Εγραψα πιο πανω στο thread αλλα ηρθε καιρος να γραψω κατι παραπανω
Τα Ρομποκοπ, οπως πολλοί απο μας, το ειχα δει πρωτη φορα μικρός. Παρότι τα είχα δει αρκετές φορές, το μόνο πράγμα που παρατηρούσα ήταν οι σοκαριστικες σκηνες, το ψυχρο και σκληρό σενάριο, και οτι ο Ρομποκοπ εκδικήθηκε αυτούς που τον 'σκότωσαν'. Φυσικά και δεν συγκρατούσα χαρακτήρες, ονόματα, κίνητρα και τα παρασκήνια που αφορουσαν την OCP. Επίσης ήταν εύκολο να καταλάβω οτι υπηρχαν 'καλοι μπατσοι' και 'κακοι εγκληματιες', αλλά οι γκρίζοι χαρτογιακάδες της OCP με μπέρδευαν και ήταν δύσκολο να τους αναγνωρίζω
Εντωμεταξύ μου είχε φανεί τόσο συμπαθητικός ο Μέρφυ, και τόσο σκληρή η σκηνή της εκτέλεσής του, καθως και η τραγικοτητα του να βρισκεσαι σε μια κατασταση απο την οποια δεν υπαρχει επιστροφή (εδώ μου θύμιζε "Μύγα"
), που αυτό επισκίαζε συναισθηματικά όλο το σενάριο και όλες τις σκηνές δράσης. Πιο πολύ με ενδιέφερε ο Μέρφυ να νικήσει τον Ρόμποκοπ, παρά ο Ρόμποκοπ τους κακούς
Τις προάλλες λοιπόν είδα τα 1 και το 2, και έχω να πω οτι τουλάχιστον το 1 είναι ένα αριστούργημα και δεν έχει καμία σχέση με "
ένα καλό σάιμποργκ που σκοτώνει κακούς" ούτε "
πρωταγωνιστής που μετά απο ατύχημα προσπαθεί να βρει τη μνήμη του". Για πρώτη φορά, λόγω ηλικίας πλέον, ξετυλίχτηκε μπροστά μου όλη η πολιτική, η ίντριγκα και τα προφητικά μηνύματα που περνάει ο Ρόμποκοπ αλλά και η διακριτική σάτιρα που αδυνατούσα να καταλάβω. Κεντρικά θέματα είναι η ψυχρή αναλγησία της OCP και τί σημαίνει μία εταιρεία να κατέχει απο αστυνομία μέχρι μια ολόκληρη πόλη, αλλά και το τί μπορεί να κάνει για να το πετύχει αυτό.
Και ένα trivia: Το όνομα του Ρόμποκοπ και του Βερχόφεν είναι επιβεβαίωση της κατάρας των σήκουελ. Όσες ταινίες του Βερχόφεν συνεχίστηκαν απο άλλους σκηνοθέτες (Robocop, Βασικό Ένστικτο, Starship Troopers), ήταν φτηνοπαραγωγές ή αποτυχίες.