Δεν ξερω αν εχετε δει ποτε την ταινια του 1964, Ο ανηφορος, με Καλογεροπουλου και Φερτη.
Δεν ειναι καμια ταινια αξιωσεων, αλλα δεν ειναι κιολας και κανενα μελο του σωρου. Εχει ενδιαφερουσα υποθεση, πολυ ξεχωριστη σε σχεση με τις αλλες, αξιοπρεπη σκηνοθεσια και συν τοις αλλοις ειναι μια ταινια που μου αρεσει γιατι μεταξυ αλλων την εχω συνδεσει με καποιες εφηβικες μου αναμνησεις.
Μητερα της Ξενιας Καλογεροπουλου στο εργο ειναι η Μαρια Αλκαιου. Μια ηθοποιος την οποια εχω δει μονο σε δυο - τρεις ταινιες. Δεν εκανε και πολλες, ειναι η αληθεια. Το σεναριο στον Ανηφορο τη θελει φτωχια, δυστυχισμενη, αρρωστη και καποια στιγμη ετοιμοθανατη. Η ερμηνεια της ομως δεν ειναι καθολου πειστικη. Υπερβολικη και παραξενη. Κανει κατι περιεργες εκφρασεις με το προσωπο της, κατι εντελως αταιριαστες κινησεις με τα χερια της και γενικα παιζει σαν κουρδισμενη. Και στην κορυφωση δραματικων σκηνων αντι να προκαλεσει συγκινηση, προκαλει μονο γελιο.
Αν τυχει ποτε να δειτε την εν λογω ταινια, θα καταλαβετε τι εννοω γιατι αν δεν το δεις, δεν μπορεις ακριβως να ξερεις.
Εχω δει υπερβολικες ερμηνειες στη ζωη μου, αλλα τετοιο πραγμα δεν μου εχει ξανατυχει.
