Μόλις χθες με πήρε ένας φίλος τηλέφωνο. Ελληνοκύπριος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονδίνο. Μου είπε ακριβώς αυτό που ένιωθα: "Είναι λες και πέθανε ένα κομμάτι της παιδικής ηλικίας μας (μαζί του)"...Αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, είναι κοινό το συναίσθημα! Φαντάζομαι για όλα τα "τότε παιδιά" ισχύει το ίδιο...Μου κάνει απίστευτη εντύπωση το πένθος που νιώθω, κυρίως γιατί είναι εσωτερικός ο πόνος,...δεν πονάει η μνήμη μου,...αλλά πενθώ έναν Άνθρωπο (με Α κεφαλαίο)! Κάποιον που κατάφερε να αλλάξει το κατεστημένο (για το περιβάλλον, τα παιδιά της Αφρικής και την πείνα/φτώχεια/εξαθλίωση, τον ρατσισμό, τη βία...και τόσα άλλα),...και που τελικά το "σύστημα" κατάφερε να τον "φάει" σε 16 χρόνια. Που ξέρω, το νιώθω, ότι είχε τόσα ακόμα να πει, να το κάνει σωστά και είχε και τόση δύναμη να ακουστεί πραγματικά από όλους! Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον καλλιτέχνη σύγχρονο με τέτοιο εύρος απήχησης...Από την Αφρική ως την Αμερική και από το Σίδνεϋ ως την Αθήνα...
Διάβασα με μεγάλη μου λύπη αυτό που υποψιαζόμουν όλες αυτές τις μέρες, αλλά και πιο παλιά: το παιδί που τον είχε κατηγορήσει το 1993 δήλωσε ότι ήταν όλα ψέμματα, "κατασκευάσματα" του πατέρα του "για να ξεφύγει από τη φτώχεια"....
Μου έκανε απίστευτη εντύπωση το ακόλουθο:
[His father, Evan Chandler was tape-recorded saying amongst other things, "If I go through with this, I win big-time. There's no way I lose.
I will get everything I want and they will be destroyed forever…"]
http://www.topix.com/forum/afam/TR744GK9UR717EP27
Αυτό σε συνδυασμό με εκείνο που διάβασα τις τελευταίες μέρες, ότι από τότε που προέκυψαν οι κατηγορίες έχασε την όρεξη για τη ζωή, δεν έβγαινε, δεν ήθελε να κάνει τίποτα, νομίζω ότι αποσαφηνίζει τα πάντα...Κι όμως, το πάλεψε 16 χρόνια! Παντρεύτηκε κάποια στιγμή κάποια με την οποία - όπως και η ίδια ομολογεί - αγαπήθηκαν πολύ, όσο πήγαινε...(Σε μία συνέντευξη παλαιότερη της Lisa Marie Presley, εκείνη αναφέρεται στη συζήτηση που είχε μαζί του και στο πώς εκείνος της κατέρριψε την ψευδή εικόνα που είχαν κατασκευάσει για αυτόν τα media). Άρχισε πάλι να δημιουργεί...Μετά διαζύγιο, παιδιά, σκάνδαλα...Και όμως,...ετοίμαζε την επάνοδό του! Πολεμιστής! Νέα μηνύματα για τον κόσμο! Νέες αφυπνίσεις...Η ιστορία, όμως, αυτή που είχε ξεκινήσει το 1993 με τα επακόλουθά της (κατάθλιψη, εξάρτηση από φάρμακα, κοράκια...) είχε ήδη προχωρήσει πολύ, είχε ήδη κάνει τη δουλειά της...και τον είχε καταστήσει ήδη πολύ αδύναμο και πολύ μόνο. Χωρίς προστάτες, φίλους, σύζυγο, πάγκο...κάτι ή κάποιον δικό του τέλος πάντων, δίπλα του,...μόνο όρνεα!
...Αναρωτιέμαι, αν δεν τον είχαν κατηγορήσει τότε, δεν είχε προηγηθεί η παρ'ολίγον ολική καταστροφή του (οικονομική, επαγγελματική, συναισθηματική, σωματική)...πού θα βρισκόταν σήμερα ο Michael, τί θα είχε δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια και τί θα είχε να μας πει για τον κόσμο σήμερα σ'εμάς, αλλά και στους κυβερνώντες; Αναρωτιέμαι και θλίβομαι...
