Δὲν εἶμαι ὀπαδὸς τῆς λογικῆς «τὸ ρετρὸ γιὰ τὸ ρετρό». Ἡ ζωὴ πηγαίνει μπροστά, ἀναμφίβολα. Πολλὰ πράγματα ὅμως, καθὼς πηγαίνουμε μπροστά, ἐξελίσσονται μὲ τρόπο ἀρνητικό. Δὲν πιστεύω φίλε μου πὼς ἐπειδὴ οἱ ἠλεκτρονικοὶ ὑπολογιστὲς τοῦ 2010 εἶναι πιὸ προηγμένοι ἀπὸ ἐκεῖνους τοῦ 1990, ὁ κόσμος ἔγινε λ.χ. πιὸ εὐτυχισμένος ἢ πιὸ «ἀσφαλής» (τὸ τελευταῖο ἐπίτηδες σὲ εἰσαγωγικά, ἡ λέξη «ἀσφάλεια» πουλάει πολὺ τὰ τελευταῖα χρόνια). Ἢ ὅτι τὰ βιβλία, τὰ παιχνίδια, ἡ μουσική καὶ ὁ κινηματογράφος τοῦ σήμερα εἶναι ὑποχρεωτικὰ καλλίτερα ἀπὸ τὰ παλαιότερα μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ εἶναι τωρινά.
Ἐπειδὴ πολλὰ βιβλία ποὺ ἀγαπήσαμε (στὸ θέμα μας! ) ἔχουν διαχρονικὴ ἀξία ὑπάρχουν τρόποι νὰ τὰ διατηρήσουμε ὄχι μόνο στὴ μνήμη μας, ἀλλὰ νὰ τὰ παραδώσουμε καὶ στὰ παιδιά μας. Μὲ συντονισμένες προσπάθειες μποροῦμε νὰ κάνουμε πολλά! Φτάνει νὰ ὑπάρχει μεράκι, κοινὸ ἐνδιαφέρον κι ἐκεῖνος ὁ αὐθορμητισμὸς ποὺ ἡ γενιὰ μας τείνει νὰ χάσει σὲ μιὰ ἀπρόσωπη παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα, στὴ δίνη τῆς καθημερινότητας καὶ φυσικὰ στὴν πάροδο τοῦ πανδαμάτορος χρόνου!
Πάντως, θὰ τὸ παλέψουμε!