Φίλοι δια αλληλογραφίας

[laura ingalls]

Εγώ ειχα πέσει με τα μούτρα στην αλληλογραφία μέσω IYS, ειχα φτάσει σε κάποια φάση να αλληλογραφώ με 25 παιδιά. Κάθε μέρα εγραφα 1-2 γράμματα στα Αγγλικά. Με έλκυε το γεγονός ότι είχα φίλους από τις χώρες που ήθελα να ταξιδέψω κάποτε. Αυτά σε ηλικία 13 μέχρι τα 16 μου ήταν οι τελευταίοι. Ποτέ δεν ένιωσα να απειλούμαι ούτε οι γονείς μου φοβόντουσαν. Άγνοια; Μάλλον. Δεν μου έτυχε η στραβή όμως. Αλληλογραφούσα με κορίτσια κατα συντριπτική πλειοψηφία γύρω στα 16 αλληλογράφισα με τρία αγόρια που βαριόντουσαν να στέλνουν συνέχεια γράμματα. Ανταλλάσαμε φωτογραφίες μας, και της οικογένειάς μας χωρίς φόβο ή καχυποψία! Μόνο μια φορά ένιωσα άβολα όταν ένα κορίτσι από την Ισλανδία, που ηταν ένα χρόνο κιόλας μικρότερή μου, μου περιέγραψε την πρώτη της φορά που έκανε έρωτα και ήταν μόλις 14. Θυμάμαι ότι είχα σοκαριστεί και φοβηθεί ότι θα το ανακαλύπταν οι δικοί μου το γράμμα. Το είχα πάρει στο σχολείο, το διαβάσαμε τα κορίτσια της τάξης και μετά το έσκισα χίλια κομμάτια και το πέταξα στον υπόνομο που υπήρχε έξω από το σχολείο.
Από ονόματα θυμάμαι αυτά που αλληλογραφούσα συχνά: την Anne από την Νορβηγία, την Sabine από την Αυστρία, την Katrine από τη Γαλλία. Θυμάμαι που τα κορίτσια από την Άπω Ανατολή (πάντα αυτές οι χώρες μου ασκούσαν μια έλξη), χρησιμοποιούσαν σαν μικρά ονόματα αγγλικά και γαλλικά ονόματα. Δηλαδή Τζιλ, Σεσίλ, Λίντια, φαινόμενο που το συνάντησα κατά κόρον όταν ήμουν για σπουδές στο Λονδίνο (μονη εξαίρεση οι Ιάπωνες, χρησιμοποιούσαν τα αληθινά τους ονόματα).
Αλληλογραφούσα με Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Ταϊλάνδη, Βραζιλία, Αίγυπτο, Ιρλανδία μέχρι και με Ολλανδικές Αντίλλες. Ανταλλάσαμε καρτ ποστάλ, μικρά δώρα (είχα μινιατούρα του Poison από τις πρώτες γιατί η μαμά της Γαλλίδας δούλευε σε μαγαζί με καλυντικά), ακόμα έχω φυλαγμένα κάποια από τα οριγκάμι που μου στέλναν τα κορίτσια από Σιγκαπούρη και Μαλαισία. Ωραίες αναμνήσεις!

 

[Bajar]

@ laura ingalls: Εσύ κι αν έκανες εξάσκηση στα Αγγλικά!

Ήμουν πολύ της αλληλογραφίας από μικρή γιατί λάτρευα το γράψιμο. Ωστόσο λόγω του ότι αλληλογραφούσα και με τις ξαδέρφες που ήταν διασκορπισμένες στην Αθήνα και τη Δ. Πελοπόννησο (κι είμαστε μεγάλο σόι) είχα μόνο ένα φίλο από το εξωτερικό μέσω penpal. Τον έλεγαν Alex, έμενε στο São Paulo στη Βραζιλία και ήταν συνομήλικός μου. Μου είχε κάνει εντύπωση από φωτογραφία του που είχε στείλει ότι δεν ήταν μελαχροινός, όπως περίμενα, αλλά ξανθός με ανοιχτόχρωμα μάτια και η εξήγηση ήταν ότι ο μπαμπάς του ήταν από Γερμανία και παντρεύτηκε Βραζιλιάνα. Ανταλλάσσαμε γράμματα από 15-17 χρονών και ίσως θα συνεχιζόταν για καιρό ακόμη η αλληλογραφία αν δεν έκανα το λάθος να στείλω τον αδερφό μου στο ταχυδρομείο να παραδώσει ένα γράμμα μου. Εκείνος το ξέχασε σε μια τσέπη του ( μου το είπε κανά μήνα μετά) και δεν πήγε ποτέ να το στείλει, μπορεί και κάποια στιγμή να πλύθηκε με τα υπόλοιπά του ρούχα από τη μάνα μου που μονίμως ξέχναγε να αδειάσει τσέπες πριν το πλύσιμο (πολλές τραγελαφικές καταστάσεις από αυτό το ελάττωμα...) κι έτσι ο Alex ποτέ δεν πήρε εκείνο το γράμμα και ποτέ δεν απάντησε. Μπορώ να πω ότι όσο αλληλογραφούσαμε διασκέδαζα πολύ με τα γράμματά του, εννοείται ότι όλα ήταν φιλικά μεταξύ μας (μέχρι και φωτό του κοριτσιού του μου είχε στείλει) και από τα γραφόμενά του είχα καταλάβει ότι ήταν ένας πολύ ευχάριστος χαρακτήρας. Εύχομαι να είναι καλά όπου κι αν είναι .

 

[elephadas]

Θυμάμαι που τα κορίτσια από την Άπω Ανατολή (πάντα αυτές οι χώρες μου ασκούσαν μια έλξη), χρησιμοποιούσαν σαν μικρά ονόματα αγγλικά και γαλλικά ονόματα.

Ναι, κι εγώ είχα ΧονκΚονγκέζο penpal που αν και Κινεζότατος λεγόταν Anthony ενώ και ο Σιγκαπουρέζος λεγόταν David (είχα και μια Γαλλίδα και μια Αγγλίδα, αλλά υποθέτω οι Απωανατολίτισσες δεν θέλανε αλληλογραφία με αγοράκια).

Πάντως τα τελευταία χρόνια οι Κινέζοι φοιτητές μας δεν αλλάζουν τα ονόματά τους, πράγμα που μ' αρέσει, άσχετο αν τα δολοφονούμε. Αν και η πιο πρόσφατη φοιτήτριά μου που τη λένε Σινγιου μου είπε να τη λέω Skye. Οι άλλοι στο γραφείο την αποκαλούν έτσι, εγώ αρνούμαι, αλλά όταν αυτή προφέρει τ' όνομά της δεν μοιαζει καθόλου με το πώς το προφέρω εγώ. Χρειάζομαι φροντιστήριο γιατί τείνω να το τονίζω, Σίνγιου, ενώ κανονικά δεν έχει τόνο αλλά πρέπει να αλλάζω το ύψος της φωνής μου. Αν ήμουν πολύ αρχαίος έλλην δεν θα είχα πρόβλημα, κάπως έτσι μιλάγαν κι αυτοί, αλλά είμαι κάπου 25 αιώνες νεότερος και δυσκολεύομαι.

 

[darkhado]

Μήπως το ίδιο δε κάνουμε κι εμείς τώρα...;
Μέσα απο αυτή την ιστοσελίδα...
Άτομα που δε γνωρίζονται μεταξύ τους, απο διάφορα μέρη της Ελλάδος...
Ανταλλάζουν τις γνώμες τους...
τις απόψεις τους...
τις εμπειρείες τους και τις αναμνήσεις τους απο τα παλιά.
Οι καιροί και οι τρόποι αλλάζουν...
Η ανάγκη για επικοινωνία μένει ίδια...
Τότε, στις τελευταίες σελίδες των περιοδικών μας οδηγούσε η περιέργια.Τώρα, η νοσταλγία των αναμνήσεων του παρελθόντος...

 

[nwntas]

Φίλο δια αλληλογραφίας δεν είχα ποτέ, αν και σκεφτόμουν κάποια στιγμή να στείλω γράμμα μέσα από την αντίστοιχη στήλη του περιοδικού Σαΐνια. Όμως το αμέλησα, όπως αμέλησα να στείλω και στη στήλη "γράμματα αναγνωστών", παρότι είχα γράψει το γράμμα (ωραία αρχή θα έκανα...).

Θυμάμαι πάντως ότι πρίν από περίπου 15 χρόνια πήρε το μάτι μου στα μικρότερα ξαδέρφια μου και το κόλπο της αλυσίδας, που σου ερχόταν ένα γράμμα με διευθύνσεις και έπρεπε να στείλεις καρτ ποστάλ σε καθεμιά από αυτές, και αντίστοιχα θα σου έρχονταν καρτ ποστάλ από όλο τον κόσμο. Νομίζω ότι κάπου έσπασε αυτή η αλυσίδα γιατί τα ξαδέρφια μου δεν έκαναν καμία κίνηση να απαντήσουν.

Εκτός των περιοδικών, δε θυμάμαι καμία αναφορά από συμμαθητή/συμμαθήτρια να έστελνε γράμμα σε κάποιον και να είχε φίλο/φίλη δια αλληλογραφίας. Είχε ατονίσει ο θεσμός στα τέλη των 90's φαίνεται.

Ωστόσο, το ζήτημα "φίλη δια λληλογραφίας" το ζω ετεροχρονισμένα, μιας και έχω αποκτήσει μια "φίλη δια email" πλέον, την Ingrid από Σουηδία. Ένα τυχαίο comment κάτω από ένα βίντεο στο Youtube αρκούσε για να πιάσουμε κουβέντα και να μου στείλει στο inbox, και μετά στο mail μου. Από το 2016 δεν έχουμε σταματήσει να μιλάμε, αλλά προφανώς λόγω υποχρεώσεων, στέλνουμε ένα σεντόνι μια φορά το μήνα και συζητάμε τόσο την καθημερινότητά μας, όσο για μουσική, για ταινίες, για επικαιρότητα στην κάθε χώρα, για συνήθειες της κάθε χώρας και για τον καιρό (οι Σουηδοί τρελαίνονται να μιλούν για τον καιρό).
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, αλλά και μόνο το γεγονός ότι έρχεσαι σε επαφή με έναν άλλο άνθρωπο και βλέπεις ομοιότητες και διαφορές, σου ανοίγει νέους ορίζοντες, σε κάνει είτε να αναθεωρείς για κάποια πιστεύω σου (είναι μύθος το "Σουηδία γίναμε" σε ένα βαθμό), είτε να βλέπεις με άλλο μάτι την καθημερινότητά σου. Για να μη μιλήσω για την εξάσκηση στα αγγλικά και την αυτοπεποίθηση που σου δίνει το να βλέπεις ότι ξέρεις και πέντε κολλυβογράμματα σε ξένη γλώσσα (κι ας έχεις πάρει proficiency...).

Άμα σας δοθεί η ευκαιρία, κάντε το έστω και τώρα.

 

[Mygdala]

Η pen pal friend μου (τέλη 80ς), η Kaori, ήταν μια ευγενέστατη και φανταστική σε χαρακτήρα κοπελίτσα από την Ιαπωνία. Πέρα από το ότι συνέβαλλε στο να εξασκήσω τα Αγγλικά μου, ενώ ήμουν σε επίπεδο αρχάριων, με βοήθησε να εμπλουτίσω τη συλλογή μου από ρετρό κόλλες αλληλογραφίας. Αδημονούσα να λάβω τα γράμματα της (τότε τα ταχυδρομεία έκαναν πολύ καιρό να παραδώσουν επιστολές από το εξωτερικό) και να μάθω τα νέα της. Ακόμη φυλάω με αγάπη και εκτίμηση όλα τα γράμματα της που για μένα αποτελούν όχι μόνο μια μαγική παιδική ανάμνηση, αλλά και ένα εκπληκτικό δείγμα της Ιαπωνικής καλλιγραφίας!
Σας παραθέτω μια καρτούλα ευχών με ρετρο anime illustration που μου είχε στείλει εκείνη την εποχή.