To cocktail της νοσταλγιας δυσκολα μπορει να αναλυθει. Ειναι ενα κραμα της απλοτητας στα παντα που υπηρχαν στην ζωη μας την εποχη εκεινη. Τοτε σχεδον δεν ειχαμε συνηθισει σε τιποτα.. και ξαφνικα ειχαμε το big bang. VCS, Videopac, Spectrum και την υπολοιπη 8bitoπαρεα να μας παιρνει κυριολεκτικα τα μυαλα, να γινεται καταληψη απο εμας για πρωτη φορα στο σαλονι (καθως υπηρχε μια τηλεοραση κατα παραδοση εκει).. απο το τιποτα ειχαμε ηχους που δεν ειχαμε ξανακουσει ποτε πριν στην ζωη μας.. ηχους παγωμενους, διαστημικους που θυμιζαν τα Star Trek και Star Wars που βλεπαμε και μεναμε με το στομα ανοικτο.. γραφικα που μας καθηλωναν (ασχετα αν μοιαζουν με κυβους πλεον).. και για πρωτη φορα μπορουσαμε να ελεγχουμε την διασκεδαση μας με τις κινησεις των χεριων μας στα joystick. Και αυτα παλι ηταν απλα και χωρις την αναγκη επεξηγησεων: Πανω, κατω, δεξια, αριστερα, πυρ.. πιο απλα δεν γινοταν.
Αυτες ειναι αναμνησεις που δεν περιγραφονται, απλα ειναι χαραγμενες στον καθε ενα απο εμας. Πολυ δυσκολο να μεταφερθουν στην νεα γενια, παρολες τις φιλοτιμες (οταν γινεται αυτο) προσπαθειες της να το κατανοησει.
Οσο για τα καθεαυτου παιχνιδια.. απλοικα, με κυριο μελημα το σημαντικοτερο παραγοντα που δεν υπαρχει πλεον: την διασκεδαση μας. Προτοτυποι σχεδιασμοι, χαρωπες μουσικουλες, εθιστικοτατο gameplay, που μας αφηναν παντα μια τελεια αισθηση που συνηθως κοβοταν απο την μητερα μας με φωνες (ειδικα οταν ειχε παραμεληθει το διαβασμα). Πλεον λιγα ειναι τα παιχνιδια που μπορουν να με κρατησουν προσωπικα πανω απο ενα 10λεπτο μαζι τους. Και εκτος απο αυτο, πρεπει να κανω διατριβη σε μεθοδους προσωρινης απομνημονευσης πολυπλοκων συνδιασμων, αν θελω να εχω μια αποτελεσματικοτητα στα 10 αυτα λεπτα παιχνιδιου. Ο λογος για τα χειριστηρια που πλεον εχουν γινει απανθρωπα στους πιθανους συνδυασμους που χρησιμοποιει καθε παιχνιδι. Παρ ολα αυτα μιλω παντα προσωπικα καθως σιγουρα πολλοι αρεσκονται (και καλα κανουν στο κατω κατω) με τα next gen gaming τεκνα.
Μετα απο αμετρητες μερες δουλειας, θα βρεθει καποια μερα κενη που θα αφιερωθει σε ξεκουραση. Απο τις πιο ομορφες ενασχολησεις μου θα ειναι φυσικα το να πιασω ενα cartridge και να το βαλω σε ενα 2600. Δεν εχει σημασια ποιο. Τις περισσοτερες φορες δεν θα κοιταξω καν ποιο θα βαλω μεσα. Απλα γιατι οτι και να ειναι ξερω οτι θα κατσω και θα ασχοληθω μαζι του για ωρες. Οσον αφορα τα παιχνιδια δεν εχω σνομπαρισματα. Ακομα και το ΕΤ και το pacman (που εχουν ακουσει τον εξαψαλμο ως προς την αξια τους) για το 2600 εχουν ιδιαιτερη σημασια για εμενα και μου χαριζουν τελειες στιγμες διασκεδασης. Παιχνιδια οπως τα Dig Dug, Millipede, Barnstorming, Kangaroo.. ολα με την δικια τους σφραγιδα, και τον εκπληκτικο τους σχεδιασμο, την διαφορετικοτητα.. και ολα με το ιδιο καλουπι της απλοτητας.
Ετυχε και επιασα το 2600, απλα και μονο επειδη ειναι το κυριο μερος της ζωης μου.. αλλα τον ιδιο σεβασμο εχω και για τα υπολοιπα μηχανηματα (κονσολες και home) απο τον Spectrum μεχρι και την Amiga που αποτελεσε την αιχμη του δωρατος σε οτι αγαπησαμε απο μια εποχη που περασε στα χαρτια και στα νουμερα, οχι ομως απο την καρδια μας. Παιχνιδια οπως τα υποτυπωδη των πρωτων 8bit, η τα text adventures, δεν υπαρχει περιπτωση να τα κατανοησει και να τα αγαπησει αλλος κανεις εκτος απο εμας που περασαμε απο εκεινο το κατωφλι. Ηταν η εποχη, ηταν τα αθωα βιωματα μας, η ελξη που μας προξενουσαν αυτα τα υπεροχα μηχανηματα που μερικες φορες καταφερναμε να τα αποκτησουμε, ενω τις περισσοτερες φορες τα χαλβαδιαζαμε στα περιοδικα με τις ωρες.. κατι που πλεον μας εχει λειψει τρομερα και ξερουμε οτι δεν θα το ξαναζησουμε. Ισως αυτη ειναι μια αιτια που συνεχιζουμε να αγαπαμε αυτα τα μηχανηματα, αυτα τα παιχνιδια και οτι περικλυουν.. καθως μεσα τους ειναι και οι ιδιες οι ζωες μας που συνδεσαμε αρηκτα με αυτα.
Για εμενα προσωπικα το vintage consoling/computing ειναι η απολυτη time machine. Και σιγουρα πολλοι θα εχουν την ιδια αντιληψη.