Μετά από πάααααρα πολύ καιρό που εχω να μπω στο site (και σήμερα μπήκα για άλλο θέμα) ένα μόνο έχω να πω. Συγχαρητήρια σε όλους σας που παραθέσατε υλικό, σκέψεις, γνώμες και αναμνήσεις για τη συγκεκριμένη σειρά. Την έψαχνα χρόνια γιατί παρ' όλο που δε θυμόμουν καν την υπόθεση και τους ηθοποιούς πλην της Αλιφέρη -μα πόσο όμορφη ήταν!- αυτη η σειρά είχε κάτι που με στοίχειωνε χωρίς να ξέρω τι. Το ότι την θυμάμαι σε ασπρόμαυρο; όσο να πεις το ασπρόμαυρο δράμα έχει άλλη αίσθηση. Το ότι για το παιδικό μου μυαλό (ήμουν 5 τότε) αυτή η σειρά είχε πολλούς κακούς και καταχθόνιους τύπους και άπειρα μυστικά; το ότι είχε εξιτάρει όλη τη γειτονιά (και μαζί και την κυρία Εφη στο διπλανό διαμέρισμα όπου πήγαινε η μάνα μου και βλέπανε το σήριαλ παρέα); Ναι, όλα αυτά ίσως αλλά τελικά αυτό που με τρόμαζε ήταν ένα: η μουσική. Όχι το "βρεχει" που αμυδρά το θυμόμουν αλλά το άλλο, το ομώνυμο κομμάτι. Το βρήκα και το ξαναθυμήθηκα σαν από όνειρο μέσα από τα βίντεο που παραθέσατε και τα συναισθηματα που ένοιωσα δεν περιγράφονται. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πριν λίγο καιρο μου ανατέθηκε να τακτοποιήσω το αρχείο δίσκων στη δουλειά και μόλις πήγα να σηκωσω ένα κιβώτιο εκείνο άνοιξε απο κάτω και το πρώτο βινύλιο που έπεσε στα πόδια μου ήταν αυτό της σειράς. Τώρα το λες σύμπτωση αυτό; Το έβαλα και το έπαιξα σχεδόν αμέσως και έλιωσα στο κλάμα. (Ναι, χαζό ακούγεται, το ξέρω)
Εν πάση περιπτώσει, ένα μεγάλο ευχαριστώ ήθελα να πω γιατί μου ξυπνήσατε απίστευτες αναμνήσεις. Να 'στε όλοι καλα.
ΥΓ. Α, και μια απορία. Το αγαλματάκι στους τίτλους εναρξης είχε κάποια σημασία;