Να προσθέσω κι εγώ τα δύο λεπτά μου. Μια ανατριχιαστική λεπτομέρεια:η παραγωγή στις άλλες 3 μονάδες του σταθμού του Τσερνομπίλ (αυτή που εξερράγη ήταν η μονάδα 4) μετά την έκρηξη συνεχίστηκε κανονικά, μέχρι το 2000 νομίζω, που έκλεισε οριστικά και η τελευταία μονάδα. Μιας και κάθε μονάδα είχε ισχύ ακριβώς ένα γίγα, οι υπεύθυνοι δεν θα ήθελαν να στερήσουν το δίκτυο από μια τέτοια ισχύ, για "ασήμαντες λεπτομέρειες" όπως ραδιενέργεια. Μάλιστα οι μονάδες 3 και 4 είχαν κοινό κτίριο όπου στεγαζόταν οι στρόβιλοι και οι εναλλακτήρες, και "απλώς" εντοίχισαν τον στρόβιλοεναλλακτήρα της μονάδας 4 και η παραγωγή συνεχίστηκε κανονικά από την μονάδα 3, όπως και τις άλλες δυο. Οι αντιδραστήρες αυτοί ήταν ζέοντος ύδατος, με επιβραδυντή γραφίτη, χωρίς το γνωστό στρογγυλό κτίριο (containment) που ξέρουμε από τους δυτικούς αντιδραστήρες. Αυτό σημαίνει, ότι από την σχάση του πυρηνικού καυσίμου, δημιουργείται θερμότητα, η οποία μετατρέπει το νερό σε υπέρθερμο ατμό. Αυτός όμως ο ατμός είναι ραδιενεργός, αφού έρχεται άμεσα σε επαφή με το πυρηνικό καύσιμο. Μετά πάει στον στρόβιλο, και τον περιστρέφει, αυτός γυρίζει και την γεννήτρια, η οποία παράγει ρεύμα. Ο γραφίτης, ως γνωστόν, είναι μια μορφή άνθρακα, άρα καίγεται, άρα είναι επικίνδυνος. Τώρα, κάποιος ανέφερε την πιθανότητα ατομικής έκρηξης, αυτό είναι απίθανο, γιατί το ουράνιο στους αντιδραστήρες είναι οξείδιο του ουρανίου (UO2) και με εμπλουτισμό 3% (δηλ. 3% είναι σχάσιμο ουράνιο 235 και 97 % μη σχάσιμο ουράνιο 238. Ενώ στις ατομικές βόμβες είναι μεταλλικό ουράνιο με 97% εμπλουτισμό, αν δεν κάνω λάθος. Η αδυναμία (μάλλον μια από τις πολλές) στον σχεδιασμό του αντιδραστήρα του Τσερνομπίλ ήταν ότι αν κάναν SCRAM (δηλ. απότομη είσοδο των ράβδων ελέγχου στην καρδιά του αντιδραστήρα με σκοπό την άμεση διακοπή της αλυσιδωτής αντίδρασης) αντί να πέσει η ισχύς ας πούμε στο 5% πήγαινε απότομα στο 1000% με αποτέλεσμα την έκρηξη ατμού. Επειδή δεν υπήρχε κτίριο, πήρε φωτιά ο γραφίτης και η ραδιενέργεια ταξίδεψε σε όλην την Ευρώπη, με τα γνωστά αποτελέσματα.
recry2: