Καλά που το είπατε για το ertflix γιατί αλλιώς δεν θα το έπαιρνα χαμπάρι.
Δεν ξέρω αν το έχουμε αναφέρει σε προηγούμενα posts αλλά σκεφτόμουν τον τρόπο που επικοινωνούσε η Christie τις ιδέες της για την κοινωνία αλλά και όσα ήταν στην επικαιρότητα στην εποχή της. Αφορμή για όσα γράφω στάθηκε ένα
άρθρο που διάβασα προχθές σε ένα διεθνές site που ασχολείται με την αρωματοποιία (τι άλλο θα διάβαζα; - Bambi ξέρεις για τι μιλάω) και αναφέρει το ρόλο που έπαιξε το μπουκαλάκι με το άρωμα στο
Evil under the sun τόσο στην πλοκή όσο και στην ανάγκη της Christie να περάσει μερικές πληροφορίες για τη μόδα της εποχής αλλά και την άποψή της για τα κουτσομπολιά γύρω από ένα διάσημο ειδύλλιο.
Για να μην κουράζω όσους ήδη πάτησαν το link, συνοπτικά το άρθρο λέει ότι το άρωμα που στην ιστορία ονομάζεται Gabrielle no8 είναι ουσιαστικά το Chanel no5, γιατί το κανονικό όνομα της Chanel είναι Gabrielle, και η Christie μέσα από τα λόγια του Poirot εμμέσως δηλώνει ότι επρόκειτο για ένα από τα πιο διάσημα πολυτελή αρώματα της εποχής (κι εξακολουθεί να είναι). Επίσης η φράση που λέει η Rosamund στον Poirot ότι είναι άτυχη στον έρωτα γιατί κανείς δεν της έκανε πρόταση γάμου, ήταν μια νύξη της Christie για το ειδύλλιο της Coco με τον Δούκα του Westminster το οποίο αν και κράτησε πολλά χρόνια δεν οδήγησε πουθενά. Οι φήμες έλεγαν τότε ότι η Coco απέρριψε την πρόταση του Δούκα (“
There have been several Duchesses of Westminster but there is
only one Chanel!”) αλλά με αυτή τη φράση στο βιβλίο η Κρίστι περνά την δική της άποψη ότι δεν υπήρξε ποτέ πρόταση, γιατί προφανώς και ο Δούκας θα έπρεπε να παντρευτεί μια της τάξης του σύμφωνα με τους τύπους.
Το θέμα των τάξεων ήταν κάτι που συχνά πυκνά ερχόταν στην επιφάνεια στις ιστορίες της Κρίστι. Άλλωστε ζούσε σε μια χώρα που λατρεύει να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους με αυτό τον τρόπο. Η ίδια προέβαλλε τη διαφορά όποτε έβρισκε ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ σπάνια οι χαρακτήρες της που εμπλέκονταν σε μια ιστορία δεν προέρχονταν από την ανώτερη τάξη ή τουλάχιστον δεν είχαν οικονομική άνεση (και δεν λέω για τους ούτως ή άλλως απαραίτητους υπηρέτες) κι όταν συνέβαινε αυτό η ίδια φρόντιζε να τους χαρακτηρίζει μέσα από τα ρούχα τους. Τρανταχτό παράδειγμα η Ruby στο
A body in the Library, μέσα από τα λόγια της Marple: "Δε θέλω να ακουστώ σνομπ αλλά είναι αναπόφευκτο. Να τι θα έκανε ένα κορίτσι της τάξεώς μας. Ένα κορίτσι με ανατροφή.... είναι σημαντικό να φοράς το κατάλληλο ένδυμα στην κατάλληλη περίσταση... Αλλά η Ruby δεν ήταν κυρία. Ανήκε στην τάξη εκείνη που φοράνε τα καλά τους ρούχα ανεξαρτήτως περίστασης". Το ίδιο και η Νορμα από το
The Third Girl. Ο τρόπος που περιγράφει την αμφίεση της κοπέλας μέσα από τα μάτια του Πουαρό προδίδει τόσο την άποψή της για τη μόδα του 60 όσο και τον οίκτο της για ένα απλό εργαζόμενο κορίτσι (γιατί οι γυναίκες της υψηλής κοινωνίας δεν εργάζονται).
Υπάρχουν κι άλλες τέτοιες αναφορές όμως ήδη έγραψα ένα κατεβατό και ίσως έχω κουράσει αλλά ήθελα κάπου να τα μοιραστώ. Ενδεχομένως να είναι όλα στο μυαλό μου και τα πράγματα να είναι πιο απλά. Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις και να διαβάσω ακόμη περισσότερα παραδείγματα αλλά είμαι επίσης ανοικτή και σε παρατηρήσεις. Αν πάλι είμαι εκτός θέματος, μπορώ να το κλείσω εδώ.