Retro reviews του "ektelion"

[ektelion]

Καλά, η αυστηρή κριτική γίνεται περισσότερο για πλάκα. Όλα αυτά που περιγράφεις ήταν η νόρμα για εμάς τότε. Οι εμπειρίες μας από το Dizzy ήταν παρόμοιες. Μάλλον πιο πολύ μας χάλαγε η σπεκτρουμίλα, παρά οτιδήποτε άλλο. Αλλά παρόλα αυτά, εγώ τουλάχιστον είχα δοκιμάσει τουλάχιστον πέντε από τα παιχνίδια της σειράς (κι άλλο ένα τουλάχιστον από τα καθαρά arcade που είχαν βγει).

Και ναι, ήμασταν πολύ πιο σκληραγωγημένοι τότε, αλλά βοηθούσαν και οι περιστάσεις. Ήταν πολύ λιγότερες οι επιλογές τότε, οπότε ό,τι παιχνίδι έπεφτε στα χέρια μας το ξεκοκαλίζαμε. Τώρα απλά αλλάζουμε τα games σαν τα πουκάμισα.

 

[mike]

Πραγματικα το συγκεκριμενο παιχνιδι ειναι απαραδεκτο, ειχα προσπαθησει μικρος να το παιξω, αλλα εκνευριστηκα και το αφησα γρηγορα (ευτυχως γιατι θα κατεληγα τρελοκομειο).

Τα επομενα της σειρας ειναι σαφως καλυτερα. Τεχνικα δεν εχει τιποτα ιδιαιτερο για να γινει "top game". Απορω παντως με την υπομονη σου, να κατσεις να ασχοληθεις και να το τερματισεις, ακομη και με save states. Απο την αλλη, ετσι ηταν τα παιχνιδια τοτε, αντρικα, ουτε save, ουτε οδηγιες τι να κανεις, χανεις με τη μια και ξεκινας απο την αρχη, ετσι να μαθαινουν οι νεοι με τα PS4 ! Θα το εχεις μαθει το μαθημα με το SoTB 2 !

 

[ektelion]

Ναι, κι εγώ ακριβώς την ίδια εμπειρία είχα με τα Dizzy. Το Treasure Island πρέπει να μπήκε στο drive της Amiga δυο - τρεις φορές, αλλά το Prince of the Yolkfolk το είχα τερματίσει μάλιστα, ενώ και το Magic Land Dizzy το είχα προχωρήσει πολύ. Το Treasure Island περισσότερο από ψυχαναγκασμό το τερμάτισα, δηλαδή έλυνα τον ένα "γρίφο" και μετά ήθελα να λύσω και τον επόμενο κλπ. Αλλά χωρίς τα save states εννοείται ότι ούτε τώρα θα είχα την υπομονή να το τερματίσω.