Cathy είπε:
Τα θυματα τελικα ειναι η Αναστασια που ο Αλεξανδρος της φαιρεται ασχημα και ο Παυλος που η οικογενεια του τον απομακρυνει...
Κάθε άλλο! Ειδικά ο Παύλος φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.
Κάθισα και είδα την περασμένη βδομάδα τη σειρά, μιας και συνέχεια την πετύχαινα στα προτεινόμενα του YouTube, για να δω προς τι όλος αυτός ο πανικός.
Γενικά δεν το χω με τις αισθηματικές σειρές, αλλά η συγκεκριμένη είναι φανταστική! Καλογυρισμένη, με φοβερές ερμηνείες και με σφιχτή πλοκή. Και με μόλις 18 επεισόδια!
Αυτό, όμως, που πρόσεξα, βλέποντας τη σειρά και διαβάζοντας τα σχόλια, είναι το γεγονός ότι στον καθένα η σειρά βγάζει και κάτι διαφορετικό στην κρίση του σχετικά με τους ήρωες. Για παράδειγμα, μια νεαρή κοπέλα μπορεί να ταυτιστεί ή να συμπαθήσει την Αναστασία, αν είναι πιο "ανεύθυνη", με την έννοια του ότι λειτουργεί περισσότερο αυθόρμητα και λιγότερο με τη λογική, ή την αδερφή του Αλέξανδρου και τη Ρέα, αν είναι πιο δυναμική και λογική. Μια μεγαλύτερη γυναίκα μπορεί να ταυτιστεί με τη Ρέα ή τη Νικόλ. Στους άνδρες, η σειρά θέτει ένα δίλημμα ως προς την ταύτιση, γιατί υπάρχουν στιγμές που ταυτίζεσαι με τον Παύλο (στην αρχή), αλλά στιγμές (ειδικά προς το τέλος) που ταυτίζεσαι με τον Αλέξανδρο.
Σχετικά με τον Παύλο, τον θεωρώ τον κύριο υπεύθυνο της όλης κατάστασης, όχι γιατί κυνήγησε με πάθος την Αναστασία, αλλά, κυρίως, γιατί όταν έμαθε την αλήθεια, όχι απλά δεν έκανε πίσω, για να κρατήσει τις ισορροπίες στην οικογένειά του, αλλά αγνόησε οποιονδήποτε άλλον, και έβαλε πάνω απ' όλα την προσωπική του ερωτική απόλαυση (για να μην πω τη λέξη από κ...) και ούτε πίσω έκανε, αλλά έφτασε και στο σημείο να σέρνεται στα πατώματα, απειλώντας ενώπιον όλων την Αναστασία πως αν δεν συνεχίσει μαζί του, θα την καταστρέψει. Ο πλήρης εξευτελισμός, δηλαδή. Ειλικρινά έφτασα στο σημείο να μη θέλω να τον βλέπω. Και όταν είδα ξανά την περιβόητη σκηνή που τους πιάνει στα πράσα ο Αλέξανδρος, γιατί την είχα δει μεμονωμένα στα 20 χρόνια του Mega, τον σιχάθηκα γιατί μου έδωσε την εντύπωση ότι ενώ κατάλαβε ότι είχε έρθει ο Αλέξανδρος, αυτός συνέχιζε την ερωτική περίπτυξη με την Αναστασία, σα να μην έχει ίχνος αισθήματος κι αξιοπρέπειας, σα να το έκανε επίτηδες. Και τέλος, όταν μιλάνε με τον αδερφό του και ο Παύλος του λέει "τη χρησιμοποίησα για να ανέβω και μετά κατάλαβα πόσο την αγαπούσα", εννοώντας την Αναστασία και όχι τη Νικόλ, όπως λανθασμένα κατάλαβε ο αδερφός του, δείχνει τυφλός και αμετανόητος, χωρίς να ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο, ούτε καν για το γιο του ή την κόρη του. Δε λέω, έρωτας και πάθος, και δεν τελειώνει η ζωή στα 45 (που εμένα μου φαινόταν 50φεύγα), αλλά με ένα μέτρο.
Για τον Αλέξανδρο, θα πω ότι ήταν το κυρίως θύμα, αλλά θα μπορούσε να μην έχει πάει με την Αναστασία, όταν εκείνη το έπαιζε λιπόθυμη. Καταλαβαίνω ότι το έκανε από εκδίκηση, αλλά στα μάτια μου έχασε ένα κομμάτι από το δίκιο του. Και εκεί με χτύπησε ένα deja vu, όταν είδα τη σκηνή όπου η Αναστασία τον συναντά έξω από το μαγαζί, λίγο μετά την παραπάνω σκηνή, του ζητάει εξηγήσεις κι εκείνος της δίνει μια σπρωξιά και τη ρίχνει στο δρόμο. Αυτή τη σκηνή τη θυμάμαι από μικρό παιδί, και θυμήθηκα ακριβώς το συναίσθημα που είχα νιώσει τότε βλέποντας μια κοπέλα να είναι πεταμένη στο δρόμο. Ένιωσα μια τέτοια συμπάθεια για την Αναστασία, και ξέχασα αρκετά απ' όσα είχαν προηγηθεί, κι ας κοίταζε κρυφά όταν έφευγε ο Αλέξανδρος αν την έβλεπε πεσμένη.
Το τέλος για μένα ήταν μια χαρά. Ούτε τυφλά σημεία, ούτε τίποτα. Τους παράτησε, και γιατί κοίταξε τον εαυτό της, και γιατί κατάλαβε ότι δεν έχει νόημα όλο αυτό, αλλά αφού επιβεβαίωσε μέσα της ότι η επιλογή της να αγαπήσει περισσότερο τον Αλέξανδρο ήταν σωστή. Καπρίτσιο το να του δώσει ραντεβού και να μην τον πλησιάσει, αλλά κι από την άλλη είχε κάνει και τα λάθη του ο Αλέξανδρος. Οπότε έκλεισε το κεφάλαιο "πατέρας-γιος" και πήγε γι' άλλα.
Πολύ θα θελα ο Αλέξανδρος να κατέληγε με τη Βίκυ. Τι γυναίκα κι αυτή! Κοντραριζόταν στα ίσα την Αναστασία, και από πλευράς χαρακτήρα, και από πλευράς εμφάνισης. Απίστευτα σαγηνευτική, χωρίς να γίνεται φορτική, ήξερε να κάνει πίσω, αλλά και να πατά πόδι με τον τρόπο της. Ιδιαίτερη μνεία στο "τοματόζουμο" Νικόλ, που πέταγε κάτι έξυπνα. Ειδικά αυτό το "δε θέλω μια θέση στον παράδεισο, αλλά αυτό που μου αξίζει στη ζωή το θέλω και το διεκδικώ" μ' έστειλε...
; εγω ποτέ αλλά ήθελα να την βλέπω σαν το μακρινό, μελαχροινό άλτερ έγκο μου...
).
). Απλώς δεν μου έδωσε την εντύπωση ότι μπορούσε ν' αγαπήσει στ' αλήθεια. Να "καψουρευτεί", ναι. Να διεκδικήσει από πληγωμένο εγωισμό, ναι. Να ποθήσει, ναι. Ν' αγαπήσει, όχι.
