Η Ειρήνη Παππά γεννήθηκε το 1929 στο Χιλιομόδι της Κορινθίας και το 1937 εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά της στην Αθήνα. Παράλληλα με το γυμνάσιο γράφτηκε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και σε ηλικία 17 ετών παντρεύτηκε τον συμμαθητή της , ηθοποιό Άλκη Παππά. Το 1948 , λίγο πριν αποφοιτήσει , έκανε την 1η της εμφάνιση στο θέατρο , στη θρυλική επιθεώρηση των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου Άνθρωποι Άνθρωποι.
Την ίδια χρονιά ντεμπουτάρισε και στο σινεμά με την ταινία του Νίκου Τσιφόρου Χαμένοι Άγγελοι. Τον επόμενο χειμώνα εντάχθηκε στο θίασο Κοτοπούλη (1948 - 1951) και στη συνέχεια έπαιξε στο θίασο του Κώστα Μουσούρη. Το 1952 με τη 2η ταινία της , τη Νεκρή Πολιτεία (1951) του Φρίξου Ηλιάδη , ταξίδεψε στο φεστιβάλ των Καννών για να παραβρεθεί στην επίσημη προβολή της. Εκεί οι ξένοι παραγωγοί εντυπωσιασμένοι από το ταλέντο και τη δωρική ομορφιά της την πολιόρκησαν με δελεαστικές προτάσεις. Έτσι ξεκίνησε τη λαμπρή διεθνή κινηματογραφική καριέρα , εγκαταλείποντας για 8 χρόνια το θέατρο. Η 1η της διεθνής ταινία ήταν Οι Απιστίες (1951) που γυρίστηκε στην Τσινετσιτά της Ιταλίας. Ο ρόλος της σε αυτήν την ταινία ήταν καθοριστικός , καθώς της άνοιξε τους ορίζοντες για παγκόσμια αναγνώριση. Το 1954 υπέγραψε συμβόλαιο με την Αγγλική εταιρεία Λουξ Φιλμ και λίγο αργότερα έπαιξε για 1η φορά στο Χόλιγουντ σε μια ταινία με τον Τζ. Κάγκνει (Tribute To A Bad Man - 1956). Έκανε μια μικρή επανεμφάνιση στα ελληνικά θέατρα την περίοδο 1958 - 1959 και ύστερα συνέχισε την καριέρα στο εξωτερικό. Καθοριστικές για τη μετέπειτα πορεία της στάθηκαν οι συμμετοχές της στις ταινίες Αντιγόνη του Γιώργου Τζαβέλλα (βραβείο Α' ρόλου στο φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1961 και φεστιβάλ Λονδίνου) και Ηλέκτρα του Μιχάλη Κακογιάννη (βραβείο Α' ρόλου στο φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1962 και βραβείο κριτικών ΕΚΚΑ) , με τις οποίες καθιερώθηκε διεθνώς ως αρχαία τραγωδός. Έτσι παράλληλα με τις ασχολίες της στην 7η τέχνη έδωσε δεκάδες παραστάσεις αρχαίου δράματος σε όλο τον κόσμο προβάλλοντας τον ελληνικό πολιτισμό. Μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις της ήταν η Μήδεια σε σκηνοθεσία της Ισπανίδας σκηνοθέτιδας Nuria Esper , που παρουσιάστηκε στη Βαρκελώνη στα πλαίσια της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Στην τηλεόραση εμφανίστηκε σε σημαντικές παραγωγές του εξωτερικού (Οδύσσεια - 1969 , Ιακώβ - 1994 κ.α.) , ενώ το 1980 μαζί με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου ηχογράφησε το δίσκο Ωδές ερμηνεύοντας παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια με ηλεκτρονική μουσική. Επίσης , την περίοδο της δικτατορίας ερμήνευσε τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη που ηχογραφήθηκαν σε ιταλικά στούντιο. Το 1995 τιμήθηκε για την προσφορά της με το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας , ενώ σημαντικές διακρίσεις απέσπασε και από πολλές χώρες του εξωτερικού. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το φιλόδοξο έργο της , το Σχολείο Θεάτρου με τμήματα κινηματογράφου , τηλεόρασης και ραδιοφώνου που στήθηκε σε 3 χώρες της Ευρώπης (Ισπανία , Ιταλία , Ελλάδα).
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα και πέθανε το 2005. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1949 με τον θίασο της κ. Κατερίνας και το έργο Φθινοπωρινή Παλίρροια της Δάφνης Ντι Μοριέ , στο θερινό Θέατρο Κατερίνας. Συνέχισε για μερικά χρόνια τη συνεργασία του με τον ίδιο θίασο και με το Θέατρο Κοτοπούλη , αλλά η καταξίωση ήρθε το διάστημα της συνεργασίας με το Εθνικό Θέατρο (1954 - 1959) ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους του ελληνικού (σε παραστάσεις αρχαίου δράματος) και διεθνούς ρεπερτορίου. Τη 10ετία του 1960 συνεργάστηκε με θιάσους καταξιωμένων πρωταγωνιστών και στη συνέχεια συγκρότησε προσωπικό σχήμα μαζί με την τότε σύζυγό του Αλίκη Γεωργούλη (παντρεύτηκαν το 1958 ανεβάζοντας ξεχωριστές παραστάσεις. Το 1971 γίνεται συν-θιασάρχης με τη νέα σύντροφο της ζωής του , τη Νόνικα Γαληνέα , με την οποία συνεργάστηκε επί μία 20ετία. Ειδικεύτηκαν σε έργα του ξένου δραματολογίου , κάνοντας μεγάλες επιτυχίες. Μεγάλη ήταν και η προσφορά του στην εγχώρια 7η τέχνη. Σε ηλικία 17 ετών έπαιξε κομπάρσος στην ταινία Χειροκροτήματα (1944) του Γιώργου Τζαβέλλα και το 1949 έκανε το πραγματικό κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία των Ι. Νόβακ & Γ. Φιλίππου Δύο Κόσμοι. Το 1951 καθιερώνεται ως ο πρώτος μεταπολεμικός ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου με την ταινία Εκείνες Που Δεν Πρέπει Ν' Αγαπούν και γίνεται πολύ δημοφιλής για μια 20ετία. Οι πρώτες μεγάλες του επιτυχίες ήταν οι ταινίες Η Αγνή Του Λιμανιού (1952) , Οι Ουρανοί Είναι Δικοί Μας (1953) , Στέλλα (1955) , ενώ τη 10ετία του '60 πρωταγωνίστησε σε πολλές επιτυχίες της Φίνος Φιλμ. Στην πολυετή καριέρα του έλαβε μέρος σε 64 ταινίες παίζοντας σε όλα τα είδη του κινηματογράφου. Σκηνοθέτησε 2 ταινίες (Συνοικία Το Όνειρο , Ο Θρίαμβος) , με τις οποίες κέρδισε το βραβείο Α' ρόλου από τους κριτικούς της ΕΚΚΑ , στα φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1961 και 1962 , αλλά και πολλά ευμενή σχόλια. Τηλεόραση : Παράξενος Ταξιδιώτης , Γιούγκερμαν , Μυστικοί Αρραβώνες , Η Αίθουσα Του Θρόνου κ.α.
Ο Μάνος Κατράκης γεννήθηκε το 1908 στο Καστέλι Κισσάμου της Κρήτης και πέθανε το 1984. Το 1917 ήρθε μαζί με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σε ηλικία 17 ετών σπούδασε σε μια σχολή ασυρματιστών και στα 20 του έκανε καριέρα ποδοσφαιριστή στον Αθηναικό , όπου διακρίθηκε ως εξαιρετικό ταλέντο. Εκεί τον πρόσεξε ο σκηνοθέτης Κ. Λελούδας , ο οποίος του πρότεινε να συμμετέχει στην 1η του ταινία Το Λάβαρο Του ΄21 (1929). Την ίδια χρονιά βρέθηκε στο Θίασο Νέων όπου έκανε την 1η του εμφάνιση και στο θέατρο , με το έργο Για Την Αγάπη Της. Τα επόμενα 25 χρόνια (εκτός της 4ετούς εξορίας στη Μακρόνησο , 1949 - 1952) θα συνεργαστεί με τους σημαντικότερους αθηναικούς θιάσους και θα καθιερωθεί ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές Σαίξπηρ και αρχαίας τραγωδίας. Την περίοδο 1954 - 1955 γνωρίζεται με τη γυναίκα της ζωής του , τη διάσημη χορεύτρια Λίντα Άλμα , και την επόμενη χρονιά ιδρύει το Ελληνικό Λαικό Θέατρο (1955) , το οποίο αποτέλεσε μια από τις ευτυχέστερες στιγμές στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου , προσφέροντας για 14 χρόνια σημαντικές παραστάσεις υψηλής αισθητικής. Στον κινηματογράφο η καριέρα του είχε διάρκεια 55 χρόνια. Έλαβε μέρος σε 88 ταινίες (σε μερικές ως αφηγητής) ερμηνεύοντας μια μεγάλη γκάμα ρόλων σε όλα τα είδη του κινηματογράφου , χωρίς ποτέ να προδώσει το γνήσιο υποκριτικό ταλέντο. Βραβεύτηκε 3 φορές με το βραβείο ερμηνείας για τις ταινίες Συνοικία Το Όνειρο (Β' ρόλου φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1961) , Αντιγόνη (Α' ρόλου φεστιβάλ Σαν Φρανσίσκο 1961) και Ταξίδι Στα Κύθηρα (Α' ρόλου , κρατικό βραβείο 1984). Δίδαξε υποκριτική σε πολλές σχολές και τιμήθηκε για την προσφορά του με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου του Α' , με το βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 1981 , αλλά και από τους περισσότερους δήμους της χώρας.
Η Αντιγόνη Βαλάκου γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα. Λίγο μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και παράλληλα με το σχολείο σπούδασε στη δραματική σχολή του Βασίλη Ρώτα. Το 1949 έκανε την 1η της εμφάνιση στη σκηνή με το έργο του Νότη Περγιάλη Νυφικό Τραγούδι που ανέβηκε από το θίασο Ρεαλιστικό Θέατρο του Αιμίλιου Βεάκη. Έλαμψε με την παρουσία της σε όλες τις συνεργασίες , στο Θέατρο Τέχνης , το Εθνικό , το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και στο ελεύθερο θέατρο. Σημαντικές ήταν και οι ερμηνείες σε αρχαίες τραγωδίες , όπως αυτή στις Φοίνισσες του Ευριπίδη , που ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στην Επίδαυρο τον Αύγουστο του 1999. Το 1957 τιμήθηκε με το έπαθλο Μαρίκα Κοτοπούλη για την ερμηνεία στο έργο Το Ημερολόγιο Της Άννας Φρανκ , παίζοντας δίπλα στον Κώστα Μουσούρη. Στο σινεμά ξεκίνησε το 1953 στην 1η σκηνοθετική δουλειά του Ντίνου Δημόπουλου , Οι Ουρανοί Είναι Δικοί Μας. Έλαβε μέρος σε 16 ταινίες , κυρίως αισθηματικά ή κοινωνικά δράματα και ειδικεύτηκε σε ρόλους άτυχης ή αδικημένης κοπέλας. Δίδαξε για χρόνια στη δραματική σχολή Εθνικού Θεάτρου , ενώ οι εμφανίσεις της στην τηλεόραση ήταν επιλεκτικές (Θέατρο Της Δευτέρας , Περί Ανέμων Και Υδάτων κ.α.).
Η Μαλαίνα Ανουσάκη γεννήθηκε το 1916 στον Πόρο και πέθανε το 2000. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1936 με το θίασο της κ. Κατερίνας στο έργο Ο Γυρισμός Της Ωραίας Ελένης του Θ. Συνοδινού. Έπαιξε σε όλα τα είδη του θεάτρου , αλλά διακρίθηκε ιδιαίτερα στην αρχαία τραγωδία. Το 1955 ίδρυσε με τον σύζυγό της Βαγγέλη Ανουσάκη το Αρχαίο Αττικό Θέατρο. Στο σινεμά ξεκίνησε το 1949 στην ταινία Δύο Κόσμοι. Έλαβε μέρος σε 104 ελληνικές ταινίες (κυρίως αισθηματικά δράματα) , κατέχοντας το ρεκόρ συμμετοχών ανάμεσα στις Ελληνίδες συναδέλφους της και σε 2 ξένες παραγωγές.
Ο Νίκος Ρίζος γεννήθηκε το 1924 στα Γιάννενα και πέθανε το 1999. Μεγάλωσε στην Άρτα. Το 1946 ήρθε στην Αθήνα και εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους ως αντιγραφέας κειμένων της επιθεώρησησς στο Θέατρο Όασις του Ζαππείου. Λίγο αργότερα εντάχθηκε , αυτοδίδακτος , στον περιοδεύοντα θίασο του Ν. Φέρμα και έκανε την 1η του εμφάνιση το 1948 στη Μυτιλήνη σε επιθεωρησιακό νούμερο. Εκεί τον είδε τυχαία ο Αλέκος Σακελλάριος και ενθουσιασμένος από το μοναδικό του ταμπεραμέντο τον καλέσε να παίξει στην επιθεώρηση Άνθρωποι Άνθρωποι στο Θέατρο Μετροπόλιταν. Στο νούμερό του "Το Τραμ Το Τελευταίο" ερμήνευσε για 1η φορά τον τύπο του μάγκα που θα επαναλάβει με επιτυχία σε όλη του τη καριέρα. Στη συνέχεια πήρε άδεια ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο και συμμετείχε σε σημαντικούς αθηναικούς θιάσους μέχρι το 1958. Το 1959 σχημάτισε για 1η φορά δικό του θίασο (με τους Γκιωνάκη και Μηλιάδη). Αξέχαστη έμεινε η συνεργασία του με τους Αυλωνίτη-Βασιλειάδου την περίοδο 1961 - 1965 ανεβάζοντας κωμωδίες που άφησαν εποχή. Παράλληλα με την υποκριτική διακρίθηκε και ως θεατρικός επιχειρηματίας. Στο σινεμά ξεκίνησε το 1950 σε ένα μικρό ρόλο στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα Ο Μεθύστακας. Το 1953 παίζει στην 1η του κωμωδία , Το Σωφεράκι , πλάι στον σταρ της εποχής Μίμη Φωτόπουλο και αμέσως καθιερώνεται ως κωμικός. Μεγάλη δημοτικότητα απέκτησε στα τέλη της 10ετίας του '60 με τις ταινίες του Κώστα Καραγιάννη. Υπήρξε ένας από τους πιο δραστήριους Έλληνες ηθοποιούς συμμετέχοντας σε 116 ταινίες , πολλές από τις οποίες έκαναν μεγάλες εμπορικές επιτυχίες. Το 1999 τιμήθηκε για την προσφορά του στην επιθεώρηση από το Θεατρικό Μουσείο με το έπαθλο Παναθήναια.
Ο Γιάννης Φέρτης γεννήθηκε το 1938 στην Αθήνα και σπούδασε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Έπειτα από 2 χρόνια φοίτησης στη σχολή απέκτησε άδεια ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο (1959). Η 1η του θεατρική εμφάνιση έγινε στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης με το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη Η Ηλικία Της Νύχτας όπου εμφανίστηκε ως πρωταγωνιστής. Έμεινε εκεί 2 χρόνια (1959 - 1960) και έπαιξε σε μερικά σημαντικά έργα όπως Το Γλυκό Πουλί Της Νιότης (με τη Μελίνα Μερκούρη) , Όρνιθες κ.α. Την επόμενη 5ετία συνεργάστηκε με θιάσους μεγάλων πρωταγωνιστών και το 1965 συγκρότησε θίασο με την 1η του σύζυγο Ξένια Καλογεροπούλου , με την οποία θα παραμείνει συν-θιασάρχης μέχρι το 1975. Ακολουθεί και πάλι μια περίοδος με σημαντικές συνεργασίες και το 1981 συγκροτεί θίασο με τη 2η σύζυγό του Μιμή Ντενίση , με την οποία συμπορεύονται μέχρι το 1986. Από το 1987 μέχρι σήμερα έπαιξε σε διάφορα θέατρα ως συν-θιασάρχης , εμφανίστηκε σε 2 επιθεωρήσεις (1989) , συνεργάστηκε με το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και το 2003 επανεμφανίστηκε ύστερα από 42 χρόνια στο Θέατρο Τέχνης ως Αγγελιοφόρος στον Οιδίποδα Επί Κολωνώ και το έργο Προσωπική Συμφωνία. Στο σινεμά ξεκίνησε το 1961 στην ταινία Αγάπη Και Θύελλα του Σωκράτη Καψάσκη. Σύντομα καθιερώθηκε ως ένας χαμηλών τόνων ζεν πρεμιέ , παίζοντας κυρίως σε αισθηματικά δράματα , πολεμικές ταινίες και αργότερα σε μερικές δημιουργίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Μέχρι σήμερα έχει εμφανιστεί σε 26 ταινίες , ενώ στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη Εκείνο Το Καλοκαίρι ερμηνεύει μερικά ερωτικά τραγούδια , χωρίς να εμφανίζεται ο ίδιος. Μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία ήταν η ταινία Αυτοί Που Μίλησαν Με Τον Θάνατο (1970). Τηλεόραση : Αθάνατες Ιστορίες Αγάπης (1976) , Ο Συμβολαιογράφος , Οι Άθλιοι Των Αθηνών , Βαμμένος Ήλιος , Βίος Ανθόσπαρτος κ.α.
Ο Φραγκίσκος Μανέλλης γεννήθηκε το 1909 στην Αδριανούπολη και πέθανε το 1978. Αυτοδίδακτος στην υποκριτική τέχνη , εμφανίστηκε στο θέατρο το 1931 με τον περιοδεύοντα θίασο του Ν. Πλέσσα. Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους παίζοντας για χρόνια με την ηθοποιό σύζυγό του Μ. Λαίδου και υπηρέτησε το μουσικό θέατρο. Στο σινεμά ξεκίνησε το 1943 με την ταινία Η Θύελλα Πέρασε. Έλαβε μέρος σε 61 ταινίες (κυρίως φαρσοκωμωδίες) και έγραψε το σενάριο σε 5. Δημιούργησε κατά καιρούς κωμικά ντουέτα στα πρότυπα Χοντρού - Λιγνού με τους Θ. Βέγγο , Γ. Μαλούχο και Ν. Θηβαίο.
Η Αλεξάνδρα Λαδικού γεννήθηκε το 1933 στην Καβάλα. Το 1954 κατέκτησε τον τίτλο της Μις Ελλάς. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης και το 1960 έκανε την 1η της θεατρική εμφάνιση με το έργο Η Αυλή Των Θαυμάτων. Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους αλλά και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος , με το οποίο είχε μακρόχρονη συνεργασία. Στο σινεμά ξεκίνησε το 1962 με την ταινία Οι Υπερήφανοι και καθιερώθηκε αμέσως ως πρωταγωνίστρια. Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 24 ταινίες.
Η Δέσπω Διαμαντίδου γεννήθηκε το 1916 στον Πειραιά και πέθανε το 2004. Η καταγωγή της ήταν από τη Ρωσία. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε με άριστα. Ξεκίνησε τη λαμπρή καριέρα από το θέατρο το 1942 , παίρνοντας μέρος στο χορό στη παράσταση Μήδεια του Εθνικού. Στη συνέχεια και μέχρι το 1966 συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης , με σημαντικούς αθηναικούς θιάσους , αλλά κυρίως με το Εθνικό Θέατρο (1946 - 1950 & 1953 - 1963) , όπου είχε την ευκαιρία να ερμηνεύσει πολλούς αξιόλογους ρόλους σε έργα του ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου. Στο σινεμά έκανε την 1η εμφάνιση το 1947 στην ταινία Παιδιά Της Αθήνας. Η 1η της μεγάλη επιτυχία ήρθε με την ταινία Ποτέ Την Κυριακή (1960) του Ζιλ Ντασσέν. Προς το τέλος του 1966 πήγε στις ΗΠΑ όπου συμμετείχε στο μιούζικαλ Ίλια Ντάρλινγκ στο Θέατρο Μαρκ Χέλιντζερ. Εκεί έμεινε όλο το διάστημα της χούντας (1967 - 1974) και της δόθηκε η ευκαιρία να παίξει σε πολλά αμερικανικά θέατρα , σε τηλεοπτικές εκπομπές και ξένες κινηματογραφικές παραγωγές. Από τις 10 θεατρικές συμμετοχές σημαντικότερη ήταν αυτή στο μιούζικαλ Καμπαρέ (1968 που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Χάρολντ Πρινς. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα συνεργάστηκε σε αρκετά έργα με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος αλλά και με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου. Παράλληλα , συμμετείχε και σε πολλές ταινίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Το 1991 κέρδισε το βραβείο Β' ρόλου στο φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην ταινία του Θ. Σκρούμπελου Ο Τζώνυς Κελν Κυρία Μου. Έλαβε μέρος σε 52 ελληνικές ταινίες , στη συμπαραγωγή Α Dream Of Passion (1978 και σε 6 ξένες παραγωγές. Έχει μεταφράσει πολλά θεατρικά έργα καθώς και πολλά μυθιστορήματα.
Η Ζωή Λάσκαρη γεννήθηκε το 1943 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε με τους παππούδες της , αφού έχασε πολύ νωρίς τους γονείς της. Σε ηλικία 16 ετών (1959) κέρδισε στα Καλλιστεία τον τίτλο της Σταρ Ελλάς. Η εκλογή αυτή της έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει στην Αμερική όπου έμεινε 18 μήνες και είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ο διευθυντής παραγωγής της Φίνος Φιλμ την πρότεινε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη Κατήφορος (1961). Μετά την τεράστια επιτυχία της ταινίας υπέγραψε συμβόλαιο μόνιμης συνεργασίας με την εταιρεία , στην οποία και παρέμεινε μέχρι και το οριστικό κλείσιμό της. Απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα πρωταγωνιστώντας με επιτυχία σε μουσικές κωμωδίες , κομεντί και κοινωνικά δράματα. Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 24 ταινίες , όλες γυρισμένες στη Φίνος Φιλμ εκτός από την ταινία του Γιώργου Καρυπίδη Επικίνδυνο Παιχνίδι (1983). Το 1965 παρά το ότι διέθετε προσωρινή άδεια ηθοποιού αποφάσισε να παίξει και στο θέατρο δημιουργώντας δικό της θίασο για μια σειρά εμφανίσεων στην Κύπρο. Το 1969 αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη και συνέχισε παίζοντας σε πολύ επιτυχημένες μουσικές παραστάσεις και σε έργα πρόζας.
Ο Στέφανος Στρατηγός γεννήθηκε το 1923 στη Μυτιλήνη και πέθανε το 2006. Ο πατέρας του ήταν ηθοποιός. Σε ηλικία 7 ετών έκανε την 1η εμφάνιση στο θέατρο παίζοντας στο έργο Γενοβέφα. Την περίοδο της Κατοχής βρέθηκε με τους γονείς του στην Καλαμάτα όπου έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Αργότερα οργανώθηκε στη ΕΠΟΝ όπου κάποιος καθηγητής τον μύησε στο θέατρο. Αργότερα ήρθε στην Αθήνα και σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στο σανίδι το 1944 στο έργο Τόσκα και λίγο αργότερα εντάχθηκε στο θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη (1947) όπου έπαιξε με επιτυχία σε πολλά έργα γνωστών συγγραφέων. Στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1948 στην ταινία Οι Γερμανοί Ξανάρχονται του Αλέκου Σακελλάριου και πάλι δίπλα στο Λογοθετίδη. Έλαβε μέρος ως ηθοποιός σε 85 ταινίες , ενώ σκηνοθέτησε 4. Ειδικεύτηκε σε ρόλους σκληρού και αδίστακτου τυχοδιώκτη. Παντρεύτηκε την ηθοποιό Γκέλυ Μαυροπούλου , με την οποία υπήρξε συν-θιασάρχης επί σειρά ετών. Μαζί της εμφανίστηκε σε 16 ταινίες.
Ο Βασίλης Καίλας γεννήθηκε το 1953 στον Πειραιά , αλλά μεγάλωσε στην Πλάκα , στην ίδια πολυκατοικία όπου διέμεναν για ένα διάστημα ο Δημήτρης Χορν και η Έλλη Λαμπέτη. Εκεί τον πρωτογνώρισε ο Μιχάλης Κακογιάννης και του έδωσε τον 1ο του κινηματογραφικό ρόλο στην ταινία Το Τελευταίο Ψέμμα (1958. Το ντεμπούτο του εντυπωσίασε τον Φιλοποίμην Φίνο που ήταν ο παραγωγός της ταινίας και αμέσως του έδωσε ρόλους σε μεγάλες επιτυχίες του. Η Κυρά Μας Η Μαμμή (1958 , Μανταλένα (1960) , Η Αλίκη Στο Ναυτικό (1961) κ.α. Από εκεί και πέρα η μία ταινία διαδεχόταν την άλλη παίζοντας με την ίδια άνεση σε κωμωδίες , κομεντί και δράματα. Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 61 ταινίες. Στο θέατρο ξεκίνησε σε ηλικία 8 ετών παίζοντας στο έργο Ταξιδιώτης Χωρίς Αποσκευές δίπλα στον Δημήτρη Χορν , στο Θέατρο Κεντρικόν. Την επόμενη χρονιά έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο μαζί με τους Παξινού - Μινωτή στο έργο Μάκβεθ. Μετά τη στρατιωτική θητεία (αρχές '70) σπούδασε στη δραματική σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη και στη συνέχεια συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους , ενώ συμμετείχε 6 χρόνια στην Ομάδα Σύγχρονης Τέχνης όπου ανέβασε έργα για παιδιά.
Ο Ζαννίνο (Γιάννης Παπαδόπουλος) γεννήθηκε το 1923 σε ένα χωριό κοντά στον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης και πέθανε το 1995. Μεγάλωσε στη Δραπετσώνα. Πρωτοεμφανίστηκε το 1937 ως χορευτής στα μπαλέτα Ραμασόφ στην Αθήνα και λίγο αργότερα σπούδασε στη Σχολή Χορού του Άγγελου Γριμάνη. Στη συνέχεια δούλεψε σε περιπλανώμενους θιάσους και μετά την Κατοχή ανέβηκε για 1η φορά σε αθηναική σκηνή. Στο σινεμά ξεκίνησε το 1956 με την ταινία Ο Δράκος. Έλαβε μέρος σε 83 ελληνικές ταινίες (δράματα και κωμωδίες) και ειδικεύτηκε σε ρόλους "κακού". Εμφανίστηκε και σε μερικές ξένες παραγωγές ή συμπαραγωγές. Ήταν ο πατέρας της ηθοποιού Σόφης Ζαννίνου.
Η Ίλυα Λιβικού γεννήθηκε το 1919 στο Ηράκλειο της Κρήτης και πέθανε το 2002. Σπούδασε υποκριτική στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1947) και νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1947 με το έργο Ρουί Μπλας με το Εθνικό. Λίγο αργότερα γνώρισε τον Βασίλη Λογοθετίδη , με την οποίο συνεργάστηκε στη σκηνή και την οθόνη (8 ταινίες) μέχρι το 1960. Πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση Οι Γερμανοί Ξανάρχονται (1948. Έλαβε μέρος σε 44 ταινίες και βραβεύτηκε για τις ερμηνείες στις ταινίες Ένας Ντελικανής (1963) και Στα Σύνορα Της Προδοσίας (1968.
Ο Αθηνόδωρος Προύσαλης γεννήθηκε το 1926 στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1953 στο έργο Ο Τρομερός Καλόγερος με το θίασο της Γιώτας Λάσκαρη (Θέατρο Αργυρόπουλου) και στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους του ελεύθερου θεάτρου και με το Θέατρο Τέχνης. Στο σινεμά ξεκίνησε το 1952 με την ταινία Το Στραβόξυλο. Μέχρι σήμερα έχει λάβει μέρος σε 96 ταινίες (κυρίως κωμωδίες και κομεντί) και έχει κερδίσει τιμητική διάκριση στο φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1990 για την ερμηνεία στην ταινία Οι Αθηναίοι. Τηλεόραση : Η Γειτονιά Μας , Μεθοριακός Σταθμός , Ορκιστείτε Παρακαλώ , Πανθέοι , Εγκλήματα κ.α.
Ο Βαγγέλης Σειληνός γεννήθηκε το 1938 στην Αίγινα και πέθανε το 1998. Μεγάλωσε στο Μεταξουργείο. Σπούδασε χορό με σπουδαίους χορογράφους , όπως οι Τατιάνα Βαρούτη , Λεωνίδας Βάκουλης , Άγγελος Γριμάνης , Ραλλού Μάνου , Ηρώ Σισμάνη και Μανώλης Καστρινός. Ξεκίνησε τη καριέρα σε ηλικία 16 χρονών (1954) συμμετέχοντας στην επιθεώρηση Όσα Παίρνει Ο Άνεμος (Θέατρο Περοκέ) με το μπαλέτο του Μανώλη Καστρινού. Στη συνέχεια συμμετείχε στο "Χορόδραμα" της Ραλλούς Μάνου , για να περάσει αργότερα στην επιθεώρηση , όπου και έγινε ένα από τα βασικά της στελέχη. Δούλεψε στη χρυσή εποχή της επιθεώρησης (1955 - 1959) στο Θέατρο Ακροπόλ. Με παρτενέρ την Ελένη Προκοπίου αρχικά και τη σύζυγό του Μαρία Ιωαννίδου στη συνέχεια άφησε εποχή στα χορευτικά ζευγάρια συνεχίζοντας την παράδοση των Φλερύ - Άλμα και Καστρινού - Ζώκα. Αργότερα , όταν παρουσιάστηκε κάποιο πρόβλημα υγείας , ασχολήθηκε μόνο με τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία στο θέατρο. Στον κινηματογράφο ξεκίνησε ως ηθοποιός το 1957 με την ταινία Η Θεία Από Το Σικάγο του Αλέκου Σακελλάριου. Το 1960 κάνει μαζί με τον Μανώλη Καστρινό την 1η του χορογραφία για τον κινηματογράφο στην ταινία Το Ραντεβού Της Κυριακής του Ερρίκου Θαλασσινού και το 1965 περνά και στη σκηνοθεσία. Την τριετία 1965 - 1967 σκηνοθέτησε με επιτυχία 6 ταινίες. Με τις ειδικότητες του χορευτή , χορογράφου ή ηθοποιού έλαβε μέρος συνολικά σε 28 ταινίες. Τελευταία του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν το 1974 στην ταινία Έγκλημα Στο Καβούρι του Κώστα Καραγιάννη.
