^..."o Γαλάτης ήρως, ο Αστερίξ", δέχθηκε το πρώτο ουσιαστικό πλήγμα, με τον θάνατο του πνευματικού του πατέρα, Ρενέ Γκοσινί.
Ο "θείος" (...εμπεριέχει και pun αυτό) Αλμπέρ Υντερζό, τον κράτησε (ψηλά) στη ζωή, για τρεις ακόμη ιστορίες. Κύκνειο άσμα ο "Γιός" λοιπόν, καθώς ήδη από το επόμενο τεύχος φάνηκαν πολλά τα σημάδια εκφυλισμού, και, "ο Αστερίξ στις Ινδίες", ήταν ένας άνοστος σεναριακά, ατακαδόρικα, και νοηματικά, επίλογος, τύπου "κουλτούρα να φύγουμε ναούμ"... Είχε ήδη αρχίσει ν' αφήνει μια αίσθηση "χαζομάρας", υπερβολής, ανούσιας φλυαρίας (και μιλάω με βάση την έκδοση Ψαρόπουλου, που είχε τουλάχιστον να παρατάξει την μεταφραστική ανωτερότητα ενός Αργύρη Χιόνη, κόντρα στην μετέπειτα ένδεια της από Μαμούθ-Κόμιξ συνέχειας. Οπότε φαντάσου.......). Το σκίτσο επαρκώς δυνατό ακόμη, έστω κι αν και αυτό είχε μόλις αρχίσει να δείχνει σημάδια παρακμής, ήταν ένας καλός λόγος για τον οποίο μπορώ προσωπικά να βάλω ακόμη και αυτό το τεύχος στις "ένδοξες μέρες" της σειράς. Κι εκεί, αυλαία.-
Από το παντελώς απρόσμενα "ανύπαρκτο" και στα όρια του προκλητικού (....δεκαετίες πάνε, κι ακόμη κλαίω τα λεφτά μου, και ΦΥΣΙΚΑ, όχι μόνο αυτά...), με βάση το τί είχε προϋπάρξει, "Ρόδο και ξίφος", ξεκίνησε μια κατρακύλα τύπου "η Ελλάδα στην κρίση" : κάθε νέο επεισόδιο και χειρότερα.....Κάποιος θα έπρεπε να μπορούσε να είχε ΑΠΑΓΟΡΕΨΕΙ στον ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟ Υντερζό να μην βεβηλώσει άλλο -...ΟΠΩΣ βεβήλωσε...- την απαράμιλλη μαγεία που ο ίδιος (μαζί με τον Ρενέ) μας είχε για χρόνια χαρίσει...
Όπως και κάποιος μακάρι να ήταν σε θέση να απαγορέψει την σκύλευση από "συνεχιστές". Δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα ρε παιδιά...Case closed, κάπου κοντά στα μέσα των '80ies. Αφήστε τον τον Γαλατάκο ν' αναπαυτεί...