Ε.Σ. (ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ)

[cyberknight]

Παρουσιάστηκα στο στρατόπεδο εκπαιδεύσεως ΜΚ/ΠΖ στο Μαυροδένδρι Κοζάνης ( όνομα και πράγμα - νεκρά φύση ρε παιδί μου ) Νοέμβριο του 1997 μετά το πτυχίο. Ειδικότητα πολυβολητής. Από εκεί τον Ιανουάριο στο κατίμαυρο 616 ΜΚΤΠ στο Νεοχώρι Ορεστιάδος όπου και παρέμεινα μέχρι τον Φεβρουάριο του 1999. Τότε αν θυμάμαι καλά πέρασε ένας νόμος ( Τσοχατζόπουλου ) ότι κανένας φαντάρος δεν θα παραμένει στο ίδιο τάγμα για όλη τη θητεία του. Παρά του ότι είχα δηλώσει αμετάθετο ( μέσω του διοικητή - δεν ξέρω καν αν ήταν νορμάλ διαδικασία ) μου έρχεται μετάθεση στην Αξιούπολη ( δεν θυμάμαι ρε παίδες τον αριθμό του τάγματος ) και μόλις παρουσιάζομαι σε 4 ημέρες τοποθετούμαι στο αξέχαστο - και πλέον κλειστό - φυλάκιο Ειδομένης. Κάθε βράδυ, μέχρι την απόλυση μου τον Μαϊο , ενέδρα πάνω στην σιδηροδρομική γραμμή , μέσα στα χιόνια ( μιλάμε για κρύο χειρότερο του Έβρου παραδόξως ) , να συλλαμβάνουμε παράνομους μετανάστες που έμπαιναν από εκεί ( καμία σχέση βέβαια με την σημερινή κοσμοσυρροή ) και να τους παραδίδουμε στον εκεί σταθμό συνοριοφυλακής της Αστυνομίας. Το τι ξύλο έτρωγαν οι έρμοι δεν λέγεται ( από την Αστυνομία βέβαια , όχι εμάς :xm: ). Όταν βλέπω την κατάντια της Ειδομένης σήμερα θλίβομαι αφάνταστα. Λυπάμαι τους κατοίκους οι οποίοι μια και ήμασταν η μόνη προστασία τους , μας φέρονταν άψογα, πολλές φορές δεν δέχονταν να τους πληρώσουμε όταν αγοράζαμε κάτι από το παντοπωλείο και συχνά μας έφερναν και μαγειρεμένα φαγητά ( ευτυχώς καθώς το στρατιωτικό φαγητό ήταν ταινία καταστροφής δηλ. Γκοτζίλα ).

 

[telonio]

Επειδή σε κάποια προηγούμενη σελίδα διάβασα για το απολυτήριο, μετά την απόλυσή μου από την 8η ΕΜΑ στα Ιωάννινα έχω πάρει απολυτήρια όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τελευταίο ήρθε κόκκινο πριν χρόνια. Δεν ξέρω, αλλά μου φένεται πως δεν έχουν σημασία τα χρώματα.

 

[Metalcandyman]

Φιλε telonio εγω ξερω πως αν σε ερθει το ασπρο απολυτηριο δεν σε περνουν ποτε επιστρατο και αυτο τουλαχιστον για εμενα εγινε πραξη.Οπως εγραψα στην πρωτη σελιδα παρουσιαστηκα αυλωνα μετα πηρα μεταθεση για 16 ΕΜΑ στην καρωτη στο διδυμοτειχο και απολυθηκα απο την 34 ΕΜΑ στο καρατασιου.Μολις πηρα την ροζαλια μετα με ηρθε το πρασινο και μετα το ασπρο και γενικα δεν με πηραν ποτε επιστρατο οποτε υποθετω πως ισχυει αυτο που ξερω και εγραψα στην αρχη.

 

[konc]

Φιλε telonio εγω ξερω πως αν σε ερθει το ασπρο απολυτηριο δεν σε περνουν ποτε επιστρατο...

Ισχύει, αν έρθει στα χέρια σου το άσπρο δεν θα ξαναδεις στρατόπεδο και θα είσαι και από τους τελευταίους που θα κληθούν σε περίπτωση επιστράτευσης. Μεταξύ μας, δεν θα με χάλαγε πλέον να είχα μια "ροζαλία" αντί για άσπρο και με καλούσαν για μια τελευταία εβδομάδα διακοπών κάπου όμορφα Όχι, ούτε αναπολώ τον χρόνο που έχασα στον στρατό όταν "έπρεπε" να πάω, ούτε πέρασα καλά, ούτε μ' άρεσε. Αλλά αρκετά χρόνια αργότερα, αν τύχει να πας σε ειρηνική περίοδο για απλή μετεκπαίδευση, έχει την πλάκα του. Καθώς η ηλικίες (οι δικές μας και των "από πάνω") είναι διαφορετικές, το ίδιο και το διάστημα που πρέπει να μείνεις, όλα είναι αλλιώτικα.

 

[pontifikas]

84Ε ΕΣΣΟ

Παρουσιάστηκα 4-10-84 στο ΚΕΤΘ Αυλώνας.

Μαύρη μαυρίλα.................

Πήρα ειδικότητα Πυροβολητής Ασυρματιστής μέσων αρμάτων Μ47 - Μ48.

Μετάθεση στη μονάδα, 80 ΕΑΡΜΕΧ στην Κω (τώρα ονομάζεται ΕΑΡΜΕΘ).

Απ' ότι άκουγα για τις άλλες μονάδες μπορώ να πω ότι πέρασα καλά.

Υπηρεσία 2 με 3 μέσα 1 έξω, αυτό ίσχυε γιά όλους όχι μόνο για μένα.

Το καλοκαίρι τουρισμός στο νησί, μπανάκι και πιώμα στις ντίσκο μέχρι σκασμού

μιας και τα ποτά εκεί ήταν αφορολόγητα και ήταν πάμφθηνα :beerz:

Όταν πέρναμε άδεια γεμίζαμε τους σάκους με μπουκάλια ουίσκι και βότκα

να πάμε στα σπίτια μας :supergrin:

Απολύθηκα Ιούλιο του 1986, τότε ήταν η θητεία 22 μήνες όταν παρουσιάστηκα στο κέντρο,

αλλά μας έπιασε η μείωση που έγινε και υπηρέτησα 21 μήνες.

Αν εξαιρέσω τους 4 μήνες στο κέντρο στον Αυλώνα μπορώ να πω ότι

ήμουν από τους τυχερούς και πέρασα καλά τους υπόλοιπους 17

 

[paulochelao24]

Εγώ παρουσιάστηκα τέλη Μαρτίου 2001 (σειρά 271) στο Κέντρο Πυροβολικού στην Θήβα. 15 Μαϊου περίπου έφυγα για την μονάδα στον Λαγό Διδυμοτείχου σε ένα ατελείωτο ταξίδι με το τραίνο. Προς μέσα Ιουλίου της ίδιας χρονιάς και για ένα μηνα με έστειλαν στην Σταυρούπολη Ξάνθης για λοχία και 14 Φεβρουαρίου έφυγα από Λαγό και απ'την μονάδα γενικά. Το μόνο αισιόδοξο σχετικά με τη μονάδα ήταν πως ήμουν με τον αδελφό μου που ήταν 2 σειρές πιο παλιός.
Μετά επέστρεψα Θήβα και λίγο πριν απολυθω κανά δίμηνο περίπου με στέλνουν στις Κεχριές Κορίνθου σαν απόσπαση στις θερινές εγκαταστάσεις της ΣΣΕ. Εκεί αν και σπάστηκα στην αρχή μπορώ να πω ότι ήταν το πιο χύμα μέρος που ήμουν ως φαντάρος καθότι κάθε Παρασκευή μας έδιωχναν μέχρι την Δευτέρα πρωί. Έτσι εγώ ανέβαινα Αθήνα και περνούσα τα σαββατοκύριακα μου μαθαίνοντας την και λίγο. Και τέλη Ιουλίου μια Κυριακή πήρα το πρωινό τραίνο για Θήβα για να πάρω το απολυτήριο.

 

[elephadas]

Πώς και δεν έχω γράψει εδώ?

Υπηρέτησα στο ένδοξο ΠΝ (όπως είχα ζητήσει όταν πέρασα περιοδεύον διότι εκεί είχε υπηρετήσει και ο πατέρας μου προπολεμικά και στον πόλεμο άρα ήταν οικογενειακή παράδοση και διότι μου αρέσει η θάλασσα) όντας παππούς (32 χρονών, μετα από μεταπτυχιακά κλπ.). Λόγω σπουδών θα μπορούσα να είχα γίνει κελευστής, που είχε καλύτερες εξόδους, φυσιολογική στολή με πηλήκιο (κι όχι μπελαμάνες, κορδόνια κι ασπιρίνη στο κεφάλι) και άλλα πολλά προνόμια. Αλλά όντας αφελής δήλωσα από την αρχή ότι ο πατέρας μου ήταν πάνω από 70 κι άρα ήμουν προστάτης οικογενείας και θα είχα μειωμένη ποινή θητεία ενός χρόνου αντί της κανονικής που ήταν 24 μήνες. Σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν σε κάνανε υπαξιωματικούλη για να μη χαραμίζουν την εκπαίδευση για ένα χρόνο κι αυτόν σκάρτο. Κι έτσι με κάνανε σκέτο ναύτη. Μόλις μπήκα μου το σκάσανε το μυστικό. Έπρεπε να μην τους το είχα πει, θα γινόμουνα υπαξιωματικός, και στον χρόνο επάνω θα τους έλεγα "Παιδιά, ξέρετε, ξέχασα να σας πω αυτή τη λεπτομέρεια, εγώ, ο μπαμπάς μου, προστάτης" και θα με διώχνανε. Αλλά είπαμε, αφελής και με την αγιαστούρα. Επίσης αρνήθηκαν να σημειώσουν ότι είχα άδεια οδήγησης (πράγμα που δεν είχαν όλοι οι νεοσύλλεκτοι τότε) διότι οι θέσεις των οδηγών ήταν περιζήτητες και κρατημένες γι' αυτούς που είχαν πολύ βύσμα, δεν θέλανε να έχουν ανταγωνιστές.

Αυτό έγινε το 1989-90, κάπου νωρίς την άνοιξη, δεν θυμάμαι αν ήταν η πρώτη ή η δεύτερη φουρνιά του χρόνου.

Τότε δεν υπήρχαν κινητά και διαδεδομένο ίντερνετ και τέτοια. Εγώ μαθημένος να είμαι μόνος και μακρυά από τους δικούς μου (πολύυυ μακρυά) και να μιλάμε άπαξ της εβδομάδος στο τηλέφωνο για λίγη ώρα γιατί ήταν και πανάκριβο. Σε σύγκριση με αυτό, με εμένα στο Παλάσκα και το σόι στα Άνω Ιλίσια θεωρούσα ότι ήμασταν στην ίδια πόλη και χαιρόμουνα, δεν μου έλειπαν. Όλοι οι άλλοι ήταν μικρά παιδάκια που πρώτη φορά φεύγανε από τη μαμά τους και τη γκόμενα και το φέρανε βαρέως και αναστενάζανε λες και είχαν ξενητευτεί, ακόμη κι όσοι ήταν από την περιφέρεια τέως διοικήσεως πρωτευούσης.

Την παραμονή που θα έμπαινα είχαμε μαζευτεί παρέα παλιών φίλων και συμφοιτητών που όμως δεν είχαν πάει μεταπτυχιακά οπότε είχαν υπηρετήσει δεκαετία 70, άντε 80 ή 81, και όλοι πεζικάριοι. Και μου λέγανε όλοι πόσο είχε αλλάξει ο στρατός από τότε (λόγω ΠαΣοΚ και φιλελευθεροποίησης κλπ κλπ) και ήταν πρακτικά διακοπές όχι θητεία και άλλα εμψυχωτικά. Και με ρωτήσανε πότε θα παρουσιαζόμουνα. Ε, λέω εγώ, έχω μέχρι τις 3 η ώρα (ή κάπου εκεί, δεν θυμάμαι καλά) αλλά σκέφτομαι να μπω νωρίς. Και πέσανε όλοι επάνω μου. "Τρελλός είσαι που θα πας νωρίς? Όσο πιο αργά μπορείς". Όπως είπε και ο Στέφανος που ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας και είχε την παλιότερη και μακρύτερη θητεία, "Θα σε γα... που θα σε γα...., γιατί να πας νωρίς να σε γα... μια μέρα παραπάνω?". Πάνε όλα τα ενθαρρυντικά λόγια και τα "πρακτικά διακοπές".

Κι έτσι μπήκα στον Παλάσκα να εκπαιδευτώ για το πώς να υπηρετήσω και υπερασπίσω τη μαμά Ελλάς.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(Στο επόμενο: Περί εσωβράκων, σαπώνων και άλλων τινων)

 

[Chris27]

Κλιση σαν ανεπιλλεκτος και ανυποτακτος για τριπολη, σε 20 μερες. Προλαβα κι εκανα τα χαρτια μου για ναυτικο. Το ΠΝ εχει δικαιομα να περνει απο τα αλλα σωματα, επαγγελματιες ναυτικους. Ετσι φροντισα να παω οχι μονο στο ναυτικο, αλλα και με ειδικοτητα κελευστη (λοχιας) μηχανικου γιατι τα 2/3 της θητειας μου 32 μηνες πιανονταν σαν προυπηρεσια και συνταξιμα στο εμπορικο ναυτικο. Το μεγαλυτερο μερος της θητειας μου στην Ναυκρατουσα.
Ενταξει δεν ειταν κι ασχημα, 3 εξω 1 μεσα σαν υπαξιωματικος, οι μονιμοι αξιωματικοι, υπαξιωματικοι σχετικα καλα μας συμπεριφερονταν γιατι μας ειχαν αναγκη, δεν ειχαμε και πολλα ταξειδια. Εκεινο που με ενοχλουσε, ειταν οτι σαν στρατιωτες μας θεωρουσαν τριτης κατηγοριας ζωα. Η βλακονοοτροπεια του στρατου δλδ. Να μου επιβαλλουν να τους σεβομαι κι οχι να κερδισουν τον σεβασμο μου, η αδιαφορια για την κακιστη ποιοτητα του φαγητου του στρατευσιμου, ο περιορισμος στην κινηση στον λογο στην σκεψη, η ευκολια του παρε 5-10-15 μερες φυλακη, ακομα και η υποχρεωση να παρω τις 126 δρχ μισθο το μηνα. Τες πα δεν ενιωσα ουτε στιγμη οτι υπηρετω καποιο σκοπο η χρεος προς την πατριδα. Αυτα βεβαια εχουν αλλαξει σημερα, πιστευω οτι στο μελλον θαναι ακομα καλυτερες οι συνθηκες. Και πλεον ο στρατος πρεπει ναναι καθαρα επαγγελματικος. Ενταξει αν πρεπει να επαιδευσεις και στρατευσιμους παρτους 2-3 μηνες δειξτους τι πρεπει να μαθουν κι αν ποτε χρειαστει, τους καλεις.
Τι να μαθουν δλδ? στην εποχη των πυραυλων και της βομβας υδρογονου? πως να ριχνουν με το ντουφεκι και το κουμπουρι?

 

[Chris27]

αλλά σκέφτομαι να μπω νωρίς. Και πέσανε όλοι επάνω μου. "Τρελλός είσαι που θα πας νωρίς? Όσο πιο αργά μπορεί

μα καλα στραβογιαννο εισουνα? βεβαια τελευταια μερα, τελευταια ωρα. Εγω με τους 10 τελευταιους μπηκα Παλασκα. Υπηρετησα 3 μερες λιγοτερο, Ειναι σαν ναχεις 3 μερες περισσοτερη κανονικη αδεια.

 

[elephadas]

Μην ανησυχείς, τις κέρδισα στο τέλος διότι είχαν ανοίξει τα μάτια μου πια. Τις μέρες άδειας που όπως όλοι τις είχα μαζέψει για το τέλος δεν τις πήρα μετρώντας προς τα πίσω από την κανονική λήξη της θητείας της κλάσης μου αλλά από την ημέρα που όλοι ξέραμε ότι θα προκηρύσσονταν οι εκλογές του Απριλίου 1990 και επομένως θα απολύονταν πρόωρα όλοι όσοι ήταν να απολυθούν μέσα στην προεκλογική περίοδο. Διότι μπήκα μεν στραβόγιαννο αλλά έμαθα τους κανόνες μια χαρά μέσα. Και την ημέρα μετά τη λήξη της άδειάς μου μπήκα κανονικά μέσα στον Ναύσταθμο μόνο και μόνο για να απολυθώ, "χάνοντας" μέρες θητείας ενώ οι υπόλοιποι απολύθηκαν μεν την ίδια μέρα αλλά χάνοντας τι υπόλοιπες μέρες άδειας. Εκείνο που με παραξένεψε ήταν ότι κανείς άλλος δεν έκανε το ίδιο που για μένα ήταν προφανές.

Είδα ότι χρωστάω τη συνέχεια της ναυτικής μου εποποιίας.

Που λέτε, την εποχή που ήμουνα φρέσκος εν ΗΠΑ, νέος, ωραίος και μοντέρνος, ακολουθούσα φυσικά τη μόδα της εποχής που τότε απαιτούσε για νεαρούς μικροσκοπικά μαγιώ που να τα βλέπουν οι αρτηριοσκληρωτικοί γέροι και να φρίττουν, σορτσάκια κοντά όσο δεν έπαιρνε να φαίνονται οι τριχωτές ποδάρες σ΄όλο τους το μήκος, και για εσώρρουχα χρωματιστά μπικινάκια. Την εποχή που πήγα ΠΝ ήμουν πια λίγο σιτεμένος - 32 - αλλά ακόμη προσκολλημένος στις συνήθειες της νιότης μου. Με προειδοποίησε λοιπόν ο πρώην συμφοιτητής μου στο εξωτερικό Μιχάλης ο οποίος στο μεταξύ είχε γυρίσει, πάει στρατό (ξηράς), παντρευτεί και γίνει μπαμπάς οπότε δεν το έπαιζε πια γεροντοτεκνό, "Σαν βγεις στον πηγαιμό για τον Παλάσκα ξέχνα τα χρωματιστά μπικίνια και τα τέτοια γιατί θα είσαι διαφορετικός και θα ξεχωρίζεις και θα σου κρεμάσουνε κουδούνια. Πάρε άσπρα κλασσικά σλιπάκια.". Ευγνώμων εγώ εφοδιάστηκα καταλλήλως και χαιρόμουνα που τη γλύτωσα φτηνά. Μπήκα μέσα με την υπόλοιπη σοδειά, μας δώσανε από έναν τεράστιο σάκο στον καθένα μας με ρούχα και άλλα εφόδια και πήγαμε στο θάλαμό μας να βγάλουμε τα πολιτικά και να βάλουμε ναυτικά. Κι όταν βγήκαν τα παντελόνια βρέθηκα μέσα σε μια θάλασσα εσωρρούχων εις ποικιλίαν σχεδίων, χρωμάτων και υλικών. Να τα χρωματιστά μπικινάκια. Να τα μεταξωτά καρώ μποξεράκια. Και μέσα σ΄' όλη αυτή την παγχρωμία ξεχώριζα εγώ με το χιονόλευκο βρακί ως τη μέση μου, σαν το γάλα μεσ' στη μύγα. Ο Μιχάλης μ' είχε πάρει στον λαιμό του.

Κι 'εφτασε η ώρα να σκαλίσουμε τους σάκκους μας. Περίμενα ο στρατός να μας είχε εφοδιάσει με παπουδίστικες τραχιές σωβράκες. Βρήκα άσπρα σλιπ γνωστότατης μάρκας. Περίμενα πετσέτες - γυαλοχαρτο. Βρήκα τις πιο αφράτες χνουδωτές πετσέτες που είχα δει, μία απο τις οποίες ήταν τεραστίου μεγέθους που έφτανε για αντίσκηνο. Περίμενα σαπούνια που θα καθάριζαν γδέρνοντάς μας.. Βρήκα 2 πλάκες αρωματικό σαπούνι Παπουτσάνης. Σε κέντρο εκπαίδευσης ναυτικού είχα πάει ή σε σπα πολυτελείας?

Οπότε περίμενα πια να βρω επάργυρα μαχαιροπήρουνα, πορσελάνινο πιάτο και κρυστάλλινο ποτήρι. Βρήκα τσίγκινα. Κι έμαθα δύο καινούργιες λέξεις, και οι δύο για το κύπελο. Εγώ θα το έλεγα κούπα. Η επίσημη γλώσσα το έλεγε "κώθων". Αλλα η καθημερινή αργκό το έλεγε "τσάσκα". Ήταν η πρώτη από τις λέξεις της ναυτικής διαλέκτου που σύντομα έμαθα να χειρίζομαι σαν τον Καββαδία.

Στο επόμενο: "Περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός"

 

[Chris27]

δώσανε από έναν τεράστιο σάκο σ

ξεχασες την καπελιερα, ρε κληρουχα!

 

[elephadas]

40 μέρες περίπου ήταν η βασική εκπαίδευση στον Παλάσκα μέχρι να να μας επιτραπεί να βγούμε (και μετά να πάμε όπου μας είχαν τοποθετήσει για την κανονική θητεία). Ούτε λεχώνες να 'μαστε. Κι όταν λέμε βασική εννοούμε πολύ βασική. Κυρίως μαθαίναμε πώς να παρελαύνουμε με βήμα, για τη μεγάλη στιγμή που θα ερχόταν ο ΥΠΕΘΑ και θα ορκιζόμασταν ναυτιώτες. Επίσης μάθαμε πώς να παίζουμε με το πανάρχαιο ατομικό μας τυφέκιον, σαν μαζορέτες. Και επ' ώμου και παρά πόδα και παρουσιάστε αρμ(? ποτέ μου δεν ήμουνα σίγουρος για τον ακριβή βρυχηθμό) και τέτοια που τώρα πια τα έχω ξεχάσει.

Εγώ είχα μεγαλώσει στην επαρχία, που θα πει κάθε 28/10, 25/3 και μερικές χρονιές και 21/4, και στις γυμναστικές επιδείξεις στο Δημοτικό, περνάγαμε ώρες και ώρες κάνοντας πρόβα για παρέλαση. Οπότε ήμουνα ξεφτέρι στο να περπατάω με βήμα, κλίνατ' επί δεξιά, μεταααααβολή και τέτοια. Το μόνο που έπρεπε ν' αλλάξω ήταν αντί να έχω το χεράκι ίσιο καθώς κουνούσα τον βραχίονα σαν εκκρεμές,, να το σφίγγω γροθιά για να τρομάζουν οι οχτροί. Και καμιά φορά που είχε όρεξη ο δόκιμος εκπαιδευτής, να περπατάμε χτυπώντας τις ποδάρες μας κάτω γκντουπ γκντουπ γκντουπ. Κι αυτό ήταν η καταστροφή μου. Διότι κάτω ήταν τσιμέντο. Και περπατούσαμε με τα σκληρά δερματόσολα μποτίνια που ήταν τα καθημερινά μας παπούτσια. Πάνω στις 2 βδομάδες με είχε πιάσει ένας αφόρητος πόνος και στις δύο κνήμες. Έκανα υπομονή όσο μπορούσα αλλά τελικά αναγκάστηκα να πάω στο ιατρείο να τους ζητήσω να μου δώσουν χαρτί να μην παρελαύνω αδιάκοπα. Έλα όμως που οι πόνοι στις κνήμες δεν είναι κάτι που έχει σημάδια σαν τις φλύκταινες της πιθηκοβλογιάς ώστε να μπορείς να τους αποδείξεις. Δεν με πίστευε λοιπόν ο γιατρός, μ' έβλεπε παχουλούλη, σκεφτόταν "είναι τεμπέλης και λουφαδόρος". Τέλος πάντων με τα πολλά μου έδωσε άδεια να μην παρελαύνω για λίγες μέρες, ξεπόνεσα και μετά ήμουν πιο προσεκτικός.

Ο δόκιμός μας ήταν ένας νεαρούλης με την ακμή της εφηβείας ακόμη στη μούρη, αλλά όχι ιδιαίτερα σαδιστής. Δεν είχαμε το παραμικρό καψόνι. Σε διπλανές διμοιρίες οι δόκιμοι ουρλιάζανε, βάζανε κάτι μικρά επαρχιωτάκια να κάνουν το ηλεκτρόνιο, διάφορα τέτοια. Ο δικός μας ήταν καλό παιδάκι. Μας έτρεχε, αλλά έτρεχε κι εκείνος. Και μια φορά που μας προκάλεσε να κρατήσουμε το όπλο με το χέρι τεντωμένο όση περισσότερη ώρα μπορούμε κρατούσε κι αυτός ένα όπλο στο δικό του χέρι (δεν ήμουνα ο τελευταίος που κατέβασε το χέρι του, αλλά ούτε και ο πρώτος). Μια φορά του κάναμε εμείς καψόνι, συνεννοηθήκαμε κι εκεί που έπρεπε να βαρέσουμε προσοχή και να κοπανήσουμε το πόδι στο τσιμέντο κάναμε ότι θα το χτυπούσαμε και σταματήσαμε ένα χιλιοστό από το έδαφος και δεν ακούστηκε τίποτε. Κι αντί να αγριέψει καταγέλασε και μετά φώναζε τους άλλους δόκιμους και μας έβαζε να επαναλάβουμε το κόλπο "δείτε τι κάνουν οι δικοί μου". Μ' αυτά και μ' αυτά δεν του είχα καμιά ιδιαίτερη αντιπάθεια (*).

Πάνω στη μέση της βασικής μας αλλάξανε δόκιμο. Ήρθε ένας παχουλός παιδοβούβαλος που βαριόταν τη ζωή του. Ούτε τρεχάματα, ούτε μαζορέτικες φιγούρες με τα όπλα, ούτε τίποτε. Του φωνάζανε οι μικρότεροι από τη διμοιρία να μας δίνει παραγγέλματα να κάνουμε κολπάκια με τα όπλα (όρεξη που την είχαν), τι να κάνει, μας έδινε αλλά βαριόταν. Το δεύτερο μισό λοιπόν πέρασε μπέικα.

Κι έφτασε η μεγάλη μέρα της ορκωμοσίας κι είχαμε βάλει τα καλά μας για να παρελάσουμε μπροστά στον Χαραλαμπόπουλο που ήταν υπουργός τότε (1989) και περιμέναμε την μπάντα του Ναυτικού. Περίμενα ν' ακούσω τα γνωστά εμβατήρια, Περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός, Έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή, Πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές, και άλλα τέτοια με τα οποία παρελαύναμε από τότε που πήγα σχολείο, ή έστω κάποιο ναυτικό ισοδύναμο. Και τι ακούσανε τ' αυτάκια μου?

Μ' αυτό το πολεμοχαρές θούριο παρελάσαμε γενναία μπροστά από τον υπουργό. Τρέμε Τουρκιά! Έρχεται η Αλίκη!

(*) Προς το τέλος της θητείας μου, όταν πια υπηρετούσα στο κεντρικό κτήριο της ΔΤ στον ίδιο όροφο με αντιπλοίαρχους και τέτοια, ήρθε μια φορά, ακόμη δόκιμος, και από σύμπτωση συναντηθήκαμε στον διάδρομο και με ρώτησε όλο σεβασμό (ρε μπας και ως ναύτης με κόκκινη σαρδέλλα στο μανίκι ήμουν ανώτερος από δόκιμο κελευστή?) αν και πού μπορούσε να βγάλει κάποιες φωτοτυπίες, μάλλον για προσωπική του χρήση. Στον ίδιο όροφο στο τέλος του διαδρόμου ήταν η αίθουσα με τα φωτοτυπικά, του την έδειξα, αλλά έτρεμε ο δύστυχος που ήταν ανάμεσα σε μεγαλοπίλαφα κι ένα σωρό ανώτερους κι από πάνω δίσταζε γιατί φοβόταν μήπως δεν του βγάλει φωτοτυπίες ο αξιωματικός-μπαμπούλας του φωτοτυπάδικου. Οπότε πήρα εγώ το ύφος του σπουδαίου ανθρώπου που είναι μέσα στα πράγματα, του είπα "Φέρτε μου αυτά που θέλετε να σας τις βγάλω εγώ" (του μιλούσα πάντα σε άπταιστο πληθυντικό ας ήταν νιάνιαρο), μου τα έδωσε, μπήκα με άνεση στο φωτοτυπικό άδυτο, δεν μου είπε τίποτε το φωτοτυποπίλαφο που με ήξερε, του έβγαλα τα αντίγραφα και δεν ήξερε πώς να με ευχαριστήσει. Αλλά δεν ήταν κάθαρμα σαν τους άλλους δόκιμους.

Προσεχώς: Άλλα σκόρπια από τον Παλάσκα.

 

[Takero72]

273 2001Δ ΕΣΟ ΣΤΡ ΥΓ
Πήγα 30άρης έχοντας τελειώσει το διδακτορικό και έχοντας διάθεση για χαβαλέ-κωλοβάρεμα μετά από 12 χρόνια σπουδών.

Παρουσιάστηκα στην Άρτα κατακαλόκαιρο και εκεί άρχισε το μαγικό ταξίδι στην Ελλάδα που δεν ήξερα ότι υπάρχει!
Καραβανάδες με IQ κατσαρίδας (υπήρχαν και φωτεινές΄εξαιρέσεις), νέοι άνθρωποι που δεν ήξεραν να διαβάσουν μια λέξη, μαντράχαλοι που έκλαιγαν (!!!!), αγχωμένα βύσματα, δήθεν βύσματα που το έπαιζαν "άκρη", φουντοκαπνιστές, αμπελοφιλόσοφοι, κλεφτρόνια, γυναικωτοί, πονηρήδηδες, αλλά και πολλά παιδιά μάλαμα.

Μετά την εκπαίδευση πήγα στο 401 για ειδικότητα και στη συνέχεια ΡΟΔΟΣ!!!

Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να κάνεις τη θητεία! Η Ρόδος τα έχει όλα! Χειμώνα περνάς σούπερ και με το που μπει ο Μάρτιος η φάση απογειώνεται!!! Τι γκομενοδουλειές, τι μπάνια, τι ξενύχτια!!! Την εποχή εκείνη γινόταν χαμός στην παλιά πόλη και στα beach bar στο Φαληράκι και στο Γεννάδι).

ΤΣΑΜΠΙΚΙΑ ΦΟΡ ΕΒΕΡ!

Δυστυχώς αρχές Αυγούστου ήρθε η τελική μετάθεση στο 401 όπου περάσαμε άθλια όσοι επιστρέψαμε από Ρόδο.
Οι γενναίοι της Ρόδου παρουσιαστήκαμε στο 401 με άψογο μαύρισμα και λεπτεπίλεπτες/κοσμοπολίτικες συνήθειες που κληρονομήσαμε στο νησί των ιπποτών! Οι υπόλοιποι όμως είχαν επιστρέψει από κάτι μονάδες κολαστήρια του Έβρου και των "δύσκολων" νήσων....
Ο Δοικητής του λόχου του 401 κράταγε κάθε μεσημέρι (40 βαθμοί Κελσίου) τους "κοσμοπολίτες" για τσάπισμα στους κήπους και το απόγευμα μας ανέθετε τις ωραίες αγκαρίες του Νοσοκομείου (σερβίρισμα στους ασθενείς και πλύσιμο των δίσκων τους, κουβάλημα στις αποθήκες κλπ), καθαριότητες και άλλες αθλιότητες! Οι υπόλοιποι σχεδόν κάθε μέρα εξοδούχοι!

Ένα αστείο σκηνικό αφορά το σερβίρισμα των δίσκων στους θαλάμους ασθενών.
Ένα απόγευμα που θα σερβίριζα εγώ με πιάνει ένας παλιότερος από εμένα και με ρωτάει ποια πτέρυγα θα σερβίρω. Του λέω ότι έχω την Α' Παθολογική. Μου απαντά με νόημα: "Πρόσεχε, στην Α΄ Παθολογική έχει γάτο". Αναρωτήθηκα τι στο διάολο κάνει ένας γάτος στην Α' Παθολογική και γιατί πρέπει να τον προσέχω; Μήπως ορμάει σε αυτούς που κουβαλάνε τους δίσκους; Δεν ζήτησα διευκρινήσεις από τον πάλιουρα γιατί δεν ήθελα να φανώ ψάρακας ενώ έχω ήδη στην πλάτη μου 13 μήνες θητεία!
Ανεβαίνω λοιπόν στην πτέρυγα και αρχίζω το σερβίρισμα. Σερβίρω κανονικά και περιμένω να τελειώσουν οι ασθενείς για να μαζέψω τους δίσκους και να τους πλύνω στην κουζίνα της πτέρυγας. Κάποια στιγμή με βλέπει η Προϊσταμένη και μου λέει "Σε βοήθησε ο γάτος;". Την κοιτάω σαν βλάκας. Τη ρωτάω αποσβολωμένος "Τι πράγμα;". Μου απαντά με απορία "Δεν μοίρασε τους δίσκους ο γάτος;". Αρχίζω και αμφιβάλω για την διανοητική υγεία μου!. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται αυτός ο διάλογος! Η Προϊσταμένη καταλαβαίνει ότι έχω φάει κόλλημα και μου εξηγεί ότι σχεδόν σε όλες τις πτέρυγες έχουν κάποιον "μαϊμού" άρρωστο ο οποίος το παίζει ασθενής ώστε να νοσηλεύεται και να μην γυρίσει στη μονάδα. Αυτοί έπιαναν κολλητηλίκια με τις νοσοκόμες που είχαν ισχυρή θέση ώστε να επηρεάσουν τον Δ/ντή ιατρό της πτέρυγας να δικαιολογήσει την παραμονή τους ως νοσηλευόμενοι!!!
Αυτούς τους αποκαλούσαν "γάτους" διότι ήταν κάτι σαν κατοικίδια μέσα στην πτέρυγα!!! Φόραγαν όλη την ημέρα/νύχτα τις κεραμιδί πιτζάμες (κεραμιδόγατοι!) του 401 και γουργούριζαν για χαδάκια και φαγάκι! Τους γάτους λοιπόν, τους είχαν οι νοσοκόμες για θεληματάκια (κυλικείο, περίπτερο κλπ) και μέσα σε αυτά υπαγόταν και το σερβίρισμα/πλύσιμο των δίσκων από αυτούς αντί για εμάς!
Όποτε περνάω έξω από το 401 μου φαίνονται όλα τόσο μακρινά...

 

[Amigovios]

99B ΕΣΣΟ, απλά χάσιμο χρόνου. Η μόνη εξαίρεση ήταν μερικές επαφές που κράτησα και είναι αξιόλογοι άνθρωποι.

 

[Sid.Stavros]

κεραμιδί πιτζάμες

Εγω προλαβα μπλε ριγες-ασπρο, αντι για φερμουαρ ειχαν ενα κουμπι μοναχα και συχνα γινοσουν ρεζιλι.
Θυμαμαι κατι νεοπες τοτε να γραφουν στις αρβυλες 04, 06 κλπ για μαγκια, αν ειναι δυνατον ! Εμας πριν τον 11ο δεν αφηναν να γραψεις ουτε να φορεσεις μεσα το χιτωνιο ουτε να κανεις τις επωμιδες σαν θηλια ζωνης.

 

[Rio Blast]

Υπηρέτησα στο Σώμα Εφοδιασμού Μεταφορών Μάρτιο 2001 με Δεκέμβριο 2002 ως ΔΕΑ. Στην αρχή βασική εκπαίδευση και Σχολή ΔΕΑ στην Σπάρτη, μετά στην Κομοτηνή, και στο τέλος στην ΑΣΔΕΝ στην Αθήνα.

Πολύς καιρός, σχεδόν 2 χρόνια, αλλά προσωπικά θεωρώ όχι χαμένος. Υπήρχαν και σπασίματα αλλά γνώρισα και ανθρώπους και μέρη που δεν θα είχα γνωρίσει διαφορετικά. Και πολύτιμες εμπειρίες.

Στον στρατό νομίζω το τί εμπειρία θα έχεις εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τί ανθρώπους θα έχεις γύρω σου, και κυρίως από πάνω σου! Εγώ σε γενικές γραμμές είχα την τύχη να πέσω σε καλούς ανθρώπους, γνώρισα και κάποια μεγάλα νούμερα βέβαια!

Εκείνη την εποχή νομίζω να είσαι ΔΕΑ έκανε μεγάλη διαφορά στο πως θα περάσεις αλλά και ο παραπάνω χρόνος που καθόσουν στον στρατό δεν ήταν αμελητέος. Σήμερα δεν γνωρίζω πώς είναι τα πράγματα.

Μετά τον στρατό επέστρεψα στο εξωτερικό οπότε δεν είχα ποτέ κλήση για μετέπειτα ασκήσεις κλπ. Νομίζω άμα είχα μείνει στην Ελλάδα δεν θα με χάλαγε να έχω μια επαφή κατά καιρούς.

Από αναμνήσεις πολλές! Η σχολή αξιωματικών στην Σπάρτη ήταν μία εμπειρία! Τους πρώτους 2 μήνες σαν ΥΕΑ Α' δεν περπατούσαμε, τρέχαμε! Δεν θύμαμαι πόσα κιλά είχα χάσει μέσα σε 2 μήνες, αλλά ήταν αρκετά. Άμα μας μίλαγε ένας ΥΕΑ Β' (2 μήνες παλιότερος δηλαδή) έπρεπε να απαντήσουμε "διατάξτε μάλιστα"! Θυμάμαι είχα βγει έξοδο στην Σπάρτη και πήγα σε ένα περίπτερο να πάρω κάτι. Κάτι μου είπε ο περιπτεράς αλλά δεν τον άκουσα καλά και του λέω χωρίς να το σκεφτώ: "διατάξτε;"

Μετά στην Κομοτηνή θυμάμαι ήμουν αξιωματικός υπηρεσίας ένα βράδυ στην μονάδα μου. Είχε πάει αργά και ένας στρατιώτης δεν είχε γυρίσει από την έξοδο. Κανονικά έπρεπε να το αναφέρω στον αξιωματικό του στρατοπέδου. Με παίρνει τηλέφωνο ο στρατιώτης και μου λέει σε παρακαλώ μην με δώσεις Δόκιμε. Δεν ήξερα τι να κάνω. Οι άλλοι που είχαν γυρίσει στην ώρα τους κορόιδα ήταν; Και άμα του συνέβαινε κάτι όσο ήταν έξω εγώ θα έβρισκα τον μπελά μου... Τέλος πάντων, τον κάλυψα εκείνη την φορά. Αλλά είχα την έγνοια του μέχρι να γυρίσει.

Στην μονάδα στην Κομοτηνή ήμουν αξιωματικός μισθοτροφοδοσίας οπότε κάθε μέρα έβγαινα με τον οδηγό μου και την "Καναδέζα" για τα ώνια (ψώνια) της μονάδας. Θυμάμαι με τον διοικητή μου κάναμε αθώες "κομπίνες" με άγραφες άδειες στρατιωτών για να χρησιμοποιούμε τα επιπλέον λεφτά όταν λείπανε για να εμπλουτίζουμε το μενού των στρατιωτών που μένανε. Με χαροποιούσε να βλέπω ανθρώπους πραγματικά να προσπαθούν να κάνουν την ζωή των στρατιωτών καλύτερη όσο περνούσε από τα χέρια τους. Δυστυχώς βέβαια, άλλοι μίζεροι άνθρωποι προσπαθούσαν ακριβώς το αντίθετο... Αλλά ο στρατός είναι μικρογραφία της κοινωνίας μας, με τα καλά και τα κακά της.

 

[drberto1]

2006Δ' ΕΣΣΟ Π.Α ειδ. ΥΓ.ΙΑ....Λογω ηλικιας (στα 32) και μορφωσης,ουτε η θητεια μου προσεφερε κατι,αλλα ουτε και με χαλασε.Ακομα κι απο τους προϊσταμενους που ειχα ημουν και μεγαλυτερος και εμπειροτερος ιατρικα (ειχα κανει αγροτικο και μερος ειδικοτητας σε μαχιμα νοσοκομεια της επαρχιας,στην κυριολεξια πρωτη γραμμη).Χαβαλες ηταν,και καποιους καλους φιλους εκανα..Δεν εχω κατι ασχημο να θυμαμαι.

 

[Chris27]

..Λογω ηλικιας (στα 32) και μορφωσης,ουτε η θητεια μου προσεφερε κατι

Aυτο ειναι σηγουρο! Αλλα και σε ατομα μικροτερης ηλικιας και χαμηλοτερης μορφωσης δεν νομιζω οτι ο στρατος εχει να προσφερει κατι. Το εχω ξαναπει, μια τριμηνη, αντε εξαμηνη θητεια ειναι υπεραρκετη στο να μαθει ενας στρατευσιμος, οτι χρειαζεται να μαθει σαν στρατιωτης. Επισης να αλλαξει αυτη η νοοτροπεια των, IQ ραδικιου καραβανοπιλαφων, που θεωρουν τους στρατευσιμους κατοτερα οντα, κι οχι αξιοσεβαστους πολιτες που καλουνται να εκπληρωσουν το οποιο χρεος τους προς την πατριδα. Και η πατρις, θα ειχε μεγαλητερο οφελος, αν π.χ. καποιον φουρναρη του εδινε ειδικοτητα φουρναρη και δεν προσπαθουσε να τον κανει π.χ. υδραυλικο. Στο πολεμικο ναυτικο το ειχαν καταλλαβει αυτο και φροντισαν να υπαρχει νομος που του επετρεπε να περνει απο αεροπορια/στρατο, μηχανικους και πλοιαρχους εμπορικου ναυτικου.

 

[Always Somewhere]

Στο πολεμικο ναυτικο το ειχαν καταλλαβει αυτο και φροντισαν να υπαρχει νομος που του επετρεπε να περνει απο αεροπορια/στρατο, μηχανικους και πλοιαρχους εμπορικου ναυτικου.

Αυτό!

 

[Chris27]

κατι, συμαντικο. Αν εισουν πτυχιου Β στο πολεμικο ναυτικο μετρουσε η θητεια σου σαν προηπηρεσια ( συνταξιμα χρονια κτλ) Κατι που, κατα την γνωμη μου πρεπει να υσχυει για ολα τα σωματα και ειδικοτητες των στρατευσιμων