Θα ήθελα να πρωτοτυπήσω, μα δύσκολο όταν υπάρχουν οι Απαράδεκτοι στο poll... Αλλά θα επανέλθω στο τέλος σε αυτούς.
Μεταξύ των άλλων σειρών, δύο λόγια:
Το Ρετιρέ: Ίσως η τέλεια μετάβαση, από τα 80'ς στα 90'ς, η σειρά αυτή υπήρξε (κοινωνιολογικά μιλώντας) πραγματικά ίσως η ενδεικτικότερη της "νέας εποχής" της ιδιωτικής Τιβί και της νέας δεκαετίας που ξημέρωνε...
Οι Αυθαίρετοι: Πανέξυπνη σειρά, πανέξυπνο χιούμορ, μοναδικοί ηθοποιοί - μικρός που το έβλεπα ομολογώ δεν τα "έπιανα" πάντα όλα.
Οι Τρεις Χάριτες: Η αγαπημένη μου μικρός, μέχρι να έρθουν οι Απαράδεκτοι και τα σαρώσουν όλα. Μόλις λίγους μήνες πριν είδα ξανά ένα μεγάλο αριθμό επεισοδίων στο youtube και συνειδητοποίησα πως περιλαμβάνει ιδιαίτερα έξυπνο και προχωρημένο σε σημεία χιούμορ - οκ, όχι πάντα, μα υπήρξαν επεισόδια που το χιούμορ και οι διάλογοι τσάκιζαν κόκαλα, πραγματικά. Το Δις Εξαμαρτείν που ακολούθησε ήταν αρκετά καλό, μα οι Τρεις Χάριτες παραμένουν μάλλον η κορυφαία στιγμή των Ρέππα-Παπαθανασίου, σε επίπεδο σειρών τουλάχιστον.
Εκμέκ Παγωτό - Μεγάλο καλτ αυτή η σειρά, από τις πρώτες πρώτες μέρες της ιδιωτικής τιβί... Δε την καταλάβαινα πάντα (πήγαινα τότε δευτέρα δημοτικού), μα την έβλεπα φανατικά.
Αχ Ελένη - Ωραία σειρούλα, αν και υποδεέστερη των προηγούμενων. Γούσταρα μικρός, θυμάμαι, την Ελένη Ράντου.
Οι Δύο Ξένοι - Μαζί με το "Ντόλτσε Βίτα" υπήρξαν οι τελευταίες σειρές με τις οποίες ασχολήθηκα - από τότε έχασα κάθε επαφή, με οτιδήποτε νεότερο. Ωραία σειρά, μάλλον η πλέον "μοδάτη" της εποχής της, αλλά και πάλι, τη βρίσκω κατώτερη συγκριτικά με τις Τρεις Χάριτες ή τους Αυθαίρετους.
Τέλος, οι Απαράδεκτοι. Απλά, η κορυφαία σειρά στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Και, ναι, είχα γράψει προ καιρού αφιέρωμα στο Blog μου. Ανήκει στα παλιά αφιερώματα μου, αν έγραφα τώρα πάλι μπορεί να προέκυπτε διαφορετικό, μα... ρίξτε μια ματιά, όπως και να χει:
Ένα tribute στους Απαράδεκτους