Έχω πάθει πολύ μεγάλη ζημιά με εσάς...
Κυρίως διότι συνειδητοποιώ ότι -που να πάρει η ευχή- ΜΕΓΑΛΩΣΑ!
Κεφάλαιο Sarah Key...
Πολύ-πολύ αγαπημένο, και να είσαι καλά Clemence που το μνημόνευσες!
Μάζευα τα αυτοκόλλητα χαρτάκια σαν παλαβή. Ήταν η αγαπημένη ώρα της ημέρας, όταν θα γυρνούσα από το σχολείο, και η μαμά μου θα με έστελνε στον φούρνο για ψωμί και με τα ρέστα θα αγόραζα 1 πακετάκι με αυτοκόλλητα...
Εγώ στο Δημοτικό, και η αδερφή μου στο Γυμνάσιο (6 χρόνια διαφορά ηλικίας γαρ), είχαμε πάθει εξάρτηση. Απλά, αυτή το ψιλο-κάλυπτε...
Το εντυπωσιακό της ιστορίας όμως ήταν η στάση της μαμάς μου!
Η οποία μαμά πολύ απείχε από τις μαμάδες του «attachment parenting» της σημερινής εποχής (του οποίου είμαστε, τόσο ο καλός μου όσο και εγώ, φανατικοί οπαδοί).
Αυστηρή και με πολύ ...γερμανική παιδαγωγική γραμμή προς τα παιδιά της, αν και νεότατη όταν μας απέκτησε.
Όμως, στο θέμα αυτό της Sarah Key… ένας άλλος άνθρωπος!
Λάτρευε τις φιγουρίτσες και για να καταλάβετε:
1. κοίταζε με ενδιαφέρον τί καινούργιο μας είχε τύχει
2. μας είχε ράψει φορεματάκια και κάτι υπέροχα μπλουζάκια τα οποία είχε «ξεσηκώσει» από τα αυτοκολλητάκια
3. αυτή ήταν ο βασικός και κύριος υπεύθυνος που σήμερα έχω στην κατοχή μου, πλήρες άλμπουμ (και ένα με 2-3 απουσίες...)!
Καταρχάς διότι μας είχε προτρέψει να γράψουμε στην υποδεικνυόμενη διεύθυνση (αν δεν απατώμαι στην Θεσαλλονίκη???) προκειμένου να μας στείλουν αυτά που μας έλειπαν, και εν συνεχεία διότι τα φύλαξε με πολλή αγάπη, ώστε μέχρι και σήμερα, όταν έρχομαι στο πατρικό μου και ανοίγω το μεγάλο συρτάρι του γραφείου μου να τα βρίσκω εκεί...
Κάτω από ο,τιδήποτε άλλο χαρτί, τετράδιο, ατσαλάκωτα και περιποιημένα..
Λίγα χρόνια πριν, δεν είχα γίνει ακόμη μαμά, ψάχνωντας για βιβλίο-δώρο στην 9χρονη ανηψιά μου, βρήκα ένα ημερολόγιο της Sarah Key.
Κάθε μήνας και κάτι καινούργιο, συνταγές, κατασκευές, μικρές ιστοριούλες....
Όταν το άνοιξε η μικρή και το είδε η αδερφή μου, με κοίταξε στα μάτια, και θα έπαιρνα όρκο ότι μόλις είχα γυρίσει από τον φούρνο και ήμουν πάλι 8 χρονών...
