Ας νιώσουμε λίγο ...γέροι!

1@Rygar[/USER] καλό το κομμάτι που κοκκίνησες παραπάνω. Ο Μπουκάι το λέει "αυτοεξάρτηση", ο Σαρτρ το λέει "η κόλαση είναι οι άλλοι". Παρόλη την αυτοεξαρτηση των 45, και την αδιαφορία για την γνώμη των άλλων ώστε να αποφυγω την κόλαση, θα προτιμούσα να ήμουν και πάλι 25, και να έχω τον ενθουσιασμό του τότε. Δυστυχώς όλα έχουν το τίμημά τους.

@ntsmrtz σωστό αυτό που λες με τους ερωτευμένους 40αρηδες, ειδικά αν ερωτευτούν καμιά 20αρα. Τότε είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα (επικίνδυνη ηλικία για τους αντρες τα 40+ για εμφραγματα και επιπλέον η μικρούλα θα τους "τρέχει" ασχημα) ?

 
Μαρία,  εγώ πάλι δε θα προτιμούσα να είμαι 25χρ γιατί τότε είχα αγχος για το μέλλον, που τώρα δεν το έχω. Δεν το έχω γιατί νοιώθω καλυμμένος αλλά και γιατί είμαι της άποψης πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, όσο και να προσπαθείς για κάτι διαφορετικό. Οπότε άσε το νερό να σε πάει, αρκεί να κάνεις ό,τι μπορείς ώστε το νερό να παραμένει ρυάκι και όχι  να γίνει καταρράκτης (για σένα και τους γύρω σου). 

Οκ, θα ήθελα να είμαι λίγο 25 μόνο για να ερωτευτώ όπως τότε :D , αλλά μόνο για λίγο. Μ'εχει κουράσει πολύ και δε θέλω άλλο απ'αυτό το ποτό. Οχι, νομίζω ότι είμαι πολύ καλά εδώ. 

υγ. Ο Μπουκάι είναι τεράστιος!
 
Οκ, θα ήθελα να είμαι λίγο 25 μόνο για να ερωτευτώ όπως τότε :D , αλλά μόνο για λίγο. Μ'εχει κουράσει πολύ και δε θέλω άλλο απ'αυτό το ποτό. Οχι, νομίζω ότι είμαι πολύ καλά εδώ. 

υγ. Ο Μπουκάι είναι τεράστιος!
Μια γνωστή μου, γύρω στα 60, συνηθίζει να λέει: "στεναχωριέμαι που γερνάω γιατί δεν θα ξαναερωτευτώ" ?

Όσο για τον Μπουκάι, τον ανακάλυψα πριν 5 χρόνια, και εχω διαβάσει τα άπαντα. Απλά μου ταιριάζει πολύ, με τον χαρακτήρα που 'χω ?
 
Μαρία,  εγώ πάλι δε θα προτιμούσα να είμαι 25χρ γιατί τότε είχα αγχος για το μέλλον, που τώρα δεν το έχω. Δεν το έχω γιατί νοιώθω καλυμμένος αλλά και γιατί είμαι της άποψης πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, όσο και να προσπαθείς για κάτι διαφορετικό. Οπότε άσε το νερό να σε πάει, αρκεί να κάνεις ό,τι μπορείς ώστε το νερό να παραμένει ρυάκι και όχι  να γίνει καταρράκτης (για σένα και τους γύρω σου). 

Οκ, θα ήθελα να είμαι λίγο 25 μόνο για να ερωτευτώ όπως τότε :D , αλλά μόνο για λίγο. Μ'εχει κουράσει πολύ και δε θέλω άλλο απ'αυτό το ποτό. Οχι, νομίζω ότι είμαι πολύ καλά εδώ. 

υγ. Ο Μπουκάι είναι τεράστιος!
Λοιπόν, εδώ είναι το πολύ βασικό σημείο στο οποίο συμφωνώ απόλυτα.

Θεωρώ ότι η καθημερινότητά μου και η ποιότητα ζωής που έχω τώρα είναι καλύτερη από τότε που ήμουν 25 (στα 25 ήμουν στρατιώτης :)  ) και ένας από τους λόγους είναι αυτός που περιγράφεις.

Γενικότερα -και μιλώντας προσωπικά- η μετεφηβική/φοιτητική ηλικία των 18 έως 25 δεν είναι η καλύτερη που έχω περάσει, που για μένα ήταν μία περίοδος αποπροσανατολισμού/πειραματισμού/άγχους/σκεπτικισμού/ανακάλυψης ωραίων και άσχημων πραγμάτων, γενικότερα μία συγκεχυμένη κατάσταση που δεν ήξερα τι ήθελα και δεν με άφηνε να απολαύσω την καθημερινότητά μου. Μπορεί σε κάποιον τρίτο να φαινόταν ως ανεμελιά αλλά εμένα με είχε κουράσει.

Χαίρομαι όταν ακούω συνομήλικούς μου να εκφράζονται με τα καλύτερα λόγια για αυτή τη περίοδο, απλά δεν ήταν η καλύτερη για εμένα και το λέω συνειδητά. 

Αν συνεχιστεί έτσι ωραία η κουβέντα, θα γράψω (ίσως..) κάτι που είχα κάνει στα 22 μου και που τότε ήμουν πολύ υπηρήφανος που το είχα κάνει αλλά πλέον όταν το σκέφτομαι τώρα μουντζώνω τον εαυτό μου...
 
Πράγματι ωραία η κουβέντα και περιμένουμε την αμαρτία σου Κώστα.... Από τη δικιά μου σκοπιά, μέχρι να ολοκληρώσω τις σπουδές μου, παρότι είχα κάποιες σημαντικές ατυχίες γύρω στα 20, τα πράγματα πήγαιναν νορμάλ, στρωτά. Σπούδαζα κάτι που μου άρεσε, έπειτα ειδικεύτηκα σε μια περιοχή που μου άρεσε ακόμα περισσότερο, δούλευα σε ευκαιριακές δουλείες - όχι πολύ δύσκολές - με απολαβές που μου εξασφάλιζαν τα προσωπικά μου έξοδα, ωραίες παρέες, έξοδοι, διακοπές είτε σε ελεύθερο καμπινγ είτε σε ενοικιαζόμενα δωμάτια ή φιλοξενούμενος και γενικά η ζωή μου κυλούσε σε κανονικούς ρυθμούς, όχι με πλούτη και χαϊλίκια, αλλά όπως την ήθελα και την ονειρευόμουν στα 16 μου όταν κατάλαβα τι ήθελα να κάνω μετά το Λύκειο.

Καθώς αργότερα θέλησα να ασχοληθώ με πιο σύνθετα πράγματα, δεν βρήκα ευνοϊκές συνθήκες για την εκτέλεση των καθηκόντων μου και χρειάστηκε αρκετός κόπος για να πετύχω τους σκόπους μου, ευτυχώς όμως με πολύ δυνατό finish που γύρισε το ματς (όπως ακριβώς φέτος η Τότεναμ , μόνο που κέρδισα και τη κούπα, λόγω φόρας). 

Κοντολογίς, αναπολώ τα χρόνια 18 μέχρι τα 26,  ακριβώς επειδή υπήρχε μια κανονικότητα που μου άρεσε και με έκανε αρκετά παραγωγικό, ενώ χάρηκα τα καλά της ηλικίας αυτής σε όλα τα επίπεδα. Η παραγωγικότητα με γέμιζε αυτοπέποιθηση για το μέλλον, όχι στο οτι θα καταφέρω να αλλάξω τον κόσμο, αλλά στο οτι η ζωή είνα μπροστά και μου ανήκει. Αντίθετα, η καθημερινότητα και η ρουτίνα, όπως και οι οικογενειακές υποχρεώσεις/ευθύνες που προκύπτουν σε περιορίζουν κάπως, θέτουν όρια. Υπ αυτή την έννοια νιώθω οτι μεγάλωσα. Όχι γέρασα, αλλά μεγάλωσα, άλλαξα πίστα. Με μια φράση "νέα καθήκοντα σε νέες συνθήκες".
 
Ταυτίζομαι σε πολλά απ' αυτά που γράφει η domniki. Η γυναικεία ματιά ίσως;

Προφανώς γερνάω. Τα κορίτσια στο κομμωτήριο μου μιλάνε στον πληθυντικό και με αποκαλούν "κυρία Μ..." Το ίδιο και η δεκαπεντάχρονη κόρη φίλων μου σε επίσκεψη στο σπίτι τους τις προάλλες. Αυθόρμητα μου βγήκε να της πω να μου μιλάει στον ενικό αλλά αμέσως θυμήθηκα ότι μια φίλη της μητέρας μου, προ πολλώωωων χρόνων, μου είχε ζητήσει το ίδιο πράγμα σε παρόμοια φάση και είχα αντιμετωπίσει το αίτημά της μ' ένα μείγμα υπεροψίας και οίκτου (τύπου "τι νομίζεις τώρα καημένη μου; ότι έχουμε την ίδια ηλικία;") Οπότε το βούλωσα.

Καμιά φορά μου λείπει πόσο έντονα νιώθαμε τα πράγματα στα 20 κάτι μας. Μου λείπει και η προσμονή ότι το μέλλον μου δεν μπορούσε παρά να είναι υπέροχο. Και μετά θυμάμαι ότι αυτό το νόμισμα είχε και την άλλη πλευρά του. Ερωτευόμαστε στο φουλ αλλά χωρίζαμε σπαραξικάρδια. Ενθουσιαζόμασταν με καταστάσεις αλλά ρίχναμε μαύρο δάκρυ με τη διάψευσή τους. Κι ένα μπέρδεμα βρε παιδί μου! Στα 20 μου όλο κάτι ήθελα νεφελωδώς κι όλο δεν το έβρισκα.

Επίσης έχει μειωθεί η υπομονή μου. Δεν μιλώ για την υπομονή του να εξηγώ στον ωρυόμενο γιο μου γιατί δεν θα φάει άλλο παγωτό ή να περιμένω την ηλικιωμένη μητέρα μου να διασχίσει μια απόσταση για την οποία εγώ χρειάζομαι τον μισό χρόνο. Αυτή έχει σίγουρα αυξηθεί. Μιλάω για την απροθυμία μου να χάνω χρόνο σε βλακείες. 

Πλέον παρατώ στη μέση βιβλία που δεν μου αρέσουν. Παλιά μου φαινόταν ανοσιούργημα.

Πλέον απομακρύνομαι από "πηγαδάκια" όπου νιώθω ότι συζητάν ανοησίες.

Πλέον δεν έχω όρεξη να κάνω παρέα με ανθρώπους που ψιλοβαριέμαι, ψιλοδιαφωνώ μαζί τους, μου την ψιλοδίνουν στα νεύρα. Το κάνω ολοένα και λιγότερο ακόμα κι όταν αυτό επιβάλλεται από κοινωνικές/επαγγελματικές/οικογενειακές συνθήκες. 

Νιώθω ότι έχω αποκτήσει το δικαίωμα να είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου βρε αδελφέ!

Προχθές, στο μετρό, πήρα το δικαίωμα να πω σε μία κοπελίτσα που καθόταν και δεν είχε προσέξει ή έκανε ότι δεν είχε προσέξει την εβδομηντακάτι κυριούλα λίγο πίσω της "μπορείτε παρακαλώ να σηκωθείτε για να καθίσει η κυρία;" Παλιά θα ντρεπόμουν ή θα σκεφτόμουν ότι δεν μου πέφτει λόγος.

Α! Επίσης μ' αρέσει να είμαι μόνη μου, περισσότερο από το παρελθόν, γυμνάζομαι όχι για να κάνω κορμί αλλά γιατί η πλάτη και η μέση μου το απαιτούν όταν ξεχνιέμαι λίγες μέρες, παραγγέλνω κρασί αντί για το κλασικό μου τζιν τόνικ και αρχίζω να γουστάρω να είμαι στη φύση ή ν' ασχολούμαι με τη φύση (τουτέστιν τις γλάστρες στο μπαλκόνι μου), κάτι που παλιότερα μ' άφηνε παγερά αδιάφορη.

Είναι συνεπώς φανερό ότι έχω μπει σε τροχιά για να καταλήξω όπως αυτοί οι γέροι που αποσύρονται στο σπίτι στο χωριό τους, καλλιεργούν το μποστάνι τους, δεν θέλουν πολλά πολλά με τους συγχωριανούς και τους φταίει η νέα γενιά :p
 
1@retrofan[/USER] δεν ξερω αν ειναι η "γυνακεία" άποψη, αλλά ξέρω ότι οι γυναίκες σκεφτόμαστε και προβληματιζόμαστε περισσότερο απο τους αντρες.

Όσο για τα υπόλοιπα που αναφέρεις, για την υπομονή και τις επιλογές σου, είναι αποτέλεσμα της ωριμότητας, που δυστυχώς δεν έρχεται για όλους με τα χρόνια, όπως πίστευα (εχω γνωρίσει ανώριμους και ανώριμες 60+...!!!). 

Αλλά η ωριμότητα και όλα όσα αναφέρεις έχουν ένα τίμημα. Είναι όλα αυτά που παρέθεσα στα προηγουμενα ποστ μου. 

Και μ'αρεσει που τώρα στα 45 ξέρω τι θέλω και πώς να το αποκτήσω, που δεν ασχολούμαι με ανούσια πράγματα, που επιλέγω με ποιον και πότε θα κάνω αυτά που θέλω. Αλλά όταν θυμάμαι τον ενθουσιασμό που ένιωθα στα 25 που ξεκινούσε το "ταξίδι", ε, πώς να το κάνουμε...θα ήθελα να το ξαναζήσω ?

 
Τι λέτε ρε παιδιά.... το τρέιλερ του "Λόγω Τιμής" ήταν από μόνο του αρκετό για να νοιώσουμε.... κάποιας ηλικίας!!!
 
Νομίζω στο θέμα αυτό ταιριάζουν τα γραφόμενα στην  "Ζωή του ανθρώπου".  Θυμάμαι   είχε φέρει ο πατέρας μου το κάδρο στα τέλη των '60ς και η μητέρα μου δεν το ήθελε. Από τα '90ς το πήρα εγώ. Κάποτε με χαροποιούσε  όταν διάβαζα τα στιχάκια του,  τώρα με μελαγχολεί......

Όσοι βρίσκεστε ηλικιακά αριστερά της κορυφής (όπως  βλέπουμε το κάδρο) είστε καλά, μη διαμαρτύρεστε! Όσοι είστε στην κορυφή, βαστάτε ακόμα! Όσοι είμαστε δεξιά της κορυφής.........

1.jpg

2.jpg

3.jpg
 
Νομίζω στο θέμα αυτό ταιριάζουν τα γραφόμενα στην  "Ζωή του ανθρώπου".  Θυμάμαι   είχε φέρει ο πατέρας μου το κάδρο στα τέλη των '60ς και η μητέρα μου δεν το ήθελε. Από τα '90ς το πήρα εγώ. Κάποτε με χαροποιούσε  όταν διάβαζα τα στιχάκια του,  τώρα με μελαγχολεί......

Όσοι βρίσκεστε ηλικιακά αριστερά της κορυφής (όπως  βλέπουμε το κάδρο) είστε καλά, μη διαμαρτύρεστε! Όσοι είστε στην κορυφή, βαστάτε ακόμα! Όσοι είμαστε δεξιά της κορυφής.........
Εντάξει, ακόμα ανεβαίνω την πυραμίδα...ησύχασα, για λίγο.
 
Αγαπητέ 1@Eagle 1[/USER]για λόγους πληρότητας, δε μας ανεβάζεις και τα ποιηματάκια που είναι κοντά στις άλλες δύο κορυφές του τριγώνου;

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Το στιχάκι των 30 ετών ελέγχεται πλέον ως ανακριβές :D

"Όλα τα σκέπτεται ορθά, δεν ζει στη φαντασία";;;;

Αν σκεφτώ τι μυαλά κουβαλούσα στα 30...
 
Αγαπητέ 1@Eagle 1[/USER]για λόγους πληρότητας, δε μας ανεβάζεις και τα ποιηματάκια που είναι κοντά στις άλλες δύο κορυφές του τριγώνου;
Πολύ ευχαρίστως!

Το στιχάκι των 30 ετών ελέγχεται πλέον ως ανακριβές :D

"Όλα τα σκέπτεται ορθά, δεν ζει στη φαντασία";;;;

Αν σκεφτώ τι μυαλά κουβαλούσα στα 30...
Παρομοίως και εγώ.....

4.jpg

5.jpg

 
Εγώ πάντως σκιάχτηκα με τα στιχάκια....καλύτερα να μην τα είχα διαβάσει!
 
Είναι λίγο ψυχοπλακωτικά και το μάτι στην κορυφή...μπρρρρ
 
Εγώ πάντως σκιάχτηκα με τα στιχάκια....καλύτερα να μην τα είχα διαβάσει!
Για αυτό είχα βάλει αρχικά μόνο τις μεσαίες καταστάσεις.....

Είναι λίγο ψυχοπλακωτικά και το μάτι στην κορυφή...μπρρρρ
Το μάτι είναι ο..... Big Brother της εποχής!
 
Οκ. Σε λίγο καιρό θα πατώ σε θέμελα γερά και τα χέρια μου θα είναι στιβαρά.

Πάλι καλά.
 
Για αυτό είχα βάλει αρχικά μόνο τις μεσαίες καταστάσεις.....

Το μάτι είναι ο..... Big Brother της εποχής!
και αυτό θέτει το ερώτημα:είναι ο Θεός ο Μεγάλος Αδερφός;Στην δυστοπία που μας περιγράφει ο Όργουελ, το Κόμμα και ο Μεγάλος αδερφός έχουν όλες τις ιδιότητες του θεού: Παντογνώστες (omniscient) παντοδύναμοι (omnipotent) πανταχού παρόντες (ubiquitous)αλλά μοχθηροί (malevolent).το ίδιο με την combine & combine advisors στο καταπληκτικό Half Life 2. Malevolent deities. καλά, θα πει κανείς ο Θεός μας είναι φιλεύσπλαχνος; σ αυτό δεν έχω απάντηση τουλάχιστον δεν ζούμε σε δυστοπία του στυλ 1984. (benevolent deity). όσο για τα γηρατειά και ότι αυτά φέρνουν είναι κάτι φυσικό. δυστυχώς πολλοί δεν το δέχονται και προσπαθούν να ξεγελάσουν το χρόνο με τα γνωστά lifting, botox κλπ.
 
Όσο για τα υπόλοιπα που αναφέρεις, για την υπομονή και τις επιλογές σου, είναι αποτέλεσμα της ωριμότητας, που δυστυχώς δεν έρχεται για όλους με τα χρόνια, όπως πίστευα (εχω γνωρίσει ανώριμους και ανώριμες 60+...!!!). 
Έχεις δίκιο, κακώς μπερδεύουμε την ωριμότητα με την ηλικία. Είναι σαν την μπούρδα του στρατού, αρχαιότερος=σοφότερος...

Έχω γνωρίσει ώριμους ανθρώπους 30 και 40 χρονών και 60άρηδες/άρες για τα πανηγύρια. Αλλά και 30άρηδες παραιτημένους από τη ζωή και κουρασμένους και 60άρηδες με χαρά και όρεξη (και εγγόνια) που πρόσφατα πήραν πτυχίο νομικής. (και πόσο τους χαιρόμουν πριν 5 χρόνια που όταν τους έλεγα να πάμε βόλτα με τις μηχανές αυτοί μου απαντούσαν: οχι, έχω διάβασμα για την εξεταστική :)    
 
Πίσω
Μπλουζα