Θέλω από αυτό εδώ το φιλόξενο βήμα, να ζητήσω συγνώμη αν καμιά φορά είπα τίποτα για τις υποκριτικές ικανότητες της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η επιθυμία μου για αυτή τη δημόσια απολογία έχει να κάνει με το ότι πρόσφατα είδα μαγνητοσκοπημένη την παράσταση "Χτυποκάρδια στο Θρανίο" με την Κατερίνα Γερονικολού. Θα θελα να μοιραστώ αυτή την εμπειρία μαζί σας αλλά δε βρίσκω τα λόγια. Καμία γνωστή σε μένα λέξη δε μπορεί να περιγράψει το πως ένιωσα. Θα το πω με παράδειγμα. Σας έτυχε ποτέ να βρεθείτε μπροστά σε καβγά, να βρίζονται χυδαία δι ασήμαντον αφορμή, να θέλετε να ανοίξει η γη να σας καταπιεί και να μην έχετε το κουράγιο να φύγετε; Ε, κάπως έτσι.
Έκατσα και το είδα όλο, σα να πάγωσε το χέρι μου και δε μπορούσα να πατήσω τα κουμπιά του τηλεκοντρολ, ενώ ταυτόχρονα η έκπληξη και το σοκ με κυρίευαν. Δεν ξέρω πραγματικά πως το τόλμησαν κι αν και γενικά είμαι κατά της βίας, μου ήρθε στο μυαλό το αλησμόνητο έθιμο του μαξιλαρώματος. Ο μόνος από το πλήθος ηθοποιών που κάπως έπαιξε ανθρωπινά ήταν ο Νίκος Γαλανός. Η Γερονικολού δεν έπαιζε έναν ρόλο, έπαιζε την ηθοποιό που έπαιζε το ρόλο, και να πω πως την έπαιζε και καλά, να πάει στην ευχή. Η σκηνοθεσία (να την κάνει ο Θεός) ήταν του Λαζόπουλου, κι ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου όταν θυμήθηκα τι είχε σούρει της "ατάλαντης Ντενίση". Σε σχέση με το θέαμα, η Ντενίση είναι Γκρέτα Γκάρμπο κι η Αλίκη ανώτερη της Μπριζιτ Μπαρντό. Δικαίωμα σας βέβαια να νομίζετε πως υπερβάλλω, πως είμαι κακιά ή και τρελή ακόμα, αλλά σας εκλιπαρώ, δείτε μια οποιαδήποτε σκηνή πριν με χαρακτηρίσετε.
Η Λίζα Πετροβασίλη κατά το σκηνοθέτη ήταν μια υστερικιά, ημίτρελη, που άλλαζε διαρκώς τόνο στη φωνή όπως οι πάσχοντες από βαριά ψυχασθένεια, είχε τικ στα μάτια και τα γούρλωνε και επίσης κάποια μυϊκή ίσως αδυναμία, δεν επέτρεπε στον εγκέφαλο να δώσει εντολή στα χέρια για να κάνουν μια απλή κίνηση κι είχαν αυτονομηθεί.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΝ!!!!
