... για όσους μεγαλώσαμε χωρίς ιντερνετ και κονσόλες και βίντεοκασέτες, η διέξοδος ήταν:
- οι λιγοστές αλάνες / πλατείες, οι ακόμα πιο λιγοστές μπασκέτες [εννοείται μετά το 1986] και τα αυτοσχέδια "τέρματα"
- χαρτάκια / υπερατού / αυτοκόλλητα για άλμπουμς
- αυτοκινητάκια / κούκλες / playmobil / lego
- και φυσικά τα επιτραπέζια...
και από όλα τα επιτραπέζια που είχαμε, [και είχαμε μπόλικα, φανταστείτε ότι τότε στα πανηγύρια ήταν συνηθισμένο να πουλάνε κουτιά με "τα 5 επιτραπέζια", ή "τα 7 καλύτερα επιτραπέζια", ή "τα 10 σούπερ επιτραπέζια".... (κλασικά: φιδάκι / γκρινιάρη / σκάκι / ντάμα κλπ κλπ)], αυτό που κυριολεκτικά σκίσαμε ήταν η ΠΕΤΡΟΠΗΓΗ. Αντιγραφή της Μονόπολης, αλλά αντί για δρόμους αγόραζες πετρελαιοπαραγωγές χώρες, και αντί για σπίτια και ξενοδοχεία έχτιζες πλατφόρμες πετρελαίου... Επίσης, αντί για δραχμές είχες χιλιάδες πετροδολλάρια.... μιλάμε για χοντρά λεφτά....!!!! Ώρες ατελείωτες. Για πολλά χρόνια. Όπου και αν πηγαίναμε κουβαλούσαμε μαζί μας το καφε-χρυσό κουτί.....