμα φώτα τους, τους εργαζόμενους σ’ αυτά, τις σιδεροκατασκευές, τη θάλασσα…
Θυμάμαι τη ντισκοτέκ (όχι όμως το όνομά της) στην καρδιά του λούνα – παρκ με τη λιμνούλα στο κέντρο.
Το ταψί που σε γύριζε, σε τίναζε και σε πέταγε και τα μπράτσα μου που πονούσαν όταν κατέβαινα από το πολύ σφίξιμο στο σωλήνα που κρατιόμασταν (δεν είχε ζώνες ασφαλείας!!!).
Τη μπαλαρίνα που χορεύαμε μαζί της σε ντίσκο επιτυχίες και τα απότομα ανεβοκατεβάσματά της, το χταπόδι που στροβιλιζόμασταν γύρω από τα πλοκάμια του, το εντερπράιζ που καθώς γύριζε σηκωνόταν κάθετα στον άξονά του.
Αρκετοί άραβες πετρελαιάδες έφερναν τις οικογένειές τους: τις κυρίες με τα χρωματιστά μακριά ρούχα, τις μαντήλες και τα μαλάματα και τα μελαχρινά παιδάκια τους που έτρεχαν κοντά τους…
Ερχόμασταν με τους γονείς μας μετά με τους φίλους και τα φλερτάκια μας…
Αυτή η έξοδός μας ήταν σαν πανηγύρι… Το ροντέο ήταν ταυτόσημο του λούνα παρκ… Για αρκετά χρόνια μετά το κλείσιμό του συνεχίζαμε να αποκαλούμε «ροντέο» όλα τα λούνα – παρκ…
Κάποια μέρα, περπάτησα στο πάρκο που βρίσκεται τώρα στη θέση του… Έκανα ησυχία. Περίμενα να ακούσω τις φωνές και τα ουρλιαχτά από το ροντέο. Ένας χώρος με τέτοια δυναμική φόρτιση τόσων ετών και ανθρώπων πρέπει να έχει στοιχειώσει από τα φαντάσματα του παρελθόντος…
Δεν άκουσα τίποτα… Έχω εγκαταλείψει πια οριστικά τη χώρα του ποτέ – ποτέ.
Συχνά τα Σαββατόβραδα τα περνούσαμε εκεί, ιδιαίτερα τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια. Νέοι, γονείς, παιδιά θόρυβος, φασαρία, μουσική… Χρώματα, φωτάκια πολλά – πολλά μηχανήματα…
Το λούνα παρκ χωρίζονταν σε δύο κομμάτια με χωριστές εισόδους που όμως ενωνόταν μεταξύ τους με το τελεφερίκ και τη ντισκοτέκ και κάποιο στενό πέρασμα.
Είχε ρόδα, μπαλαρίνα, χταπόδι, ταψί, σκοποβολή, τρενάκι του τρόμου, ιππόδρομο, αργότερα έφτιαξαν το εντερπράιζ (μόνο δυο φορές ανέβηκα εκεί) και άλλα πολλά που ο καθένας ανάλογα με τα γούστα του τα φέρνει στο μυαλό του…
Θυμάμαι απογεύματα στο τελεφερίκ με τον ήλιο γερμένο στη δύση να χαζεύω από ψηλά τους ανθρώπους που σήκωναν τα μάτια και κοιτούσαν εμάς που περνούσαμε από πάνω, τα παιχνίδια που άρχιζαν να ανάβουν τα πολύχρωμα φώτα τους, τους εργαζόμενους σ’ αυτά, τις σιδεροκατασκευές, τη θάλασσα…
Θυμάμαι τη ντισκοτέκ (όχι όμως το όνομά της) στην καρδιά του λούνα – παρκ με τη λιμνούλα στο κέντρο.
Το ταψί που σε γύριζε, σε τίναζε και σε πέταγε και τα μπράτσα μου που πονούσαν όταν κατέβαινα από το πολύ σφίξιμο στο σωλήνα που κρατιόμασταν (δεν είχε ζώνες ασφαλείας!!!).
Τη μπαλαρίνα που χορεύαμε μαζί της σε ντίσκο επιτυχίες και τα απότομα ανεβοκατεβάσματά της, το χταπόδι που στροβιλιζόμασταν γύρω από τα πλοκάμια του, το εντερπράιζ που καθώς γύριζε σηκωνόταν κάθετα στον άξονά του.
Αρκετοί άραβες πετρελαιάδες έφερναν τις οικογένειές τους: τις κυρίες με τα χρωματιστά μακριά ρούχα, τις μαντήλες και τα μαλάματα και τα μελαχρινά παιδάκια τους που έτρεχαν κοντά τους…
Ερχόμασταν με τους γονείς μας μετά με τους φίλους και τα φλερτάκια μας…
Αυτή η έξοδός μας ήταν σαν πανηγύρι… Το ροντέο ήταν ταυτόσημο του λούνα παρκ… Για αρκετά χρόνια μετά το κλείσιμό του συνεχίζαμε να αποκαλούμε «ροντέο» όλα τα λούνα – παρκ…
Κάποια μέρα, περπάτησα στο πάρκο που βρίσκεται τώρα στη θέση του… Έκανα ησυχία. Περίμενα να ακούσω τις φωνές και τα ουρλιαχτά από το ροντέο. Ένας χώρος με τέτοια δυναμική φόρτιση τόσων ετών και ανθρώπων πρέπει να έχει στοιχειώσει από τα φαντάσματα του παρελθόντος…
Δεν άκουσα τίποτα… Έχω εγκαταλείψει πια οριστικά τη χώρα του ποτέ – ποτέ.