Ήμουν περίπου 10 χρονών όταν είδα την ταινία για πρώτη φορά. Όταν την είδα μεγαλώνοντας (την έχω και σε βιντεοκασέτα) μπόρεσα να εκτιμήσω τον απίστευτο, εκπληκτικό Ντικ Βαν Ντάικ που παίζει εκτός από τον Μπερτ και το γέρο τραπεζίτη και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι το ίδιο πρόσωπο. Η Τζούλι Άντριους, σταθερή αξία και φωνάρα. Μόνο που εγώ δεν νομίζω ότι τα παιδάκια ήταν κακομαθημένα. Εγκαταλελειμμένα ήταν από τους γονείς τους. Μια βλαμμένη μαμά και έναν αδιάφορο μπαμπά που το μόνο που κοιτούσε ήταν η δουλειά τους. Οι γονείς βέβαια, δεν ήταν κακοί και ειδικά ο μπαμπάς, συνειδητοποιεί το λάθος του στο τέλος. Τα εφέ και τα σκηνικά εκπληκτικά. Έχω στη βιβλιοθήκη μου ακόμα τα τρία βιβλία της Travers για τη Μαίρη Πόππινς.