Το It's Alright είναι ένα alright κομμάτι και μια ευχάριστη έκπληξη, μου αρέσει. Εκείνο που δεν μπορώ ΚΑΘΟΛΟΥ και έχει πάλι τον Ward στα φωνητικά, είναι το Swinging The Chains (η κάπως έτσι, το απωθεί η μνήμη μου επειδή πραγματικά με έχει ξενερώσει ως κομμάτι) στο Never Say Die και απορώ πως το έβαλαν στο δίσκο, ο τύπος φαλτσάρει ανελέητα και είναι ανυπόφορο.
Καμία σχέση οι Sabbath των Technical Ecstasy & Never Say Die με τους Sabbath των 6 προηγούμενων δίσκων. Στο Technical Ecstasy, είχαν κάποια κομμάτια που θα μπορούσαν να σταθούν στα προηγούμενα άλμπουμ, στο Never Say Die όμως, νο. Και επίσης, εκεί κατά τη γνώμη μου, δεν είχαμε κομμάτια άξια λόγου, δεν έχω θέμα με το διαφορετικό στυλ, όσο με το ότι ως συνθέσεις δεν.
Στο Heaven & Hell αλλά κυρίως στο Mob Rules ξαναβρήκαν τη σκοτεινιά τους, τη συνέχισαν στο Born Again, την έχασαν λίγο στο Seventh Star αν και το ομώνυμο εκεί, ήταν ξεκάθαρα Σαμπαθικό κομμάτι. Από Eternal Idol και έπειτα, ξαναβρήκαν την ταυτότητα τους συνεπώς, οι Sabbath, κατά τη γνώμη μου, είχαν κάνα δυο δισκογραφικά στραβοπατηματα τα οποία τους απομάκρυναν από την ταυτότητα τους, κάπου όμως το βρηκανε επομένως, αναγνωρίζω μεν τη συμβολή του Οζι, παραμένω ομως φανατικός όλων των δίσκων, όλων των περιόδων καθώς, ο Iommi κατά κύριο λόγο διαμόρφωσε την ηχητική ταυτότητα του γκρούπ και αυτό δεν άλλαξε καθόλου με την πάροδο των ετών.
Το είχε δηλώσει πως ο Dio, λόγω των φωνητικών ικανοτήτων και των μουσικών του γνώσεων, του είχε ανοίξει νέους δρόμους στη σύνθεση, κάτι το οποίο είχε φτάσει σε τέλμα με τον ίδιο τον Οζι, επειδή απλά ακολουθούσε τη μελωδία της κιθάρας (βλέπε Iron Man) συνεπώς, μοιραία δεν πάει μακριά, κάτι το οποίο φάνηκε σε Technical Ecstasy & Never Say Die όπου βρισκόταν σε μια σύγχυση ταυτότητας....
