Κι εμένα, πάνε και τα Ποπάυ μου, τα Μίκυ Μάους, Μπλεκ, Περιπέτεια, conan, και επίσης είχα όλα τα τεύχη από Λούκυ Λουκ, Αστερίξ και Τεντέν τα οποία πετάχτηκαν αλλά αυτά τα ξανά βρήκα σχεδόν όλα
... πολύ όμορφο θέμα, άντε να κάνω άλλη μια κατάθεση ψυχής....
αλλά από την ανάποδη μεριά.
Υποθέτω όλοι θυμόμαστε μια πολύ ευχάριστη ανάμνηση από τα παιδικά μας χρόνια. Λοιπον, ιδού μια από τις πιο ευχάριστες, κυρίως γιατί ήταν εντελώς αναπάντεχη. Πρέπει να ήμουν 5η - 6η δημοτικού, διακοπές Χριστουγέννων, ίσως η 1η μέρα με κλειστά σχολία.
Σχόλιο σφήνα: γενικά δεν είχα πολύ αυστηρούς γονείς (ή ίσως έτσι να ήθελα να πιστεύω... βέβαια και εμείς είμασταν πολύ μαζεμένα / "καλά και ήσυχα" παιδιά...), αλλά εκεί που ήταν αυστηροί ήταν με κόμικς-περιοδικά. Αν τα έβρισκαν, πετιόντουσαν. Αν ήθελες να διαβάσεις κάτι "εξωσχολικό" μπορούσες να διαβάσεις κάποιο από τα πολλά βιβλία της βιβλιοθήκης. Αηδίες κόμικς ΟΧΙ. Οπότε, γενικά, τα λίγα κόμικς που αγοράζαμε με τον αδερφό μου, τα καταχωνιάζαμε, τα κρύβαμε.
Ξυπνάμε λοιπόν, αργούτσικα, έξω κρύο, καλοριφέρ αναμμένο (... άλλες εποχές..!!!), ετοιμαζόμαστε για πρωινό, και ξαφνικά η μαμά μας εμφανίζεται με μια τεράστια μαύρη σακούλα. "Σας έχω μια έκπληξη, άντε, μέρες που είναι, να βγάλετε το άχτι σας". Και μας αμολάει τη σακούλα που είναι τίγκα γεμάτη με κόμικς. Κάποια από τα δικά μας που είχαν και_καλά_πεταχτεί [τα είχαν κρύψει για να μας τα βγάλουν σε κάποιες διακοπές], αλλά τα περισσότερα ήταν "άλλα". Λοιπόν, ένας άλλος μπαμπάς, συνάδελφος του μπαμπά μας, είχε μαζέψει κόμικς από τα παιδιά του, που είχαν μεγαλώσει και δεν τα ήθελαν και τα έφερε στη δουλειά να τα δώσει στον δικό μας που ήξερε ότι έχει δύο παιδιά του δημοτικού.
...
....
Όπως καταλαβαίνετε, μέχρι και σήμερα όποτε θυμάμαι τη σκηνή, μετά έχω το_χαμόγελο_της_colgade για καμιά ώρα.