Wally
Retired Admin
- Joined
- 19 Ιαν 2006
- Μηνύματα
- 25.923
- Αντιδράσεις
- 4.681
Απο μικρος λατρευα τα γουεστερν. Θυμαμαι τις Δευτερες το βραδυ, ως πιτσιρικι, οποτε ειχε γουεστερν με Τζων Γουαιην καθομασταν οικογενειακως απικο στην ασπρομαυρη SABA (και αργοτερα στην εγχρωμη Nordmende).
Oταν αγορασαμε VHS, αφου εξαντλησαμε τα Αμερικανικα, ξεκινησα να νοικιαζω Spaghetti και κολλησα.
Οι διαφορες μεταξυ Αμερικανικης και Ευρωπαικης (Ιταλικης) σχολης ειναι ουσιωδης.
Μερικες (τρελα) ακακτως ερριμενες σκεψεις (που σηκωνουν κουβεντα)
Στα Αμερικανικα τα πραγματα ειναι πλασμενα αγγελικα...απεχουν απο την πραγματικοτητα. Υπαρχουν διακριτα οι κακοι και οι καλοι που ηθικα απεχουν χιλιομετρα. Ο καλος ειναι παντα πλυμμενος, ξυρισμενος και δικαιος. Ο κακος συνηθως βρωμικος και αδικος ή ερυθροδερμος. Η αδικια του ειναι συνηθως η βια που εξασκει. Η βια ειναι ομως γενικα χαλαρη και σημειολογικη. Τα λεφτα ειναι απλα το μεσο για μια φαρμα, για μια χαρουμενη φαμιλια, για ηρεμα γηρατεια...για το Αμερικανικο ονειρο. Περισσοτερη ομιλια παρα εικονα, στερεοτυποι χαρακτηρες, προβλεψιμες πλοκες. Απο την αλλη μιλαμε για πανακριβες παραγωγες που σε κανουν να νιωθεις οτι το Fort Union στα Playmobil σου πηρε σαρκα και οστα. Οι περισσοτεροι μεγαλοι Χολυγουντιανοι πρωταγωνιστες και σκηνοθετες τιμησαν το αθλημα. Kαι οσο για τη μουσικη..θα τη χαρακτηριζα εμβατηριακου χαρακτηρα...
Στα Ιταλικα εχουμε αυτο το αγγιγμα του "νεορεαλισμου" που ηταν διαχυτος κυριως στον πιο κουλτουρε κινηματογραφο της χωρας. Η εικονα εχει ρολο πρωταγωνιστη. Η εικονα μιλα περισσοτερο απο Σαρτανα, τον Τζανγκο, τον Ανθρωπο χωρις Ονομα. Εχουμε σκληρα προσωπα με τις κακουχιες ως παρασημο. Η φατσα δεν φανερωνει τον καλο και τον κακο. Αλλωστε δεν τους χωριζουν και πολλα πραγματα απο ηθικης πλευρας. Η βια ειναι διαχυτη και ασκειται ομοιως και απο τις δυο πλευρες υπο την εννοια του "killed or be killed". Ο λιγοτερο βιαιος θα πεθανει. Αυτος που εχει αναστολες δεν φτανει στα 30. Ολα για το χρημα και το χρυσαφι. Τα λεφτα ειναι ο απολυτος σκοπος Δεν θα υλοποιησουν ομως καποιο ονειρο. Τα μουσικα θεματα που γεννηθηκαν μεσα απο τα Σπαγγετι παραμενουν απο τις καλυτερες κινηματογραφικες μουσικες. Ιταλοι συνθετες οπως ο Morricone, o Bacalov, o De Masi κτλ μας εδωσαν αριστουργηματα. Οι πρωταγωνιστες ηταν συνηθως ως ηθοποιοι κατωτεροι και το dubbing εκανε τα πραγματα πιο δυσκολα...
Τεσπα.
Τι γνωμη εχετε? Ποια "σχολη" εκ των δυο προτιματε?
Ενδεικτικα trailers
The Searchers
http://www.youtube.com/watch?v=Yr7KzwRV2qM
For a Fistfull of Dollars
http://www.youtube.com/watch?v=8OkF6zrpJAQ
Oταν αγορασαμε VHS, αφου εξαντλησαμε τα Αμερικανικα, ξεκινησα να νοικιαζω Spaghetti και κολλησα.
Οι διαφορες μεταξυ Αμερικανικης και Ευρωπαικης (Ιταλικης) σχολης ειναι ουσιωδης.
Μερικες (τρελα) ακακτως ερριμενες σκεψεις (που σηκωνουν κουβεντα)
Στα Αμερικανικα τα πραγματα ειναι πλασμενα αγγελικα...απεχουν απο την πραγματικοτητα. Υπαρχουν διακριτα οι κακοι και οι καλοι που ηθικα απεχουν χιλιομετρα. Ο καλος ειναι παντα πλυμμενος, ξυρισμενος και δικαιος. Ο κακος συνηθως βρωμικος και αδικος ή ερυθροδερμος. Η αδικια του ειναι συνηθως η βια που εξασκει. Η βια ειναι ομως γενικα χαλαρη και σημειολογικη. Τα λεφτα ειναι απλα το μεσο για μια φαρμα, για μια χαρουμενη φαμιλια, για ηρεμα γηρατεια...για το Αμερικανικο ονειρο. Περισσοτερη ομιλια παρα εικονα, στερεοτυποι χαρακτηρες, προβλεψιμες πλοκες. Απο την αλλη μιλαμε για πανακριβες παραγωγες που σε κανουν να νιωθεις οτι το Fort Union στα Playmobil σου πηρε σαρκα και οστα. Οι περισσοτεροι μεγαλοι Χολυγουντιανοι πρωταγωνιστες και σκηνοθετες τιμησαν το αθλημα. Kαι οσο για τη μουσικη..θα τη χαρακτηριζα εμβατηριακου χαρακτηρα...
Στα Ιταλικα εχουμε αυτο το αγγιγμα του "νεορεαλισμου" που ηταν διαχυτος κυριως στον πιο κουλτουρε κινηματογραφο της χωρας. Η εικονα εχει ρολο πρωταγωνιστη. Η εικονα μιλα περισσοτερο απο Σαρτανα, τον Τζανγκο, τον Ανθρωπο χωρις Ονομα. Εχουμε σκληρα προσωπα με τις κακουχιες ως παρασημο. Η φατσα δεν φανερωνει τον καλο και τον κακο. Αλλωστε δεν τους χωριζουν και πολλα πραγματα απο ηθικης πλευρας. Η βια ειναι διαχυτη και ασκειται ομοιως και απο τις δυο πλευρες υπο την εννοια του "killed or be killed". Ο λιγοτερο βιαιος θα πεθανει. Αυτος που εχει αναστολες δεν φτανει στα 30. Ολα για το χρημα και το χρυσαφι. Τα λεφτα ειναι ο απολυτος σκοπος Δεν θα υλοποιησουν ομως καποιο ονειρο. Τα μουσικα θεματα που γεννηθηκαν μεσα απο τα Σπαγγετι παραμενουν απο τις καλυτερες κινηματογραφικες μουσικες. Ιταλοι συνθετες οπως ο Morricone, o Bacalov, o De Masi κτλ μας εδωσαν αριστουργηματα. Οι πρωταγωνιστες ηταν συνηθως ως ηθοποιοι κατωτεροι και το dubbing εκανε τα πραγματα πιο δυσκολα...
Τεσπα.
Τι γνωμη εχετε? Ποια "σχολη" εκ των δυο προτιματε?
Ενδεικτικα trailers
The Searchers
http://www.youtube.com/watch?v=Yr7KzwRV2qM
For a Fistfull of Dollars
http://www.youtube.com/watch?v=8OkF6zrpJAQ
Τι ενδιαφέρον να έχουν τα ατσαλάκωτα και πεντακάθαρα αμερικανάκια; Ο σωστός καουμπόυ πρέπει να είναι στην μπίχλα και να του λείπουν και μερικά δόντια. 
