Exeis dikio!!!
Το θέμα αυτό με τις νεες επεξεργασίες ελληνικών ταινιών, πραγματικά έχει εξοργήσει τους περισσότερους θεατές που έχουν δεί αυτές τις ταινίες είτε στο "πανί" είτε στη τηλεόραση παλαιότερα. Κι αυτό γίνεται φίλοι μου επειδή στην ουσία οι ταινίες αυτές είναι απροστάτευτες. Και εξηγούμαι:
1) H παραγωγός εταιρεία (που στην συγκεκριμένη ταινία ΔΙΠΛΟΠΕΝΙΕΣ είναι η ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ-ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ Α.Ε. κι όχι η ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ-ΚΑΡΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ όπως έχει λανθασμένα γραφτεί (η ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ-ΚΑΡΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ είχε αναλάβει απο το 1978 την εκμετάλλευση απλώς των ταινιών του Δαμασκηνού). Και οι δύο αυτές εταιρείες δεν υφίστανται πλέον, την εκμετάλλευση των ταινιών τους έχει άλλη εταιρεία, η οποία λύνει και δένει πάνω στα Τελεσινέ. Γιά δείτε κάποια απ τις ταινίες της Φίνος Φίλμ! Αυτές δεν έχουν πειραχτεί στο ελάχιστο κι απο κανέναν! Οχι επειδή αποτελούν κόσμημα αρτιοτητας και τεχνικής, όπως ίσως ισχυριστουν - και πολύ σωστά - κάποιοι, αλλά επειδή η ίδια η εταιρεία εκμεταλλέυεται ανέκαθεν τα προιόντα της και φυσικά το οτι η εταιρεία εξακολουθεί να ειναι εν ζωή! Και μη ξεχνάτε βεβαιως οτι απο το 2006 και μετά, έχει ήδη ξαναμπεί στην παραγωγή ταινιών, (ΟΥΡΑΝΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΝΟΝΟΣ, ΗΛΙΑΣ ΤΟΥ 16ου, Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΣΤΗ ΔΥΣΗ κ.α.) άρα μιλάμε για μια εταιρεία παραγωγής καθ'όλα ενεργή. Απο τις υπόλοιπες εταιρείες, ΚΑΜΜΙΑ δεν υπάρχει πλέον.
2) Οι ταινίες αυτές (οι εκτός Φίνος Φίλμ παραγωγές δηλ) άλλαξαν και εξακολουθούν να αλλάζουν πολλά χέρια εκμετάλλευσης. Ο καθένας λοιπόν, "ασελγεί" πάνω της, βάζοντας διάφορα "μοντέρνα" και "μεταμοντέρνα" εφφέ που είτε αλλοιώνουν (προς το χειρότερο πάντα), είτε αλλάζουν ριζικά το έργο απο το πρωτότυπο με τη μέθοδο του telecine. Αυτό γίνεται με τη δικαιολογία απ τα γραφεία εκμετάλλευσης, για να δοθεί μια κάποια "φρεσκάδα" στα έργα, να γίνουν πιό...σημερινά! Δικαιολογία φυσικά για γέλια! Πώς είναι δυνατόν ένα έργο που γυρίστηκε το 60 και το 70 να μοιάζει...σημερινό! Γίνεται? Οχι φυσικά!
3) Για την ασέλγεια αυτή όμως, "φταίνε" στην ουσία και οι ίδιες οι ταινίες! Τί θέλω να πώ? Μα φυσικά οτι οι ίδιες οι ταινίες αυτές απο μόνες τους, ήταν άσημαντες ανέκαθεν! Ιδίως αυτές της ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ-ΚΑΡΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ (δε μιλάω για τις ΔΙΠΛΟΠΕΝΙΕΣ, έτσι? Δεν ανήκουν ως παραγώμενο προιόν στην πιο πάνω εταιρεία, παρα μόνο ως εκμεταλλευόμενο προιόν, καθώς και όλες οι άλλες που είχαν την τύχη αυτή). Η πιο πάνω εταιρεία, ευθύνεται κατά πολύ για την κατάπτωση του ελλήνικού σινεμά τότε, μιας και παρήγαγε ταινίες κυριολεκτικά με το...τσουβάλι! Ο κύριος εκφραστής της εν λόγω εταιρείας, σκηνοθέτης Κώστας Καραγιάννης, έφτασε στο σημείο να παραγεί-σκηνοθετεί 10(!) ταινίες το χρόνο (περίοδος 1968-1971) σπάζοντας κυριολεκτικά παγκόσμιο ρεκόρ!!!, κάνοντας ταινίες πρόχειρες και στο πόδι, χωρίς σενάριο πολλές φορές, παιρνοντας έναν ηθοποιό-μύθο (Βουτσάς, Κωνσταντάρας) και πλαισιώνοντας τον με επίσης μεγάλους καρατερίστες (Κοντού, Νοταρά, Μίτσι Κωνσταντάρα, Τσαγανέας, Παπαγιαννόπουλος), τους ξεθέωνε στα απανωτά γυρίσματα (τελείωναν μια σκηνή απο μια ταινία και αμέσως μετα απο 10λεπτο διάλειμμα πήγαιναν σε σκηνή για άλλη ταινία στο ίδιο στούντιο με διαφορετικό ντεκόρ!) ακριβώς για να ανταγωνιστεί τον Φίνο (όσον αφορά την ποσότητα και να του πάρει τα εμπορικά σκήπτρα) και ο κινηματογράφος κατακλύστηκε απο ανοησίες χωρίς προσωπικότητα και συνεισφορά στην τέχνη. Γι αυτό και σήμερα, κατακρεουργούνται οι ταινίες αυτές απ τους διάφορους τυχάρπαστους και βιάζονται κυριολεκτίκα ως...κοινές γραίες πόρνες!
Η Φίνος Φίλμ, επειδή ακριβώς ακολουθούσε το πνεύμα του ιδρυτού της, δεν έπεσε σ' αυτή τη παγίδα. Η τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα περίμεναν κάποιοι τότε. Ο Φίνος, ώς ξεροκέφαλος και αμετακίνητος στις ιδέες του, προτίμησε τον μοναχικό δρόμο της συνέπειας στη μαρτυρική δεκαετία του 70 προτάσσοντας ταινίες όπως ΘΕΜΑ ΣΥΝΗΔΕΙΣΕΩΣ, Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ, ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΤΑΓΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ, ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΒΑΣΟΥΛΑ απέναντι στα ΟΡΓΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ, ΤΑΓΚΟ 2001, Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ του Κ. Καραγιάννη και της εταιρείας του. Το πλήρωσε με μια προσωρινή χρεωκοπία (η εταιρεία σώθηκε χάρη στην παρέμβαση της ΕΡΤ με την αγορά δικαιωμάτων προβολής των 185 ταινιών του το 1977 για τρία χρόνια με το...μυθικό ποσό για την εποχή του των 45 εκατομμυρίων δρχ!!!) και με τον άδικο και πρόωρο θάνατό του! Και, όπως συμβαίνει πάντα και με όλες τις μεγάλες προσωπικότητες, δικαιώθηκε μετά θάνατον!
Η εταιρεία του επέζησε εκμεταλλευόμενη τους καρπούς της επίπονης και επίμονης δουλειάς του ιδρυτού της (ταινίες και στούντιο Σπάτων) και έφτασε στο σήμερα, να παραγει ξανά ταινίες, φρέσκιες, σημερινές και το κυριότερο, πάλι άξιες λόγου και εκτίμησης. Η Ιστορία τιμωρεί πολλές φορές και μάλιστα πολύ αυστηρά και ανελέητα. Αυτή ειναι η αλήθεια.
