Ψήσιμο αρνιών / φαγητών από τον φούρναρη

θανος

RetroJunkie™
Joined
18 Αύγ 2009
Μηνύματα
2.242
Αντιδράσεις
601
σημερα κυριακη του πασχα θυμηθηκα οτι παλιοτερα καποιοι (μπορει να το κανουν και ακομα) διναν το αρνι να τους το ψησει ο φουρναρης ισως γιατι δεν ειχαν χωρο η χρονο να το κανουν οι ιδιοι δεν ξερω ακριβως μερικες φορες θυμαμαι οτι πηγαιναν και φαγητα για ψησιμο οταν δεν υπηρχε φουρνος στο σπιτι η οταν ειχε προβλημα το θυμαται και κανεις αλλος αυτο??
 
Κι εμεις το καναμε αυτο, οχι βεβαια το Πασχα, αλλα και αλλες φορες. Δεν εχω ιδεα γιατι πότε κάναμε έτσι και πότε ετοιμάζαμε εμείς το φαί, ούτε πήρα χαμπάρι πότε και γιατί το σταματήσαμε.
 
Ναι φίλοι και συγγενείς μου αρκετές φορές το έχουν κάνει και το κάνουν ακόμη και σήμερα. Και τις περισσότερες φορές έδιναν στους φούρνους ταψιά με άλλα φαγητά γιατί δεν υπήρχε χώρος για το φούρνο στο σπίτι! Στον κήπο ψήνονταν μπριζόλες, λουκάνικα, παϊδάκια, ενω στο φούρνο του σπιτιού τίποτα τυροπιτάκια, λουκανικοπιτάκια κλπ.

Δεν ξέρω πόσο κόστιζε, πάντως πάντα στις μια το μεσημέρι ήταν έτοιμο και τεμαχισμένο το αρνί. Πρόπερσι ας πούμε που είχαμε πάει σε φίλους μας στο Μαραθώνα, επειδή είχαν δώσει και κατσικάκι και διάφορα άλλα φαγητά στο ψητοπωλείο, έπρεπε να πάνε 2 αυτοκίνητα για να τα πάρουν.
 
Πολλοι φουρνοι εναντι αμοιβης το κανουν αυτο. Γινεται και πεντανοστιμο το ατιμο. Το δοκιμασα προσφατα (15 αγουστο ομως) στο Μετσοβο :)
 
Και κάποιοι συγγενείς μου το έκαναν πιο παλιά,αλλά κυρίως 15αύγουστο.Πάντα τη σημερινή μέρα,έψηναν στη σούβλα οι δικοί μου!
 
Υποτίθεται μάλιστα ότι αν στο κάτω μέρος του ταψιού στρώσεις κληματόβεργες γίνεται πιο νόστιμο το αρνί (σαν να ρίχνεις κληματόβεργες στη φωτιά που ψήνεις το σουβλιστό). Εμένα δεν μου φάνηκε διαφορετικό μια φορά που έφαγα μαγειρεμένο έτσι, αλλά δεν είμαι φίλος του αρνιού κι έτσι είμαι μάλλον αναρμόδιος να αποφανθώ.
 
Η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, δεν είχε φούρνο στο σπίτι της (μιλάμε για μέσα - τέλη δεκαετίας '80). Είχε ένα μικρό κουζινάκι που μαγείρευε (και το θυμάμαι σα να ήταν χθες) - μόνο 2 "μάτια", χωρίς φούρνο!

Θυμάμαι που μ' έστελνε να πάω το φαγητό στο φούρνο (όταν ήθελε να κάνει π.χ. κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες) και σχεδόν πάντα οι πατάτες ήταν "λειψές", όταν το φαγητό γυρνούσε! Γνωρίζοντας βέβαια τις "αγαθές" μου σχέσεις με το φαγητό, καταλάβαινε ότι ο φούρναρης τσάκιζε τις πατάτες! :D

Είχε δε την ίδια συνήθεια από τότε που η μαμά μου ήταν παιδί! Πάλι οι πατάτες γυρνούσαν λειψές, αλλά τουλάχιστον εκεί δεν έφταιγε ο φούρναρης! :sealed:
 
Eδω στο χωριο μου ακομα γεινεται αυτο.Οχι οτι δεν εχουν οι ανθρωποι φουρνο κτλ στα σπιτια τους απλα αν καποιος δεν προλαβαινει η εχει μικρο φουρνο και μπορει να μην χωραει αυτο που θελει να φτιαξει κατοπην αμοιβης το δεινη στον φουρναρη και το ψηνη αυτος.
 
Στο χωριό της μανας μου ακόμη το κανουν και μαλιστα αρκετοί. Θυμαμαι από πιτσιρικάς, ιδίως καλοκαίρι, που πηγαινα με τη γιαγιά μου να παρουμε ταψιά με κριθαράκι με μοσχάρι ή ψητό κρεας. Και ηταν γλύκισμα! Μελι σκετο!
 
Εμείς το κάναμε αυτό όταν η μάνα μου έψηνε πολλά τσουρέκια το πάσχα, και παίρναμε μάλιστα τις λαμαρίνες από τον ίδιο τον φούρναρη. Τώρα βεβαια δεν υπάρχει πια φούρνος στην γειτονιά μου (έκλεισαν όλοι).
 
Μια που επεκτάθηκε γενικά σε ψήσιμο φαγητών σε φούρνο, όχι μόνο αρνιά, είναι κάτι που το έκανε συστηματικά η μητέρα μου το καλοκαίρι. Τότε μέναμε σε μια επαρχιακή πόλη, παράλια μεν, αλλά με κάμποσο ανήφορο μετά το μπάνιο. Οπότε πήγαινε το φαΐ στο φούρνο πριν κατέβουμε θάλασσα, και όταν γυρίζαμε με έστελνε εμένα (δυστυχώς) να το φέρω. Μέσα στο λιοπύρι, ξεθεωμένος από τη θάλασσα, δεν ήταν ό,τι το καλύτερο να κουβαλάς ένα καυτό ταψί, χώρια που πεινούσα και μου έσπαγε τη μύτη η μυρωδιά. Ειδικά όταν το φαγητό ήταν γεμιστά... ντομάτες και πιπεριές ντόπιες, κομμένες λίγο πριν πουληθούν, πω πω μου τρέχουν τα σάλια και τώρα που το σκέφτομαι. Βέβαια με αποζημίωνε η απόλαυση του φαγητού μετά. Τα φαγητά που ψήνονταν από τον φούρναρη ήταν πάντα πολύ πιο νόστιμα από εκείνα που ψήνονταν στο σπίτι, δεν ξέρω γιατί. Ίσως η θερμοκρασία, ίσως απορροφούσαν ευωδιές από διπλανά.

Φυσικά οι κυράδες έριχναν και το σχετικό κουτσομπολιό... τι μαγείρεψε σήμερα η κυρία τάδε, τι κρέας τρώγανε οι δείνα. Αν ήταν ακριβό, "Μμμ θέλει να μας κάνει επίδειξη". Αν ήταν φτηνό "Μπα οι τσιγκούνηδες δεν ντρέπονται?". Εκεί έπεφτα θύμα κι εγώ, διότι στο σπίτι μας κανείς δεν ήταν ιδιαίτερα φίλος του κρέατος. Εγώ τρελλαίνομαι για πατάτες στο φούρνο, ήθελα λοιπόν πολλές πατάτες και λίγο κρέας, έτσι λίγο για τη γεύση, αλλά η μητέρα μου μου έβαζε περισσότερο απ' όσο ήθελα. "Τι να κάνω, να το πετάξω?" ήταν η απάντησή της όταν γκρίνιαζα. "Μα γιατί δεν παίρνεις λιγότερο?" ρωτησα μια φορά εγω, λογικά. "Ε, πόσο να πάρω? Είναι ντροπή να πάρω 200 γραμμάρια κρέας!" με αποστόμωσε. Σωστό. Τι θα έλεγαν όλες οι φίλες και "φίλες" και γειτόνισσες αν πήγαινε στο χασάπη κι έπαιρνε ενα μικροσκοπικό κομμάτι? Ακόμη χειρότερα αν μετά αυτό το μικροσκοπικό κομμάτι το βλέπανε στο φούρνο να συνοδεύει ένα βουνό από πατάτες, όπως θα μου άρεσε εμένα. "Μα καλά τόσο λίγο κρέας μαγείρεψαν στο elephadeικο σήμερα? Και έχουν και μικρά παιδιά!". Ε, δεν γινόταν. Η οικογενειακή υπόληψη απαιτούσε ένα μίνιμουμ ποσό κρέατος. Και ("τι να κάνω, να το πετάξω?") αναγκαστικά έτρωγα περισσότερο απ' όσο ήθελα.

Τσουρέκια γίνονταν σε δανεικές λαμαρίνες από τον φούρναρη, αλλά τα κουλουράκια συχνά γίνονταν επί τόπου, διότι πόσες διαδρομές με λαμαρίνες να κάνει κανείς? Οπότε πήγαιναν οι κυράδες στο φούρνο με μια τεράστια λεκάνη με ζύμη και αυγό για άλειμμα και τα έπλαθαν εκεί. Τότε ήταν να πεθαίνεις από την ευωδιά! Μετά έπεφταν και οι σχετικές ανταλλαγές κουλουρακίων και συχνά και συνταγών, που έμπαιναν στο μητρικό τεφτέρι με το σχετικό όνομα... "κουλουράκια κυρίας Άννας", "κουραμπιέδες κυρίας Πάτρας" κλπ κλπ.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Το ψήσιμο φαγητών από το φούρναρη ήταν σε περίπτωση που κάποια σπίτια δεν είχαν ηλεκτρική κουζίνα, όταν, για παράδειγμα μαγείρευαν με υγραέριο (πετρογκάζ). Βέβαια κάποιες νοικοκυρές έδιναν σε άλλες γειτόνισσες που είχαν φούρνο να ψήσουν το φαγητό.
 
Μία λεπτομέρεια που (Αν και δεν διάβασα όλα τα ποστ.) δεν είδα να την αναφέρει κάποιος, ήταν ότι τις Κυριακές και τις αργίες οι φούρνοι έμεναν ανοιχτοί για ψήσιμο φαγητών.

Άλλη λεπτομέρεια ήταν το γράψιμο στα ταψιά του ονόματος κάθε νοικοκυράς, με αποτέλεσμα σχεδόν όλα τα ταψιά να γράφουν σε ποιον ανήκουν.

Πάντως στην επαρχεία ακόμα η παράδοση κρατάει αρκετά.. Και ιδικά από αρνιά, σε κάθε γιορτή γίνεται ένας μικρός, η και μεγάλος χαμός ανάλογα την γιορτή. όπως πάλι και τα Σάββατα με τους γάμους και τα βαφτίσια.

Και για το αν απορροφούσαν ευωδιές από διπλανά, ναι, απορροφούσαν! Και αυτός ήταν ένας βασικός λόγος που πολλές φορές στον φούρνο ήταν καλύτερα απ' ότι στο σπίτι.

Ένα προσωπικό παράδειγμα, πριν μερικά χρόνια δούλευα σε φούρνο, και κάποια μέρα μας είχαν φέρει μερικές λαμαρίνες με γεμιστές πιπεριές (Όχι γεμιστά με πιπεριές, ντομάτες, κλπ! Πιπεριές γεμιστές με τυριά και δεν ξέρω τι άλλο..), και εκείνη την ημέρα είχα και εγώ ένα κοτόπουλο.. Αν και διστακτικά στην αρχή, έβαλα το κοτόπουλο μαζί με τις πιπεριές... Αποτέλεσμα; ΚΟΛΑΣΗ!!! Ήρθε το κοτόπουλο και τράβηξε όλα τα αρώματα από τις πιπεριές, και τέτοιο κοτόπουλο ούτε είχα φάει άλλη φορά, αλλά ούτε και κατάφερα αν φτιάξω ξανά!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Χαχαχα!!! Αυτό το θέμα σκεφτόμουν να ανοίξω την Κυριακή όταν αναρωτιόμουν αν είμαστε οι μοναδικοί που εξακολουθούμε -παρά το γεγονός της ύπαρξης πλήρους εξοπλισμένης κουζίνας - να πηγαίνουμε το φαγητό στο φούρνο της γειτονιάς... :p
 
Δεν είναι καθόλου σπάνιο ακόμα και σήμερα όταν προετοιμάζεσαι για κάποια γιορτή ή κάποια άλλη κοινωνική εκδήλωση να πας ένα μέρος από τα φαγητά (συνήθως τα ψητά) σε επαγγελματία να σου τα ψήσει. Εμείς ας πούμε το είχαμε κάνει στον πρόγαμο (η κατεξοχήν κοινωνική εκδήλωση που τα φαγητά τα ψήνει ο φούρναρης). Όμως τώρα τα ταψιά είναι δικά του
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Σε κάθε σπίτι υπήρχει το ειδικό "κυριακάτικο" ταψί (στρογγυλό συνήθως, και από αυτό το ασημί ματ μέταλλο, με ένα τριγωνικό κρεμαστάρι) όπου με μαρκαδόρο είχε αναγραφεί το επώνυμο της οικογένειας, για να ξεχωρίζει μεταξύ των άλλων. Το πακέτο με τα ζυμαρικά σε κάτι γιουβέτσια κλπ., όταν ήταν έμπειρος ο ψήστης, δινόταν χωριστά, και τα προσέθετε εκείνος την κατάλληλη στιγμή. Αλλιώς η νοικοκυρά τα έβαζε εξαρχής.

Τέλος, για να πας το ταψί σου στο σπίτι, ο φούρναρης σου έδινε σελίδες από παλιές εφημερίδες, με τις οποίες έπιανες το ζεστό ταψί για να μην καείς.

Κατά έναν περίεργο τρόπο, χωρίς να φαίνεται πόσο ακριβώς φαγητό έλειπε από κάθε ταψί, ήταν...και τα ψητά έτοιμα, και ο φούρναρης χορτάτος !

Χαλάλι του, γιατί πάντα ζήλευα τη δεξιοτεχνία με την οποία πηγαινοέφερνε (σχεδόν "πέταγε") με το φουρνόξυλο τα δεκάδες ταψιά από το φούρνο στο μαρμάρινο πάγκο και πάλι μέσα, μέχρι να βρει το δικό σου. Εγώ στη θέση του θα άφηνα πολλά σπίτια χωρίς μεσημεριανό φαγητό, κάνοντας αυτές τις "ταρζανιές"...

Βέβαια, να σημειώσω, τελειώνοντας, ότι συνήθως δεν υπήρχε τρομερή ποικιλία στα ανατιθέμενα φαγητά : η θα είχες γεμιστά, οπότε σε έψαχνε ανάμεσα σε 7-8 ταψιά γεμιστών, ή θα είχες γιουβέτσι, οπότε αντίστοιχα έψαχνε ανάμεσα σε 5-6 γιουβέτσια. Πιο σπάνιο το κοτόπουλο με πατάτες, ψάρια πλακί μια στο εκατομμύριο, και φυσικά τις "ειδικές" ημέρες έπεφτε και πολύ αρνάκι στα κλήματα...
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Παρακαλουνται οι αγαπητοι admin να μαρκαρουν το θεμα NSFD!!!!

Not Safe For Diet
 
Το ότι συζητάμε γι' αυτό το θέμα με 40 βαθμούς έξω αν μη τι άλλο υποδηλώνει ότι είμαστε παντός καιρού και δεν πτοούμαστε :D

Σε όσα έχετε γράψει, θα ήθελα να πω ότι ξεχώριζαν και οι Κυριακές με αυτόν τον τρόπο. Μαζευόταν όλη η οικογένεια, είχαμε και παππουδογιαγιάδες μαζί, η ποσότητα του φαγητού όντως απαιτούσε γιγάντιο ταψί και το ψήσιμο φυσικά ήταν διαφορετικό από το φούρνο του σπιτιού.

Το "πήγαινε - έλα" γινόταν ποδαράτο με τις απαραίτητες παραινέσεις / συμβουλές: μην σου πέσει, μην καείς, μην πάρεις άλλο, να του πεις να το προσέξει, κ.λπ.

Ωραίες στιγμές
 
Εγώ πάλι θυμάμαι ένα μεσημέρι να λέει η θεία μου στην οκτάχρονη Juanita: ''Άννυ πετάξου μέχρι το φούρνο να φέρεις το ταψί''. Λέω λοιπόν εγώ στην ξαδέρφη μου: ''θες να έρθω κι εγώ;''. Απαντάει η Juanita: ''μπα θα γυρίσω πολύ γρήγορα''. Σε τέσσερα λεπτά προβάλει απότομα και με φόρα η Juanita στη γωνία πάνω στο σκέιτ, με ένα χαμόγελο ακριβώς τέτοιο :biglaugh: κοιτώντας με στα μάτια και κρατώντας το ταψί με το φαγητό. Ήταν μία από τις πιο αστείες στιγμές που έχω ζήσει μαζί της. Απίστευτη! Δεν ήταν Πάσχα αλλά το ταψί είχε αρνάκι με πατάτες.
 
Χαρακτηριστικη φαση ειναι οτι στο εξοχικο μου δεν ειχαμε φουρνο αλλα μονο γκαζι και ετσι οτι ψητο θελαμε το πηγαιναμε στον φουρναρη και πηγαινα εγω ή οι αδελφες μου να το παρουμε με τις χαρακτηριστικες πιαστρες!!Θυμαμαι που ο φουρναρης εβαζε σημαδια με κιμωλια στα ταψια μην τα μπερδεψει!!

Το καραρετρο ήταν το Μεγαλο Σαββατο οπου ολη η γειτονια πηγαινε στον φουρναρη τα ταψια και τις λαμαρινες να τα ψησει κι μοσχοβολαγε ολο το χωριο απο τα τσουρεκια,τα κουλουρια και τα διαφορα γλυκα!!
 
Πίσω
Μπλουζα