Υπάρχει ολόκληρο θρεντ εδώ στο φόρουμ όπου έχουμε εκφράσει τη δυασαρέσκειά μας για την τάση των εφημερίδων κατά τη δεκαετία του 70 και του 80 να απεικονίζουν τα γεγονότα με όση ωμότητα μπορούσαν . Αν και η Ατζολετάκη τη γλύτωσε με μερικές γάζες φοβάμαι ότι η δημοσίευση της περιπέτειάς της με αυτόν τον τρόπο εμπίπτει στο εν λόγω θέμα.Μόνο εγώ είμαι τελείως εναντίον τέτοιων φωτογραφιών από το νοσοκομείο με τον άλλο/την άλλη μπαταρισμένο/η ή μόλις να έχει γεννήσει; Ότι τι;
Πόση ξυνίλα σε μια φωτογραφία; Μόνο η Ναθαναήλ το σώζει.
Χάρηκα με την ανάρτηση σας. Αυτό που λέτε, "Τη Μαρίζα Κωχ την αγαπάω πάρα πολύ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου" ισχύει και για μένα! Επίσης, η φωνή της έδωσε στην ελληνική δισκογραφία (ειδικά στο ξεκίνημα της με την Μίνως Μάτσας) μια ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή διάσταση που μας πήρε πολύ πιο πέρα από τα δεδομένα που είχαμε συνηθήσει.Τη Μαρίζα Κωχ την αγαπάω πάρα πολύ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχω διαβάσει πως είναι παιδί Γερμανού στρατιώτη που έζησε με τη μαμά της κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο πατέρας της σκοτώθηκε κατά την αναχώρηση των Γερμανών απ τη χώρα. Η Μαρίζα με την αδελφή της βίωσαν την περιθωριοποίηση των χρόνων εκείνων λόγω της επιλογής της μητέρας τους να ζήσει με έναν από τους κατακτητές.
Άγρια χρόνια για όλους και κυρίως για τα παιδιά.
Πάντως ο συνδυασμός των δύο μας έδωσε την καλύτερη κατά τη γνώμη μου γυναικεία ελληνική φωνή όλων των εποχών. Είναι σπουδαία η Κωχ.
Εξαιρετικά δυσεύρετο ντοκυμανταίρ του Ιουλίου 1975 με τη Μελίνα Μερκούρη σε ρόλο δημοσιογράφου επιχειρεί να κάνει μια ανασκόπηση της κατάστασης που επικρατεί στην Κύπρο ένα χρόνο μετά την εισβολή. Το ντοκυμανταίρ βρέθηκε το 1997 και προβλήθηκε 3 χρόνια μετά τον θάνατο της Ελληνίδας ηθοποιού και υπουργού.
Το παρακάτω κείμενο είναι της Π.Λ. δεν είναι απάντηση στον συνδρομητή ARETARA! Είναι κάτι σαν ερώτηση.
Υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ που η Μελίνα και ο Ντασέν είχαν χρηματοδοτήσει επί δικτατορίας. Συνεργείο οπερατέρ/τεχνικών, πήγαν στην Ελλάδα και κινηματογράφησαν το 'Πολυτεχνείο΄. Εϊδα το ντοκιμαντέρ στο London School of Economics, μετά από το συλλαλητήριο στο κέντρο του Λονδίνου και έξω από τις πρεσβείες της Ελλάδας και της Αμερικής, που είχε διοργανώσει ο σύλλογος των Βρετανών φοιτητων. Δεν θέλω να επεκταθώ γιατί το όλο πράγμα ήταν πολύ θλιβερό για μένα, λόγω της συμπεριφοράς των Ελλήνων. Αλλά το ντοκιμαντέρ δεν έχει παρουσιαστεί πουθενά εκτός από εκείνο το απόγευμα, από όσο ξέρω.