Όταν έμαθα ότι θα γράφω την καινούρια πλέον Βαβούρα, την Οδό Τρέλας συγκεκριμένα, ξέθαψα τις παλιές μου Βαβούρες, και τις διάβασα ξανά.
Σκέφτηκα αρκετά πως θα το διαχειριστώ σαν σενάριο. Δεν θέλω να αφήσω 'το στίγμα μου'. Δεν θέλω να κάνω κάτι καινούριο. Δεν θέλω να το βελτιώσω. Δεν θέλω να το εκσυγχρονίσω. Θα είχα πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Εξάλλου έχω χώρους και μέσα και σελίδες για να κάνω τα δικά μου.
Η σελίδα έχει δική της ταυτότητα, δεν περιμένει εμένα, θέλω λοιπόν να την σεβαστώ και να κρατήσω το ύφος της, όπως ήταν τότε, όσο μπορέσω δηλαδή.
Η Βαβούρα ήταν ένα κόμικ που δεν είχε καμία σκασίλα να περάσει μηνύματα. Ήθελε απλά να σε κάνει να γελάσεις, να κάνει τη μέρα σου πιο ευχάριστη. Αυτό είναι όλο. Είναι λίγο; Καθόλου. Είναι μεγαλοφυές. Η Βαβούρα ήταν το ευχάριστο σκρολάρισμα πριν να υπάρξουν κινητά.
Και σήμερα που έχουμε κατακλυστεί από κόμικ σοβαρά και με νοήματα και δεύτερες αναγνώσεις (guilty as charged), η Βαβούρα μας ξαναγυρίζει στο παλιό, αγνό 'Περιοδικό της Πλάκας'.
Αυτό θέλω να κάνω στην τελευταία σελίδα, και ελπίζω να το υπηρετήσω όπως αξίζει. Ευχαριστώ για την ευκαιρία τις
Εκδόσεις Μικρός Ήρως - Mikros Iros Publications, τα υπόλοιπα με την έκδοση του Τεύχους 1 πλέον...