Φόβοι της παιδικής ηλικίας

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας BETTY BOOP
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
marysuz73 είπε:
Λοιπόν (με τη σειρά που τα παραθέτω):
  1. Κατσαρίδες
  2. Φίδια
  3. Ύψη
  4. ΄Ακρες ψηλών κτηρίων
  5. Κενά (όπως π.χ. το κενό ανάμεσα στο τρένο και την αποβάθρα, το ίδιο κι άμα κουνιέται ο καταπέλτης του πλοίου πέρα δώθε)
  6. Κυλιόμενες σκάλες (όχι όλες αυτές που δεν έχουν σκαλιά δεν τις φοβάμαι)
  7. Σκάλες κανονικές (και σε κτήρια και αυτές που τις ανοίγουμε και ανεβαίνουμε για να πιάσουμε κάτι που είναι ψηλά)

όλα αυτά τα φοβόμουν ως παιδί και τα φοβάμαι ακόμα και σήμερα
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
ο μονκ ειστε;
 
Είχαμε και εμείς στο πατρικό μου έναν μακρύ διάδρομο ο οποίος με τρόμαζε το βράδυ, τον κοιτούσα απ'το δωμάτιό μου μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Επίσης, για ένα διάστημα φοβόμουν να μπω στην τουαλέτα λόγω της κουρτίνας στην μπανιέρα, ότι κάποιος κρυβόταν από πίσω
 
Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τα σχόλιά σας γιατί αρκετά από αυτά με παραξένεψαν. Μη με παρεξηγήσετε αλλά πάντα πίστευα ότι μόνο οι νοήμονες έχουν την έννοια του φόβου και πίστευα ότι τα περισσότερα παιδιά, λόγω άγνοιας δεν φοβούνται. Βλέπω εδώ ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και ότι είχατε φοβίες όταν ήσασταν μικροί.

Παιδιά, εγώ αντίθετα, δεν είχα φοβίες όταν ήμουν μικρή. Δεν φοβόμουν τίποτα. Ούτε το σκοτάδι, ούτε τα έντομα, ούτε τα ύψη, ούτε τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, ούτε τα βαθιά νερά, σας λέω τίποτα, τίποτα, τίποτα. Ήμουν περίπου τριών χρονών (αυτό δεν το θυμάμαι, μου το είχε διηγηθεί η μαμά μου) όταν έπιασα μια ψόφια κατσαρίδα από το μουστάκι της και την πήγα στην μαμά μου ρωτώντας τη: "Μαμά, τι είναι αυτό?" Δεν φοβόμουν τις ακρίδες, ούτε τα μεγάλα έντομα. Δε φοβόμουν να κοιμηθώ χωρίς φως. Δεν φοβόμουν τα ύψη (που είναι ένας πολύ συνηθισμένος φόβος για τους περισσότερους). Με θυμάμαι να σκύβω στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στη Σκόπελο που ήταν διώροφο και να βγάζω το μισό μου σώμα έξω γιατί δεν είχα αίσθηση του ιλίγγου. Πώς δεν έπεσα, είναι να απορεί κανείς.

Κολυμπούσα με τις παιδικές μου παρέες σε σημεία που ήταν τόσο βαθιά και τόσο μακριά από την ξηρά που τρόμαζαν οι μεγάλοι και μόνο που τους το αναφέραμε. Κολυμπούσαμε σε νερά που ήταν τόσο τρικυμισμένα που πραγματικά απορώ τώρα πώς το κάναμε. Μια φορά μάλιστα κατάλαβα ότι το κύμα ήταν τόσο δυνατό και προσπάθησα να σκαρφαλώσω από κάτι βράχια για να βγω έξω. Την ώρα όμως, που πήγα να πιαστώ από τον βράχο, ήρθε ένα τεράστιο κύμα και με χτύπησε τόσο δυνατά, οπότε με πέταξε στο βράχο και πήγα στη μαμά μου με γδαρμένη όλη την αριστερή πλευρά μου. Την τρέλανα.

Κάποια παιδιά φοβόντουσαν τις τσούχτρες. Μια φορά που μια τσούχτρα είχε τυλιχτεί στο μπράτσο μου και την κατάλαβα από τον πόνο, (όπως στεκόμουν μέσα στην θάλασσα και μιλούσα με μια φίλη μου, δεν την είχα δει), γύρισα, κοίταξα το χέρι μου, και έπιασα με το άλλο μου χέρι, έβγαλα ένα-ένα τα πλοκάμια της από το μπράτσο μου και μετά πήγα στη μαμά μου για να μου βάλει ένα φάρμακο που είχε. Εννοείται ότι τις ψαροφωλιές δεν τις φοβάμαι μέχρι σήμερα γιατί δεν τσιμπάνε. Όταν βγαίνουν στα ρηχά, τις πιάνω και τις ξαναρίχνω στα βαθιά. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι είναι ακίνδυνες και με κοιτάζουν λες και είμαι εξωγήινη. Μια φορά είχα πιάσει μία και πριν την ξαναρίξω στο νερό, κυνηγούσα με αυτή την μαμά μου που τις σιχαινόταν.

Όταν σε ένα παιχνίδι έπεσα και άνοιξα το σαγόνι μου, έπιασα το σαγόνι μου με τα δυο μου χεράκια και πήγα στους γονείς μου, την ώρα που κυλούσαν τα αίματα τα χέρια μου. Ο μπαμπάς μου κιτρίνισε σαν το λεμόνι αλλά η μαμά μου που ήταν ψύχραιμη, με βούτηξε και με πήγε και μου έραψαν το σαγόνι.

Εμένα όλες οι φοβίες, μου ήρθαν όταν μεγάλωσα. Λες και με εκδικήθηκε η μοίρα. Τώρα έχω τόσες πολλές που καταντάω κουραστική και το ξέρω, το αναγνωρίζω, αλλά δεν μπορώ να το καταπολεμήσω, όσο και να προσπαθώ. Τι να πω? Είναι η απόλυτη πραγματικότητα.
 
Τελευταία επεξεργασία:
TZELASO είπε:
Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τα σχόλιά σας γιατί αρκετά από αυτά με παραξένεψαν. Μη με παρεξηγήσετε αλλά πάντα πίστευα ότι μόνο οι νοήμονες έχουν την έννοια του φόβου και πίστευα ότι τα περισσότερα παιδιά, λόγω άγνοιας δεν φοβούνται. Βλέπω εδώ ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και ότι είχατε φοβίες όταν ήσασταν μικροί.

Παιδιά, εγώ αντίθετα, δεν είχα φοβίες όταν ήμουν μικρή. Δεν φοβόμουν τίποτα. Ούτε το σκοτάδι, ούτε τα έντομα, ούτε τα ύψη, ούτε τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, ούτε τα βαθιά νερά, σας λέω τίποτα, τίποτα, τίποτα. Ήμουν περίπου τριών χρονών (αυτό δεν το θυμάμαι, μου το είχε διηγηθεί η μαμά μου) όταν έπιασα μια ψόφια κατσαρίδα από το μουστάκι της και την πήγα στην μαμά μου ρωτώντας τη: "Μαμά, τι είναι αυτό?" Δεν φοβόμουν τις ακρίδες, ούτε τα μεγάλα έντομα. Δε φοβόμουν να κοιμηθώ χωρίς φως. Δεν φοβόμουν τα ύψη (που είναι ένας πολύ συνηθισμένος φόβος για τους περισσότερους). Με θυμάμαι να σκύβω στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στη Σκόπελο που ήταν διώροφο και να βγάζω το μισό μου σώμα έξω γιατί δεν είχα αίσθηση του ιλίγγου. Πώς δεν έπεσα, είναι να απορεί κανείς.

Κολυμπούσα με τις παιδικές μου παρέες σε σημεία που ήταν τόσο βαθιά και τόσο μακριά από την ξηρά που τρόμαζαν οι μεγάλοι και μόνο που τους το αναφέραμε. Κολυμπούσαμε σε νερά που ήταν τόσο τρικυμισμένα που πραγματικά απορώ τώρα πώς το κάναμε. Μια φορά μάλιστα κατάλαβα ότι το κύμα ήταν τόσο δυνατό και προσπάθησα να σκαρφαλώσω από κάτι βράχια για να βγω έξω. Την ώρα όμως, που πήγα να πιαστώ από τον βράχο, ήρθε ένα τεράστιο κύμα και με χτύπησε τόσο δυνατά, οπότε με πέταξε στο βράχο και πήγα στη μαμά μου με γδαρμένη όλη την αριστερή πλευρά μου. Την τρέλανα. Όταν σε ένα παιχνίδι έπεσα και άνοιξα το σαγόνι μου, έπιασα το σαγόνι μου με τα δυο μου χεράκια και πήγα στους γονείς μου, την ώρα που κυλούσαν τα αίματα τα χέρια μου. Ο μπαμπάς μου κιτρίνισε σαν το λεμόνι αλλά η μαμά μου που ήταν ψύχραιμη, με βούτηξε και με πήγε και μου έραψαν το σαγόνι.

Εμένα όλες οι φοβίες, μου ήρθαν όταν μεγάλωσα. Λες και με εκδικήθηκε η μοίρα. Τώρα έχω τόσες πολλές που καταντάω κουραστική και το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να το καταπολεμήσω, όσο και να προσπαθώ. Τι να πω? Είναι πραγματικότητα.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
να υποβαλεστε οτι δεν εχετε ενηλικιωθει και ειστε ακομη παιδι,καθε φορα που ερχεται ενας φοβος
 
TZELASO είπε:
Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τα σχόλιά σας γιατί αρκετά από αυτά με παραξένεψαν. Μη με παρεξηγήσετε αλλά πάντα πίστευα ότι μόνο οι νοήμονες έχουν την έννοια του φόβου και πίστευα ότι τα περισσότερα παιδιά, λόγω άγνοιας δεν φοβούνται. Βλέπω εδώ ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και ότι είχατε φοβίες όταν ήσασταν μικροί.

Παιδιά, εγώ αντίθετα, δεν είχα φοβίες όταν ήμουν μικρή. Δεν φοβόμουν τίποτα. Ούτε το σκοτάδι, ούτε τα έντομα, ούτε τα ύψη, ούτε τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, ούτε τα βαθιά νερά, σας λέω τίποτα, τίποτα, τίποτα. Ήμουν περίπου τριών χρονών (αυτό δεν το θυμάμαι, μου το είχε διηγηθεί η μαμά μου) όταν έπιασα μια ψόφια κατσαρίδα από το μουστάκι της και την πήγα στην μαμά μου ρωτώντας τη: "Μαμά, τι είναι αυτό?" Δεν φοβόμουν τις ακρίδες, ούτε τα μεγάλα έντομα. Δε φοβόμουν να κοιμηθώ χωρίς φως. Δεν φοβόμουν τα ύψη (που είναι ένας πολύ συνηθισμένος φόβος για τους περισσότερους). Με θυμάμαι να σκύβω στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στη Σκόπελο που ήταν διώροφο και να βγάζω το μισό μου σώμα έξω γιατί δεν είχα αίσθηση του ιλίγγου. Πώς δεν έπεσα, είναι να απορεί κανείς.

Κολυμπούσα με τις παιδικές μου παρέες σε σημεία που ήταν τόσο βαθιά και τόσο μακριά από την ξηρά που τρόμαζαν οι μεγάλοι και μόνο που τους το αναφέραμε. Κολυμπούσαμε σε νερά που ήταν τόσο τρικυμισμένα που πραγματικά απορώ τώρα πώς το κάναμε. Μια φορά μάλιστα κατάλαβα ότι το κύμα ήταν τόσο δυνατό και προσπάθησα να σκαρφαλώσω από κάτι βράχια για να βγω έξω. Την ώρα όμως, που πήγα να πιαστώ από τον βράχο, ήρθε ένα τεράστιο κύμα και με χτύπησε τόσο δυνατά, οπότε με πέταξε στο βράχο και πήγα στη μαμά μου με γδαρμένη όλη την αριστερή πλευρά μου. Την τρέλανα.

Κάποια παιδιά φοβόντουσαν τις τσούχτρες. Μια φορά που μια τσούχτρα είχε τυλιχτεί στο μπράτσο μου και την κατάλαβα από τον πόνο, (όπως στεκόμουν μέσα στην θάλασσα και μιλούσα με μια φίλη μου, δεν την είχα δει), γύρισα, κοίταξα το χέρι μου, και έπιασα με το άλλο μου χέρι, έβγαλα ένα-ένα τα πλοκάμια της από το μπράτσο μου και μετά πήγα στη μαμά μου για να μου βάλει ένα φάρμακο που είχε. Εννοείται ότι τις ψαροφωλιές δεν τις φοβάμαι μέχρι σήμερα γιατί δεν τσιμπάνε. Όταν βγαίνουν στα ρηχά, τις πιάνω και τις ξαναρίχνω στα βαθιά. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι είναι ακίνδυνες και με κοιτάζουν λες και είμαι εξωγήινη. Μια φορά είχα πιάσει μία και πριν την ξαναρίξω στο νερό, κυνηγούσα με αυτή την μαμά μου που τις σιχαινόταν.

Όταν σε ένα παιχνίδι έπεσα και άνοιξα το σαγόνι μου, έπιασα το σαγόνι μου με τα δυο μου χεράκια και πήγα στους γονείς μου, την ώρα που κυλούσαν τα αίματα τα χέρια μου. Ο μπαμπάς μου κιτρίνισε σαν το λεμόνι αλλά η μαμά μου που ήταν ψύχραιμη, με βούτηξε και με πήγε και μου έραψαν το σαγόνι.

Εμένα όλες οι φοβίες, μου ήρθαν όταν μεγάλωσα. Λες και με εκδικήθηκε η μοίρα. Τώρα έχω τόσες πολλές που καταντάω κουραστική και το ξέρω, το αναγνωρίζω, αλλά δεν μπορώ να το καταπολεμήσω, όσο και να προσπαθώ. Τι να πω? Είναι η απόλυτη πραγματικότητα.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Από συζητήσεις που έχω κάνει πάνω σε αυτό το θέμα, κατάλαβα ότι πρέπει κανείς να παρατηρήσει τον εαυτό του ως τρίτος εκείνη την ώρα που βγαίνει η φοβία, έτσι ώστε να κατανοήσει τα συναισθήματα που εκδηλώνονται, πέρα του πανικού, και ως προς τί είναι.
 
sofia1979 είπε:
Από συζητήσεις που έχω κάνει πάνω σε αυτό το θέμα, κατάλαβα ότι πρέπει κανείς να παρατηρήσει τον εαυτό του ως τρίτος εκείνη την ώρα που βγαίνει η φοβία, έτσι ώστε να κατανοήσει τα συναισθήματα που εκδηλώνονται, πέρα του πανικού, και ως προς τί είναι.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Δε με πιάνει πανικός. Και δεν είναι κάτι που άπτεται της λογικής. Ξέρω τι θα έπρεπε να κάνω αλλά..... :)
 
TZELASO είπε:
Δε με πιάνει πανικός. Και δεν είναι κάτι που άπτεται της λογικής. Ξέρω τι θα έπρεπε να κάνω αλλά..... :)
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Θα τα βροντήξω όλα κάτω και θα φύγω
Θα τα βροντήξω σου το λέω αληθινά
Μού'χετε φάει τη ζωή μου λίγο λίγο
Θα τα βροντήξω και θα πάρω τα βουνά
Όλους και όλα τα σιχάθηκα
Δε θέλω πια κανένα
Όλουσ και όλα τα σιχάθηκα
Και πιο πολύ εσένα

(Πίτσα Παπαδοπούλου) :biglaugh:


Ταυτίζομαι με το προπαραπάνω σχόλιό σου στο 100% περί μικρής ηλικίας και φόβου, κάτι που ωστόσο δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.

Το μόνο που ''φοβάμαι'', δυσφορώ θα έλεγα, είναι όταν πρέπει να αντιμετωπίσω αγενείς ανθρώπους και φυσικά τις ασθένειες.

Αλλά όλα μια ιδέα είναι, παιχνίδια του μυαλού.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα