Έπεσαν αυτές τις μέρες στα χέρια μου κάποια Μίκυ μάους της περίοδου 1988-90. Κατάλαβα αμέσως που ήταν η διαφορά στις ιστορίες. Είχαν φαντασία και ήταν αστείες! Καμία σχέση με κατοπινές ιστορίες, άνευρες και χωρίς δημιουργικότητα. Και ακριβώς επειδή ξεφύλισσα (γκουχ γκουχ διάβασα) 6 τεύχη, διαπίστωσα πως όταν κάποια στιγμή σταμάτησα να διαβάζω Μίκυ Μάους (γύρω στα 18) δεν ήταν μόνο λόγω ηλικίας, αλλά και επειδή πλέον ήταν άνευρα σε περιεχόμενο…Οπότε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί το περιοδικό δε πουλάει…από τη μια το διαδίκτυο και τα βιντεοπαιχνίδια, από την αλλη οι όχι και τόσο καλές ιστορίες και το ότι πρέπει να δώσεις και τα 2 ευρώ, απορώ πως τα εκδίδει η Καθημερινή. Εκτιμώ ότι γίνεται λόγω γοήτρου και της «εκπαιδευτικής» τους συνεισφοράς (Στο εκπαιδευτικής μπορεί να δωσει κάποιος όποιο περιεχόμενο θέλει)