Χαρακτηρίστε τους χαρακτήρες

[Bambinella]

Στις ελληνικες ταινιες εχουμε συναντησει χαρακτηρες διαμαντια και χαρακτηρες αντιπαθητικους. Μερικες φορες ομως αυτο ειναι σχετικο και καποιοι που φαινονται σε εμας καλοι, φαινονται κακοι στους αλλους και αντιστροφα. Σ' αυτο το θεμα λοιπον, θα συζητησουμε για τη συμπεριφορα καποιων χαρακτηρων, εαν επραξαν σωστα η οχι και για το τι θα καναμε εμεις εαν βρισκομασταν στη θεση τους.

Κανω την αρχη, αλλα μπορειτε κι εσεις να επιλεγετε χαρακτηρες μεσα απο ταινιες για να τους περναμε απο κοσκινο....

Ιλυα Λιβυκου και Νικη Λιναρδου στο Δεσποινις ετων 39 και στο ριμεϊκ Ο Ρωμιος εχει φιλοτιμο.

Η κοπελα εχει δεσμο πολλων ετων, αλλα ο καλος της δεν εννοει να την παντρευτει εαν δεν αποκαταστησει πρωτα την ηλικιωμενη αδελφη του, συνηθες φαινομενο της εποχης εκεινης. Οταν καποια στιγμη δινεται στη νεα γυναικα η ευκαιρια να παντρευτει εναν πλουσιο ομογενη εξ Αργεντινης, τοτε εκεινη την αρπαζει και παραταει συξυλο τον αγαπημενο της.

Πιστευετε πως πραττει καλως η οχι και τι θα κανατε εσεις εαν σας συνεβαινε κατι παρομοιο;

 

[Gordon]

Θίγεις πολύ δύσκολο θέμα: με τα δικά μας μάτια και τη δική μας νοοτροπία, καλά έκανε. Όμως την εποχή εκείνη μάλλον θα την αποκαλούσαν ...τάνα. Μάλλον είναι δύσκολο να φανταστούμε την απύθμενη πίεση που υφίσταντο οι κοπέλες τότε. Αν και σήμερα υφίστανται, πόσο μάλλον τότε. Εν τέλει καλά έκανε, για μας. Δεν έκανε καλά, για τότε.

Το μοτίβο αυτό, του να "αποκατασταθεί" πρώτα η αδερφή και για να την παντρευτεί ο έτσι την αδερφή πρέπει να "αποκαταστήσει" τις δικές του αδερφές και πάει λέγοντας, φαύλος κύκλος, εμφανίζεται συνέχεια. Και ομολογώ με κάνει έξαλλο. Γιατί κρίνω με τα σημερινά.

Θα κρίνω άλλους: Η κοκάλω και ο Ορέστης που πίεζαν το Τζενάκι, σαράντα και, να παντρευτεί το Χατζηθωμά τον κουφό, ήταν για μπάτσες. Η μία το έβλεπε "τιθαπειοκόσμος" και ο άλλος καθαρά οικονομικά. Στο σημείο αυτό να πω ότι στην ταινία αυτή ταυτίστηκα πολύ με τη Τζένη. Αυτό που ξεστόμισε κάποια στιγμή "της το πετάς ή δεν της το πετάς στα μούτρα;" μου έχει έρθει να το πετάξω σε διάφορα μούτρα.

 

[Bambinella]

Εγω παλι το βλεπω αναποδα: Δηλαδη οτι σημερα θα την χαρακτηριζαν ασχημα επειδη διαλεξε τον πλουσιο γαμπρο και παρατησε τον αλλον που την αγαπουσε χρονια και οτι την εποχη εκεινη θα λεγανε "καλα εκανε" αφου επρεπε πρωτιστως να αποκατασταθει. Το τρεμανε τοτε το ραφι.

 

[Gordon]

Σωστό κι αυτό. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Σίγουρα όμως δεν θα απέφευγε τον κακοχαρακτηρισμό.

 

[Bambinella]

Κι εμενα με κανει εξαλλη το γεγονος οτι τοτε ο αδελφος ηταν υποχρεωμενος να παντρεψει πρωτα τις αδελφες του και υστερα να κοιταξει τον εαυτο του. Ειδικα αμα ηταν και πολλες, εκεινος επρεπε να ξεχασει τον γαμο.

Ρε ανθρωποι του Θεου, κανατε κοριτσια και το μελλον τους το εναποθετατε στον αδελφο, αντι να το φροντισετε εσεις οπως ησασταν υποχρεωμενοι; Τι εφταιγε ο αμοιρος; Πραγματικα, ντροπη.

 

[TZELASO]

Καλά, γι' αυτό το έθιμο του να παντρεύονται πρώτα οι κοπέλες τι να πω.... Πώς μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς? Επιεικώς απαράδεκτο! Εγώ θα συμφωνήσω με τη Bambinella... Πώς μπορείς να πεις κακή μια κοπέλα που στην δεκαετία του 1960 ψάχνει εναγωνίως να παντρευτεί, γιατί όταν κάποια έφτανε 25 χρονών, θεωρούνταν τελειωμένη γεροντοκόρη? Και στα δύο έργα, λυπάμαι πολύ τον πρωταγωνιστή όταν τον παρατάει για να παντρευτεί, αλλά μπαίνω στο πετσί της κοπέλας, όπως την έπλαθε η κοινωνία τότε.... Και για να μην πάμε μακριά, το ίδιο έκανε η συγχωρεμένη η πεθερά μου στην κόρη της, η μαμά μιας πολύ φίλης μου και για τις δυο της κόρες.... Το 1980 και το 1990!!! Από τα 15 τους χρόνια!!!  Δημιουργούσαν στις κόρες τους την ανάγκη να κρέμονται οπωσδήποτε από το μπράτσο ενός άντρα, μη σκεπτόμενες τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.... Σε τι άντρα μπορεί να πέσει ένα κορίτσι 18, 19, 20 χρονών! Εδώ μεγαλύτερες και την πατάνε... Και αυτό πίστευαν ότι το έκαναν από αγάπη!!! Φαντάζομαι ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει τώρα αρκετά, αλλά πάντοτε το θέμα της αποκατάστασης της κοπέλας, είναι ένα ζήτημα για την κάθε οικογένεια....  

 

[Bambinella]

 Και στα δύο έργα, λυπάμαι πολύ τον πρωταγωνιστή όταν τον παρατάει για να παντρευτεί, αλλά μπαίνω στο πετσί της κοπέλας, όπως την έπλαθε η κοινωνία τότε.

Και για να μην τραβηξω την ουρα μου, αφου αλλωστε εγω το ζητησα μολις ανοιξα το θεμα, να πω και τι θα εκανα αν ημουν στη θεση της Φωφως:

Επειδη ξερω απο παραφορο ερωτα, αν ημουν ερωτευμενη με τον καλο μου, δεν θα τον αφηνα για καμια αποκατασταση και για κανεναν πλουσιο γαμπρο. Και να ηθελα, δεν θα μπορουσα. Αν ομως ημουν μαζι του μονο επειδη θα επρεπε να βρω κι εγω οπως ολες εναν συζυγο, τοτε θα παντρευομουν τον Αργεντινο γιατι ποσο πρηξιμο στο συκωτι να αντεχα με το "να παντρεψω πρωτα την αδελφη μου" για μια αδελφη που δεν θα παντρευοταν ποτε;

 

[TZELASO]

Και για να μην τραβηξω την ουρα μου, αφου αλλωστε εγω το ζητησα μολις ανοιξα το θεμα, να πω και τι θα εκανα αν ημουν στη θεση της Φωφως:

Επειδη ξερω απο παραφορο ερωτα, αν ημουν ερωτευμενη με τον καλο μου, δεν θα τον αφηνα για καμια αποκατασταση και για κανεναν πλουσιο γαμπρο. Και να ηθελα, δεν θα μπορουσα. Αν ομως ημουν μαζι του μονο επειδη θα επρεπε να βρω κι εγω οπως ολες εναν συζυγο, τοτε θα παντρευομουν τον Αργεντινο γιατι ποσο πρηξιμο στο συκωτι να αντεχα με το "να παντρεψω πρωτα την αδελφη μου" για μια αδελφη που δεν θα παντρευοταν ποτε;

Αχ, αυτοί οι παράφοροι έρωτες!!!!    Έχεις απόλυτο δίκιο... Και στα δύο έργα, είναι πασιφανές ότι η κοπέλα έχει αρχίσει να βαριέται την όλη κατάσταση, η μαμά της την μουρμουράει, οπότε βρίσκει μια πολύ βολική διέξοδο σε έναν γοητευτικό και πλούσιο γαμπρό!  

 

[Θεία Λένα]

Χμμμμμ 

Πρώτα πρώτα με τα δικά μου μάτια μου φαίνεται απίθανο να παντρευτείς έναν άνθρωπο που δεν τον ξέρεις. Πολύ περισσότερο να τον ακολουθήσεις στην άκρη της γης.

Ας μην ξεχνάμε όμως πως υπήρξαν κοπέλες που πήγαν στην Αμερική με μόνο μια φωτογραφία και μια υπόσχεση. 

Η κυρία έκανε καλά που έφυγε γιατί η προτεραιότητα της ήταν ο γάμος. 

Εγώ δε θα το έκανα ποτέ, ακόμη κι αν δεν αγαπούσα τον εδώ σύντροφό δε θα έφευγα με έναν άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Είμαι και δειλή εκ φύσεως. 

Αλλά στο βάθος ζηλεύω τους τολμηρούς. Μπράβο της που το τόλμησε, κρίμα για αυτόν που έμεινε πίσω αλλά τι να γίνει; Η ζωή είναι άδικη... 

Ο χαρακτήρας που μου φαίνεται απαίσιος είναι της Καρέζη στο ένας μεγάλος έρωτας. 

Καθόλου συμπαθής. Ωραία ερωτεύτηκε. Ωραία απάτησε τον άντρα της. Άντε πήρε και τον άντρα της ανιψιάς της. Αλλά στα σοβαρά ετοιμαζόταν να αφήσει το παιδί της για να ζήσει τον έρωτα της; Ούτε σε ταινία δε μ αρέσει να το βλέπω.  

 

[Bambinella]

Ο χαρακτήρας που μου φαίνεται απαίσιος είναι της Καρέζη στο ένας μεγάλος έρωτας. 

Καθόλου συμπαθής. Ωραία ερωτεύτηκε. Ωραία απάτησε τον άντρα της. Άντε πήρε και τον άντρα της ανιψιάς της. Αλλά στα σοβαρά ετοιμαζόταν να αφήσει το παιδί της για να ζήσει τον έρωτα της; Ούτε σε ταινία δε μ αρέσει να το βλέπω.  

Ωραια. Θα μιλησουμε πολυ συντομα και για αυτον τον χαρακτηρα. Θα μπει σε ενα απο τα αμεσως επομενα θεματα εδω.

 

[Imgema]

Εμ, η τύπισσα παρατάει τον φίλο της για έναν τύπο που δεν τον ξέρει καν, που τον είδε εκείνη την στιγμή, απλά και μόνο γιατί είναι πιο όμορφος και πιο πλούσιος (και δεν ξέρουμε αν όντως τον βρίσκει πιο όμορφο, απλά υποθέτουμε).

Σε οποιαδήποτε εποχή ή κατάσταση αυτό μου φαίνεται κάπως ελεεινό. Εκτός και αν πάμε πολύ πιο πίσω, την εποχή των σπηλαίων, που τα θηλυκά δεν είχαν άλλη επιλογή από το να πάνε με τα alpha males. Οπως στο ζωικό βασίλειο δηλαδή.

Βέβαια το ίδιο ελεεινός είναι και ο ίδιος ο "γαμπρός". Απλά την παίρνει γιατι μπορεί, χωρίς να την ξέρει, γιατί του γυάλισε. Οτι να ναι. Αντε και στα δικά μας.

 

[TZELASO]

Χμμμμμ 

Πρώτα πρώτα με τα δικά μου μάτια μου φαίνεται απίθανο να παντρευτείς έναν άνθρωπο που δεν τον ξέρεις. Πολύ περισσότερο να τον ακολουθήσεις στην άκρη της γης.

Ας μην ξεχνάμε όμως πως υπήρξαν κοπέλες που πήγαν στην Αμερική με μόνο μια φωτογραφία και μια υπόσχεση. 

Η κυρία έκανε καλά που έφυγε γιατί η προτεραιότητα της ήταν ο γάμος. 

Εγώ δε θα το έκανα ποτέ, ακόμη κι αν δεν αγαπούσα τον εδώ σύντροφό δε θα έφευγα με έναν άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Είμαι και δειλή εκ φύσεως. 

Μα αυτό είναι το θέμα.... Ότι προτεραιότητα της γυναίκας όφειλε να είναι ο γάμος.... Της το κεντούσαν στο μυαλό από τότε που γεννιόταν.... Ο μακαρίτης ο μπαμπάς μου, μου έλεγε πώς τον παλιό εκείνο τον καιρό, πολλές κοπέλες από τον Θεσσαλικό κάμπο, δέχονταν να παντρευτούν άτομα τελείως ακατάλληλα για γάμο (παράλυτα, λίγο καθυστερημένα κτλ) γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να γλιτώσουν από τις βαριές δουλειές του κάμπου! Άτομα που μπορεί και να τα έβλεπαν λίγο πριν τους γάμους.... Προτιμούσαν ένα τέτοιου είδους γάμο παρά να παραμείνουν στις γεωργικές εργασίες... Γιατί με αυτόν τον τρόπο, γίνονταν "κυρίες" σε ένα σπίτι.... Το πολύ-πολύ να γεροκομούσαν κανένα γέρο... Βλέπετε, ο γάμος δεν ήταν μόνο το θέμα της τεκνοποίησης... Το βασικό ήταν η εξασφάλιση της γυναίκας από βιοποριστικής απόψεως.... Αυτό σήμερα ακούγεται εξωπραγματικό... Γινόταν όμως.... 

 

[Θεία Λένα]

Περισσότερο έχει να κάνει με τα λεφτά. Πάντα έχει να κάνει με τα λεφτά.

Οι περισσότερες κοπέλες δεν εργάζονταν, ή καλύτερα δεν πληρωνόταν. Συνεπώς ο γάμος ήταν μονόδρομος. Υπήρχε ζήτημα επιβίωσης όχι απλά κοινωνικού σχολιασμού. 

Σε πολλές περιπτώσεις ο γάμος ήταν η άτυπη συμφωνία: σε παντρεύομαι, σε συντηρώ, με υπηρετείς. 

Βασικά το ήξεραν και οι δύο συμβαλλόμενοι.  Ιδίως στις επαρχίες που λέει κι η 1@TZELASO[/USER] πιο πάνω έχουν γίνει δράματα.... 

Αλλά για να μην ξεφεύγουμε, από μένα ισχύει αυτό που είπα στην αρχή. Όπως ήταν δομημένη η ζωή της καλά έκανε κι έφυγε. 

 

[Imgema]

Το επιχείρημα της πλύσης εγκεφάλου από μικρά δεν είναι δικαιολογία κατά την άποψή μου. Εκτός και αν μιλάμε για κανα 14χρονο που τόσο εγκεφαλικά όσο και νομικά είναι περιορισμένης ευθύνης. Ενας ενήλικος άνθρωπος έχει 100% την ευθύνη των πράξεών του. Δεν θα δικαιολογήσω ποτέ κανέναν ενήλικο για κάτι που έκανε επειδή όταν ήταν μικρός του βάζανε ιδέες. Εχει την ευθύνη σαν ενήλικος αυτές τις ιδέες να τις αποβάλει ή να τις αποδεχτεί, οπότε στην δεύτερη περίπτωση είναι 100% δική του πράξη.

Εκτός και αν συνεχίζει να είναι περιορισμένης ευθύνης. Δεν το αποκλείω.

Το παντρεύομαι κάποιον πλούσιο που δεν θέλω για βιοποριστικούς λόγους ή για να "γλιτώσω την δουλειά στον κάμπο" είναι επίσης θέμα επιλογής. Καταλαβαίνω γιατί το κάνεις, θες να βολευτείς, να γλιτώσεις την σκληρή δουλειά (άντρες, γυναίκες, όλοι θέλουμε να μην σκοτωνόμαστε στην δουλειά) κλπ αλλά δεν παύει να είναι επιλογή σου στο τέλος. Κανεις δεν θα σε βάλει φυλακή γιατί δεν παντρεύτηκες στα 30 ή γιατί παντρεύτηκες φτωχό. Επέλεξες κάτι που ίσως να μην είναι ηθικό για να κερδίσεις κάτι που το θεωρείς πιο σημαντικό. Τα έβαλες στην ζυγαριά και είδες ποιο σε συμφέρει καλύτερα. Δικαίωμά σου και μαγκιά σου. Αλλά μην περιμένεις να πω ότι "η άτιμη κενωνία φταίει". Δεν χρειάζεται να σε νοιάζει κιόλας τι θα πω εγώ ή ο άλλος. Εκανες κάτι, άρπα το φορτίο που το συνοδεύει και κουβάλα το σαν παράσημο.

 

[elephadas]

(Αυτό είχα αρχίσει να το γράφω κάποιες ώρες νωρίτερα αλλά έπρεπε να κάνω και καμιά δουλειά διότι με πληρώνουν οπότε το τελείωσα τώρα αλλά εν τω μεταξύ γράφτηκαν κι άλλα)

Όταν οι γυναίκες δεν δούλευαν εκτός σπιτιού (εκτός αν είχαν ανάγκη και "ξενοδούλευαν" - πλύστρες κλπ.) ήταν απόλυτα εξαρτημένες οικονομικά από άντρες. Τον πατέρα τους αρχικά, τους αδελφούς τους αργότερα (διότι ο "ασπρομάλλης πατέρας" του τραγουδιού πόσο πια να δουλέψει? Άσε που πέθαινε και γρήγορα), το σύζυγο τελικά. Αν οι αδελφοί παντρεύονταν τότε η πρώτη τους φροντίδα γινόταν η δική τους οικογένεια και δεν μπορούσαν να φροντίσουν τις (ανύπαντρες) αδελφές τους. Οπότε ειδικά σε χαμηλότερες οικονομικά τάξεις πόλεων είχε λογική ο εθιμικός αυτός κανόνας. Σε αγροτικά νοικοκυριά η γυναίκα δούλευε (μάλλον ήταν δούλα) και στο σπίτι και στο χωράφι, οπότε κανονικά δεν θα έπρεπε να χρειάζεται φροντίδα από τ' αδέλφια της αλλά ας μην ξεχνάμε ότι έπρεπε να έχει και προίκα πέρα από τα προικιά που έφτιαχνε μόνη της κι αυτό χρειαζόταν λεφτά.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα έθιμα που είχαν αποκτήσει σχεδόν ισχύ νόμου (με την "ευχή και κατάρα" του γονιού στο γιο του να παντρέψει τις αδελφές) παρέμειναν ακόμη κι όταν έπαψαν να ισχύουν οι συνθήκες που τα δημιούργησαν. Ακόμη κι αν η αδελφή ήταν οικονομικά ανεξάρτητη. Σε πολλές ταινίες βέβαια η αδελφή κοπροσκυλάει όλη τη μέρα οπότε τι θα έκανε αν ο αδελφός παντρευόταν? αλλά αυτά τα ήθελε το σενάριο (σκέφτομαι το "Η αδελφή μου θέλει ξύλο" με τη Ρϊτα Μουσούρη να βελάζει όλη την ώρα στον Γκιωνάκη "Να την παντρέψουμε").

Στο δεσποινίς ετών 39, μια γυναικάρα σαν τη Λιβυκού θα ενδιαφερόταν για τον χαρακτήρα που έπαιζε ο Λογοθετίδης είτε αν ήταν φουλ ερωτευμένη (οπότε στα μάτια της θα έμοιαζε ωραίος) και τότε δεν θα τον παράταγε για τον ωραίο πλούσιο είτε αν τον ήθελε για οικονομικούς λόγους (διότι δεν ήταν πάμπλουτος αλλά ήταν ευκατάστατος), οπότε όταν φάνηκε ο πλούσιος κι ωραίος οι οικονομικοί λόγοι της είπαν "Άρπαξε την ευκαιρία". Η ευκολία με την οποία τον άλλαξε έδειχνε ότι δεν ήταν βαθύ αίσθημα οπότε δίνει την εντύπωση ότι ήταν απλώς "ας τον έχω αυτόν για σιγουριά κι αν βρω κάποιον καλύτερο τον αλλάζω". Λόγω αυτού χαρακτηρίζω τον χαρακτήρα της Ι.Λ. "κακό". Αν είχε χωρίσει τον Λογοθετίδη όταν είδε ότι δεν πήγαινε πουθενά η σχέση, και ΜΕΤΑ γνώριζε και τα έφτιαχνε με τον γκόμενο-κελεπούρι δεν θα είχα να της προσάψω τίποτε.

____________________________________________

(αργότερα) Συμφωνώ κατ' αρχήν ότι "Ενας ενήλικος άνθρωπος έχει 100% την ευθύνη των πράξεών του", αλλά αυτό προαπαιτεί να είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του. Αν μια ανύπαντρη κοπέλα του τόοοοτε είχε να επιλέξει μεταξύ "περιμένω μπας και παντρέψει την αδελφή του ο Α (που δεν το βλέπω να γίνεται) με κίνδυνο να μείνω στο ράφι και να μην έχω να φάω όταν πεθάνουν οι γέροι" και "Καλός είναι ο Α αλλά ο Β με θέλει και μ' αυτόν δεν θα πεινάσω" δεν νομίζω ότι είχε πραγματικά δυνατότητα επιλογής. Είναι σαν να σου βάζει ο ληστής το πιστόλι στον κρόταφο και να σου λέει "τα λεφτά σου ή τη ζωή σου". Δεν έχεις επιλογή.

(Πολύυυ αργότερα) χρειάστηκε να ξαναφύγω οπότε τώρα αξιώνομαι να το στείλω αυτό

 

[Θεία Λένα]

Επίσης επειδή θίγεται και το ζήτημα του αν και κατά πόσο ήταν ερωτευμένη, προσωπικά κι ερωτευμένη να ήμουν αν έβλεπα οτι δεν είμαι η προτεραιότητα του συντρόφου μου και πιθανών δε θα γίνω ποτέ θα απογοητευόμουν και θα ξε ερωτευόμουν. Κυνικό; 

Πάλι δε θα έφευγα με τον πάσα ει, αλλά μαζί του δε θα έμενα. Καλλιά γεροντοκόρη. 

 

[Bambinella]

Νομιζω πως το θεμα για τον χαρακτηρα της Φωφως καλυφτηκε με το παραπανω, οποτε περναμε σε αλλον χαρακτηρα:

Τζενη Ρουσεα στην ταινια Εγωισμος.

Η Ζωη Λασκαρη κλεβει τον μνηστηρα της αδελφης της οχι επειδη τον ερωτευτηκε, αλλα επειδη εκεινος την χαστουκιζει μπροστα στους φιλους της, κατι που δεν το σηκωνει ο υπερμετρος εγωισμος της. Η Ζωη ορκιζεται εκδικηση για την προσβολη και δουλευοντας το σχεδιο της μεθοδικα, καταφερνει εν τελει αυτο που επιδιωκει. Πολυ αργοτερα και αφου εχει περασει δια πυρος και σιδηρου, τρεχει μετανιωμενη στην Τζενη Ρουσεα και της ζητα σπαραζοντας να την συγχωρησει. Η Ρουσεα την συγχωρει αγκαλιαζοντας την και την βοηθα οσο μπορει με το ψυχιατρικο προβλημα που της εχει δημιουργηθει.

Κανει καλα η Τζενη που συγχωρει την αδελφη της και τι θα κανατε στην θεση της;

 

[TZELASO]

Από τα λατρεμένα μου έργα με την Λάσκαρη.... Την πρώτη φορά που είχα δει αυτό το έργο, όντας έφηβη, μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση η στάση και η αλλαγή της Ρουσσέα. Είχα εκπλαγεί που συγχώρεσε την αδελφή της. Τώρα πώς να μπεις σε αυτό το καλούπι της προδομένης αδελφής? Δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να κρίνω, γιατί όποιος είναι απ' έξω απ' το χορό, ξέρει να λέει πολλά τραγούδια, αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν θα μπορούσα να συγχωρήσω την αδελφή μου για κάτι τέτοιο. Κάτι λέγαμε προηγουμένως για παράφορους έρωτες. Η Ζωή όχι μόνο πρόδωσε την αδελφή της πηγαίνοντας με τον αρραβωνιαστικό της, αλλά είναι δείγμα πολύ κακού χαρακτήρα γιατί είναι ξεκάθαρο ότι ο Φωκάς είναι ο έρωτας της ζωής της Ρουσσέα στο έργο. Είναι τρελά ερωτευμένη μαζί του και αυτό το ξέρει η αδελφή της. Για ένα χαστούκι που την πρόσβαλε αν και το προκάλεσε (και μένα θα με πρόσβαλε αλλά δεν νομίζω ότι θα μιλούσα στον αρραβωνιαστικό της αδελφής μου ποτέ με αυτό τον τρόπο, ό,τι διαφορά και να είχαμε), τέτοια τιμωρία.... Ούτως η άλλως ο χαρακτήρας της Ζωής είναι απαίσιος στο έργο.... γενικώς, με όλους... Στο τέλος η τρέλα της την εξιλεώνει ίσως στα μάτια μας, αλλά δεν αλλάζει τον τρόπο που φερόταν σε όλο το έργο.... Μόνο στο τέλος, όταν χάνει τον δικό της έρωτα, αρχίζει να καταλαβαίνει... Τι να πεις... Η θεία Δίκη....  Άρα πώς να χαρακτηρίσω τον χαρακτήρα της Τζένης? Ίσως πολύ καλή, ίσως όμως και πολύ χαζή...

 

[Bambinella]

Αν η Ζωη εβρισκε εναν τροπο ωστε να εκδικηθει τον μελλοντα γαμπρο της και μονο, θα το καταλαβαινα. Το γεγονος ομως οτι η εκδικηση πηρε μπαλα και την αδελφη της η οποια δεν εφταιγε σε τιποτα, αυτο με εξοργιζει. Για την ακριβεια, την τσακισε την καημενη.

Περαν αυτου, οταν ενας ανθρωπος ερχεται συντετριμμενος στα ποδια σου και σου ζητα συγχωρεση, νομιζω πως αυτη τη συγχωρεση οφειλεις να του τη δωσεις. Επειδη ομως δε μιλαει παντα μεσα μας η φωνη της λογικης και η χριστιανικη αγαπη, αλλα συνηθως μιλουν τα ελαττωματα και τα παθη μας, ειδικα σε μια τετοια περιπτωση εγω θα αδυνατουσα να συγχωρησω την αδελφη μου. Και μονο η σκεψη οτι ειχε κοιμηθει με τον καλο μου, θα με εκανε να μην μπορω να τη δω ξανα με τα ιδια ματια. Καποια πραγματα αφηνουν μονιμα τραυματα και στην προκειμενη περιπτωση θα ειχε πληγωθει ανεπανορθωτα ο δικος μου "Εγωισμος" αυτη τη φορα.

 

[Θεία Λένα]

Φυσικά θα τη συγχωρούσα. Αδερφές ήταν. Άλλωστε η Ζωή είχε τα θεματακια της, θα τη συγχωρούσα. Όχι από μεγαλοψυχία αλλά επειδή κολακευομαι να πιστεύω πως " τίποτα το ανθρώπινο δε μου είναι ξένο". 

Γενικά δεν κρατάω μανιάτικα. Δε μου έχει κάνει και κανείς κάτι τόσο χοντρό αλλά λέμε τώρα... Επίσης εκτιμώ πολύ όσους αναγνωρίζουν τα λάθη τους. Απ τα πιο δύσκολα πράγματα. Κι απ' τα πιο τίμια κυριως για .... Εγωιστές.

Κι όσο για τον αρραβωνιαρη ... Έδωσε τις εξετάσεις του και κόπηκε. Συνεπώς καλύτερα και για την αρραβωνιαρα.