iggylebowski
RetroAdept
- Joined
- 10 Mαϊ 2012
- Μηνύματα
- 868
- Αντιδράσεις
- 674
The Trial (1962, Orson Welles)
http://www.imdb.com/title/tt0057427/
Ηθοποιοί: Anthony Perkins, Jeanne Moreau, Akim Tamiroff, Arnoldo Foa, Romy Schneider, Elsa Martinelli, Orson Welles, Suzanne Flon, Madeleine Robinson, Max Haufler
Έχουν υποθεί πολλά για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου έργου του Kafka από τον Orson Welles. Φυσικά και δεν είναι η καλύτερη ταινία του. Σίγουρα δεν συγκρίνεται με τα Citizen Kane, Magnificent Ambersons και Touch of Evil, ενώ και τα Crimes at Midnight και Tragedy of Othello ίσως είναι καλύτερα. ΟΚ, δεν είναι η πιστότερη μεταφορά του βιβλίου, έχει σαφές τέλος, ο Welles προσθέτει αρκετά δικά του στοιχεία, ο Josef K. χάνει την αμφισημία και την παθητικότητά του, υπάρχει δυνατός σαρκασμός αντί της απόγνωσης που έχει η φαρσική τραγωδία του Kafka και σε μερικά σημεία η ταινία μοιάζει ασύνδετη. Όμως αυτό που κάνει ο Welles σκηνοθετικά είναι εκπληκτικό, δημιουργώντας ένα εικαστικό αριστούργημα. Καταρχήν πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Welles δεν μεταφέρει το έργο του Kafka, αλλά το μεταφράζει. Το φέρνει στα δικά του μέτρα, το συνδυάζει με την προβληματική του, το κάνει κυριολεκτικά δικό του, λες και το έγραψε ο ίδιος. Ο χαρακτήρας του Josef K. αποκτά μια διαφορετική καθολικότητα, H απεικόνιση της παραβολής "Before the Law" είναι πολύ λειτουργική για να σε εισάγει στο επόμενο επίπεδο της ταινίας. Δεν έχει σημασία αν η φαρσική αλληγορία του Kafka αποκτά μια ευρύτερη, ξεχειλωμένη για πολλούς διάσταση. Πέρα όμως από όποιες αντιρρήσεις για την πιστότητα της μεταφοράς, εκείνο που πρέπει να αναγνωριστεί είναι η εμπνευσμένα παθιασμένη σκηνοθεσία του Welles. O Welles δημιουργεί ένα τρομακτικό, εφιαλτικό φιλμικό σύμπαν διατηρώντας τις ασυνέχειες που έχει η αφήγηση του Kafka. To Τhe Trial του Welles είναι μια ταινία για το πως γυρίζονται οι ταινίες. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία, τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία, η noirish αισθητική, ο έντονος γοτθικός τόνος, η αφηρημένα εφιαλτική ατμόσφαιρα, η χρήση των τοπίων που αποπνέουν μια αίσθηση αστικής παρακμής, το σουρεαλιστικό φιλμικό πλαίσιο της ταινίας, η αίσθηση απόγνωσης και απελπισίας, η σαρκαστική κριτική προσέγγιση, η παράλογη δίνη στην οποία περιστρέφεται η ιστορία, οι μικρές πινελιές ψυχολογικού τρόμου. Όλα λειτουργούν τέλεια για το τελικό, εικαστικό αποτέλεσμα. Ο Welles δίνει σεμινάρια σκηνοθεσίας, με τις περίεργες γωνίες λήψεις, το βάθος των πλάνων, τη χρήση των σκιών και του φωτισμού, τη χρήση των εσωτερικών χώρων, την εστίαση της κάμερας, τον συνδυασμό μπαρόκ και φουτοριστικής αισθητικής, αναπαράγωντας ένα σύμπαν που πλησιάζει τον καφκικό εφιάλτη και επαληθεύοντας την γονιμότητα της σκηνοθετικής του ικανότητας. Ο συνδυασμός της υπνωτικής ατμόσφαιρας με τα σουρεαλιστικά σκηνικά και τον γερμανικό εξπρεσιονισμό είναι απλά εντυπωσιακός. Η κριτική του Welles παίρνει την αμφισημία του χαρακτήρα του Kafka και δημιουργεί μια νέα αμφισημία, ίσως πιο καθολική, που ενισχύεται από τον γλαφυρό σαρκασμό, την υπαρξιστική προσέγγιση και την επίθεση που εξαπολύει εναντίον κάθε μορφής ολοκληρωτισμού. Ο ίδιος ο Welles είχε πει πως είναι η καλύτερη ταινία που είχε γυρίσει. Μάλλον δεν είναι έτσι, αλλά αυτό που μετράει περισσότερο είναι το απίστευτο ταλέντο ενός από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του 20ου αιώνα που δεν είχε την αντιμετώπιση που του άξιζε.
Trailer:
http://www.imdb.com/title/tt0057427/
Ηθοποιοί: Anthony Perkins, Jeanne Moreau, Akim Tamiroff, Arnoldo Foa, Romy Schneider, Elsa Martinelli, Orson Welles, Suzanne Flon, Madeleine Robinson, Max Haufler
Έχουν υποθεί πολλά για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου έργου του Kafka από τον Orson Welles. Φυσικά και δεν είναι η καλύτερη ταινία του. Σίγουρα δεν συγκρίνεται με τα Citizen Kane, Magnificent Ambersons και Touch of Evil, ενώ και τα Crimes at Midnight και Tragedy of Othello ίσως είναι καλύτερα. ΟΚ, δεν είναι η πιστότερη μεταφορά του βιβλίου, έχει σαφές τέλος, ο Welles προσθέτει αρκετά δικά του στοιχεία, ο Josef K. χάνει την αμφισημία και την παθητικότητά του, υπάρχει δυνατός σαρκασμός αντί της απόγνωσης που έχει η φαρσική τραγωδία του Kafka και σε μερικά σημεία η ταινία μοιάζει ασύνδετη. Όμως αυτό που κάνει ο Welles σκηνοθετικά είναι εκπληκτικό, δημιουργώντας ένα εικαστικό αριστούργημα. Καταρχήν πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Welles δεν μεταφέρει το έργο του Kafka, αλλά το μεταφράζει. Το φέρνει στα δικά του μέτρα, το συνδυάζει με την προβληματική του, το κάνει κυριολεκτικά δικό του, λες και το έγραψε ο ίδιος. Ο χαρακτήρας του Josef K. αποκτά μια διαφορετική καθολικότητα, H απεικόνιση της παραβολής "Before the Law" είναι πολύ λειτουργική για να σε εισάγει στο επόμενο επίπεδο της ταινίας. Δεν έχει σημασία αν η φαρσική αλληγορία του Kafka αποκτά μια ευρύτερη, ξεχειλωμένη για πολλούς διάσταση. Πέρα όμως από όποιες αντιρρήσεις για την πιστότητα της μεταφοράς, εκείνο που πρέπει να αναγνωριστεί είναι η εμπνευσμένα παθιασμένη σκηνοθεσία του Welles. O Welles δημιουργεί ένα τρομακτικό, εφιαλτικό φιλμικό σύμπαν διατηρώντας τις ασυνέχειες που έχει η αφήγηση του Kafka. To Τhe Trial του Welles είναι μια ταινία για το πως γυρίζονται οι ταινίες. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία, τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία, η noirish αισθητική, ο έντονος γοτθικός τόνος, η αφηρημένα εφιαλτική ατμόσφαιρα, η χρήση των τοπίων που αποπνέουν μια αίσθηση αστικής παρακμής, το σουρεαλιστικό φιλμικό πλαίσιο της ταινίας, η αίσθηση απόγνωσης και απελπισίας, η σαρκαστική κριτική προσέγγιση, η παράλογη δίνη στην οποία περιστρέφεται η ιστορία, οι μικρές πινελιές ψυχολογικού τρόμου. Όλα λειτουργούν τέλεια για το τελικό, εικαστικό αποτέλεσμα. Ο Welles δίνει σεμινάρια σκηνοθεσίας, με τις περίεργες γωνίες λήψεις, το βάθος των πλάνων, τη χρήση των σκιών και του φωτισμού, τη χρήση των εσωτερικών χώρων, την εστίαση της κάμερας, τον συνδυασμό μπαρόκ και φουτοριστικής αισθητικής, αναπαράγωντας ένα σύμπαν που πλησιάζει τον καφκικό εφιάλτη και επαληθεύοντας την γονιμότητα της σκηνοθετικής του ικανότητας. Ο συνδυασμός της υπνωτικής ατμόσφαιρας με τα σουρεαλιστικά σκηνικά και τον γερμανικό εξπρεσιονισμό είναι απλά εντυπωσιακός. Η κριτική του Welles παίρνει την αμφισημία του χαρακτήρα του Kafka και δημιουργεί μια νέα αμφισημία, ίσως πιο καθολική, που ενισχύεται από τον γλαφυρό σαρκασμό, την υπαρξιστική προσέγγιση και την επίθεση που εξαπολύει εναντίον κάθε μορφής ολοκληρωτισμού. Ο ίδιος ο Welles είχε πει πως είναι η καλύτερη ταινία που είχε γυρίσει. Μάλλον δεν είναι έτσι, αλλά αυτό που μετράει περισσότερο είναι το απίστευτο ταλέντο ενός από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του 20ου αιώνα που δεν είχε την αντιμετώπιση που του άξιζε.
Trailer:
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
