Δεν γίνεται να βαρεθείς το Circus Charlie. Κοίτα, πώς το βλέπω εγώ. Αν το συναντήσεις αργότερα, ως μεγαλύτερος, σε μια συλλογή MAME, ίσως πεις ότι είναι ένα χαριτωμένο παιχνίδι, με την πλάκα του, οκ. Αν όμως το ανακαλύψεις όταν είσαι 12-13 χρονών, κρυφά και παράνομα σε μια λέσχη που απαγορεύεται η είσοδος σε παιδιά κάτω των 17 – κι ενώ γύρω σου παίζουν μεγαλύτεροι το Circus Charlie ή το Hunchback (που αναφέρω σκόπιμα, ξέρω πόσο το αγαπάς) – και εσύ περιμένεις με το δεκάρικο στην τσέπη, έτοιμος να παίξεις αν και όταν σε αφήσουν, τότε το παιχνίδι αυτό γίνεται αμέσως κομμάτι των πιο ωραίων gaming αναμνήσεών σου.
Δυστυχώς τις περισσότερες φορές είχε τόση φασαρία μέσα στα μαγαζιά που το μόνο που άκουγες ήταν μια μίξη όλων των μηχανημάτων.
Ναι, δεν έχεις άδικο, ειδικά για εμένα, αφού οι μουσικές, όπως έχω πει πολλές φορές, είναι πάντα αυτό που μένει για μένα από ένα παιχνίδι.
Όμως, ισχύει και το παρακάτω.
Αυτό είναι που λείπει σήμερα και η φασαρία που λες είναι κάτι ανεκτίμητο για εμάς.
Αυτή η βαβούρα και φασαρία από τους παίκτες που παίζουν, από εκείνους που περιμένουν τη σειρά τους, από τα ξύλινα ποδοσφαιράκια, τα μπιλιάρδα, τα φλιπεράκια. Μια απόλυτη arcade τρέλα.