Ωραίο θέμα
bambi που τώρα το ανακάλυψα!
Μάλλον φταίνε οι εκδόσεις "Λυχνάρι" αλλά η Αγκάθα Κρίστι δεν κατάφερε ποτέ να με πορώσει. Ίσως και το αστυνομικό μυστήριο να μην είναι το φόρτε μου. Δεν μπορώ όμως παρά ν' αναγνωρίσω πόσο έξοχες εμπνεύσεις ήταν τόσο ο χαρακτήρας του Πουαρό, όσο και της Μις Μαρπλ. Και σε μερικά βιβλία, πέρα από το "ποιος είναι ο δολοφόνος", με γοήτευσε η πλοκή ως πλοκή, το σύνολο των χαρακτήρων και τα ψυχογραφήματά τους.
Τ' αγαπημένα μου, όπως τα θυμάμαι μέσα από το σύννεφο των χρόνων:
1. Νομίζω αυτό που λες "Θλιμμένο Κυπαρίσσι". Δεν είναι μ' έναν άντρα που έχει χωρίσει τη γυναίκα του για να παντρευτεί μια άλλη και υποτίθεται ότι αυτή έχει πέσει σε βαθιά μελαγχολία ενώ στην πραγματικότητα η αιτία της μελαγχολίας της είναι σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από το διαζύγιο; Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση μία χιτσκοκικής ατμόσφαιρας σκηνή που ο άντρας της τής φοράει το σκουλαρίκι που εκείνη έχει χάσει.
2. "5 κόκκοι μορφίνη" ή κάποιο άλλο δηλητήριο τέλος πάντων. Ο ανέμελος γιος εφημέριου που βρίσκει τον ετοιμοθάνατο (και καλά από ατύχημα) άντρα με την τελευταία απορία. "Γιατί δεν κάλεσαν την Έβανς;" Πολύ ευφάνταστη εξέλιξη και ιδιαίτερα δροσερό το νεαρό ζευγάρι των ερασιτεχνών ντετέκτιβ, ο γιος του εφημέριου και η κόρη του λόρδου της περιοχής.
3. Πώς το λένε, πώς το λένε; Με μια γυναίκα που έχει υιοθετήσει πολλά παιδιά, ανόμοια μεταξύ τους και υποτίθεται ότι δολοφονείται από τον "άσωτο" υιό που πεθαίνει στη φυλακή. Μόνο που αρκετό καιρό μετά ένας επισκέπτης δίνει άλλοθι στον νεκρό γιο και η οικογένεια αρχίζει και ξαναψάχνεται. Εξαιρετικός χειρισμός των σχέσεων γονιών - παιδιών σε όλες τις πιθανές παραμέτρους. Είχε άραγε διαβάσει Φρόυντ η Άγκαθα;
4. Άλλο που δεν θυμάμαι τον τίτλο του. Μ' έναν πλούσιο γιατρό της Χάρλει Στριτ που έχει "μια ζωή στρωμένη, με γυναίκα κι ερωμένη και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή"
Ε συγγνώμη! Δολοφονείται ήθελα να πω στο εξοχικό mansion συγγενών. Επίσης άκρως ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ιδίως η φτωχή ξαδέλφη που αναγκάζεται να δουλεύει σε πολυκατάστημα (δύσκολες εποχές για την άλλοτε κραταιά αριστοκρατία) και η ερωμένη Ενριέτα που μένει πιστή στον νεκρό εραστή μέχρι τέλους.
5. Η "αυλαία". Αυτό δεν είναι που ο Πουαρό μας αποχαιρετά; Ωραίο το εύρημα με το πώς "στριμώχνεται" ο μοναδικός δολοφόνος που δεν μπορούσε να πιάσει διαφορετικά. Και δένει καλά με τον εμμονικό χαρακτήρα του μουστακαλή Βέλγου μας.
Θυμάμαι επίσης μια φράση του Πουαρό που μου είχε κάνει εντύπωση και που, όσο περνάνε τα χρόνια, επιβεβαιώνω τη σοφία της. "Οι άνθρωποι θέλουν να μιλούν για τον εαυτό τους. Αν τους ακούσεις υπομονετικά και τους δώσεις τον χρόνο που χρειάζονται, θα σου προσφέρουν, από μόνοι τους, όλα τα στοιχεία".
Το μόνο που σε μερικά βιβλία της Κρίστι με είχε ξενίσει - ενοχλήσει, ήταν η αμηχανία της και απροθυμία της να περιγράψει και να δεχτεί την αλλαγή της αγγλικής κοινωνίας μετά τον πόλεμο. Αγγλίδα μεσοαστή σε όλο της το μεγαλείο, με τον συντηρητισμό της και την μόλις κρυμμένη έπαρση πως ανήκει στην "κραταιά βρεττανική αυτοκρατορία". Τα σχόλιά της για μαύρους, Ινδούς, Εβραίους, Κυπρίους και λοιπούς τέως αποίκους που πια αριβάρουν στην Αγγλία και αλλοιώνουν την κοινωνική και ιδεολογική διαστραμάτωση αιώνων στάζουν χολή. Ευτυχώς που υπάρχουν σε ελάχιστα βιβλία της καθώς τα περισσότερα εξελίσονται στο γραφικό χωριουδάκι που λέει και η
Δομινίκη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πόσο αστείο μου είχε φανεί το σχόλιο του οικονόμου της Τούπενς και του συζύγου της που είχε πάει διακοπές με τη γυναίκα του στην Ισπανία και είχε περάσει χάλια γιατί "αυτοί οι άνθρωποι, αν πιστεύετε σε Θεό, δειπνούν στις 10 και τρώνε κάτι απαίσια πράγματα". Μα να σχολιάζει Άγγλος οποιαδήποτε κουζίνα του κόσμου;
