Φόβοι της παιδικής ηλικίας

[Crimson Moonlight]

Τώρα έχω υλικό να γράψω..

 


1. Τις πεταλούδες, τις οποίες φοβάμαι ακόμα και τώρα: Με τις κάμπιες πάλι δεν εχω πρόβλημα-τις έπιανα πάντα και τις βρίσκω γλυκούλες.


2. Το γουδί: Γι' αυτό φταίνε τα παραμύθια με την μπαμπα-Γιανγκα τη μάγισσα.


3. Τα κόκκινα παντοφλάκια μου με τον ινδιάνο: Είχα ονειρευτεί ότι ζωντάψαν, περπατουσαν και ήθελαν να με σκοτώσουν.


4. Τους σκορποιούς και τις ψαλίδες: Ήταν υπερβολική η επαφή μαζί τους στην κατασκήνωση...Ήταν παντού, πάνω στο κρεβάτι μου, στη βαλίτσα μου...


5. Τις κούκλες-μωρά και τις μεγάλες πορσελάνινες: Ακόμα τις τρέμω.


6. Την καντήλα.


7. Τις αγιογραφίες.


8. Την εκκλησία, αλλά όχι το νεκροταφείο: Νομίζω ότι αυτό που μ' έκανε να φοβάμαι ήταν από τα λόγια των γιαγιάδων ότι δεν πρέπει να κάνεις το ένα-το άλλο, αλλιώς θα σε τιμωρήσει ο Θεός και ο πολύς κόσμος που ποτέ δεν συμπάθησα, οι βαριές μυρωδιές και τα άγρια προς εμένα βλέματα των γύρω μου αν εκανα το παραμικρό λαθος. Τώρα πιά ηρεμώ εκεί (μήν με περάσετε και για βρικόλακα!).


9. Τα γκαζάκια. Να με πλήρωναν ακόμα δεν θα πλησίαζα ούτε ένα.


10. Την προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη ΧΑΝΘ. Και την φοβόμουν τόσο ώστε ήμουν ικανή να μην περάσω τον διαδρομο εκτός αν ερχόταν κάποιος να με πάρει. Και αν αναγκαζόμουν να περάσω από μπροστά εννοείται πως πήγαινα τρέχοντας σαν τον Road Runner. Είναι αναμφισβίτητα ο μεγαλύτερος φόβος και τρόμος της παιδικής μου ηλικίας. Ήταν μαύρη, είχε φθορες και μία δυσοίωνη ενέργεια. Ενω μια ίδια που είχαμε στο σχολείο δεν μου δημιουργούσε το ίδιο συναίσθημα.

 

[SEBASTIAN]

Γενικά σαν παιδί δεν ήμουν και από τα πιο ατρόμητα παιδιά που υπήρξαν και ίσως λόγω της ιδιοσυγκρασίας μου βγήκε και η λαική ρήση μαμ, κακά και νάνι. Είχα πολλές φοβίες αλλά η μεγαλύτερη μου ήταν τα αγάλματα στον Εθνικό Κήπο που με είχαν επηρεάσει τόσο πολύ που δεν απολάμβανα όπως τα άλλα παιδια το τάισμα των παπιών στην θρυλική λίμνη του Κήπου. Το ξέρω ακούγεται υπερβολικό, αλλά ας μου επιτραπεί η λίγο κακόηχη λέξη αλλά ήμουν πολύ κλασομπανιέρα στην θέα των αγαλμάτων. Φυσικά τώρα τα σκέφτομαι όλα αυτά και κάνω καινούργιους κοιλιακούς από τα γέλια!

 

[PT8]

Γενικά σαν παιδί δεν ήμουν και από τα πιο ατρόμητα παιδιά που υπήρξαν και ίσως λόγω της ιδιοσυγκρασίας μου βγήκε και η λαική ρήση μαμ, κακά και νάνι. Είχα πολλές φοβίες αλλά η μεγαλύτερη μου ήταν τα αγάλματα στον Εθνικό Κήπο που με είχαν επηρεάσει τόσο πολύ που δεν απολάμβανα όπως τα άλλα παιδια το τάισμα των παπιών στην θρυλική λίμνη του Κήπου. Το ξέρω ακούγεται υπερβολικό, αλλά ας μου επιτραπεί η λίγο κακόηχη λέξη αλλά ήμουν πολύ κλασομπανιέρα στην θέα των αγαλμάτων. Φυσικά τώρα τα σκέφτομαι όλα αυτά και κάνω καινούργιους κοιλιακούς από τα γέλια!

Να υποθέσω δεν έβλεπες τον κήπο με τ'αγάλματα

 

[SEBASTIAN]

Να υποθέσω δεν έβλεπες τον κήπο με τ'αγάλματα

Με έκανες και γέλασα αδερφέ. Όντως ήταν μια σειρά που την αγνοούσα εντελώς. Εδώ φοβήθηκε ολόκληρος Κωνσταντίνου στα 5000 ψέματα στην θέα του Παπαγιαννόπουλου επηρεασμένος αρνητικά από τον φόβο του στο εργαστήριο του με τα αγάλματα, σκεπτόμενος ότι μπορεί να τον εξαφανίσει.

 

[nyfitsa]

Δεν υπήρχαν και πολλά που να με τρομάζουν σαν παιδί. Ακόμα και η απειλή ότι θα με κλείσουν τη νύχτα στο υπόγειο πήγε κουβά όταν κατέβηκα με σπίρτα και αναπτήρα να εξερευνήσω τον χώρο της τιμωρίας ,ήταν ψηλά ο διακόπτης κ δεν τον έφτανα αλλά δεν βρήκα και κάτι τρομακτικό εκει.. Εργαλεία ,μπογιές ,κουτιά με διαφορα αντικείμενα, μπαμπούλας γιοκ.. Μόνο ένα ήταν κάπως... Το γνωστό εκείνης της εποχής ,το ''σε πήραμε απο τους γύφτους και θα σε πάμε πίσω στο σόι σου αφού είσαι τέτοιο παλιόπαιδο.''. Κάποια στιγμή ενώ διασχίζαμε τον θεσσαλικό κάμπο ,χειμώνα με ψοφόκρυο κι ομίχλη, είδαμε ένα τσιγγάνικο καταυλισμό κι ο πατέρας μου έκοψε ταχύτητα ,έκανε στην άκρη κι είπε στη μάνα μου ''να την αφήσουμε να τελειώνουμε;;'' Εγώ 6 χρονών στο πίσω κάθισμα γούρλωσα τα μάτια και ζάρωσα σα ποντίκι .Μετά η μάνα μου προσπαθούσε για ώρα να με συνεφέρει απο κρίση άσθματος..Δεν με άφησαν αλλά η φάση μου άφησε φοβία για τη συμπαθή φυλή ,φοβία που την ξεπέρασα μεγάλη πια όταν βρέθηκα τυχαία σε γάμο σε γειτονιά ρομά.. Μίλησα μαζί τους ,με κέρασαν ,χορέψαμε ,όλα καλά ,πάει κι αυτό..

 

[telonio]

To σκοτάδι και γενικά η φαντασία που ενεργοποιείτε στο μυαλό όταν ήμουν σε σκοτεινό χώρο. Σαν μοναχοπαίδι πέρασα άπειρες ώρες μόνος μου. Όπως επίσης και οι ταινίες τρόμου.

Έγινα σπηλαιολόγος (καταβάσεις στο απόλυτο σκοτάδι - έχω κάνει το σπήλαιο Σελίνητσα στη Μάνη και τις στοές στο Λαύριο χωρίς φακό, ότι έβλεπα από τους υπόλοιπους μπροστά μου) και γενικώς δεν μπορώ το έντονο φως στην καθημερινότητα. Δεν μπορούσα να κλείσω μάτι τις νύχτες αν υπήρχε η παραμικρή πηγή φωτός (με τα μωρά έχω συνηθίσει ένα μικρό φωτάκι στο δωμάτιο). Έχω δει άπειρες ταινίες τρόμου και είναι οι αγαπημένες μου (έχω χάσει το μέτρημα). Μάλιστα έχω δει ταινίες που δύσκολα θα έβλεπαν οι περισσότεροι. Γενικά με φοβίζουν ρεαλιστικοί παράγοντες που μικρός δεν τους έδινα σημασία όπως όλοι.

 

[αριαδνη]

Φοβήθηκα πολύ τις αναπαραστάσεις των ηρώων του Βρελη στα Γιάννενα για μέρες μετά. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Επίσης τα ξαδέρφια μου τα αγόρια στο χωριό ως μεγαλύτερα στην εφηβεία , τέσσερα τον αριθμό με τυρρανουσαν ποικιλοτρόπως όπως το να με κλειδώνουν και να μου βάζουν ταινίες τρόμου η να φοράνε αποκριάτικες μάσκες και να με κυνηγούν την νύκτα στο σκοτάδι. Τωρα που το θυμήθηκα φοβόμουν και την μεταμόρφωση του κακού των θαντερακαντς

 

[Chris27]

''σε πήραμε απο τους γύφτους και θα σε πάμε πίσω στο σόι σου αφού είσαι τέτοιο παλιόπαιδο.''

μπαααα δεν πιανει, ρε γμτ. Το ειπα μια φορα στο γιο μου,ΟΚ ηρεμισε. Την δευτερη με εγραψε κανονικα λεγοντας "ψεματα λες, αφου ειμαι ξανθος" Κοκαλο εγω. Ρε σ'αγοραζουνε και σε πουλανε, τα καλοπαιδα

 

[Bajar]

Οι φοβοι που είχα ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, για την ακρίβεια 4. Τα ποντίκια, τα οποία τα φοβάμαι και τα σιχαίνομαι ακόμη, τα ασανσέρ -κλουβιά, τα οποία πλέον τα αγαπώ πάρα πολύ γιατί κατασκευαστικά τα βρίσκω πανέμορφα και επίσης είναι σπάνια, τα τρένα για ένα διάστημα 8 χρόνων, εξαιτίας του δυστυχήματος που ήμουν παρούσα και το έχω αναφέρει αλλού και τα καλυμμένα μάτια/πρόσωπα. Το τελευταίο ακόμη με κάνει να νοιώθω άβολα όποτε μου τυχαίνει αλλά όσο ήμουν παιδί είχα σοβαρό θέμα. Για να εξηγήσω, δεν είχα πρόβλημα με τους ανθρώπους που ήταν τυφλοί είτε εκ γενετής είτε από ατύχημα/ ασθένεια, ούτε ιδιαίτερα με αυτούς που φορούσαν γυαλιά ηλίου (αν και το τελευταίο κάπως με φόβιζε αν έβλεπα το πρόσωπο σε ασπρόμαυρη φωτογραφία αστυνομικού ρεπορτάζ). Φοβόμουν όσους είχαν καλυμμένο το ένα μάτι ως επί το πλείστον, από πειρατές στα παραμύθια μέχρι κάποιο παιδάκι στο σχολείο που αντιμετώπιζε θέμα στραβισμού και έπρεπε να έχει γάζα στο μάτι του. Δεν ξέρω γιατί φοβόμουν. Ανέκαθεν τους ανθρώπους τους ψυχολογούσα ως ένα βαθμό από το βλέμμα τους και ίσως η αδυναμία μου να μπορέσω να κάνω κάτι αντίστοιχο με όσους είχαν καλυμμένο μάτι, γιατί δεν είχα ολοκληρωμένη εικόνα, με τρομοκρατούσε. Το ίδιο σχεδόν αίσθημα είχα και με τα καλυμμένα πρόσωπα. Όχι τόσο με τις αποκριάτικες μάσκες, αυτό είναι κάτι που το έχω δεχτεί με τα χρόνια, αλλά με τα πρόσωπα που έχουν καλυφθεί με κουκούλα ή καλσόν (!). Μάλλον κι αυτό πάλι έχει να κάνει με την αδυναμία μου να μπορώ να διακρίνω στοιχεία της έκφρασης κάποιου, το οποίο ομοίως με τρόμαζε. Η χειρότερη εμπειρία μου απ' όλο αυτό που περιγράφω (και δεν ήταν καν ζωντανό θέαμα) ήταν κάποιο καλοκαίρι που μείναμε για ένα βράδυ με τους γονείς μου στο Ναύπλιο σε ένα ενοικιαζόμενο κατάλυμα και η σπιτονοικυρά που ήταν εκπαιδευτικός είχε μια μικρή βιβλιοθήκη εκεί μέσα. Τυχαία πήρα από το ράφι ένα τεύχος του περιοδικού Ιστορία όπου παρέθετε ένα εκτενέστατο άρθρο για την τρομοκρατία ανά την υφήλιο με τις ανάλογες φωτογραφίες. Αν και μόλις 13 χρονων το άρθρο το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες όμως από συγκεντρώσεις της Ku Klux Klan με τις κουκούλες τους μπροστά σε ένα φλεγόμενο σταυρό, του Karlos του Τσακαλιού με τα σκούρα γυαλιά και καμπόσων άλλων κουκουλοφόρων και μη, με έκαναν να μην μπορώ να κοιμηθώ όλη τη νύχτα, όσο ωραία κι αν περάσαμε στο Ναύπλιο και την Επίδαυρο εκείνο το διήμερο.
Τα ίδια και χειρότερα έπαθα όταν έκανα το τεράστιο λάθος να δω την ταινία 8mm (1999) όπου σε βασικό ρόλο μαζί με τον Nicolas Cage ήταν κι ένας τύπος που τεμάχιζε κόσμο φορώντας την δερμάτινη κουκούλα του. Αποτέλεσμα: μία βδομάδα άυπνη και ήμουν ήδη ενήλικη! (μη γελάτε, είναι σοβαρό). Αυτά. Ελπίζω κάποια στιγμή να βρω τον τρόπο να το ξεπεράσω.

 

[Λεωνιδας σουλης]

ο βασικος φοβος μου εγινε πραγματικοτητα ,μεγαλωσα

 

[TZELASO]

Φοβόμουν όσους είχαν καλυμμένο το ένα μάτι ως επί το πλείστον, από πειρατές στα παραμύθια μέχρι κάποιο παιδάκι στο σχολείο που αντιμετώπιζε θέμα στραβισμού και έπρεπε να έχει γάζα στο μάτι του. Δεν ξέρω γιατί φοβόμουν.

Ε, λοιπόν, κοίτα να δεις. Εγώ ήθελα όταν ήμουν μικρή να έχω ένα τέτοιο κάλυμμα στο ένα μάτι. Για να δεις, πώς σκέφτεται το παιδικό μυαλό. Ήθελα κάτι να συμβεί στο μάτι μου για να κυκλοφορώ με ένα τέτοιο κάλυμμα, γιατί το έβρισκα πολύ γοητευτικό. Δηλαδή, αν είναι δυνατόν!!!! Τι μπορεί να σκεφτεί ένα παιδί! Τώρα το σκέφτομαι και μουτζώνομαι......... για να μη με πιάσει το μάτι.

 

[marysuz73]

Λοιπόν (με τη σειρά που τα παραθέτω):

1. Κατσαρίδες
2. Φίδια
3. Ύψη
4. ΄Ακρες ψηλών κτηρίων
5. Κενά (όπως π.χ. το κενό ανάμεσα στο τρένο και την αποβάθρα, το ίδιο κι άμα κουνιέται ο καταπέλτης του πλοίου πέρα δώθε)
6. Κυλιόμενες σκάλες (όχι όλες αυτές που δεν έχουν σκαλιά δεν τις φοβάμαι)
7. Σκάλες κανονικές (και σε κτήρια και αυτές που τις ανοίγουμε και ανεβαίνουμε για να πιάσουμε κάτι που είναι ψηλά)

όλα αυτά τα φοβόμουν ως παιδί και τα φοβάμαι ακόμα και σήμερα

 

[PT8]

ο βασικος φοβος μου εγινε πραγματικοτητα ,μεγαλωσα

Δεν φταίμε εμείς, φταίει η ζωή που είναι μικρή

 

[PT8]

Λοιπόν (με τη σειρά που τα παραθέτω):

1. Κατσαρίδες
2. Φίδια
3. Ύψη
4. ΄Ακρες ψηλών κτηρίων
5. Κενά (όπως π.χ. το κενό ανάμεσα στο τρένο και την αποβάθρα, το ίδιο κι άμα κουνιέται ο καταπέλτης του πλοίου πέρα δώθε)
6. Κυλιόμενες σκάλες (όχι όλες αυτές που δεν έχουν σκαλιά δεν τις φοβάμαι)
7. Σκάλες κανονικές (και σε κτήρια και αυτές που τις ανοίγουμε και ανεβαίνουμε για να πιάσουμε κάτι που είναι ψηλά)

όλα αυτά τα φοβόμουν ως παιδί και τα φοβάμαι ακόμα και σήμερα

Σας ενημερώνουμε ότι επιλεχθήκατε για μία θέση στο cast της ταινίας Indiana Jones and the Dial of Destiny

​

 

[Michael85]

Το πλυντηριο ρουχων οταν εστυβε τα ρουχα και ημουν 3-4 χρονων
Το υψος (νομιζω ακομα)

 

[Blue Max]

Το ύψος και εγώ. Αν είμαι ψηλά και δεν έχει κάγκελα γύρω μου πανικοβάλλομαι, κάθομαι στο κέντρο και δεν φεύγω από εκεί. Ίσως το κάνατε και εσείς, να είσαι σε σε ταράτσα και να προχωράς προς τα κάγκελα κοιτώντας ψηλά. Εμπειρία τρόμου. Επίσης θυμάμαι ότι η Νονά μου είχε μια εικόνα μεγάλων διαστάσεων που απεικόνιζε ένα μάτι. Ήταν πολύ τρομαχτικό. Κάτι άλλο δεν νομίζω, Ααααα, υπήρχε και το στοιχειωμένο σπίτι (κλασικά) της περιοχής που το αποφεύγαμε μικροί.

 

[Αρμαγεδών]

Όπως και κάθε άλλο παιδί, είχα και εγώ τις φοβίες μου. Όλες πλέον τις ξεπέρασα, άλλα μία άτιμη παραμένει ως και σήμερα

Φοβόμουν πολύ το σκοτάδι, ειδικά σε κλειστό και στενό χώρο. Στο πατρικό μου, για να πάω από το δωμάτιό μου στην κουζίνα ή στο καθιστικό περνούσα από τον κεντρικό διάδρομο που ήταν σκοτεινός απ' όταν έπεφτε ο ήλιος και μετά. Χωρίς αναμμένο το φως δεν έβλεπα ούτε τη μύτη μου. Αλλά και πάλι με το φως δεν ξέρω, κάτι μ' έσκιαζε Ε, στην Α' Δημοτικού ξεπέρασα αυτή τη φοβία.

Τα ζωύφια επίσης με τρόμαζαν, ειδικά οι κατσαρίδες (αν ήταν αυτές με τα φτερά ή οι κατάμαυρες άνετα πάθαινα καρδιά ) και τα κόκκινα μυρμήγκια. Βέβαια, κατέστρεφα μανιωδώς τις φωλιές τους, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία Οι αράχνες επίσης με φόβιζαν. Οι μεγάλες, κυρίως, με τις οποίες "έκοβα λάσπη". Αργότερα, βέβαια, κατάλαβα ότι μας τρομάζει η όψη τους, όχι η συμπεριφορά τους, που στο κάτω-κάτω της γραφής ήμαστε 100+ φορές μεγαλύτεροι σε μέγεθος, τι φοβόμαστε;

Κάτι που με τρόμαξε πολύ ήταν το εξής: Μικρός, μάλλον αρχές του Δημοτικού, πήγα στην αποθήκη για να πάρω το ποτιστήρι να ποτίσω τα λουλούδια. Μπαίνω μέσα και ακούω ένα "χριτς-χριτς" το οποίο ακουγόταν από το ποτιστήρι. Πάω, κοιτάω μέσα και τι να δω; Ένα σκαθάρι ΤΟΣΟ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΙΟ, να κόβει βόλτες στον πάτο του ποτιστηριού!!! Πατάω κλωτσίδι στο ποτιστήρι, πατάω και μια τσιρίδα, τρέχω πίσω στο σπίτι μου και κλείδωσα και την πόρτα Λίγο αργότερα που πήγα να ελέγξω, το σκαθάρι είχε φύγει... Σήμερα δεν με τρομάζουν.

Αυτό, όμως, που με τρόμαζε, με τρομάζει ΚΑΙ θα με τρομάζει εσαεί είναι το ύψος... Ειδικά σε ταράτσα ή μπαλκόνι που δεν έχει κάγκελα ή έστω ένα πεζουλάκι, δεν μπορώ, με πιάνει πανικός... Το μεγαλύτερο ύψος που έχω ανεβεί χωρίς κάτι να με προστατεύει ήταν το μπαλκόνι 6ου ορόφου γιαπιού πολυκατοικίας! Εννοείται ότι μόλις αντίκρισα το κενό, έφυγα σερνόμενος προς τα πίσω. Τόση ήταν η τρομάρα μου... Δυστυχώς ακόμα και σήμερα φοβάμαι τα ύψη...

Από άλλους φόβους κλασικά ο "Μεσημεράς" αν δεν κοιμόμουνα τα μεσημέρια, η "Γριά" αν δεν έτρωγα το φαγητό μου και για κάποιον λόγο που δεν καταλαβαίνω, οι εξωτερικές κυκλικές σιδερένιες σκάλες κτηρίων.

Αυτά τα ολίγα...

 

[Bajar]

@Blue Max και @Αρμαγεδών Αν ποτέ αποφάσιζα να κάνω πάρτυ retromaniax στη βεράντα του σπιτιού μου, φοβάμαι ότι θα είσαστε οι μόνοι που θα τη βγάζατε μέσα στο σαλόνι....

Όσο για τις σιδερένες κυκλικές σκάλες, είναι μια φοβία μάλλον δικαιολογημένη αφού οπτικά τουλάχιστον βρίσκονται στον αέρα.

 

[telonio]

Μια σημείωση. Όλοι φοβόμαστε τα ύψη είναι απόλυτα λογικό μηδενώς εξαιρουμένου. Κατά περίπτωση, σπηλαιολογία και αναρρίχηση μέρος της εκπαίδευσης είναι να αντιμετωπίζεις την φυσιολογική φοβία σου στο κενό, να εμπιστεύεσαι απόλυτα τα υλικά σου και τις δυνατότητες του ευατού σου με αποτέλεσμα να μην νιώθεις φόβο για το ύψος.

 

[Αρμαγεδών]

Αν ποτέ αποφάσιζα να κάνω πάρτυ retromaniax στη βεράντα του σπιτιού μου, φοβάμαι ότι θα είσαστε οι μόνοι που θα τη βγάζατε μέσα στο σαλόνι....

Δεν πειράζει. Αν την κάνεις καλοκαίρι, ανάβουμε το κλιματιστικό, κάνουμε το σαλόνι Βόρειο πόλο και είμαστε μια χαρούλα.