bernard c., σε ευχαριστώ τόσο γιά τα ευγενικά και κολακευτικά σου λόγια, όσο και γιά το θερμό καλωσόρισμα!
Όπως και τον stakovios και φυσικά και λίαν ιδιαιτέρως τον φίλτατο, appoul!!!
Στακόβιε, έχεις δίκιο σε αυτό που λες σχετικά με το δίδαγμα από την ιστορία της Μαντάμ Σουσούς, άλλα εμένα με ενθουσίαζει κατι άλλο από αυτήν την θρυλική και πολλών αναγνώσεων, ιστορία (γιά τούτο και αθάνατη):
Το ότι η μοίρα-τύχη της, της επέτρεψε να πραγματοποιηθεί το όνειρό της στο έπακρο, άλλα και ότι τελικά, κατάφερε όχι απλώς να επιβιώσει στον κόσμο που μέχρι τότε μόνο ονειρευόταν, άλλα και να
"εμπατάρει το" ίδιο το
"Κολωνάκι", όπως κόμπαζε η ίδια.
Δηλαδή, αυτό το εντελώς sui generis και ανυπότακτο πλάσμα (όπως την είχε ψυχογραφήσει και ο ίδιος ο Καντακουζηνός) με το ιδιαίτερο λεξιλόγιο, νοοτροπία και κοσμοαντίληψη, όχι μόνο δεν πνίγηκε από αυτήν την απότομη μετάβαση από το ταξικό ναδίρ στην απόλυτη κοινωνική αφρόκρεμα της εποχής, όχι μόνο δεν αλλοτριώθηκε από το νέο περιβάλλον και τα νέα ήθη -που η προσπάθεια ένταξής τους σε αυτά, θα της ξυπνούσε ίσως ένα αίσθημα κατωτερότητας και κρίσης της άθρυπτης αυτοπεποίθησής της- αλλά αντίθετα, εκείνη χρησιμοποίησε την τότε αθηναϊκή αριστοκρατία σαν αναβατήρα γιά ακόμα μεγαλύτερα και ιλιγγιώδη, υπερφίαλα άλματα (με την υπολογίσιμη βοήθεια βεβαίως, της τεράστιας χρηματικής περιουσίας της, που της επέτρεπε να εκτοξεύει το όνειρό της όσο ψηλα ήθελε...)
Αναλογιζόμενος την παροιμία: "κάλλιο πρώτη στο χωριό, παρα δεύτερη στην πόλη", η Σουσού κατάφερε, εν τέλει, να είναι όχι μόνο πρώτη στο χωριό, άλλα και 100 φορές πιό πρώτη και στην πόλη... Καθώς και να νικήσει με ακριβώς τα ίδια όπλα, όχι μόνο τις μαντάμ Μαρίκες του Μπύθουλα, άλλα και τις κυρίες Κιτσομήτρου του Κολωνακίου...
Θυμούμενος την τελευταία σκηνή της ιστορίας όπου ο Παναγιωτάκης υποδέχεται στοργικά την "άσωτη" Σουσού και την αγκαλιάζει ντυμένη στη γούνα της (το τελευταίο κατάλοιπο της εποχής που έμελλε γιά κείνην να γίνει παρελθόν), αναλογίζομαι ότι η Σουσού ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Ήξερε ότι παρά τη βρώμα και το κακεντρεχές κουτσομπολιό του Βούθουλα, ήταν, εν τούτοις, ο μόνος κόσμος που θα μπορούσε να την αγκαλιάσει και να τη συγχωρήσει. Ο Παναγιωτάκης συμβολίζει το Βούθουλα.
Προσπαθώντας να φανταστώ τη νέα ζωή της στο Βούθουλα, ίσως η Σουσού να πήρε ένα κάποιο μάθημα: ότι αξίζει να είναι κανείς 100.000 φορές πιό σνομπ στους σνομπ, παρά στον απλό, ανεπιτήδευτο και μετα μυαλά στο κεφάλι, κόσμο (είτε είναι στο Βούθουλα, είτε στο Κολωνάκι).
Δε νομίζω ότι το μάθημα, βέβαια, ήταν αρκετό γιά να κατεβάσει η Σουσού τα φασαμέν της (αυτά τα γυαλιά που κράταγε) και να αγκαλιάσει τη μαντάμ Πανωραία και τη μαντάμ Μαρίκα, πάντως, μέσα της η συμπόνια και η κατανόηση γι' αυτόν τον κόσμο ίσως να αυξήθηκε και να έγινε ουσιαστικότερη.
Παρεμπιπτόντως ο Βούθουλας (γιά όσους δε γνωρίζουν) είναι περίπου εκεί που είναι σήμερα τα ΚΤΕΛ του Κηφισού...
Παίρνωντας κανείς το λεωφορείο από την Αγ. Κωνσταντίνου στην Ομόνοια, γιά να πάει ίσαμε εκεί, άλλωστε, βλέπει σε κάποια στάση ένα σκουπιδοβριθές οικόπεδο με μιά ταμπέλα που γράφει "Ακαδημία Πλάτωνος" (ή
"Ακαδημία Πλάτανος" όπως έλεγε η Σουσού,
"γιατί εκεί υπήρχε κάποτε ένας πλάτανος όπου μαζεύονταν οι φιλόσοφοι...") και υποδεικνύει την τοποθεσία της.
