Η καλύτερη ταινία του Νίκου Ξανθόπουλου

[fonis]

η δωρα σιτζανη εχει γραψει κ ροκ κοματια οπωσ το ''κι αν ειμαι ροκ'' του βασιλη παπακωνσταντινου..

 

[ARETARA]

η δωρα σιτζανη εχει γραψει κ ροκ κοματια οπωσ το ''κι αν ειμαι ροκ'' του βασιλη παπακωνσταντινου..

Υπάρχει ήδη αναρτημένο υλικό fonis σε αφιέρωμα στη σπουδαία ηθοποιό-τραγουδίστρια-στιχουργό.

 

[fonis]

α οκ συγνωμη δεν το ηξερα,τελικα σε αυτη τη σελιδα εδω ολα υπαρχουν τελικα!!!

 

[Bambinella]

Γνωρίζεις ότι η προτίμησή μου Bambi δεν θα μπορούσε να είναι άλλη λόγω Δώρας...

Εσενα μονο αγαπω, λοιπον. Ηταν αναμενομενη η επιλογη σου!

Χαρηκα πολυ που υστερα απο τοσον καιρο, η ψηφοφορια συνεχιζεται γιατι για μενα ο Νικος ειναι η μεγαλη και ατελειωτη λατρεια μου.

Ο Θεος να τον εχει παντα καλα....

 

[hannele]

Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου απο τισ καλυτερες του ταινιες που μιλουν στη ψυχη του ελληνα!
θεωρω την συγκεκριμενη ταινια πολιτισμικη κληρονομια για πολλους λογους..

Συμφωνώ απόλυτα. Και ειδικά εκείνη την εποχή άγγιζε μια πληγή που αιμορραγούσε ακόμα για την κοινωνία του '60 γιατί οι μνήμες από την καταστροφή και τον ξεριζωμό ήταν ακόμη νωπές. Οι πρόσφυγες από τον Πόντο και την Μ.Ασία ήταν εν ζωή και πολλοί όντως έψαχναν να βρουν μέσω των αναζητήσεων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού κάποιον δικό τους που είχαν χάσει . Πολλοί βλέποντας την ταινία ταύτιζαν τον εαυτό τους με τον Ξανθόπουλου ότι "αφού ο Ξανθοπουλος βρήκε την χαμένη οικογένεια του, ίσως μάθουμε και εμείς νέα για το δικό μας".


Προσωπικά και λόγω καταγωγής, έχω ακούσει από την οικογένεια μου παρόμοιες ιστορίες με οικογένειες που χώρισαν στο διωγμό και στην ανταλλαγή και ξαναέσμιξαν μετά από χρόνια, οντας οι μεν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα και οι δε που έμειναν πίσω "τουρκοποιήμενοι".




Επίσης αυτή η ταινία θίγει με πλάγιο τρόπο το ζήτημα του κρυπτοχριστιανισμού στην Μ.Ασία, ένα θέμα που ακόμη και σήμερα κάνει "τζιζ" και δεν το αγγίζει κάποιος εύκολα. Ανθρώπων που έμειναν πίσω και ενώ στη δημόσια ζωή ήταν "τουρκοποιημένοι", στην ουσία δεν αποποιήθηκαν της καταγωγής και των παραδόσεων τους, τα οποία κρυφά συνέχιζαν στην ιδιωτική τους ζωή.

 

[Wally]

Hannele δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο!!

 

[PT8]

Συγχαρητήρια για το μίνι αφιέρωμα bambinella. Δεν θα ξεχωρίσω καμμία ταινία. Μεγάλωσα με κλακ φιλμς, τα έβλεπα και τα βλέπω. Ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς._

 

[Bambinella]

Σ' ευχαριστω πολυ, ΡΤ8!

Αυτο το αφιερωμα ηταν το λιγοτερο που θα μπορουσα να κανω για τον πολυαγαπημενο μου Νικο. Ελπιζω και σε μελλοντικη συνεντευξη.

 

[Wally]

Ζουμε για να δουμε Οδυσσεια Ενος Ξεριζωμενου σε κλειστο retromaniax event με commentary απο exetlaios

 

[fonis]

Ζουμε για να δουμε Οδυσσεια Ενος Ξεριζωμενου σε κλειστο retromaniax event με commentary απο exetlaios

καλη ιδεα κ να καλεσουμε κ τη κυρια (...του συνωστισμου τησ σμυρνης) να δει την ταινια μαζι μας.....

 

[hannele]

Παρότι "Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου" είναι η συνέχεια της "Ξεριζωμένης γενιάς", είναι μακράν καλύτερης της πρώτης.


Στην "Ξεριζωμένη γενιά" η υπόθεση εστιάζεται εξ'ολοκλήρου στον ήρωα, στην προσπάθεια του να επιβιώσει και να φτιάξει τη ζωή του όντας πρόσφυγας.


Στην "Οδύσσεια" ομως ουσιαστικά γίνεται το πέρασμα στο παρελθόν ξυπνόντας μνήμες και "μυρωδιές" απο τις πατρίδες. Πέρα απο τις όποιες τεχνικές και σεναριακές ατέλειες (οπως αυτό που προανέφερα σε προηγούμενο post με τον Ξανθόπουλο στο διπλο ρόλο πατερα-γιου) η ταινία έθεσε με αρκετή ευαισθησία το θεμα της προσφυγιάς του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού.


Και το λεω αυτό γιατί μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκαν οι δύο πλευρές, Ελληνες και Τούρκοι, οι σχέσεις των δυο λαών, χωρίς να μεροληπτεί υπέρ της δικής μας πλευράς. Απέναντίας πέρασε εντονα το μήνυμα ότι τελικά και οι 2 λαοί ήταν θύματα, απο την πλευρά τους ο καθενας, που πληρώσαν τα συμφέροντα άλλων. Αυτην ακριβώς την αξιοπρέπεια που ειχαν και οι ίδιοι οι πρόσφυγες, οι οποίοι ποτέ δεν πέρασαν στα παιδιά τους το αίσθημα του φανατισμού ή μίσους, παρα μόνο τη νοσταλγία και την αναμνηση απο τους τόπους που γεννήθηκαν.


Ακομα τη φράση που έλεγε ο Ξάνθόπουλος σε μια σκηνή "ήταν πολυ μεγάλη κατάρα Χαμκί Εφέντη, που έπεσε πανω στις ζωές μας ολωνών μας".....

 

[hannele]

Παρότι "Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου" είναι η συνέχεια της "Ξεριζωμένης γενιάς", είναι μακράν καλύτερης της πρώτης.


Στην "Ξεριζωμένη γενιά" η υπόθεση εστιάζεται εξ'ολοκλήρου στον ήρωα, στην προσπάθεια του να επιβιώσει και να φτιάξει τη ζωή του όντας πρόσφυγας.


Στην "Οδύσσεια" ομως ουσιαστικά γίνεται το πέρασμα στο παρελθόν ξυπνόντας μνήμες και "μυρωδιές" απο τις πατρίδες. Πέρα απο τις όποιες τεχνικές και σεναριακές ατέλειες (οπως αυτό που προανέφερα σε προηγούμενο post με τον Ξανθόπουλο στο διπλο ρόλο πατερα-γιου) η ταινία έθεσε με αρκετή ευαισθησία το θεμα της προσφυγιάς του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού.


Και το λεω αυτό γιατί μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκαν οι δύο πλευρές, Ελληνες και Τούρκοι, οι σχέσεις των δυο λαών, χωρίς να μεροληπτεί υπέρ της δικής μας πλευράς. Απέναντίας πέρασε εντονα το μήνυμα ότι τελικά και οι 2 λαοί ήταν θύματα, απο την πλευρά τους ο καθενας, που πληρώσαν τα συμφέροντα άλλων. Αυτην ακριβώς την αξιοπρέπεια που ειχαν και οι ίδιοι οι πρόσφυγες, οι οποίοι ποτέ δεν πέρασαν στα παιδιά τους το αίσθημα του φανατισμού ή μίσους, παρα μόνο τη νοσταλγία και την αναμνηση απο τους τόπους που γεννήθηκαν.


Ακομα θυμάμαι τη φράση που έλεγε ο Ξάνθόπουλος σε μια σκηνή "ήταν πολυ μεγάλη κατάρα Χαμκί Εφέντη, που έπεσε πανω στη ζωή ολωνών μας και τη μαύρισε"...


Και γυρίστηκε το 1969, πέντε μόλις χρόνια μετά την απέλαση των Ελλήνων της Πόλης (το 1964)...μια ακόμη σύγχρονη προσφυγιά....


Για αυτό και εγω την ψήφισα ως την καλυτερη ταινία του Ξανθοπουλου, γιατί πραγματικά αυτή η ταινία "μιλάει" απο μόνη της................

 

[hannele]

Παρότι "Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου" είναι η συνέχεια της "Ξεριζωμένης γενιάς", είναι μακράν καλύτερης της πρώτης.


Στην "Ξεριζωμένη γενιά" η υπόθεση εστιάζεται εξ'ολοκλήρου στον ήρωα, στην προσπάθεια του να επιβιώσει και να φτιάξει τη ζωή του.


Στην "Οδύσσεια" ομως γίνεται το πέρασμα στο παρελθόν ξυπνόντας μνήμες και "μυρωδιές" απο τις πατρίδες. Πέρα απο τα όποια τεχνικά λάθη και τις σεναριακές ατέλειες (οπως αυτό που προανέφερα σε προηγούμενο post με τον Ξανθόπουλο στο διπλο ρόλο πατερα-γιου) η ταινία έθεσε με αρκετή ευαισθησία το θεμα της προσφυγιάς του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού.


Και το λεω αυτό γιατί μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκαν οι δύο πλευρές, Ελληνες και Τούρκοι, χωρίς να μεροληπτεί υπέρ της δικής μας πλευράς. Απέναντίας πέρασε εντονα το μήνυμα ότι τελικά και οι 2 λαοί ήταν θύματα -απο την πλευρά τους ο καθενας- που πληρώσαν τα συμφέροντα άλλων. Αυτην ακριβώς την αξιοπρέπεια που ειχαν και οι ίδιοι οι πρόσφυγες, οι οποίοι ποτέ δεν πέρασαν στα παιδιά τους το αίσθημα του φανατισμού ή του μίσους, παρα μόνο τη νοσταλγία και την αναμνηση απο τους τόπους που γεννήθηκαν.


Ακομα θυμάμαι τη φράση που έλεγε ο Ξάνθόπουλος σε μια σκηνή "ήταν πολυ μεγάλη κατάρα Χαμκί Εφέντη, που έπεσε πανω στη ζωή ολωνών μας και τη μαύρισε"...


Και γυρίστηκε το 1969, πέντε μόλις χρόνια μετά την απέλαση των Ελλήνων της Πόλης (το 1964), μιας ακόμη σύγχρονης προσφυγιάς του Ελληνισμού που τα αίματα ήταν "αναμμένα" γιατί είχαν ξυπνήσει οι παλιές μνήμες.


Για αυτό και εγω την ψήφισα ως την καλυτερη ταινία του Ξανθοπουλου, γιατί πραγματικά αυτή η ταινία "μιλάει" απο μόνη της................

 

[ARETARA]

Εκ των κορυφαίων σκηνών της λαοφιλούς ταινίας...κατά πληροφορίες την αρκούδα την έκανε ο Ανέστης Βλάχος.

 

[RIO]

Συγχωρείται η σκηνή με την αρκούδα, γιατί πρόκειται για όνειρο. Και στα όνειρα όλα επιτρέπονται...

 

[Thor]

Γενικά δεν τον πήγαινα καθόλου και εξακολουθώ να έχω την ίδια άποψη. Έχω όμως ευχάριστες οικογενειακές αναμνήσεις από τον Αετό των σκλαβωμένων του Λάσκου, άσχετες με την (κλασικά χαμηλή) ποιότητα της ταινίας οπότε θα ψηφίσω την "Άλλη".

 

[Pinhead]

Γενικά δεν μ' αρέσουν τέτοιες ταινίες εκείνης της εποχής, θέλω να διασκεδάζω όχι να ψυχοπλακώνομαι, εν τούτοις όμως η ταινία του Ξανθόπουλου που μου αρέσει πάρα πολύ είναι "η Καρδιά ενός αλήτη". Πολύ δυνατό στόρυ και καλογραμμένο σενάριο που με άγγιξαν... Προσέξτε ιδιαιτέρως τη σκηνή που ο Ξανθόπουλος, ως δύτης σε σφουγγαράδικο κατεβαίνει στο βυθό. Πρόκειται ίσως για μία από τις πιο κακοφτιαγμένες σκηνές του Ελληνικού Κινηματογράφου. Φαίνεται πως γυρίσαν την υποβρύχια σκηνή, τοποθετώντας την κάμερα μπροστά από ένα ενυδρείο (!) και πίσω από αυτό ήταν ο Ξανθόπουλος ντυμένος δύτης!

 

[fonis]

Γενικά δεν μ' αρέσουν τέτοιες ταινίες εκείνης της εποχής, θέλω να διασκεδάζω όχι να ψυχοπλακώνομαι, εν τούτοις όμως η ταινία του Ξανθόπουλου που μου αρέσει πάρα πολύ είναι "η Καρδιά ενός αλήτη". Πολύ δυνατό στόρυ και καλογραμμένο σενάριο που με άγγιξαν... Προσέξτε ιδιαιτέρως τη σκηνή που ο Ξανθόπουλος, ως δύτης σε σφουγγαράδικο κατεβαίνει στο βυθό. Πρόκειται ίσως για μία από τις πιο κακοφτιαγμένες σκηνές του Ελληνικού Κινηματογράφου. Φαίνεται πως γυρίσαν την υποβρύχια σκηνή, τοποθετώντας την κάμερα μπροστά από ένα ενυδρείο (!) και πίσω από αυτό ήταν ο Ξανθόπουλος ντυμένος δύτης!

kακοφτιαγμενες σκηνες μπορουμε να βρουμε απειρες στον ελληνικο κινηματιγραφο κ μαλιστα σε πολυ ακριβοτερες παραγωγες...το ιδιο μπορει να πει καποιος για τη σκηνη με την αρκουδα...να κοιταμε την ουσια κ το νοημα τησ ταινιας κ μαλιστα μια ταινια γυρισμενη πριν περιπου 40 χρονια...

 

[Pinhead]

kακοφτιαγμενες σκηνες μπορουμε να βρουμε απειρες στον ελληνικο κινηματιγραφο κ μαλιστα σε πολυ ακριβοτερες παραγωγες...το ιδιο μπορει να πει καποιος για τη σκηνη με την αρκουδα...να κοιταμε την ουσια κ το νοημα τησ ταινιας κ μαλιστα μια ταινια γυρισμενη πριν περιπου 40 χρονια...

Νομίζω ότι ξεκαθάρισα πως δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους ταινίες, και είπα πως μου αρέσει μόνο η συγκεκριμένη λόγω του στόρυ, άρα στην ουσία εστίασα. Από κει και πέρα μιά εξαιρετικά κακοφτιαγμένη σεκάνς είναι εκ των ουκ άνευ σε τέτοιες παραγωγές, το πότε και το πως γυρίστηκε δεν με ενδιαφέρει.

 

[skylas]

Θα ηθελα να προσθεω οτι το <Ταπεινος και καταφρονεμενος> ειναι εκπληκτικη ταινια!