Αχ, βρε Aretara, τι μου κάνεις βραδιάτικα. Μεγάλη αδυναμία! Τον συμπάθησα από παιδί όταν πρωτοάκουσα τη μουσική από το Αγκίστρι τελείως τυχαία στο ραδιόφωνο, χωρίς να ξέρω ότι πρόκειται για τη συγκεκριμένη ταινία, τον αγάπησα όταν στα 12 μου έφτασε σα δώρο στα χέρια μου ένα βιβλίο με παρτιτούρες του, καλοφτιαγμένες και δύσκολες για το επίπεδο που είχα αλλά ήταν και οι πρώτες που είχα από έλληνα συνθέτη και δέθηκα πολύ με τα τραγούδια αυτά. Αργότερα όταν άρχισα να ανακαλύπτω σιγά-σιγά το εύρος του έργου του, κυρίως στον κινηματογράφο, την έμπνευσή του και τη άνεσή που είχε να κινείται σε διαφορετικά είδη μουσικής, τον λάτρεψα. Για να δώσω και εγώ μια πολύ μικρή πληροφορία αν και δεν ξέρω αν έχει αναφερθεί πιο πριν, πριν λίγα χρόνια που είδα για πρώτη φορά το Ένα γελαστό απόγευμα , ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι η μελωδία στους τίτλους έναρξης της ταινίας -και σε αρκετές σκηνές επίσης- χρησιμοποιήθηκε αργότερα στην Ενδεκάτη Εντολή για το τραγούδι Κατμαντού. Νομίζω πως τόσο το πρωτότυπο όσο και η διασκευή δίνουν μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση στον ακροατή, διαφορετικού είδους βέβαια η καθε μία, ωστόσο κατα τη γνώμη μου το πρωτότυπο είναι κορυφαίο και αλησμόνητο.
