Προειδοποίηση: Ακολουθεί τεράαααααααστιο/βαρετό/φέρτε καφέ ή ποπ κορν ποστ!! #)
Αν δει κανείς την ιστορία της Κάντυ από την αρχή, θα παρατηρήσει ότι μοιάζει με παραμύθι.
Η ηρωίδα μεγαλώνει σε ένα ορφανοτροφείο και στην πρώτη απογοήτευση – το αποχαιρετιστήριο γράμμα της Άννυ- έρχεται η συνάντηση με τον πρίγκιπα – όπως εκείνη τον ονόμασε. Το οικόσημο θα γίνει ο μικρός της θησαυρός και η εικόνα του θα τη συνοδεύσει σε όλη της ζωή, θα την οδηγήσει στο σπίτι των Ράγκαν, θα συνδυαστεί με την πρώτη εντύπωση για τον Άντονυ. Ο Άντονυ αποτελεί την πρώτη της αγάπη στην αρχή της εφηβείας, που θα σβήσει την εικόνα του πρίγκιπα – όπως το παραδέχεται και η ίδια- και που σίγουρα θα ήταν ο μελλοντικός της (και πιο ταιριαστός κατά τη γνώμη μου) σύντροφος, αν δεν είχε συμβεί το μοιραίο. Αλλά η Μιζούκι επέλεξε το μοιραίο, επέλεξε να «απολύσει» ένα από τους πιο αγαπητούς χαρακτήρες της ιστορίας νωρίς νωρίς κιόλας. Γιατί; Για να παιδέψει την ηρωίδα της (και τους αναγνώστες επίσης!). Δεν γίνεται παραμύθι χωρίς δράμα. Όλα δεν μπορεί να είναι ρόδινα (ειδικά αν θες να γράψεις ένα αρκετά μεγαλούτσικο βιβλίο-μάνγκα) Σκληρό για παιδικό σίγουρα στα δικά μας μάτια (όταν το είχα πρωτοδεί δεν μπορούσα να πιστέψω ότι σε παιδικό καρτούν πράγματι πεθαίνει κάποιος, μου πήρε μερικά επεισόδια για να καταλάβω ότι πράγματι δε θα ξαναεμφανιζόταν), αλλά στη γιαπωνέζικη κουλτούρα ίσως όχι και τόσο ασυνήθιστο. Εξάλλου για τη θρησκεία τους ο θάνατος δεν είναι ό,τι και για εμάς.
Έρχεται το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας να καλυφθεί από την παρουσία του Τέρρυ, την ανάπτυξη της σχέσης τους, τον εφηβικό έρωτα. Ένα ωραίο παραμύθι που περίμενε κανείς και το ανάλογο τέλος. Με βάση όμως ποια πρότυπα; Τα πρότυπα της δυτικής κουλτούρας, βλέπε παραμύθια αδελφών Γκριμ, η Σταχτοπούτα βρίσκει τον πρίγκιπα, η Χιονάτη επίσης, ο βάτραχος μεταμορφώνεται σε ωραιότατο πριγκηπόπουλο κοκ. Χμ… έλα που η Μιζούκι δε θέλει να γράψει ένα τέτοιο δυτικό παραμύθι!! Και ανακατεύει την Ελίζα, η οποία θα χωρίσει το ζευγάρι. Γιατί αυτή το χώρισε και όχι η Σουζάνα. Με την παγίδα που τους έστησε ανάγκασε τον Τέρρυ να φύγει και την Κάντυ να τον ακολουθήσει χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Μέσα σε όλα αυτά ο πρίγκιπας είναι πάντα κοντά της χωρίς να το γνωρίζει ούτε εκείνη ούτε εμείς. Γιατί; Για να αναπτυχθεί μεταξύ τους αυτή η μοναδική σχέση της φιλίας-οικειότητας που θα έχουν σε όλη την ιστορία. Αλλά η συγγραφέας δε θέλει να προχωρήσει η σχέση με τον Τέρρυ. Πάλι θα απογοητευτεί η Κάντυ και πάλι θα έχει κοντά της τον καλό της φίλο να τη στηρίξει στις δύσκολες στιγμές. Στην αγκαλιά του θα τρέξει και θα κλάψει, σε αυτόν θα εκμυστηρευτεί το χωρισμό της.
Θα αναρωτηθεί κανείς… γιατί ο Τέρρυ καταδικάστηκε να έχει αυτή την τύχη; Για μένα η απάντηση είναι προφανής. Όντας στο κολέγιο ακόμη, κατηγόρησε τον πατέρα του ότι εγκατέλειψε τη γυναίκα που αγαπούσε για έναν τυπικό και «καθωσπρέπει» γάμο. «Δε θα αγαπήσω ποτέ όπως εσύ!!» είχε πει... Αλλά, έφτασε η στιγμή να μπει ο ίδιος στη θέση του πατέρα του και να διαλέξει. Και διάλεξε το ίδιο: το καθήκον. Θεία Δίκη ίσως για τα εγωιστικά και πομπώδη λόγια που εκστόμισε κάποτε; «Έστι Δίκης οφθαλμός, ος τα πανθʼ ορά» πίστευαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και μάλλον και οι πρόγονοι στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Σκληρό θα μου πείτε; Ναι, για ένα δεκαοχτάχρονο παιδί. Αλλά μιλάμε για ένα μυθιστόρημα, εκεί τα πάντα επιτρέπονται…
Ελπίδες για επανασύνδεση; Η συγγραφέας είχε την ευκαιρία να μας το δείξει. Ο καλός φίλος Άλμπερτ μεσολάβησε και τα δυο παιδιά ξανασυναντήθηκαν. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να γυρίσουν ο καθένας σελίδα στη ζωή τους. Ο Τέρρυ δέχεται την ήττα του από τη Μοίρα και η Κάντυ αποδέχεται το χωρισμό.
Το τέλος; Ποιο θα είναι λοιπόν; Ως παραμύθι που είναι, στο τέλος πρέπει να έρθει η κάθαρση, θέλει την ηρωίδα να μην πάσχει άλλο. Η Μιζούκι εισήγαγε εξαρχής τον πρίγκιπα και τον κράτησε ως το τέλος. Η Κάντυ γυρίζει στα γνώριμα μέρη της, στο σπίτι της και συναντά τον πρίγκιπά της. Γιατί όχι να μην είναι αυτό το τέλος; Με τον πρίγκηπα του λόφου να παίρνει σάρκα και οστά και να μένει με την ηρωίδα. Παραμύθι με τα όλα του!!
Παράξενο που δεν έχει γάμους και ερωτικές εξομολογήσεις; Χρειάστηκε μήπως ερωτική εξομολόγηση από τον Τέρρυ ή την Κάντυ για να καταλάβουμε ότι ο ένας ήταν ερωτευμένος με τον άλλον; Όχι φυσικά! Όταν ο Τέρρυ έλεγε ότι θα φύγει αυτός από το κολέγιο για να την προστατεύσει, έπρεπε να πει και περισσότερα; Όταν η Κάντυ έτρεχε πίσω του στο λιμάνι, ήταν ανάγκη να μιλήσει; Ορισμένα πράγματα φαίνονται χωρίς να λέγονται. Και στην ιαπωνική κουλτούρα αυτό είναι το πιο συνηθισμένο! Το να ευχαριστείς τους γονείς σου που σε άφησαν, που δε γνώρισες ποτέ πραγματική οικογένεια, που τράβηξες τα μύρια όσα από τους Ράγκαν, μόνο κι μόνο γιατί γνώρισες εκείνον, δεν μπορεί να είναι από μόνο του ερωτική εξομολόγηση; Ο Άλμπερτ τόσα χρόνια ταξίδευε μόνος, τώρα γιατί προτείνει στην Κάντυ να πάει μαζί του; Κι εκείνη γιατί δέχεται με τόση χαρά; Δεν μπορεί να είναι η αρχή της κοινής τους ζωής; Γιατί όχι;; Μυθιστόρημα είναι, παραμύθι είναι, και μάλιστα για μικρά κοριτσάκια… Δεν μπορεί να έχει μόνο θανατικά και χωρισμούς, πρέπει να περιέχει και ρομαντικά στοιχεία.
Φυσικά ίσως τίποτα από όλα αυτά να μην ισχύει. Αυτή ήταν η δική μου ερμηνεία της ιστορίας της Κάντυ. Υπάρχει η εκδοχή, η Μιζούκι να ήθελε να δείξει την ιστορία μιας ορφανής κοπέλας που παλεύει ενάντια στις αντιξοότητες της ζωής. Ίσως.
Αλλά σε αυτή την περίπτωση, για μένα η ιστορία αρχίζει να μπάζει από παντού. Αν θέλεις να γράψεις μια αληθοφανή ιστορία σε στυλ Όλιβερ Τουίστ, δεν εμφανίζεις πρίγκιπες με γκάιντες και άσπρα άλογα, ούτε την ανεξάρτητη και με τσαγανό ηρωίδα σου την υιοθετεί η πλουσιότερη οικογένεια της περιοχής. Αυτά δεν είναι στοιχεία αληθοφανούς ιστορίας αλλά παραμυθιού.
Εξάλλου αν δεχτεί κανείς ότι η ιστορία περιέχει και αυτοβιογραφικά στοιχεία, η οποία γράφτηκε από τη Μιζούκι στην πολύ νεαρή ηλικία των 20 χρόνων περίπου, μπορεί κάλλιστα να συνδυάσει το παραμύθι με την επιθυμία της συγγραφέως για μια συναισθηματική «αποκατάσταση» της ηρωίδας στο τέλος. Στο ρόλο του πρίγκιπα δεν επιλέγεται τυχαία ο Άλμπερτ, καθότι ένας σωστός πρίγκιπας είναι εμφανίσιμος, οικονομικά ανεξάρτητος –και όχι στο ξεκίνημα της καριέρας του- αποπνέει σιγουριά στην ηρωίδα, όπως το είδαμε σε όλη την ιστορία.
Θα παραπέμψω σε μια ταινία, που κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια, “Memoirs of a Gheisha”. Εκεί επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο. Η νεαρή γιαπωνέζα ερωτεύεται αυτόν που θα της μιλήσει τρυφερά και θα της κάνει το πρώτο κοπλιμέντο στην ηλικία των εννέα ετών. Μετά από πολλά γυρίσματα της μοίρας και πολλά χρόνια θα βρεθεί κοντά σε αυτόν, ο οποίος θα γίνει και προστάτης της. Στο μεταξύ αν θυμάμαι καλά ποτέ δεν του λέει ότι είναι ερωτευμένη μαζί του…
Εν κατακλείδει λοιπόν, αν δε σας πήρε ήδη ο ύπνος και διαβάζετε ακόμη
, θα έλεγα ότι η ιστορία της Κάντυ μοιάζει με παραμύθι, και αν ληφθεί ως τέτοιο μπορεί να δοθεί κάποια ερμηνεία για τις σχέσεις των ηρώων μεταξύ τους.
Συγγνώμη για το κατεβατό και μάλλον άσχετο ποστ με τη συνέχεια της Κάντυ #) , αλλά τόσες μέρες που διαβάζω το θέμα, έχω ξεκινήσει τόσες φορές να γράφω και άλλες τόσες το έχω εγκαταλείψει. Ε, σήμερα με έπιασε η όρεξη!!
