Στην Κοζάνη τις λέγαμε μπίλιες, αλλά και γκουργκόλια (οι πιό παλιοί). Εάν κάποιος κέρδιζε μπίλιες αλλονών (π.χ. στο παιχνίδι "τριγωνάκι") τότε λέγαμε "τις άρμαξε". Στην Πτολεμαίδα τις λέγαμε Τζιτζιλόνια. Τις σιδερένιες μπίλιες (που προέρχονταν κυρίως από χαλασμένα ρουλεμάν από τα εργοστάσια της περιοχής) τις λέγαμε κουρσούμια.
Πολλά τα παιχνίδια, όλα στο χώμα φυσικά, όπου χαράζαμε το "τριγωνάκι" ή σκάβαμε 4 λακουβάκια και στη μέση ένα πέμπτο μεγαλύτερο, για να παίξουμε "χωριά (τα 4 λακουβάκια) και πολιτείες (το κεντρικό μεγάλο)", όπου από μια γραμμή στα 5 βήματα ρίχναμε με σειρά τις μπίλιες με σκοπό να πέσουν στο λακουβάκι ή όσο το δυνατό πιό κοντά και μετά όταν ερχόταν πάλι η σειρά σου, συνέχιζες από εκεί που είχε πέσει η μπίλια σου. Όποιος έριχνε την μπίλια του στο λακουβάκι έκανε δικό του το χωριό (ή την πολιτεία) και όποιος τα έπιανε πρώτος και τα πέντε ήταν νικητής. Φυσικά αν κάποιος έπεφτε μετά στο λακουβάκι που είχες κυριεύσει πριν, το έχανες και προσπαθούσες ξανά. Για ώρες παίζαμε..... Άντε τώρα να σκάψεις λακουβάκια στην άσφαλτο ή στο τσιμέντο......
Θυμάμαι είχε έρθει στη γειτονιά ένα παιδί από την Αθήνα και μας έλεγε να παίξουμε γκαζές και εμείς δεν καταλαβαίναμε τι λέει, μέχρι που μας έδειξε τις μπίλιες του και καταλάβαμε......
Τις μπίλιες τις πουλούσαν μεμονωμένα και σε τιμές ανάλογα με το μέγεθος, τόσο τα περίπτερα, όσο και τα μπακάλικα, φυσικά και τα παιχνιδάδικα. Τις είχαν σε μεγάλες γυάλες και διάλεγες. Αν θυμάμαι καλά, με 2 δραχμές έπαιρνες 5 μπίλιες μεσαίου μεγέθους. Υπήρχαν σε μικρό μέγεθος (τις λέγαμε καναρινάκια) σε μεσαίο και σε μεγάλο. Ήταν πολύ λείο το γυαλί τους και είχαν εξαιρετικά χρώματα και σχέδια!