Το ατύχημα ήταν συνέπεια πολλών παραγόντων και κυρίως ανθρώπινων λαθών. Το βασικό πρόβλημα ήταν η σχεδίαση του αντιδραστήρα και πως αυτός συμπεριφέρεται στην απότομη ανάπτυξη των ράβδων ελέγχου. Η λειτουργία ενός αντιδραστήρα δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά τότε με την πτωχή τεχνολογία των σοβιετικών. Εξάλλου παρόμοια ατυχήματα μικρότερης έκτασης είχαν συμβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την σειρά την έχω δει αλλά δεν την θυμάμαι καλά.
Στην Ελλάδα δεν είχαμε ανησυχητικό fall out αν και έγινε διασπορά σε μεγάλη έκταση της χώρας. Οι βόρειοι γείτονες της τότε ΕΣΣΔ είχαν σοβαρό πρόβλημα. Η αύξηση των καρκίνων στην Ελλάδα δεν συνδέεται άμεσα με το ατύχημα καθώς ακολουθούμε το ποσοστό των δυτικών χωρών (~ 26-28%) και πιθανότατα οφείλεται στον δυτικό τρόπο ζωής που αντιγράφουμε. Μεγάλο πλήγμα ήταν φυσικά οι αδικαιολόγητες εκτρώσεις που έγιναν τότε. Μεγάλο πρόβλημα η μη έγκυρη ενημέρωση και το χάος που δημιούργησε η σχεδόν πάντα ανεύθυνη δημοσιογραφία σε συνδυασμό με το πάντα απροετοίμαστο, ανεύθυνο και αντιτεχνοκρατικό Ελληνικό κράτος.
Γενικά όλοι όσοι ζήσαμε το ατύχημα του Τσέρνομπιλ έχουμε ακόμα μακρόβια ισότοπα στο σώμα μας. Ευτυχώς σε χαμηλή συγκέντρωση αλλά έχουμε. Μην ξεχνάμε και τα ισότοπα που δεχθήκαμε από τις πάρα πολλές δοκιμές πυρηνικών όπλων στο έδαφος και στην ατμόσφαιρα.
Τουλάχιστον το ατύχημα ευαισθητοποίησε τις κοινωνίες τόσο για τις "ειρηνικές" χρήσεις της ατομικής ενέργειας όσο και για τις στρατιωτικές. Ευτυχώς υπάρχουν και καλά αγαθά (πέραν του ηλ. ρεύματος) απο τη λειτουργία των πυρηνικών σταθμών. Τα ραδιοϊσότοπα για ιατρικές χρήσεις.
Το άλλο μεγάλο αρνητικό του ατυχήματος ήταν η επιβράδυνση, σχεδόν παύση, της έρευνας για την ανάπτυξη ασφαλέστερων αντιδραστήρων και λύσεων για τα πυρηνικά απόβλητα. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει μόνιμη λύση και κάθε κυβικό μέτρο αποβλήτων είναι "κληρονομιά" στις επόμενες γενιές. Κάτι σαν το χρέος της Ελλάδας.