Εχω απαντησει ηδη δυο φορες στο συγκεκριμενο θεμα αλλα ας πω και κατι καινουργιο :Ρ
Παντα με θεωρουσα φαν των adventures αλλα στην πραγματικοτητα τα περισσοτερα που ειχα παιξει μικρος ηταν με walkthrough η αλλη βοηθεια.
Πρόσφατα προσπαθησα να παιξω μονος μου καποια γνωστα ονοματα εκεινης της εποχης και τα βρηκα πολυ σκουρα. Τελευταιες μου απογοητεύσεις ηταν παιχνιδια οπως Cruise for a Corpse, Chrono Quest 1-2, Plan 9 from Outer Space και καποια αλλα. Δεν ειχαν καμια σχεση με αυτα που αγαπησα απο τα adventures. Απο την αρχη δεν υπαρχει καποιο σεναριο, αλλα απειρες πιθανοτητες. Το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να δοκιμαζεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ μέχρι να κολλήσεις, και αφου κολλησεις να κανεις restart για να ξαναδεις αν υπηρξε κατι που θα ελυνε το σημειο που κολησες. Ετσι πρεπει μονος σου να βρεις το σεναριο και τη σειρα.
Αποφάσισα οτι αυτο το ειδος adventures (που θα το αποκαλουσα trial-and-error genre) το ΜΙΣΩ και δεν το βρισκω καθολου διασκεδαστικο. Κατα τη γνωμη μου η φιλοσοφια του απαίσιου Plan 9 και του Chrono Quest διαφερει τοσο πολυ απο του πχ Monkey Island ή του Broken Sword, που θα επρεπε να ανήκουν σε διαφορετικό genre!!!
Βεβαια τωρα που το ξανασκεφτηκα, πολλα απο τα παιχνιδια που "αγαπησα" ειχαν τετοιους απαραδεκτους γριφους, που απαιτουσαν να κανεις κατι μια συγκεκριμενη στιγμη, η να σκεφτεις να κανεις κατι εκτος σεναριου, για να βρεις κατι που θα χρειαστεις πολυ αργοτερα. Μοναδικο σκοπο ειχαν να ξαναρχισεις το παιχνιδι, χωρις ομως να ξερεις τι λειπει και πού. Παραδειγμα το Operation Stealth με το λάστιχο στο βυθό, ή το King's Quest 5 που πρεπει να βρεις το τυρι για να το χρησιμοποιησεις πολύ αργότερα ως καύσιμο στο μηχάνημα!!!!!!!!!
Ισως ειναι αδικο που ταυτίζω τη δυσκολία με την προσωπική προτίμηση, αλλά κατα τη γνωμη μου το καθαρόαιμο adventure βασίζεται στο σεναριο και όχι σε τύχη/πειραματισμό/επανάληψη. Βρισκω απιστευτο που καποιοι τερματισαν τετοια παιχνιδια μονοι τους. Εγω παντως οταν διαπιστωσω οτι ενα adventure ειναι "τετοιο", πιανω αμεσως το walkthrough απλα για να δω το τελος, χωρις να θεωρω κλεψια.
