tsalk σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τα πολύ συγκινητικά αποσπάσματα που έχεις κατά καιρούς ανεβάσει. Επειδή γεννήθηκα το '75 το Λούνα Πάρκ (και τον Μεθοριακό Σταθμό) κυριολεκτικά τα θυμάμαι να τα βλέπω στην τηλεόραση από τότε που θυμάμαι και τον εαυτό μου. Επειδή ήμουν πολύ μικρός θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι δεν είχα πολυκαταλάβει ποτέ τι ακριβώς έτρεχε... μια σκετς και θεατρικό κομμάτι, μια μουσικοχορευτικά και διαγωνισμοί, μια στο σπίτι του κυρ-Γιώργη με την Ουρανία. Ήταν λίγο ποτ-πουρί και η πρώτη φορά που ερχόμουν αντιμέτωπος με την έννοια της 'σπονδυλωτής' σειράς. Τότε η τηλέοραση διέπλαθε ήθη, δεν τα διέστρεφε, ούτε τα διαστρέβλωνε και πίσω από κάθε τι κρύβονταν κι από ένα δίδαγμα. Αυτό που ήταν σίγουρο ήταν ότι γούσταρα τρελά και δεν έχανα επεισόδιο με τον πολυαγαπημένο κυρ-Γιώργη, που τότε τον έβλεπα λίγο-πολύ σαν τον παππού μου. Όταν είπαν ότι θα προβαλλόταν το τελευταίο επεισόδιο, απλά δεν μπορούσα να το χωνέψω (περιέργως είχα μείνει με την ψευδαίσθηση ότι θα παιζόταν για πάντα)!
