Παλιές κινηματογραφικές μηχανές

[chris73]

Revere 8mm

 




 


Αν και κατά την δεκαετία του 50, η Revere (Revere Camera Company) ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος κατασκευαστής ερασιτεχνικών κινηματογραφικών μετά την Bell & Howell (πολύ σημαντικό όταν και η Kodak ήταν ανταγωνιστής τους) πολύ λίγα είναι πλέον γνωστά για την εταιρία.

Πάντως όλα ξεκίνησαν από τον Ουκρανό Samuel Briskin (μεγάλο φιλάνθρωπος έως το τέλος της ζωής του σύμφωνα με το εγγονό του) ο οποίος γεννήθηκε στο Κίεβο και μετανάστευσε τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα μαζί με την σύζυγο ονόματι Bessie στο Σικάγο. Εκεί το 1920 ίδρυσε την Excel Radiator Company που κατασκεύαζε ψυγεία αυτοκινήτων. Το 1939 μέσω ενός παραρτήματος οι ιοί Briskin εισέρχονται στην οικονομική κατηγορία του ερασιτεχνικού κινηματογράφου και σύντομα η εταιρία αλλάζει ονομασία και κατεύθυνση.



Με την πάροδο των χρόνων η εταιρία συνεργάζεται με την Wollensak, (έτος ίδρυσης 1899) εταιρία οπτικών και κλείστρων κυρίως, την οποία στην συνέχεια θα απορροφήσει.

Εκτός από την Kodak που χρησιμοποιούσε δικούς της φακούς, σχεδόν όλες οι άλλες αμερικάνικες εταιρίες χρησιμοποιούσαν φακούς ανεξάρτητων κατασκευαστών, εκ των οποίων οι δύο γνωστότεροι ήταν οι Bausch & Lomb και Wollensak. Αν και οι προαναφερθείσες εταιρίες με τίποτα δεν μπορούσαν να φθάσουν την αίγλη των ευρωπαίων ανταγωνιστών όπως Carl Zeiss, Schneider, Goerz κτλ παρόλα αυτά είχαν ένα πολύ αξιοπρεπές όνομα.

Ο βασικός άξονας εργασιών της Revere παρέμεινε πάντα η αγορά των οικονομικών μικρών μηχανών λήψης και προβολής 8mm (αλλά και 16), η εταιρία όμως δοκίμασε την τύχη της χωρίς μεγάλη οικονομική επιτυχία και στην αγορά των stereo φωτογραφικών μηχανών (αγορά που ποτέ δεν προχώρησε γενικά). Επίσης εισήλθε και στον χώρο του ήχου με μπομπινόφωνα κυρίως, κάτω και από τα δύο ονόματα, Revere και Wollensak. Αν και τα προϊόντα της θεωρούνταν στο τομέα πολύ ποιοτικά και ανθεκτικά, το συγκεκριμένο τμήμα της αγοράς για την εταιρία παρέμεινε μικρό.



Το 1960 ο Birskin πούλησε τις Revere και Wollensak στην 3Μ για να μπορέσει να αποδημήσει ήσυχος ένα χρόνο αργότερα, μια και είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Η 3Μ διατήρησε μόνο την Wollensak κατά την επόμενη δεκαετία στον χώρο του ήχου, όμως οι καιροί άλλαζαν για τους αμερικάνους κατασκευαστές με την δυναμική παρουσία των Ιαπώνων σε όλα τα επίπεδα και έτσι από το 1972 ακόμη ένα αρκούντος ιστορικό όνομα έπαψε να υπάρχει.

...

Αμερικάνα καλλονή εποχής



Η μικρούλα μηχανή που βλέπετε είναι ένα από τα κλασικά μοντέλα της Revere που μπορεί να βρεθεί πανεύκολα και για λίγα δολάρια. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία, θα πρέπει η παραγωγή της όμως να ξεκίνησε τα πρώτα χρόνια του 40. Το συγκεκριμένο manual που συνόδευε τη μηχανή πάντως αναφέρει copyright 1947.



Δούλευε άψογα από την πρώτη στιγμή (μέχρι που λόγο ατυχήματος κατέστρεψα το διάφραγμα του φακού…) και από κατασκευαστικής άποψης και δυνατοτήτων είναι κλάσεις ανώτερη από τις αντίστοιχες B&Η που όπως καταλαβαίνω κόστιζαν τα διπλά χρήματα. Διαθέτει 5(!) ταχύτητες λήψης (περισσότερες από τα αυτοκίνητά τους όπως είπε ένας φίλος) 32-24-16-12-8 καρέ ανά δευτερόλεπτο και ο στάνταρ φακός σταθερής εστίασης των 12.7mm f2.5 μπορεί να αφαιρεθεί και να προσαρμοσθούν άλλοι προαιρετικά. Σύμφωνα με το manual διαθέσιμοι ήταν ένας 13mm f 1.9 (τα 13 χιλιοστά είναι το αντίστοιχο standard των 50mm στις μηχανές των 35 χιλιοστών), ένας τηλεφακός 25mm f2.5, και ένας άλλος 37.5mm f3.5.

Φυσικά μεγέθη κατά προσέγγιση: 55x85x130mm, βάρος 800gr. Χυτό αλουμίνιο το κύριο υλικό κατασκευής.

 

[chris73]

Bolex ο θρύλος

 




 


Η ιστορία του θρύλου της Bolex που φθάνει έως και σήμερα, ξεκινά πίσω στο 1814 με την ίδρυση της E. Paillard & Co στο Sainte-Croix της Ελβετίας από τον Möise Paillard. Η εταιρία κατασκεύαζε μηχανισμούς ρολογιών και μουσικών κουτιών, ενώ το 1920 ανοίγει ένα δεύτερο εργοστάσιο στο Yverdon που θα γίνει και η έδρα της εταιρίας αργότερα, για την κατασκευή των γραφομηχανών Hermes.



Το 1924 στη Γενεύη ο Ουκρανός Jacques Bogopolsky (ή αλλιώς Jacques Bolsey ή Bolsky) κατοχυρώνει την ευρεσιτεχνία της «BOL-Cinegraphe» (άνω), ένα συνδυασμό μηχανής λήψης και προβολής ταινιών 35χιλιοστών (καθώς και λήψης απλών φωτογραφιών) που στόχευε στην ερασιτεχνική αγορά, ενώ το 1927-8 παρουσιάζει την πρώτη του μηχανή λήψης 16 χιλιοστών κάτω από το όνομα Bolec και σε λίγο Bolex. (Θέλεις να γίνεις πλούσιος? Ψάξε στο υπόγειο μήπως βρεις κάτι με την φίρμα Bolec (που δεν έχω δει ούτε ζωγραφιστή ποτέ- o Lolec δεν πιάνει μία btw)

 




 


To 1930 o Bogopolsky θα πουλήσει την εταιρία του στην Paillard, και έτσι θα δημιουργηθεί η Paillard-Bolex , το κινηματογραφικό παράρτημα της Paillard S.A, ενώ ο ίδιος θα παραμείνει στην εταιρία για τα επόμενα πέντε χρόνια. Κάπου εδώ να αναφέρουμε πως ο Bogopolsky είχε επίσης σχεδιάσει φωτογραφικές μηχανές για την ιστορική Ελβετική Alpa (εταιρία επιπέδου Leica target group) μετά από πρόσκλησή της στα τέλη της δεκαετίαςτου 30.

Το 1935 η Paillard-Bolex θα παρουσιάσει την Η-16 (κάτω αριστερά). Μηχανή 16mm στην οποία θα βασιστούν και όλες οι επόμενες της εταιρίας σε αυτό το φορμά έως και σήμερα, καθώς και τροποποιήσεις αυτής για να λειτουργεί στα 8mm, ενώ το 1942 θα κυκλοφορήσει η L-8 (κάτω δεξιά), η πρώτη μικρή μηχανή λήψης της εταιρίας για τα 8mm. Στο αρχικό σασί αυτής θα βασιστούν και όσες θα ακολουθήσουν τις επόμενες δεκαετίες.



Ο Bogopolsky θα μεταναστεύσει με τον φόβο του πολέμου στην Αμερική όπου θα αλλάξει το όνομα του σε Bolsey και θα δημιουργήσει την ομώνυμη εταιρία φωτογραφικών την οποία θα πουλήσει το 1956 στην Wittenauer Watch Co. λόγο του εισαγόμενου φθηνού ανταγωνισμού. Όμως δεν θα αποσυρθεί έτσι εύκολα από τον χώρο, και γυρίζοντας και πάλι στα κινηματογραφικά θα κατασκευάσει την Bolsey 8 (κάτω), μια από τις μικρότερες μηχανές στην κατηγορία (με επίσης δυνατότητα λήψης φωτογραφιών), όμως ο ίδιος θα πεθάνει το 1962, και με την έλευση του super8 το 1965 (Απρίλιος) η δημιουργία του ξεχάστηκε.



...

 

[chris73]

Η Bolex δημιούργησε εξαιρετικές από κάθε άποψη μηχανές. Με ανώτερη ποιότητα και υλικά κατασκευής και με μηχανισμούς που δουλεύουν σαν ελβετικά ρολόγια μπορούσε μόνη της να απολαμβάνει την κορυφή. Οι μικρές των 8mm απευθύνονταν στον σοβαρό ερασιτέχνη ενώ οι μηχανές των16mm σύντομα κατέκτησαν τον χώρο των επικαίρων, ντοκιμαντέρ, κινηματογραφικών σχολών καθώς επίσης έγιναν οι αγαπημένες μηχανές των avant-garde κινηματογραφιστών. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη της άψογης ποιότητας τους, από το ότι ακόμη και σήμερα κυκλοφορούν πολλές μηχανές 16mm που στην πλάτη τους κουβαλούν 60 χρόνια (επαγγελματικής πιθανότατα) λειτουργίας και ακόμη προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Όσο για την συνέχεια της εταιρίας το 1963 θα συγχωνευτεί με την Thorens (συστήματα ήχου) αλλά λόγο διαφωνιών θα χωρίσουν οι δρόμοι τους σχεδόν αμέσως.



Το 1965 εμφανίζεται στην αγορά το super8 φορμά, και η εταιρία δείχνει να μένει πίσω στις εξελίξεις. Τα μοντέλα της αναπτύσσονταν αργά και ήταν ακριβά, ενώ οι ιάπωνες άρχισαν να έχουν σοβαρή παρουσία. Έτσι το 1970 το κινηματογραφικό παράρτημα της εταιρίας θα περάσει στην Αυστριακή Eumig και στην Ελβετία θα συνεχίσουν να παράγονται μόνο οι H-16 μηχανές.

Η Eumig -όπως ήδη έχουμε δει- χρεοκόπησε το 1981, και μια ομάδα ανέλαβε το τμήμα της Bolex υπό την ονομασία Bolex International. Από τότε στο εργοστάσιο της Ελβετίας συνεχίζουν να κατασκευάζονται νέες μηχανές 16 και super16mm. Μόλις πρόσφατα η εταιρία εισήλθε και στον ψηφιακό χώρο με την παρουσίαση της πρώτης της ψηφιακής μηχανής.



Η μικρή των 8mm που βλέπεται είναι ένα απλό μοντέλο, η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε το 1958, πρωτοκυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο και έως το 1963. Σύμφωνα με τον αριθμό σειράς η συγκεκριμένη είναι κατασκευής 1959 και διαθέτει μόνο την στάνταρ ταχύτητα λήψης των 18 καρέ ανά δευτερόλεπτο όπως είχε καθοριστεί στα τέλη της δεκαετίας του 50 από τα 16 που ήταν έως τότε, καθώς και στοπ καρέ για animation.

To σώμα της μηχανής που φέρει και όλο τον μηχανισμό εντός, και όχι σε εσωτερικό υπο σασί (προσοχή πετάγονται ελατήρια στο άνοιγμα) είναι από ντουραλουμίνιο, ενώ η επένδυση είναι από γνήσιο Μαροκινό δέρμα. Έχει προσαρμοσμένο φωτόμετρο σεληνίου που μετρούσε δια μέσω του (βιδωτού και εναλλάξιμου) φακού και όταν άρχιζε η λήψη παραμέριζε αυτόματα, το οποίο όμως δεν ανταποκρίνεται καθόλου στο φως. Έτσι και αλλιώς, ακόμη και αν έδειχνε σημάδια ζωής δεν θα μπορούσε με τίποτα να δουλεύει σωστά μια και αυτό το είδος των φωτόμετρων με τα χρόνια αναπόφευκτα θα παραδώσει το πνεύμα. Το βάρος της είναι περίπου 800gr και οι διαστάσεις της κατά προσέγγιση 125x90x50mm.



Η μηχανή προβολής κατασκευάσθηκε από το 1961 έως το 1963 με την συγκεκριμένη σύμφωνα με τον αριθμό να είναι του 1962. Το σώμα της αν και ένας μανιώδης συλλέκτης αναφέρει πως είναι από χυτό αλουμίνιο εγώ με πολύ σιγουριά θα σας πω πως ο εσωτερικός σκελετός είναι κατασκευασμένος από χυτοσίδηρο και όλα τα εξωτερικά από πρεσαριστό χάλυβα. Για αυτό η μικρή αυτή των περίπου 260x210x165mm ζυγίζει περί τα 7 κιλά!

Είναι πραγματικά φτιαγμένη σαν τανκ και για αυτό επιβίωσε στο δρόμο από το Βέλγιο ως εδώ με ένα - δύο βαθουλώματα (που είδα και έπαθα να επαναφέρω μέχρι ένα σημείο) στο εξωτερικό καπάκι, 2-3 ξεκολλημένα πτερύγια, και ένα κόλλημα (κρίμα…) στο κλείστρο μια και εμφανώς από τις πριν και μετά φωτογραφίες, έπεσε ίσως πάνω από μια φορά κατά την μεταφορά με ένα κουτί που ουσιαστικά δεν προσέφερε καμιά προστασία.

...



Οι βραχίονες που δέχονται μπομπίνες χωρητικότητας έως 400 πόδια είναι ανακληνόμενοι για και η κίνηση μεταδίδεται με εσωτερικά γρανάζια, πολύ σοβαρό πλεονέκτημα έναντι των ιμάντων που συναντάμε αλλού και οι οποίοι θέλουν αντικατάσταση με τον καιρό. Μπορεί να δεχθεί διαφορετικούς φακούς καθώς και αναμορφικό για ευρεία προβολή.

Διαθέτει ρύθμιση του “gate” (για να μην βλέπουμε τα πόδια στο πάνω μέρος της οθόνης καμιά φορά λόγο μικροδιαφορών και αλλοίωσης των φυσικών διαστάσεων του φιλμ με τον καιρό), καθώς και πλάγια και πάνω – κάτω μικρορρύθμιση προβολής μέσω του εμπρός και ενός πίσω ποδιού.



Η λάμπα προβολής είναι 8V/50W και έχει για προφανείς λόγους το παρατσούκλι, κράνος ή σκάφανδρο. Την συναντάμε σε πάρα πολλούς προβολείς από εκείνη την εποχή μέχρι και τις αρχές του 80. Εμείς που ζούμε τώρα σε μία άλλη εποχή ας μην μας φανεί παράξενο που εργοστασιακά σε αυτές της λάμπες το προσδόκιμο ζωής ήταν 25 ώρες μόνο, οι οποίες θα μπορούσαν να μειωθούν δραματικά αν αναβόσβηνε συχνά ή κουνιόταν ο προβολέας όσο η λάμπα ήταν ακόμη ζεστή. Έτσι έχω κάψει και λάμπα σε 1 ώρα. Οι τιμές τους σήμερα από περίπου 12 λίρες που ήταν πριν δύο χρόνια έφθασαν ξαφνικά τις 20-25 σήμερα. Τα ποσά είναι εξωφρενικά όπως καταλαβαίνεται και αυτό με οδήγησε να φτιάξω μια πατέντα που αν και λίγο χύμα, δουλεύει μια χαρά και θα την δούμε στο επόμενο επεισόδιο.



Τέλος η συγκεκριμένη μηχανή εκτός από reverse έχει και αργή ταχύτητα προβολής στα 5 καρέ (εξού και το 18-5). Αν απλά κατεβάζαμε τις στροφές για να έχουμε αργή κίνηση τότε θα είχαμε δύο προβλήματα. Πρώτα απʼ όλα το κλασσικό κλείστρο των 3 λεπίδων θα άφηνε πολύ θερμότητα να περάσει στο φίλμ και αυτό θα καταπονούταν πολύ ή θα καιγόταν και δεύτερο θα είχαμε τρεμόπαιγμα της εικόνας καθώς θα προλαβαίναμε να βλέπουμε την σκιά από το κλείστρο στην οθόνη. Οι Ελβετοί το έλυσαν αυτό ως εξής: Στον ίδιο άξονα προσάρμοσαν το κλασικό κλείστρο 3 λεπίδων και πίσω του ένα άλλο που συνδεόταν με αυτό με κάτι ελατήρια. Έτσι στην κανονική προβολή η φυγόκεντρος ανάγκαζε το δεύτερο κλείστρο να παραμένει κρυμμένο πίσω από το πρώτο και έτσι να έχουμε 3 λεπίδες σε λειτουργία. Μόλις έπεφταν οι στροφές για την αργή κίνηση, η φυγόκεντρος δεν μπορούσε να υπερνικήσει την δύναμη των ελατηρίων και αυτά μετακινούσαν γωνιακά το δεύτερο κλείστρο-δίσκο με αποτέλεσμα να έχουμε συνολικά 9 λεπίδες στην περιφέρεια (κάτι σαν αστεράκι του νίντζα ένα πράγμα). Το μόνο ελαφρό μειονέκτημα ήταν η μερική πτώση της φωτεινότητας της εικόνας. Αυτή η λειτουργία δυστυχώς ήταν που δεν μπόρεσα να ανακτήσω αν και δεν το παίδεψα πολύ.

 

[pardalotzatziki]

Με λεπτομερεια! Ωραιος!

Για Bauer εχεις ψαξει? Καποια στιγμη θα ανεβασω φωτο.

 

[chris73]

Με λεπτομερεια! Ωραιος!Για Bauer εχεις ψαξει? Καποια στιγμη θα ανεβασω φωτο.

Όχι διστυχώς. Περιμένω φώτο!

 

[chris73]

Zeiss Ikon στα 8mm

 




 


Είναι πολύ δύσκολο σε μερικές μόνο γραμμές να αναφερθούμε σε ένα από τα σημαντικότερα ονόματα στο χώρο των φωτογραφίας (κατά κύριο λόγο). Το όνομα Zeiss Ikon σε κάποιους ίσως να μην λέει τίποτα, ή σε άλλους να θυμίζει απλά την εταιρία Carl Zeiss, διαβάστε όμως παρακάτω.

Το 1846 ο οπτικός Carl Zeiss ιδρύει την ομώνυμη εταιρία -η οποία συνεχίζει να υφίσταται έως και σήμερα- στην Jena της (αργότερα ανατολικής) Γερμανίας, και σύντομα θα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες εταιρίες οπτικών και επιστημονικών οργάνων.

Περί το 1920 η Δρέσδη (αργότερα ανατολική Γερμανία), είναι άτυπα η πρωτεύουσα της χώρας ως προς την κατασκευή φωτογραφικών. Εκεί το 1926 θα συγχωνευθούν τέσσερεις από τις μεγαλύτερες εταιρίες του χώρου κάτω από την κοινή ονομασία Zeiss Ikon ως θυγατρική της Carl Ζeiss και φυσικά ως ένας κύριος πελάτης της δεύτερης ως προς τα οπτικά.



Οι τέσσερεις αυτές εταιρίες ήταν η Contessa-Nettel (Στουτγάρδη), Ernemann Werke (Δρέσδη), Goerz (Βερολίνο) και Ica, (Δρέσδη), οι οποίες με εξαίρεση την Goerz είχαν και οι ίδιες σχηματισθεί μέσω συγχωνεύσεων άλλων εταιριών. H Ica για παράδειγμα ήταν αποτέλεσμα συγχώνευσης πέντε εταιριών… Σύντομα θα προστεθούν και οι AG Hahn fόr Optik und Mechanik, (Kassel) και Goerz Photochemisches Werk GmbH, (Berlin).

Μέχρι τον πόλεμο η εταιρία θα κυριαρχήσει στην αγορά με κατασκευές σε όλες τις κατηγορίες και επίπεδα εξοπλισμού, με την ίδια πάντα υψηλή ποιότητα κατασκευής. Η γκάμα περιλάμβανε από τις απλούστερες τύπου κουτιού (box) μηχανές, μέχρι και κατασκευές που στόχευαν και ξεπερνούσαν τις Leica στο «μίνι» φορμά όπως αποκαλούσαν τότε τα 35mm, κατηγορία από μόνη της που εισήγαγε η Leica με την εμφάνιση της το 1925.



Φαίνεται πάντως, πως όσο καλά τα πήγαιναν στον σχεδιασμό και τη κατασκευή, άλλο τόσο χάλια τα πήγαιναν στο γενικότερο μάνατζμεντ, μια και όλες οι πρώην εταιρίες που πλέον είχαν συγχωνευθεί κουβαλούσαν μαζί τους η κάθε μία την δική της γραμμή παραγωγής. Αποτέλεσμα ήταν τα προϊόντα πολλές φορές να ανταγωνίζονται μεταξύ τους και μόλις ένα χρόνο μετά την συγχώνευση να υπάρχουν 104 διαφορετικά μοντέλα (!) στον κατάλογο σε πάνω από 1000 συνδυασμούς μοντέλου-φορμά-φακού και κλείστρου…

---Σε αυτό το σημείο αναλογίστηκα πόση τεχνογνωσία, προσωπικό κάθε βαθμίδας κτλ βρίσκονται πίσω από όλα αυτά. Και μόνο σε ένα κλάδο όπως αυτός. Σε μια εποχή που η Γερμανία ακόμη έγλυφε τις πληγές τις από τον πρώτο παγκόσμιο… anyway ---

Όμως με την έλευση του πολέμου πολλά θα άλλαζαν. Αρχικά, η παραγωγή φωτογραφικών ουσιαστικά θα παύσει, με την εταιρία να τίθεται στην υπηρεσία του κράτους για τις ανάγκες του πολέμου. Μετά βρέθηκε στο σταυροδρόμι των δυνάμεων κατοχής εκ δυσμάς και ανατολάς με αποτέλεσμα να κατακερματισθεί. Όπως και η μητρική Carl Zeiss, η Zeiss Ikon χωρίστηκε σε ανατολική και δυτική. Η Δρέσδη είχε σχεδόν ισοπεδωθεί και πολλά πρωτότυπα, αρχεία και εξοπλισμός χάθηκαν.



Η έδρα της δυτικής Zeiss Ikon μεταφέρθηκε στην Στουτγάρδη (Zeiss Ikon AG Stuttgar). Πολλές ανακατατάξεις και συγχωνεύσεις ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια και γενικά πολλά ονόματα πήγαιναν, ερχόταν και άλλαζαν. Μεταξύ άλλων, στα μέσα του 60 απορροφήθηκε και η Voigtlδnder, μια ακόμη σημαντική εταιρία του χώρου. To 1972 οι δυτική Zeiss Ikon προς απογοήτευση των φανατικών οπαδών σταμάτησε τις εργασίες τις και μέρος του εξοπλισμού μεταφέρθηκε στη Rollei.

H ανατολική εταιρία αρχικά με το όνομα VEB Zeiss Ikon Dresden ξεκίνησε την παραγωγή αμέσως το 1945, όμως σύντομα πολλά εργοστάσια θα κλείσουν και ο εξοπλισμός τους θα μεταφερθεί στην σοβιετική Kiev. Προέκυψαν επίσης θέματα δικαιωμάτων του ονόματος και έτσι η ανατολική Zeiss Ikon θα μετονομασθεί το 1958 σε VEB Kinowerke Dresden η οποία αργότερα θα μετεξελιχθεί στο κύριο τμήμα της Pentacon. Με την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, τμήματά της θα περάσουν σε διάφορες δυτικές εταιρίες.

Η Carl Zeiss το 2004 αναβίωσε το ιστορικό όμομα Zeiss Ikon με την παραγωγή ενός μοντέλου παρόμοιου με την σειρά Leica M.

Τα παραπάνω είναι όσο το δυνατόν μια σύντομη αναφορά σε μια εταιρία με εξίσου πλούσιο όσο και ταραγμένο παρελθόν και ούτε στο ελάχιστο δεν μπορούν να αναφέρουν (πόσο μάλλον να περιγράψουν) ονόματα, εξελίξεις, προϊόντα, πρωτοποριακές κατασκευές και τόσα άλλα που συνδέονται με αυτό το όνομα.



Θα υπάρξει η ευκαιρία να πούμε λίγα ακόμη σε επόμενη παρουσίαση με θέμα τα φωτογραφικά, μια και στην συγκεκριμένη έχουμε να κάνουμε με ολίγον από τα κινηματογραφικά.

Η εταιρία προπολεμικά αλλά και αργότερα, στην γκάμα της παρουσίασε και μερικές μηχανές προβολής και λήψης που απευθύνονταν σχεδόν -αλλά όχι -πάντα στην ερασιτεχνική αγορά. Ο τομέας αυτός ποτέ δεν αποτέλεσε κύριο στόχο, ωστόσο ότι βγήκε από της γραμμές της εταιρίας δεν μπορούσε παρά να ακολουθεί την γενικότερη φιλοσοφία της, ως προς την ποιότητα κατασκευής.



Η (καταταλαιπωρημένη) μηχανή λήψης που βλέπετε πρωτοεμφανίσθηκε στην αγορά το 1952 από δυτική Zeiss Ikon. Ήταν double8 μιας μόνο ταχύτητας (16 καρέ/sec) στα πρώτα μοντέλα με επιπλέον δυνατότητα λήψης καρέ-καρέ για την δημιουργία animation. Ο φακός μεταβλητής εστίασης δεν μπορούσε να αφαιρεθεί, δεχόταν όμως αντάπτορες που τον μετέτρεπαν σε τηλεφακό ή ευρυγώνιο. Το «παπουτσάκι» επάνω, όπως αυτά που έχουν διάφορες φωτογραφικές για την προσαρμογή του φλάς, δεχόταν και ένα αντίστοιχο σκόπευτρο που αντιστοιχούσε σε κάθε αντάπτορα επί του φακού.

...



Ίσως είναι η μοναδική μηχανή του είδους οριζόντιας διάταξης που της προσδίδει και αυτό το «περίεργο» σχήμα, κάτι σαν κοινή φωτογραφική μηχανή ή κατά άλλους σαν υποβρύχιο. Αυτό από την πλευρά του οδηγεί σε έναν περίεργο τρόπο φόρτωσης του φιλμ το οποίο θα πρέπει να γυρίσει δύο φορές από 90 μοίρες. Αν και φαίνεται κάπως πολύπλοκο οι αναφορές λεν πως δεν δημιουργεί προβλήματα κολλήματος. Όχι περίεργο για μια τέτοια κατασκευή την οποία μόνο αν κρατήσεις θα καταλάβεις την ποιότητά της.

[video=youtube;9WXqP-4Wtbk]

Κάπου εδώ διστυχώς φθάνουμε στο τέλος αυτών των παρουσιάσεων από την πλευρά μου μια και δεν έχω άλλες μηχανές. Περιμένω με ενδιαφέρον την πιθανή συνέχεια από άλλα μέλη. Ένα δύο λόγια ίσως προσθέσω αργότερα σαν παράρτημα για τα υλικά κατασκευής των μπομπινών ανά τις δεκαετίες και τον τρόπο εμφάνισης και αποστολής. Δεν υπάρχουν στοιχεία αλλά μου κίνησε το ενδιαφέρον για το θέμα κάτι που βρήκα μέσα σε ένα κουτάκι μπομπίνας κατά την επιστροφή της στον ιδιοκτήτη από την εταιρία εμφάνισης την δεκαετία του 40...

 

[Kambia]

Σε ευχαριστούμε πολύ chris73 για την εξαιρετική παρουσίαση

Πάντως η Movex8 L μου αρέσει πιο πολύ από όλες όσες παρουσιάστηκαν

 

[chris73]

Για τις Agfa περισσότερα εδω.

Αυτό το μοντέλο ξεκίνησε την παραγωγή του το 1939 και ήταν η πρώτη μηχανή 8mm στην οποία τοποθετήθηκε φωτόμετρο.

Μέσα στον πόλεμο σταμάτησε η παραγωγή της για να συνεχιστεί μετά το τέλος του. Δεν είναι γνωστό μέχρι πότε ακριβώς, αλλά υποθέτω μέχρι το 1956 που η Agfa παρουσίασε την 88 που δεχόταν φιλμ double8, φορμά που επικράτησε στην κατηγορία.

Η συγκεκριμένη είναι σαν να μην πρόλαβαν να την χρησιμοποιήσουν και κάνω την εικασία ότι είναι από τα τελευταία χρόνια της παραγωγής της από το χρώμα της θήκης της αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο.



*Όλες οι φώτο χωρίς καμιά επεξεργασία και χάλια ποιότητα φωτισμού (λάμπες οικονομίας του κ...) με έναν Tessar του 1912 180mm/f4.5 στο f8.

 

[chris73]

----------------Παράρτημα: --------------------

Είχα πει να μην πλατειάσω για μια ψιλοάσχετη λεπτομέρεια στο παραπάνω ποστ, αλλά ίσως είναι ενδιαφέρουσα ή και χρήσιμη για κάποιον.

Στην τελευταία γραμμή με τον αστερίσκο, λέει για έναν Tessar του 1912 (original αρχική σχεδίαση) με μέγιστο διάφραγμα 4.5.

Ο tessar πρωτοεμφανίσθηκε το 1902 και σχεδιάστηκε από τον Paul Rudolf ο οποίος είναι υπεύθυνος για πάρα πολλούς κλασσικούς φακούς της Zeiss. Επίσης ενώ είχε «συνταξιοδοτηθεί», αναγκάστηκε να επανέλθει για βιοποριστικούς λόγους μετά τον πρώτο παγκόσμιο, αυτή τη φορά στη Hugo Meyer.

Οι πρώτοι Tessar είχαν μέγιστο διάφραγμα 6.3. Πάρα πολλές σελίδες στον ιστό που η μία κάνει copy-paste από την άλλη, και όλες μαζί από τη wiki, αναφέρουν πως φακοί tessar με διάφραγμα μεγαλύτερο του 6.3 πρωτοεμφανίστηκαν το 1917.

(και άρα σύμφωνα με το παραπάνω, αυτό που έγραψα για tessar του 1912 με f4.5 δεν στέκει.)

Η wiki όμως βασίστηκε στο κατά τα άλλα μια χαρά βιβλίο «A History of the Photographic Lens» του αξιόλογου Rudolf Kingslake, όπου και εκεί θα βρει κανείς την παραπάνω ημερομηνία (1917). Όμως τυπογραφικό λάθος ή απλά λάθος, φωτεινότεροι tessar εμφανίσθηκαν το 1907 και όχι το 1917.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι δια της πλαγίας οδού να αποδειχθεί αυτό, αλλά ευτυχώς που υπάρχει και πηγή από πρώτο χέρι.

Παρακάτω απόκομμα καταλόγου της Zeiss χρονολογίας 1907 που λύνει την παρεξήγηση για το θέμα. Ολόκληρος ο κατάλογος και άλλα ωραία ΕΔΩ.

 

[chris73]

Bolex B8 VS

Περισσότερα για την Bolex σε παλιότερη ανάρτηση εδώ.



Η Β8 VS (variable shutter) αποτελεί εξέλιξη της Β8 στην οποία προστέθηκε κλείστρο μεταβλητής ταχύτητας, δυνατότητα που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κυρίως για εφέ fade in και out.

Κατασκευαζόταν μεταξύ 1958 και 1959, τις τελευταίες χρονιές δηλαδή χονδρικά που η ταχύτητα λήψης στα 8mm ήταν τα 16 καρέ ανά δευτερόλεπτο. Κατόπιν ως στάνταρ ταχύτητα στην κατηγορία υιοθετήθηκε αυτή των 18fps.



Δέχεται δύο βιδωτούς φακούς (φυσικά prime, ζούμ ακόμη δεν είχε ο μέσος χρήστης τότε) μοντούρας D που μπορούν να εναλλαχθούν με μία απλή περιστροφή της βάσης τους.

Καθώς η μοντούρα D ήταν ο βασικός τύπος στις μηχανές 8mm, μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν φακοί κάθε κατασκευαστή και διαθέσιμης εστιακής απόστασης. Από ευρυγώνιους των 5.5-6.0mm, μέχρι στάνταρ των 12.5-13mm και τηλεφακούς των 25-36mm. Η ίδια η Paillard διέθετε αρκετά μεγάλη γκάμα φακών σταθερής ή μη εστίασης, διαφορετικού οπτικού σχεδιασμού και φωτεινότητας.



Το σκόπευτρο είναι ρυθμιζόμενο ανάλογα με τον φακό που χρησιμοποιείται και δέχεται εμπρός οπτικά για τη διόρθωση του φαινομένου της παράλλαξης όταν πραγματοποιούνταν κοντινές λήψεις ή αν χρησιμοποιούταν κάποιος ευρυγώνιος φακός.

Διαθέτει 7 ταχύτητες λήψης: 8-12-16-24-32-48 και 64 καρέ ανά δευτερόλεπτο, δυνατότητα λήψης καρέ-καρέ, καθώς και κλείδωμα για συνεχόμενη λήψη.



Φυσικά η ποιότητα κατασκευής και η γενικότερη αίσθηση είναι η αναμενόμενη, δηλαδή καμιά σχέση με ότι μπορεί να κουβαλάμε μαζί μας σήμερα...

Bιντεάκι bonus

[video=youtube;0LY9ItjUR-M]

 

[pardalotzatziki]

Χωρις λογια

 

[chris73]

Για τη Revere είχαμε πει εδώ.

Το ενδιαφέρον στο "βιντεάκι" είναι το τραγούδι...

 

[chris73]

8mm DIY telecine (είπα να δοκιμάσω με ότι υπάρχει...)



Ήθελα να δοκιμάσω real time λήψη με προβολή απευθείας στον αισθητήρα της φωτογραφικής.

Παραλίγο θα γινόταν η δουλειά με τον φακό της μηχανής προβολής, αλλά μου έλειπαν λίγα χιλιοστά για να μην τρακάρει το σώμα της φωτογραφικής στο σασί του προβολέα.

Ένας φακός στα 75mm είναι καλή περίπτωση, αλλά τελικά ξεβίδωσα τον φακό της KW Etui (105mm) από τα τέλη της δεκαετίας του 20 για να δοκιμάσω την τύχη μουβ¦ Είναι σε αρκετά καλή, όχι όμως και τέλεια κατάσταση.

Η φυσούνα και τα δαχτυλίδια που είχα δεν έφταναν και έτσι έφτιαξα και ένα χαρτονένιο. Στο προβολέα αφαίρεσα τo φακό και την μάσκα (gate), για να μπορέσω να καταγράψω το δυνατόν περισσότερη επιφάνεια, που στη συνέχεια μπορεί να κροπαριστεί κατά βούληση στην επεξεργασία.

Η λάμπα του προβολέα έδωσε τη θέση της σε μερικά led που μπροστά τους μπήκε ριζόχαρτο για καλύτερη διάχυση.

Αφού στηθεί το «σύστημα» ρυθμίζεις το white balance στο φως χωρίς φιλμ, και μετά προσπαθείς να νετάρεις στον κόκκο και αρχίζεις τη λήψη. Φυσικά το flicker ήταν αναμενόμενο και για να γίνει τουλάχιστον ομαλότερο αναγκάστηκα να θέσω το κλείστρο της φωτογραφικής στο 1/25. Θα προτιμούσα μεγαλύτερη ταχύτητα μια και ο προβολέας έχει μικροδονήσεις.

Με κάποιο κοινό dimmer δεν είναι δυνατόν να ρίξεις ομαλά τις στροφές σε τέτοιο κινητήρα, όμως αν κάποιος θέλει και γνωρίζει μπορεί είτε να τοποθετήσει κάποιο εξωτερικό ρυθμιζόμενο μοτέρ, να δοκιμάσει με προβολέα που έχει ρύθμιση συνεχώς μεταβαλλόμενης ταχύτητας, ή και να κάνει εφαρμογές Arduino και να καταγράψει το φιλμ καρά καρέ αλλά το πράμα πάει μακριά.

Σαν εντελώς πρόχειρη αρχή θεωρώ αποδεκτό το αποτέλεσμα και αν μου τη δώσει κάποτε θα κάνω κάτι καλύτερο ή θα πάρω άλλο προβολέα (λέμε τώρα).

Τέλος πάντων, μετά τη λήψη το μόνο που έκανα ήταν μόνο flip της εικόνας (επάνω κάτω μόνο) και να προσθέσω λίγο sharpen. Tίποτα άλλο.

Το βιντεάκι είναι από το 1941 και έχω και άλλα της ίδια οικογένειας από το Οντάριο στις αρχές του 40, και μέχρι το 1950 περίπου όπου έχουν μετακομίσει στη Αγγλία.



Προσοχή στη "λεπτομέρεια"

-Ο χαρτονένειος κύλινδρος: στήριξη σε δύο πινέλα και ένα κατσαβίδι...

-Δακτύλιος από σκληρό "αφρολέξ" και καπάκι από μπουκαλάκι νερού επί του κανονικού κομβίου ρύθμισης της φυσούνας για ευκολότερο νετάρισμα...

Τι ψάρια πιάσαμε...

Άντε και εις ανώτερα!

 

[Kambia]

Εγώ θα έλεγα πως το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό και όχι απλά αποδεκτό (IMO). Και η επέκταση του χαρτονένιου σωλήνα super ¨

Yγ. Ωραίο τραινάκι είχαν τα παιδιά.

 

[chris73]

Ευχαριστώ

Ναι, αν δεν κάνεις χειροτεχνίες δεν έχει πλάκα...

Αν συγχρονήσεις τη λήψη -που δεν είναι και τόσο δύσακολο- τότε σίγουρα θα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα γιατί θα μπορέσεις να έχεις άλλες ρυθμίσεις.

Για τους απαιτητικούς λήψη καρέ καρέ.

Θα ανεβάσω και άλλα και κάπου έχω μια ταινία αμερικάνου που γύρισε τον κόσμο και έχει και Σούνιο, Δελφούς και κάτι τέτοια μεταξύ άλλων όπως Αίγυπτος, Αφρική, Ίνδια. Πρέπει να είναι 50s, αλλά κρίμα τα ταξίδια του. Οι λήψεις είναι σαν να τραβά ότι να είναι με βιντεοκάμερα. Δεν θυμάμαι όμως ίσως να έχω και άλλον με καλύτερες από την Ελλάδα.

 

[pardalotzatziki]

Σωστος

Αρχισα και γω τις μετατροπες σιγα-σιγα, ηδη ψηφιοποιηθηκαν σε μαγαζι 4 μπομπινες των 4-4,5 λεπτων.

Και σε πολυ καλη τιμη.

 

[chris73]

Για πες λεπτομέρειες αν θες.

 

[pardalotzatziki]

Περισσοτερα στο αντιστοιχο θεμα...

http://www.retromaniax.gr/vb/showthread.php?27589-%CC%E5%F4%E1%F4%F1%EF%F0%DE-%D4%E1%E9%ED%E9%E5%F2-8mm-%F3%E5-%F8%E7%F6%E9%E1%EA%E7-%EC%EF%F1%F6%E7&p=506195#post506195

 

[angel_grig]

chris εαν μπορεις για εξηγησε λιγο γιατι μπερδευτηκα...η μηχανη προβολης δεν εχει φακο?τον φακο 105mm τον εβαλες στην φωτ μηχανη?η οποια τραβουσε βιντεο?και τι μαρκα ηταν?τις αποστασεις πως τις ρυθμιζεις???:what:

 

[chris73]

Έβγαλα τον φακό της μηχανής προβολής και φαινόταν μόνο η ταινία να περνά εμπρός από το φως.

Επειδή όλες έχουν και μια μάσκα που κροπάρει το καρέ από το φιλμ για να μην φαίνονται τα άκρα και οι τρύπες προώθησης του φιλμ είναι καλύτερο να την αφαιρέσεις αν γίνεται (ή να "λιμάρεις" την τρύπα αν δεν γίνεται αλλά θα χαλάσεις τον προβολέα) για να μπορείς να καταγράψεις όσο περισσότερη επιφάνεια μπορείς. Μετά την κροπάρεις εσύ όπως θες.

Μετά καθώς έχουμε το φιλμ μπροστά μας ουσιαστικά προσπαθούμε να το "φωτογραφίσουμε" όπως βγάζουμε μια φωτογραφία μάκρο.

Δλδ απομακρύνουμε τον φακό της φωτογραφικής από τον αισθητήρα όσο χρειαστεί για να επιτύχουμε την μεγένθυση που θέλουμε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση να γεμίσει το κάδρο εντός της φωτογραφικής.

Ανάλογα την εστιακή απόσταση του φακού και το μέγεθος του αισθητήρα η αποστάσεις αυτές αλλάζουν για το ίδιο μέγεθος ειδώλου αλλά αυτό το βλέπεις στην οθόνη της φωτογραφικής. Τέλος χρειάζεται να νετάρεις στον κόκκο του φιλμ που θέλει πολύ προσέκτική ρύθμιση γιατί το βάθος πεδίου είναι πολύ μικρό σε τέτοια μεγένθυση. Ευτυχώς έχουν οι σημερινές φωτογραφικές βοηθήματα όπως μεγένθυση ένος τμήματος του τελικού κάδρου για να εστιάσεις ευκολότερα.

Τελικά:

-H μηχανή προβολής δεν έχει φακό

-Ο φακός είναι προσαρμοσμένος στην φωτογραφική

-Που αυτή τραβά βίντεο

Η φωτογραφική είναι η m4/3 Panasonic Lumix GM1.

Βάζεις ένα αντάπτορα από m4/3 σε ότι σύστημα έχεις και προσαρμόζεις ανάλογους φακούς. Έγω έχω μια φυσούνα και μερικά δαχτυλίδια Μ42 και μερικούς φακούς.

Όλους τους άλλους τους παλιούς, απλά τρυπάω πλαστικά καπάκια Μ42 και προσαρμόζω επάνω κάποιον αρχαιολογικό φακό όπως φαίνεται παρακάτω.

Αριστέρα ο φακός της KW και δεξιά ο Tessar του 1912 σε αλουμινένιο καπάκι συσκευασίας πίπεριου (ή κάτι τέτοιο) που και αυτό πίσω έχει ένα πλαστικό Μ42.



Και παρακάτω το επόμενο σεταπ για την κινηματογραφική που θα πάρω και θα έχει μεταβαλόμενη ταχύτητα προβολής. (όταν λήξει η δημοπρασία και την παραλάβω)

Φακός για εκτύπωση φωτογραφιών 50s εμπρός, σε χαρτονένιο κύλινδρο (από χαρτί υγείας...) -φυσούνα - δαχτυλίδια-αντάπτορας. Άντε η κινηματογραφική λείπει...