Υπόθεση Παγκρατίδη: Αθώος ή ένοχος; (1989)

[ARETARA]

Σήμερα θα ασχοληθώ με μία ενδιαφέρουσα ιστορική-αστυνομική ταινία. Τίτλος: "Υπόθεση Παγκρατίδη, Αθώος ή ένοχος;" Είναι μια παραγωγή της ΕΡΤ, βασισμένη στο βιβλίο του Κώστα Τσαρούχα "Υπόθεση Παγκρατίδη: Αθώος ή ένοχος" (1989), σε σενάριο Γιάννη Τζιώτη και σκηνοθεσία Δημήτρη Αρβανίτη.

Το θέμα-το καστ. Θεσσαλονίκη, αρχές 1959. Στην ευρύτερη ζώνη της πόλης διαπράττονται δολοφονίες και απόπειρες δολοφονιών που τρομοκρατούν τους κατοίκους. Στις 19 Φεβρουαρίου, άγνωστος τραυματίζει βαρύτατα με πέτρες και ληστεύει ένα ζευγάρι, τον Αθανάσιο Παναγιώτου και την Ελεονόρα Βλάχου στο Σέιχ-Σου. Τα θύματα επέζησαν επειδή η παγωνιά σταμάτησε την αιμορραγία. Στις 6 Μαρτίου, στην περιοχή της Μίκρας, άγνωστοι δολοφονούν με πέτρες και ληστεύουν τον Κωνσταντίνο Ραίση, λοχαγό του ιππικού και τη φίλη του Ευδοκία Παληογιάννη, την οποία μάλιστα βιάζουν. Στις 3 Απριλίου, άγνωστος μπαίνει στο Δημοτικό Νοσοκομείο, του οποίου η αυλή γειτνιάζει στο Σέιχ-Σου και σκοτώνει με πέτρα και ληστεύει τη ράφτρα του ιδρύματος Μελπομένη Πατρικίου, σε ένα μικρό χωριστό σπιτάκι όπου έμενε. Ένα κλίμα φόβου κυκλοφορεί στην πόλη.

Τον Δεκέμβριο του 1963 συλλαμβάνεται ένας νεαρός 24χρονος, ο Αριστείδης Παγκρατίδης (Σπύρος Δρόσος) διότι μπήκε μεθυσμένος στο ορφανοτροφείο Μέγας Αλέξανδρος σε αναζήτηση γυναίκας, όπως υποστηρίζει. Ο υπομοίραρχος (Γιάννης Μπέζος) που αναλαμβάνει την υπόθεση με εξαντλητική ανάκριση ξετυλίγει αρχικά την ιστορία του Παγκρατίδη.

Τρίτο παιδί αξιωματικού του στρατού (Χαράλαμπος) και της αγρότισσας Ελένης (Όλγα Τουρνάκη) από τα Λαγκαδίκια Θεσσαλονίκης, ο μικρός Αριστείδης θα δει τον πατέρα του να δολοφονείται για πολιτικούς λόγους και τη μάνα του να μεταφέρει την υπόλοιπη οικογένεια (αδέρφια του η Μαρίκα και ο Παγκράτης (Θόδωρος Κατσαφάδος)) στην Τούμπα για να γλιτώσουν. Η μάνα του θα στείλει τα άλλα δυο του αδέρφια στην Αθήνα σε έναν θείο τους για να μπορέσει η ίδια με τον άντρα που θα πάρει και πατριό του Αριστείδη, Ευγένη Αλεξιάδη (Ντίνος Καρύδης) να ζήσουν. Σχολείο θα πάει μόνο 3 χρόνια στην πρώτη δημοτικού κάνει θελήματα για να βοηθήσει την οικογένειά του και από τα 13 του πουλάει το κορμί του για λίγα χρήματα ή ένα πιάτο φαί. Δουλεύει και στον Γύρο του θανάτου σαν "κράχτης". Τη βραδιά του περιστατικού στο Ορφανοτροφείο αρχικά θα τον βρει ο φίλος του η Σαλώμη (Τάκης Μόσχος) που είναι από τους "άλλους" γιατί του έταξε γυναίκα. Ο Αριστείδης θα την απορρίψει νομίζοντας ότι του κάνουν πλάκα αλλά θα ακούσει με ενδιαφέρον την ιστορία για τον λοχία που νταραβερίζεται με μια μπεμπέκα στο Ορφανοτροφείο. Θα πάει στο Ορφανοτροφείο για να τη δει αλλά αυτό θα εκληφθεί ως απόπειρα βιασμού και δολοφονίας λόγω μιας πέτρας που κουβαλούσε μαζί του.

Ο Υπομοίραρχος οριοθετεί την αποστολή του στο να επιτύχει την ομολογία του Αριστείδη για τους φόνους. Με απειλές, υποσχέσεις και καταπονήσεις του Αριστείδη θα επιτύχει τον στόχο του. Ο τελευταίος θα ανασκευάσει ότι η ομολογία του ήταν προιόν βασανισμού αλλά το (δεύτερο) δικαστήριο δεν θα πειστεί. Και ενώ αρχικά θα καταδικαστεί (Οκτώβριος 1964) σε 9ετή κάθειρξη για "εξαναγκασμόν εις ασέλγεια" εις βάρος 11χρονης τροφίμου του Ορφανοτροφείου, μετά την ομολογία του το δεύτερο δικαστήριο τον Φεβρουάριο του 1966 θα τον καταδικάσει "τετράκις εις θάνατον". Θα αγνοηθούν τα επιχειρήματα της υπεράσπισης και μάλιστα ένας εκ των συνηγόρων (Γιώργος Κοτανίδης) θα αποχωρήσει. Στις 6 Φεβρουαρίου 1968 θα εκτελεστεί στο Σέιχ-Σου.

Σχόλια. Η ταινία αναφέρεται σε ένα ιστορικό γεγονός που είναι αδιαμφισβήτητα συνδεδεμένο με μια ταραγμένη πολιτική περίοδο. Ο χώρος είναι η Θεσσαλονίκη των πολιτικών παθών (Δολοφονία Λαμπράκη) αλλά και της δράσης ενός ή πολλών ψυχοπαθών ατόμων που φαινομενικά κίνητρο έχουν την κλοπή αλλά και ίσως κάτι παραπάνω. Μια πόλη που ζει μέσα στον φόβο και ψάχνει με κάθε τρόπο να βρεθεί ο ένοχος. Και θα βρεθεί στο πρόσωπο ενός κατεστραμμένου ανθρώπου αν και νεαρότατου στην ηλικία. Που δεν πήγε σχολείο πρακτικά. Που ψωνίζεται για να ζήσει. Που "δεν τα πάει καλά με τις γυναίκες". Με μια μάνα παραδουλεύτρα (βλ. και σχετικό video) και πατριό εισπράκτορα στα λεωφορεία. Με παραβατικό παρελθόν και δυσοίωνο μέλλον έτσι κι αλλιώς. Ο ιδανικός υποψήφιος για το "κλείσιμο" της δουλειάς.

Η Θεσσαλονίκη ντυμένη στα σκοτεινά χρώματα της σκοτεινής αυτής υπόθεσης. Οι άνθρωποι βιαστικοί, γκρίζοι, κουρασμένοι. Στα πεδία των γυρισμάτων κυριαρχεί η νυχτερινή ώρα, οι εσωτερικοί χώροι, τα ασπρόμαυρα φίλτρα στα flash-back.

Αυτή η "ομογενοποίηση" τοπίου όμως δεν συνεπάγεται και "ομογενοποίηση" χαρακτήρων. Δείτε για παράδειγμα την πλευρά "κατηγορίας", το πόσο διαφορετικά στέκεται στην υπόθεση ο υπομοίραρχος ή ο πρόεδρος του δικαστηρίου (Στέλιος Λιονάκης), σε σχέση με τον μοίραρχο (Γιώργος Μούτσιος) και τον εισαγγελέα (Τάκης Βουλαλάς). Παρά την όποια, ωστόσο, διαφοροποίηση το θέμα έχει εν πολλοίς προδιαγραφεί στην τελική του κατάληξη.

Πολύ καλή η σκηνοθεσία του Δημήτρη Αρβανίτη που πετυχαίνει να αναπαραστήσει και να χρωματίσει κατάλληλα το πολιτικοκοινωνικό στάτους της εποχής. Παίρνει φυσικά και τις απαραίτητες βοήθειες από το εκλεκτό επιτελείο ηθοποιών που στάθηκαν εξαιρετικά.

Πρώτος με κορυφαία ερμηνεία ο Σπύρος Δρόσος που μπαίνει κυριολεκτικά στο πετσί του ρόλου. Ικανοποιητική η ερμηνεία του Γιάννη Μπέζου σε έναν δύσκολο ρόλο, τελείως διαφορετικό από αυτούς που έχουμε συνηθίσει. Από τους υπόλοιπους δεν μπορώ να πω ότι υστέρησε κάποιος, θα σταθώ ιδιαίτερα όμως στους πολύ καλούς Όλγα Τουρνάκη, Δέσπω Διαμαντίδου, Τάκη Μόσχο και βέβαια στην Τιτίκα Βλαχοπούλου που άφησε θετικές εντυπώσεις ως η νοσοκόμα Φανή Τσαμπάζη.

Η μουσική των Τζώνυ Άλεξ (ίσως πρόκειται για ψευδώνυμο) και Γιάννη Δρολάπα με αυξομειώσεις στον δραματικό της χαρακτήρα είναι ενταγμένη σωστά στο έργο και συνεισφερει. προστιθέμενη αξία σε αυτό. Ακούγεται και ένα γνωστό κομμάτι της εποχής, Ο πατέρας με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Πολύ καλή τέλος και η φωτογραφία του Λάκη Κυρλίδη.

Μικρά-μικρά. 1. Η ταινία αποτελεί διασκευή της ομότιτλης μίνι σειράς 7 επεισοδίων που παίχτηκε στην κρατική τηλεόραση το 1989.

2. Υπάρχει πληθώρα πηγών για την υπόθεση και για όποιον επιθυμεί να εντρυφήσει σε αυτήν. Για παράδειγμα σε αυτήν την πηγή στηρίχθηκε μέρος των προαναφερθέντων. Άλλη πηγή εδώ. Κάποιες σχετικές αναφορές με video και φωτογραφίες μπορείτε επίσης να βρείτε εδώ. Τέλος, μία νεότερη έκδοση του σχετικού βιβλίου του Κώστα Τσαρουχα (δεν γνωρίζω αν είναι απλά επανέκδοση του πρώτου βιβλίου ή κάτι διαφορετικό) μπορείτε να δείτε εδώ.

Απόσπασμα 1. Ο Παγκράτης Παγκρατίδης επισκέπτεται τη μάνα του για να της μεταφέρει το νέο της εκτέλεσης του Αριστείδη.

Μάνα (μαζεύει κομμάτια από σπασμένο πιάτο) - Γλίστρησε απ' τα χέρια μου κι έσπασε για δεν βλέπεις; Κακό σημάδι... Τι στάθηκες εκεί τα παν και ψάχνεις να 'βρεις λόγια να με το πεις...

Παγκράτης: - ................

Μάνα: - Σώπα, σώπα να χαρείς ό,τι αγαπάς... Δεν ήτανε κακό το όνειρο που 'δα ψες βράδυ... Θα δεις, που θα σωθεί ο Αρίστος. Πιάσανε λέει τον... τον τρελό που μένει στη βίλα πάνω στο Σειχ-Σου και γράφαν οι εφημερίδες πως ξαναβγήκε απ' το δρομάκι που 'χουνε σκαμμένο κάτω απ' τη γη και βγαίνει απ' τον κήπο τους στο δάσο...

Απόσπασμα 2. Ο υπομοίραρχος συζητάει με την Γερμανίδα μητέρα (Δέσπω Διαμαντίδου) του Αίαντα Σκλαβούνου, ύποπτου, στη βίλα της κοντά στο Σέιχ-Σου.

Μητέρα: - Τι άλλο θα 'θελαν, φαντάζεστε από μένα οι δημοσιογράφοι... Πράγματι, ο γιος μου νοσηλεύεται σ' ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, δεν τους το 'κρυψα, όσο για την υπόγεια διάβαση που οδηγεί απ' τον κήπο μας κατευθείαν στο δάσος του Σέιχ-Σου δεν τ' αρνήθηκα ποτέ. Το δεύτερο όμως έγκλημα έγινε στη Μίκρα που απέχει μερικά χιλιόμετρα, ακριβώς με την ίδια μέθοδο και, όπως αποδείχτηκε άλλωστε και για τον ίδιο σκοπό, τη ληστεία. Ο δράστης, αν υποθέσουμε ότι ήταν ένας, ετύλιξε μια πέτρα σ' ένα μαντήλι για να μην αφήσει δακτυλικά αποτυπώματα κι αφού τσάκισε τα κρανία των δύο ανύποπτων εραστών αφήρησε τα χρήματα από το πορτοφόλι του αξιωματικού και την τσάντα της κοπέλας...

Υπομοίραρχος: - ...την οποία και εβίασε νεκρή...

Μητέρα: - Η κοινή λογική λοιπόν, απορρίπτει κάθε υποψία κατηγορίας εις βάρος του παιδιού μου, γιατί από πολλά χρόνια δεν έχει συναίσθηση του περιβάλλοντος και κυρίως των αντικειμένων καθημερινής χρήσης όπως τα χρήματα, το πορτοφόλι, η τσάντα, το μαντήλι. Εγώ όμως δεν το 'κρυψα απ' τους δημοσιογράφους και είμαι πρόθυμη να το ξανασυζητήσω μαζί τους αν και σήμερα μου ξαναχτυπήσουν την πόρτα.

Υπομοίραρχος: - Δεν θα διστάζατε ασφαλώς να υποστηρίξετε την άποψη ότι ο Παγκρατίδης δεν είναι ο πραγματικός δράκος...

Μητέρα: - Πώς το καταλάβατε;

Υπομοίραρχος: - Είπατε πριν "...αν υποθέσουμε πως ο δράστης είναι ένας...". Η απόφαση όμως κυρία μου που τον έστειλε στο απόσπασμα είναι τελεσίδικη και η αμφισβήτησή της μόνο αντεθνικά συμφέροντα εξυπηρετεί. Μην ξεχνάτε τι στοίχησε στη χωροφυλακή εκείνη η υπόθεσις Λαμπράκη...

Μητέρα: - Σεις δεν πρέπει να το ξεχνάτε κύριε Υπομοίραρχε. Ακούστε με. Παρά το αντικομμουνιστικό μου μένος, και μόνο που το σκέπτομαι, έχω την αίσθηση ότι προ ολίγου εξετελέσθη ένας αθώος από πολύ γνωστούς δράκους.

Υπομοίραρχος: - Απ' ότι βλέπω όμως δεν έχετε διόλου συναίσθηση πως μιλάτε σ' έναν αξιωματικό της Ασφαλείας.

Μητέρα: - Απόλυτη, σας βεβαιώ. Και, επειδή δεν μου αρέσει να προκαλώ το δημόσιο αίσθημα, σας παρακαλώ να αποσύρετε αμέσως τους άνδρες σας από την έπαυλή μου γιατί αλλιώς θα δώσω εντολή στον δικηγόρο μου ν' αποτανθεί στον εισαγγελέα...

Απόσπασμα 3. Ο υπομοίραρχος συνομιλεί με τον Διοικητή Ασφαλείας (Βασίλης Κανάκης) λίγο μετά αφού η νοσοκόμος δεν θα αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Παγκρατίδη τον δράστη του Δημοτικού Νοσοκομείου.

Διοικητής: - Υποπτεύομαι πως δεν τα πάμε και τόσο καλά Υπομοίραρχε.

Υπομοίραρχος: - Πρόκειται για ανισόρροπο άτομο κύριε Διοικητά.

Διοικητής: - Για τη νοσοκόμα λες, ή για τον κρατούμενο;

Υπομοίραρχος: - Του λόγου της. Μας τα κανε μούσκεμα και δυστυχώς μπροστά στον εισαγγελέα.

Διοικητής: - Επομένως εκείνο που ενδιαφέρει πια δεν είναι αν έχουμε στο χέρι τον πραγματικό δράκο αλλά αν μπορούμε να συγκεντρώσουμε όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να κατασκευάσουν ένα παρελθόν από το οποίο μπορεί να προκύψει ένας δράκος. Έγινα κατανοητός;

Υπομοίραρχος: - Μάλιστα κύριε Διοικητά...

Video. Στιγμές από την ταινία στο παρακάτω video. Να σημειώσω ότι το μουσικό χαλί, το τραγούδι "Στην αλάνα" με τον Γιώργο Νταλάρα, κατά πολλούς είναι γραμμένο για την υπόθεση Παγκρατίδη. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται και η άποψη του υποφαινόμενου.

 

[ARETARA]

Μια πληροφορία της στιγμής για τη μουσική. Το soundtrack της ταινίας προέρχεται από τη συλλεκτική συλλογή των Γιάννη Δρόλαπα και Johnny Vavoura "Τώρα το λένε Ethnic" (1982) που επανακυκλοφόρησε το 2003. Είναι το κομμάτι με τίτλο "Η εκτέλεση".

 

[Metalcandyman]

Φιλε ΑRETARA μπραβο για το εξαιρετικο αυτο θεμα την περιγραφη της ταινιας και γενικα ολες αυτες της λεπτομερειες που εγραψες.Δεν ειχα ιδεα για την ταινια αλλα με λιγο ψαξιμο ειδα πως υπαρχει και θα την δω σημερα κιολας γιατι εχω ψαξει παρα πολυ την υποθεση παγκρατιδη και εχω διαβασει απειρα πραγματα.Φυσικα δεν χρειαζεται να γραψω λεπτομερειες για το οτι ο παγκρατιδης δεν ηταν ο δολοφονος ειναι γνωστα αυτα αλλα η ιστορια αυτη πραγματικα ''πουλαει'' μεχρι και σημερα.

Για οποιον ενδιαφερεται ας ψαξει να βρει και να δει το επεισοδιο της Ανατομιας ενος εγκληματος με τιτλο ''Η Τιμωρια'' το οποιο στην ουσια ειναι η ιστορια του δρακου του σειχ σου και θα καταλαβει πολλα πραγματα.Φοβερος επισης ο Χρηστος βαλαβανιδης σε αυτο το επεισοδιο.

 

[ARETARA]

Παρακολούθησα το επεισόδιο Τιμωρία της Ανατομίας ενός εγκλήματος και θα σημειώσω ότι υποστηρίζει σε ικανοποιητικό βαθμό την ταινία ενώ η ερμηνεία του Χρήστου Βαλαβανίδη στον ρόλο του ψυχοπαθούς ματάκια είναι επική. Επίσης να αναφέρω ένα video με την έρευνα της κρατικής ΕΤ3 σχετικά με την υπόθεση που ξεδιαλύνει αρκετά θέματα.

 

[nikdev]

Απόψε έβαλα να δω την ταινία μετά από χρόνια..

Η περιβόητη υπόθεση Παγκρατίδη, που συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο, για τα εγκλήματα του δάσους του Σέιχ Σου. Το σενάριο βασίζεται σε καινούργια στοιχεία που προέκυψαν από τη δημοσιογραφική έρευνα του Κώστα Τσαρούχα και τα οποία ενισχύουν την άποψη της αθωότητας του Παγκρατίδη.
Η ιστορία πουλάει ακόμη και σήμερα, όπως γράφει ο Σερραίος φίλος
Να σημειώσω πόσο διαφορετικά ήταν τότε πριν κάποιοι καβαλήσουν το καλάμι και αρχίσουν και φυραίνουν κάνοντας δηλώσεις αντί ηθοποιίας.
Η υπόθεση του Αριστείδη Παγκρατίδη, που δικάστηκε και εκτελέστηκε ως «Δράκος του Σέιχ Σου» για μία σειρά από ειδεχθή εγκλήματα είναι ίσως το πιο σκοτεινό θρίλερ στα αστυνομικά και δικαστικά χρονικά της χώρας.
Ο Αριστείδης Παγκρατίδης συνελήφθη, δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε για μία σειρά εγκλήματα στο Σέιχ Σου ενώ φώναζε πως ήταν αθώος ακόμα και τη στιγμή που στεκόταν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Η δίκη ολοκληρώθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1966. Ο Αριστείδης Παγκρατίδης καταδικάστηκε «εις θάνατον τετράκις», μπήκε φυλακή στο Γεντί Κουλέ και παρόλο που παρασκηνιακά του είχαν υποσχεθεί ότι η απόφαση θα μετατρεπόταν σε ισόβια, τελικά εκτελέστηκε.
Χωρίς να ειδοποιηθεί η οικογένειά του, χωρίς να γίνει δημόσια ανακοίνωση, ένα κρύο πρωινό του 1968.
Πρόκειται για μία από τις πολυσυζητημένες και αμφιλεγόμενες υποθέσεις που απασχόλησε τη Δικαιοσύνη και συντάραξε την ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του ’60.
Θύτης ή θύμα; Ήταν, πράγματι, ο Αριστείδης Παγκρατίδης ο διαβόητος «Δράκος του Σέιχ Σου»; Ή τον έπιασαν και του φόρτωσαν τα ανεξιχνίαστα εγκλήματα του «δράκου»;

Ποιος ήταν ο Αριστείδης Παγκρατίδης (ή Γουρούνα γιατί κυλιόταν στις λασπές)​

Ο Αριστείδης Παγκρατίδης γεννήθηκε τον Μάιο του 1940 στα Λαγκαδίκια, ένα χωριό του νομού Θεσσαλονίκης.
Μετά τη δολοφονία του πατέρα του, Χαράλαμπου Παγκρατίδη, από τους κομμουνιστές, η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη, καθώς αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Τον πατέρα του τον σκότωσε γιατί νόμιζε ότι του σκότωσε το δικό του παιδί.

Η μητέρα του εργαζόταν ως πλύστρα σε διάφορα σπίτια της πόλης. Όταν ξαναπαντρεύτηκε, η οικογένεια μετακόμισε στην Άνω Τούμπα.
Από την παιδική του ηλικία ο Αριστείδης Παγκρατίδης έκανε δουλειές του ποδαριού για ένα χαρτζιλίκι. Δούλευε άλλοτε ως υποδηματοποιός κι άλλοτε αχθοφόρος. Γνώριμος των Αρχών καθώς ήταν επιρρεπής στις μικροκλοπές.
Δούλευε στο γύρο του Θανάτου!
Εστάλη μάλιστα για διάστημα άνω του ενός έτους στο Αναμορφωτήριο Ανηλίκων στο νησάκι Βίδο της Κέρκυρας.
Τον Οκτώβριο του 1960 κατατάχθηκε για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, την οποία όμως δεν ολοκλήρωσε. Έπειτα από μια άδεια, δεν επέστρεψε στη μονάδα του και κηρύχθηκε λιποτάκτης.
Αφού καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης σε τρεις μήνες φυλάκισης με αναστολή, απολύθηκε το 1961 ως ψυχικά διαταραγμένος.
Ο Παγκρατίδης κακοποιήθηκε σεξουαλικά για πρώτη φορά σε ηλικία περίπου 10 ετών. Με δέλεαρ μερικές δραχμές ένας χημικός ασελγούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα επί του άτυχου παιδιού.
Τα επόμενα χρόνια, όταν χρειαζόταν χρήματα, κατέφευγε συχνά στην πρακτική των συνευρέσεων με αμοιβή.

Η δράση του «Δράκου του Σέιχ Σου»​

Το 1958 έγινε η πρώτη επίθεση του «Δράκου». Μια νεαρή γυναίκα δέχθηκε δολοφονική επίθεση με πέτρες από άγνωστο άνδρα έξω από το Πανόραμα.
Ακολούθησαν και άλλες επιθέσεις με πέτρες, κυρίως σε παράνομα ζευγάρια, τα οποία σύχναζαν τη νύχτα στο δάσος του Σέιχ Σου.
Τον Φεβρουάριο του 1959 ο «Δράκος» επιτέθηκε σε ένα ζευγάρι, τραυμάτισε τον άντρα και επιχείρησε να βιάσει την κοπέλα.
Τον Μάρτιο του 1959, νεαρό ζευγάρι δολοφονήθηκε, ενώ η κοπέλα αποδείχθηκε ότι έπεσε θύμα βιασμού πριν τη δολοφονία της. Όπλο της δολοφονίας ήταν μια πέτρα. Τον Απρίλιο του 1959, ο «Δράκος» εισέβαλε στο Δημοτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, σκότωσε μια νοσοκόμα και επιτέθηκε σε μια άλλη.
Η αστυνομία επικήρυξε τον «Δράκο» με το ποσό των 100.000 δραχμών.
Τα ξημερώματα της 7ης Δεκεμβρίου 1963, ο Παγκρατίδης εισέβαλε στο ορφανοτροφείο θηλέων «Μέγας Αλέξανδρος» και επιχείρησε να βιάσει μία 12χρονη. Κρατούσε στο χέρι μια πέτρα.
Οι φωνές του τρομαγμένου παιδιού όμως ξεσήκωσαν τις άλλες οικότροφες και έτσι έτρεξε να φύγει.
Πήδηξε τη μάντρα αλλά τον είδε τυχαία ένας εισπράκτορας λεωφορείου που προσπάθησε να τον σταματήσει αλλά δεν τα κατάφερε.
Ο αυτόπτης μάρτυρας ειδοποίησε αμέσως τη Χωροφυλακή που εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό του. Ένας αστυφύλακας θυμήθηκε ότι λίγες ώρες πριν, είχε δει έναν 23χρονο να τριγυρνάει ύποπτα γύρω από το ορφανοτροφείο και του είχε ζητήσει τα στοιχεία. Η σύλληψή του ήταν θέμα χρόνου.


Σχεδόν εξαρχής ο Παγκρατίδης εμφανίστηκε στον Τύπο της εποχής ως ο διαβόητος «Δράκος του Σέιχ Σου» με μόνο επιβαρυντικό στοιχείο το ότι επιχείρησε να βιάσει το κορίτσι του ορφανοτροφείου έχοντας ως όπλο μια πέτρα, το ίδιο όπλο δηλαδή που χρησιμοποίησε και ο «Δράκος» στις παλαιότερες επιθέσεις του.
Τις επόμενες ώρες και μέρες απομονωμένος στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, θα κληθούν να τον αναγνωρίσουν οι επιζώντες των επιθέσεων αλλά δεν θα μπορέσουν να αποφανθούν με βεβαιότητα.
Έπειτα από εξαντλητικές ανακρίσεις στη Γενική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης, ο Παγκρατίδης ομολόγησε στις 11 Δεκεμβρίου ότι εκείνος ήταν ο «Δράκος του Σέιχ Σου». Λίγες ημέρες αργότερα, όμως, ανακάλεσε την ομολογία του. Ισχυρίστηκε ότι ομολόγησε υπό πίεση καθώς υπεβλήθη σε σωματική και ψυχική κακοποίηση.
«Στις 9 το βράδυ της μέρας που λένε πως ομολόγησα με βάλανε σε ένα δωμάτιο που έσταζε νερό. Μετά με πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο όπου μου έδωσαν να φάω ένα παξιμάδι μόνο. Εκεί με κράτησαν όρθιο ως τις 10 το πρωί. Ζητούσα νερό και δεν μου δίνανε. “Πες μας” μου έλεγαν, “ότι είσαι ο δράκος και θα σου δώσουμε”…. Στο μεταξύ από τη δίψα κόντεψα να τρελαθώ. Ώσπου μια στιγμή δεν άντεξα. “Δώστε μου νερό”, είπα, “και θα σας πω ό,τι θέλετε”» φέρεται να είπε.
Εξαρχής διατυπώθηκαν αμφιβολίες για την ενοχή του. Κατά πολλούς ερευνητές της υπόθεσης, ο Παγκρατίδης υπήρξε ο «ιδανικός» ύποπτος για την Ασφάλεια, η οποία αναζητούσε τρόπους για να στρέψει την προσοχή του κόσμου μακριά από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Ο βουλευτής της ΕΔΑ, Γρηγόρης Λαμπράκης, είχε δεχθεί δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς, τον Μάιο του 1963, και κανείς από τους εκατοντάδες παρόντες αστυνομικούς δεν έσπευσε να συλλάβει τους δράστες.
Η αστυνομία είχε βρει την ευκαιρία που έψαχνε. Επρόκειτο για ένα άτομο του περιθωρίου, για την απώλεια του οποίου δεν θα στεναχωριόταν κανείς εκτός της οικογένειάς του.
Η δίκη του, όπως ήταν αναμενόμενο ήταν το πιο σημαντικό γεγονός για την Θεσσαλονίκη.
Άρχισε την Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 1966 στο Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης και τελείωσε στις 22 Φεβρουαρίου 1966, με την κήρυξη του Παγκρατίδη ως ενόχου για όλα τα εγκλήματα που κατηγορήθηκε και με ποινή τετράκις εις θάνατον!

Ήταν πλέον ξεκάθαρο. Ο Παγκρατίδης δεν έφτανε απλά να καταδικαστεί, έπρεπε να πεθάνει και να κλείσει οριστικά η υπόθεση.

Η εκτέλεση: «Μανούλα μου, είμαι αθώος!»​

Το πρωί της 16ης Φεβρουαρίου 1968 εκτελέστηκε από απόσπασμα της Χωροφυλακής στο δάσος του Σέιχ Σου, κοντά στις τοποθεσίες όπου κατηγορήθηκε ότι διέπραξε τα εγκλήματά του. Προτού εκτελεσθεί φώναζε: «Μανούλα μου, είμαι αθώος!». Οι συγγενείς του πληροφορήθηκαν την εκτέλεσή του από τις απογευματινές εφημερίδες.
Πολλά είναι τα σενάρια για την ταυτότητα του δράκου.
Αρχικά μιλούσαν για έναν ψυχικά άρρωστο νέο άντρα που ζούσε κοντά στο Σέιχ Σου. Οι υποψίες καταρρίφθηκαν, δεν αποδείχτηκε τίποτα.
Άλλοι ήταν βέβαιοι ότι επρόκειτο για τον γόνο πολύ γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας της Θεσσαλονίκης κι άλλοι πάλι μιλούσαν για έναν βιομήχανο που εγκατέλειψε τη χώρα και ζούσε μακριά, στην Αμερική.

Στις 21 Ιανουαρίου 2022 η «Εφημερίδα των Συντακτών» προέβη σε μια αποκάλυψη. Ο 85χρονος εν αποστρατεία υποστράτηγος της Ελληνικής Αστυνομίας Βασίλης Κομνηνός, που την περίοδο της καταδίκης του Παγκρατίδη ήταν υπομοιράρχος της Γενικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, μίλησε στη συνεργάτη της εφημερίδας Εύα Νικολαΐδου και αποκάλυψε ότι υψηλά ιστάμενοι είχαν διατάξει να εκτελεστεί το συγκεκριμένο αθώο φτωχόπαιδο του περιθωρίου, προσθέτοντας ότι αυτός λίγα χρόνια αργότερα, είχε συλλάβει τον αληθινό «Δράκο του Σέιχ Σου», τον Αύγουστο του 1971, αλλά οι ανώτεροί του έθαψαν την υπόθεση και διέγραψαν την ομολογία του συλληφθέντα.

Σύμφωνα με τον απόστρατο αξιωματικό, ο πραγματικός «Δράκος του Σέιχ Σου» ήταν ο τότε 38χρονος Ιωάννης Σερεσλής, γνωστός ηδονοβλεψίας.
Ο Σερεσλής καταδικάστηκε σε ισόβια κι έμεινε 17 χρόνια στη φυλακή.
Το 1989, γυρίστηκε η τηλεοπτική σειρά 7 επεισοδίων «Αθώος ή ένοχος», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του δημοσιογράφου Κώστα Τσαρούχα.

Την ίδια χρονιά η σειρά έγινε ταινία σε σενάριο του Γιάννη Τζιώτη, σκηνοθεσία Δημήτρη Αρβανίτη και πρωταγωνιστή τον Σπύρο Δρόσο, που προτάθηκε για το βραβείο 1ου ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με συμπρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπέζο.

Τρομερός συνδυασμός, ρετρό μυρωδιά, μυστηριώδεις υποθέσεις, παρελθόν, πολιτικά παιχνίδια, όχλος, κίτρινος τύπος, "ελληνική δικαιοσύνη", "δικαίωση", αγαπημένοι παλιοί και στιβαροί ηθοποιοί κλπ κλπ ...Ελλαδάρα αθάνατη (και σιχαμένη ταυτόχρονα).

 

[nikdev]

Δηλωνω ενοχος εκανα ρετροεργασιες σε 2 απο τα ρετρομασινια μου με το laplink εναλλαξ με το kvm οσο εβλεπα τον Παγκρατιδη

 

[Takero72]

Ωραίες παρουσιάσεις από ARETARA και nikdev.
Δυστυχώς η Ελλάδα ταλανίστηκε (και συνεχίζει) από την ιστορία του εμφυλίου, της δικτατορίας και των πολιτικών νάνων που ανέλαβαν τις τύχες της. Δικαιοσύνη για εκλεκτούς, αστυνομία με σκοτεινό παρελθόν (και μέλλον), κομματοκρατία, αναξιοκρατία, βολέματα, διαφθορά και μαυρίλα.
Μπορεί να ήταν πράγματι ο Παγκρατίδης ο δράκος. Όμως κάτι Γκοτζαμάνηδες, Περίανδροι, Ρουπακιώτες, σταλινίσκοι εργατοπατέρες και "μπαχαλάκηδες" (σύγχρονη version του Γκοτζαμάνη) είναι πάντα εκεί, εδώ, να μας θυμίζουν ότι ποτέ δεν φύγαμε από τον πάτο του 1946.

Συγγνώμη για το off topic, είναι οι περίεργες ημέρες που διανύουμε, αλλά όταν πια έχεις μπει στα πρώτα "-ήντα", έχεις παιδί και συνηδητοποιείς ότι η γενιά σου δεν έφερε κάτι νέο αλλά σερβίρησε την ίδια παλιά μπόχα στις επόμενες γενιές σε πιάνει μια απογοήτευση.